20.ทำอาหาร
นางมีโอกาสคุยกับท่าน เฉพาะตอนท่านไปสอน ลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน” หลิ่วเจินถามขึ้นเหมือนนึกขึ้นได้ “เหตุ ใดท่านไม่สอนหนังสือเสี่ยวชานเล่า? ผู้ใหญ่บ้านมีความ ประสงค์ว่า หากท่านสอนหนังสือบุตรชายเขา เขายังจะให้เงิน ค่าจ้างแก่ท่านด้วย”
“ข้ารู้
กู้หรูเฟิงตอบอย่างค่อนข้างอึดอัดใจ “เรียนหนังสือไม่ใช่ เรื่องง่าย เสี่ยวซานมีใจมุมานะศึกษา ก็คงสามารถรู้ตัวอักษร ได้พอสมควร ทว่าหากอยากเรียนเพราะคำนึงถึงอนาคต เกรง ว่าจะไม่มีโอกาสนั้น แล้วอย่างนี้ ใยต้องมาเสียเวลาโดยใช่เหตุ เล่า?” ช่วงเวลาที่พำนักอยู่ในเมืองหลวง ชายหนุ่มได้พบเจอ และคุ้นเคยกับบัณฑิตเหล่านั้นเป็นอย่างดี ย่อมรู้แจ้งแก่ใจว่า เสี่ยวชานนั้นไม่นับว่ามีพรสวรรค์ หรือความสามารถอันใดเลย แม้แต่น้อย อีกทั้งอายุเขาก็ไม่น้อยแล้ว ยามนี้ยังอยากจะใฝ่ หาความสำเร็จอันใดเล่า คงไม่มีแววจะเป็นไปได้หรอก
กระทั่งความรู้ลึกซึ้ง กลับรู้เพียงเล็กน้อย แล้วจะเสียเวลา ลองพยายามไปทำไม?
นางขบคิดดูแล้ว บางที่เหตุผลนี้อาจถูกต้อง เพียงแต่รู้สึก อึดอัตในโพรงอกเล็กน้อย พอเขาตระหนักชัดว่าเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นพอขอให้ลองดู เขาจึงปฏิเสธ ครั้นแล้วหญิงสาวจึงเอ่ยที เล่นที่จริง “ทว่าหากไปสอน ท่านย่อมได้เจอเชียงเช่าทุกวัน ไม่ แน่ท่านอาจได้พัฒนาความสัมพันธ์กัน ดูท่าแม่นางน้อยนั่น ก็ชอบท่านนี่ ภายหลังที่เลิกรากับข้าแล้ว ท่านก็ยังมีคนอยู่ข้าง
กาย”
กู้หรูเฟิงนึ่งเงียบไป ไม่เอ่ยอันใดอีก
หลิ่วเจินรออยู่สักพัก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ประสงค์จะ สนทนาอีกต่อไป หญิงสาวจึงลุกขึ้นยืน แล้วไปวุ่นวายกับงานใน ครัวต่อ
พวกเขาสองคนออกจากบ้านกันตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง พอก ลับถึงบ้านฟ้าก็มืดแล้ว ทั้งสองคนกินเพียงอาหารง่าย ๆรอง ท้องระหว่างเดินทางแค่นั้น ยามนี้ย่อมอยากทำอะไรดี ๆกินสัก หน่อย เรื่องของเรื่องก็คือ พวกเขาซื้อวัตถุดิบสำหรับประกอบ อาหารมามากมายเหลือคณานับ
อันที่จริงนางไม่เก่งในเรื่องทำอาหารสักเท่าไร เหตุผลทั้ง มวลก็ต้องโทษชีวิตที่รีบเร่งวุ่นวายในยุคสมัยใหม่ แม้เมื่อ ตอนกลับถึงบ้านหลังเลิกงาน หญิงสาวก็เพียงต้มบะหมี่ สำเร็จรูปกินลวก ๆ พอประทังความหิวเท่านั้น หากพูดกันอย่าง ไม่ลำเอียง นางทำอาหารไม่อร่อยเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เริ่มต้น การที่ทั้งสองคนกินอาหาร ล้วนเพื่อให้ท้องอิ่ม ไฉนจะสนใจ รสชาติความอร่อยเล่า?
ยามนี้ข้าวที่ซื้อมาก็แสนแพง ส่วนเนื้อหมูยิ่งไม่จำเป็นต้อง พูดถึง พวกเขาไม่อาจทิ้งไว้เฉย ๆ โดยเปล่าประโยชน์ใด้
หลังจากขบคิดอยู่พักหนึ่ง หญิงสาวตัดสินใจทำหมูสาม
ชั้นน้ำแดง
ปกตินางไม่ชอบมันหมู แต่ตอนนี้โหยหายิ่งนัก เนื่องจาก นานมาแล้วที่นางไม่ได้กินเนื้อและปลา
หญิงสาวท่าหมูสามชั้นน้ำแดง โดยเริ่มจากเอาหมูสามชั้น มาล้างทำความสะอาด แล้วบั้งส่วนด้านหลังเป็นรูปสี่เหลี่ยม ลูกเต๋า จากนั้นเติมพริกฮวาเจียว เมล็ดผักชี อบเชย กานพลู และอื่น ๆ หมักให้เข้ากัน น่าเสียดายที่ส่วนผสมมีไม่ครบ เรื่องนี้ ทำให้หลิ่วเจินคิตถึงซุปเปอร์มาเกตในยุคสมัยใหม่ ซึ่งมีทุกสิ่ง พร้อมสรรพ ซึ่งยุคนี้เทียบไม่ได้เลย หลังจากหมักทิ้งไว้พอ สมควรแก่เวลา ก็เอาไปต้มจนสุก ครั้นแล้วก็ตักขึ้นมาทิ้งให้ สะเด็ดน้ำ จากนั้นเติมน้ำมันสองช้อนครึ่ง น้ำตาลสองซ้อน ลง ในกระทะ เอาหมูที่ต้มเกือบสุกแล้วลงผัดเข้าด้วยกัน จนสีของ หมูค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีทองเข้มทีละนิด กลิ่นหอมฉุยที่โชยมา และรสชาติอันหวานมัน ชวนให้คนน้ำลายไหลนัก
แล้วนางก็เร่งไฟแรงและผัดจนน้ำในเนื้อแห้งงวดลงนิต หนึ่ง จากนั้นก็โรยกระเทียมสับลงไปผัดให้เข้ากัน และตกใส่ จานในท้ายสุด เมื่อกลิ่นหอมของอาหารโชยมาปะทะหน้า เพียงเท่านี้นางก็รู้แล้วว่า โลกที่นางจับพลัดจับผลูเดินเข้ามา โดยบังเอิญนั้น ไม่ได้ว่างเปล่าไร้ความหมายแล้ว
กู้หรูเฟิงถูกกลิ่นหอมของอาหารจานเด็ดดึงดูดไปตั้งนาน แล้ว ตั้งแต่ภายหลังที่เขาประสบเคราะห์กรรม เกรงว่าคงไม่ได้ ลองลิ้มชิมรสอาหารดี ๆ รสชาติอร่อยๆ อันใดเลย
หลังจากคดข้าวสวยใส่ถ้วย และจัดวางกับข้าวบนโต๊ะ เสร็จแล้ว ทั้งสองก็นั่งล้อมวง คืบเนื้อหมูเข้าปาก รสชาติของมันอร่อยล้ำเสียจนอยากจะเคี้ยวลิ้นกลืนลงไปด้วยเลย
“เจ้าท่าอาหารอร่อยล้ำเลิศปานนี้ได้อย่างไร?” กู้หรูเฟิง ค่อนข้างฉงนสงสัย
หลิ่วเจินที่กำลังจัดการอาหารตรงหน้าตอบกลับ “หมูมี รสชาติอร่อยอยู่แล้ว ใครเอามาปรุงเป็นอาหารจะไม่อร่อยได้ รี?”
ชายหนุ่มพยักหน้าครุ่นคิด “เช่นนั้นเจ้าก็สอนข้าทำบ้างสิ”
ก่อนจะขโมยความรู้จากอาจารย์เช่นข้าไป ท่านอยาก ทำให้ใครกินในภายหน้าล่ะ?” นางแสร้งทำที่เป็นถามอย่างไม่ คิดอะไร แต่ที่จริงนางกำลังทดสอบอีกฝ่าย และหวังจะได้รับคำ ตอบว่าเขาจะไม่จากไปไหน
กู้หรูเฟิงนึ่งเงียบไปอีกครา นางกำลังผลักใสเขาไปอีกแล้ว ใช่หรือไม่?
พอเห็นว่าปีใหม่กำลังจะใกล้เข้ามา ทุกครอบครัวต่างเริ่ม ทำความสะอาด และจัดข้าวของทั้งบ้านให้เป็นระเบียบ จนบ้าน ดูใหม่ สะอาดเอี่ยมอ่อง แน่นอน ครอบครัวของหลิ่วเจินก็ไม่มี ข้อยกเว้น พวกเขาแปะกระดาษคำกลอนคู่ ซึ่งเชียนคำอวยพร ไว้ และตัวอักษรทั้งหมดนั้นถูกเขียนโดยกู้หรูเฟิง
