เจ้าชายที่มีเสน่ห์ของฉัน – ตอนที่ 27

27.วางแผนการณ

เช่าไม่กล้าเปล่งคำพูดอันใดออกมาอีก

“เจ้านี่มันไม่ได้ข้าเลยจริง ๆ ในตอนนั้น บิดาเจ้าให้ บุรุษผู้นั้นมาอยู่ด้วย ย่อมหวังให้เขามาเป็นสามีเจ้า ทว่าเจ้ามัน ไร้เดียงสาเกินไป เห็นแล้วก็ไม่ทำอันใด เลยปล่อยให้หญิงอื่น มาปืนเตียงแทน” ยิ่งคิด ผู้เป็นมารดาก็ยิ่งขัดใจ เลยหยิก บั้นเอวอีกฝ่ายทีหนึ่ง “เจ้าไม่เห็นรี สองคนนั่นซื้อเสื้อผ้าอาภรณ์ ใหม่กลับมา มีแต่ครอบครัวที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเท่านั้น ถึงจะซื้อ อาภรณ์ที่ตัดเย็บสำเร็จรูป ไม่เช่นนั้นก็ต้องตัดเย็บกันเอาเอง? ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมีเงินในมืออยู่เท่าใด ถึงได้กล้าใช้เงิน มากมายปานนั้น”

เชียงเช่าเอ่ยเสียงแผ่ว “พี่หรูเฟิงบอกว่า นั่นเป็นเงินที่หลิ่ว

เงินหามาเจ้าค่ะ”

“ผายลม” หัวเด็ดตีนขาดภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็ไม่เชื่อ “นาง มีเงินทุนอะไรที่สร้างกำไรกลับมารี? มันต้องเป็นเรื่องวุ่นวายที่ เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนแน่ จนกู้หรูเฟิงต้องควักเงินตัวเองออก มาให้ นังอูฐผอมสมควรตายตัวมันกินจุกว่าม้าเสียอีก ไม่รู้ว่า ตักตวงเงินไปตั้งเท่าไรแล้ว เงินที่ควรจะเป็นของเจ้าแท้ ๆ !”

หากไม่เจอคนหน้าหนาขึ้นเตียง บางทีคนที่ควรจะได้ แต่งงาน แท้จริงควรเป็นดังนั้นผู้เป็นลูกสาวจึงตะโกน ขึ้นอย่างไม่ยินยอม ” แน่ล่ะเงินนั้นมันไม่ใช่ของข้าแล้ว พี่หรู เฟิงแต่งกับนางไปแล้ว”
“หากหนังหน่าเจ้าหนาได้สักครังของหลิวเจ็น ผู้ชายซิงได้ ตัวเราไปแล้ว ร้อยทั้งร้อยหนีเราไม่รอดหรอก นางสามารถปีน เตียงได้ แล้วเจ้าจะทำบ้างไม่ได้รี? วันนี้หลังจัดการมอมเหล้า เขาให้นอนพักที่นี่ เจ้าก็เปลื้องอาภรณ์ชะแล้วก็ปืนขึ้นไปนอน ข้าง ๆ ภายหลังก็เรียกร้องกู้หรูเฟิงให้เลิกกับหลิ่วเฉิน แล้วมา อยู่กับเจ้าแทน เช่นนั้นแล้ว…ภายภาคหน้าเจ้าจะมีกินมีใช้ไม่ ต้องกังวลอีกต่อไปแน่ คล้ายฮูหยินบ้านรวยพวกนั้น ที่ทุกวันได้ กินต้าปิ่ง (แพนเค้กจีน) อันเบ้อเริ่ม ดวงตาผู้เป็นแม่ทอประกาย เรื่องวาบ คล้ายกับเรื่องที่พูดได้เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ

เชียงเช่าค่อนข้างอับอาย เหนืออื่นใด นางคือเด็กสาวที่ยัง ไม่ออกเรือน เด็กสาวไม่เพียงอับอาย ซ้ำยังกลัวด้วย “ข้าคิดว่า พี่หรูเฟิงดีต่อหลิ่วเจินมาก ท่านแม่คิดเช่นนั้นไหม?”

“หลิ่วเจินงามสู้เจ้าไม่ได้หรอก แถมนิสัยแย่จะตาย เดี๋ยวก็ คุ้มดีเดี๋ยวก็คุ้มร้าย แล้วอย่างนี้กู้หรูเฟิงจะชอบนางได้อย่างไร? เรามาหาทางลงให้เขากันเถิด เขาต้องยอมลงมาแน่นอน มิ หนำซ้ำพ่อเจ้าเป็นถึงผู้ใหญ่บ้าน ใช้อำนาจในมือเสียบ้างจะ เป็นไรไปเล่า? ”

ในที่สุดแผนการนี้ ก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้วเช่นนี้เอง

บรรยากาศยังคงเป็นด้วยความเรียบร้อย เมื่อสองแม่ลูก กลับมาที่โต๊ะอาหาร ในใจเอาแต่ครุ่นคิดไม่หยุด พวกนาง อยากจะเริ่มทำตามแผนการ แต่ก็ยังหาจังหวะไม่ได้

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านอาศัยฐานะผู้อาวุโส ขอให้หลิ่วเจินดื่ม อวยพรให้ การดื่มสุราฉลองในวันขึ้นปีใหม่ก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีด้วย การบอกปฏิเสธ ย่อมไม่เป็นผลดี

เมื่อหลิ่วสุราลงท้องไปสองสามจอก ก็ให้รู้สึกมีนหัว นิด ๆ เมื่อเบนสายตามองไปยังฝั่งพวกผู้ชาย พวกเขาก็ดู มีนเมากันถ้วนหน้า ตลอดทั้งปี มีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่สุรา มีให้ดื่มไม่อั้น และทุก ๆ คนล้วนเปิดท้องรอรับด้วยความเต็มใจ

กู้หรูเฟิงไม่รู้สึกดื่มต่ำกับรสชาติมากนัก แม้สุราจะรสชาติ แย่ไปหน่อย ทว่าก็ยังดีกว่าไม่มีให้ดื่ม ดวงตาเขาทอประกาย ดูคล้ายจะมีแสงส่องออกมา ซ้ำใบหน้าชายหนุ่มยังไม่ แดง หัวใจไม่เต้นแรง แสดงให้เห็นชัดเจนว่า เขาเป็นนักดื่มตัว ฉกาจ

“ยอมรับเจ้าเลย เมื่อไรการดวลสุรารอบนี้จะเลิกกันเสียที ล่ะ?” หลิ่วเจินกระซิบที่หูของกู้หรูเฟิงซึ่งนั่งอยู่เคียงข้างตน ขณะ เอามือกุมหน้าผาก หญิงสาวรู้สึกมึนหัว และไม่สบายตัวเอาเสีย เลย

กู้หรูเฟิงเดาว่าน่าจะอีกสักพักกว่างานเลี้ยงจะเลิก และเมื่อ ชายหนุ่มเห็นแก้มแดงก่ำของอีกฝ่าย ก็รู้สึกอยากกลับไปก่อน

เมื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้านเห็นเช่นนั้น จะยินยอมได้อย่างไร เล่า หัวใจนางเต้น โลดถึงคอหอย ครั้นแล้วจีวเปิดปากเอ่ยขึ้น “หรือว่า ให้ข้าไปส่งหลิ่วเจินกลับไปก่อน ถึงอย่างไร พวกเจ้า บุรุษทั้งหลายก็เหน็ดเหนื่อยมาทั้งปีแล้ว ช่วงนี้ก็ดื่มกันให้

สบายใจเถิด พวกเราไม่ขัดความสนุกของพวกเจ้าดีกว่า หลิ่วเห็นกู้หรูมีอารมณ์ชื่นมื่นจริง ๆ จึงไม่อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง ดังนั้นจึงพูดขึ้น “เช่นนั้นก็รบกวน ท่านป้าด้วยเจ้าค่ะ”

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านระบายยิ้ม และช่วยพยุงอีกฝ่ายจากไป ก่อนออกไปนางขยิบตาและส่งสายตาเป็นนัยให้บุตรสาวตน ทว่านางก็ต้องดูจังหวะเวลาด้วย

เชียงเช่ากำมือแน่น เพื่อให้แผนการบรรลุผล แรกสุดก็ ต้องคว้าโอกาสเหมาะให้ได้ก่อน

หลังหลิ่วเจินกลับเข้าบ้านตัวเองไปแล้ว ภรรยาผู้ใหญ่บ้าน ก็จากไป หญิงสาวนอนทอดกายลงบนเตียง จู่ ๆ ความง่วงงุน มหาศาลก็พลันจู่โจมขึ้นมา ร่างทั้งร่างของหญิงสาวดำดิ่งเข้าสู่ สภาวะที่ไม่รับรู้สิ่งใดอีกต่อไป