เจ้าชายที่มีเสน่ห์ของฉัน – ตอนที่ 37

ตอนที่ 37

Posted by , ? Views, Released on กุมภาพันธ์ 2, 2023

ปรับฟอนต์

37ผู้ใหญ่บ้า

ฮือ ๆ สามีข้า ท่านรู้ไหม คุณคุณชายกู้น่ะ เขาฉวยโอกาส ตอนเมาครอบครองลูกสาวเรา และกระทั่งภรรยาเขาก็รังแกเรา ลูกสาวที่น่าสงสารของพวกเราชื่อเสียงป่นความบริสุทธิ์ก็ หมดสิ้นแล้ว…” ขณะพร่ำรำพัน มือก็หยิกหลังมือเชียงเช่า อย่างแรงหนึ่ง

เชียงเช่าทนความเจ็บปวด แต่ก็รู้ว่าควรทำอย่างไร ครั้น แล้วน้ำตานางก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับสั่งได้ จากนั้นภรรยา ผู้ใหญ่บ้านก็เอ่ยขึ้น “ในฐานะมารดาแท้ ๆ ชีวิตของช่างเลวร้าย ข้าไม่ตำหนิผู้ใด จะตำหนิก็ตำหนิที่ถูก สวรรค์ลิขิตให้ประสบเคราะห์กรรม ต้องมามีจุดจบเช่นนี้ บางที อาจเพราะทำบาปมามากในชาติที่แล้ว เลยต้องมารับกรรมใน ชาตินี้” พอกล่าวจบ สองแม่ลูกต่างกอดคอกันร่ำไห้โฮ

ผู้ใหญ่บ้านตะลึงงั้น จู่ ๆลูกสาวของตนจะมาถูกข่มเหงได้ อย่างไร?

แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าของขาวบ้าน เขาก็ยิ่งงุนงงกับ สีหน้าที่ดูแคลนสองแม่ลูก หากลูกสาวเขาถูกขึ้นใจจริง ๆ แล้ว ไฉนไม่มีใครเห็นใจ มีแต่จับจ้องสองแม่ลูกด้วยสายตารังเกียจ

เล่า?

“มีเรื่องอันใดกัน” ผู้ใหญ่บ้านไม่ได้ตาบอดหรือโง่เขลา ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจเล่ห์กลของสตรี นอกจากเซียงเช่าและ มารดานาง ก็ยังมีเงินและก้หรเฟิงที่มาเกี่ยวข้อง แต่เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ากู้หรูเฟิงจะขึ้นใจไปเพื่ออะไร?

กู้หรูเฟิงแต่งงานกับหลิ่วเจินแล้ว และตอนนี้ยังมาเช่าอีก ชายหนุมดูไม่คล้ายคนประเภทที่กินในถ้วยแต่มอง ในกระทะ1] แล้วจะก่อเรื่องทำนองนี้ขึ้นมาทำไม อัน ที่จริงเขายังได้รับบาดเจ็บอยู่ เขาจะมีกำลังความสามารถไป ทำเรื่องอย่างว่าได้อย่างไร?

“ผู้ใหญ่บ้าน ท่านได้โปรดดูแลคนของสกุลให้ดีด้วยเถิด จะดีจะชั่วตุ๊กตาตัวนี้ก็เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของท่าน มิคิดเลยว่า นางจงใจวางกับดักผู้อื่น กล่าวหากู้หรูเฟิงว่าครอบครองตัวนาง ความจริงแล้ว หลักฐานทั้งหมดอยู่ที่นี่ ตั้งแต่เกิดเรื่อง ที่พบบนผ้าปูที่นอนก็คือรอยเปื้อนโคลนที่ท่านป้าเป็นผู้

ไว้ เพื่อใส่ความคุณชายกู้ ” ภรรยาเสี่ยวซานซึ่งยืนอยู่ด้วย ออกมา

ถ้อยคำที่นางพูดไปเที่ยงตรงและเป็นธรรม แม้ว่าแต่ก่อน นางเคยได้ยินที่หลิ่วเจิน ใช้แผนการสกปรกเพื่อให้ได้แต่งงาน กับกู้หรูเฟิง ทว่าความไร้ยางอายของผู้อื่น มันไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

และตอนนี้ หลิ่วเจินก็เปลี่ยนไปมากทีเดียว นางไม่รู้สึกว่า คนผู้นี้น่ารังเกียจอีกแล้ว ตรงกันข้ามท่านป้ากลับยุยงลูกสาวตัว เองให้ทำเรื่องเช่นนี้ และนี่ไม่ต่างอะไรกับการแย่งสามีชาวบ้าน

และที่ไม่เคยคิดมาก่อนก็คือ เซียงเช่าเด็กสาวผู้นี้กลับมากมายเพียงใดกัน? ไม่สนเลยว่ากู้หรูเฟิงจะต้องการจริง ๆ หรือไม่?

“เกิด…เกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นกันแน่!” ผู้ใหญ่บ้านเริ่มมี โทสะ ขณะที่มือชี้ไปยังผ้าปูเตียงบนพื้น เขาก็เอ่ยปากถาม ภรรยาและบุตรสาว

หากอยู่ในสถานการณ์ทั่วไป เขาย่อมเป็นคนแรกที่ออก มาปกป้องสองคนแม่ลูก ทว่ายามนี้โทสะเขาพลุ่งพล่านไม่รู้จบ พวกชาวบ้านไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเขา แถมผ้าปูเตียงก็ ไม่มีร่องรอยอันใด ภรรยาเขายังจะตะแบงพูดว่ากู้หรูเฟิงข่มเหง เชียงเช่าอยู่ใต้

ในใจผู้ใหญ่บ้านนึกก่นด่าเชียงเช่าและภรรยาไม่หยุด หลิ่วเจินเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย พวกเจ้าสองคนแม่ลูกต้องเลียน แบบผู้อื่นด้วยหรือ? แล้วกลายเป็นคนไร้ยางอายไปด้วยหรือ? คนของเขาแต่ละคนก็ปลิ้นปล้อน เพียรใช้เล่ห์กลสกปรกให้ คุณชายกู้แต่งงานกับเซียงเช่าอย่างเปล่าประโยชน์?

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านคาดไม่ถึงว่าสามีนางจะไม่เห็นแก่หน้า นาง แล้วดันมาตำหนิพวกนางตรง ๆ อีก

“ท่านพ่อ เห็นชัด ๆ ว่าหลิ่วเจินกลับดำเป็นขาว ชาวบ้าน เหล่านี้แยกแยะดำขาวไม่ออก ไม่รู้ว่านางใช้วิธีไม่ชื่ออันใด มา ทำร้ายท่านแม่กับเซียงเช่าจนน่าสงสารเช่นนี้ อย่าบอกนะว่า ท่านพ่อไม่เชื่อลูกสาวท่าน รวมทั้งท่านแม่ด้วย?” เชียงเช่าผู้นา สงสารทอดมองผู้ใหญ่บ้าน เพียงกระพริบตาน้ำตาที่เอ่อคลอ อยู่ในดวงตา ก็ไหลรินเป็นสาย ดวงตาทั้งคู่แดงก่า
(1] กินในถ้วย แต่มองในกระทะ 1. เนื่องจากคนจีนเวลา ทานข้าว ถ้าแบบบ้านๆทั่วไป จะใช้ถ้วยในการรับประทาน อาหาร เวลาผัดข้าวหรือทอดอะไรก็ต้องใช้กระทะอยู่แล้ว เวลา ทานอาหารก็ตักใส่ถ้วยกินข้าวให้เพียงพอ ให้อิ่มท้องของตน สำนวนนี้จึงกล่าวว่า กินอยู่ในถ้วยตัวเอง แต่ยังไปมองของกิน ในกระทะอีก จึงเป็นสำนวนที่ใช้กล่าวผู้อื่นไม่รู้จักพอ โลภ การ ได้อะไรอย่างหนึ่งแล้วแต่ในขณะเดียวกันก็อยากได้ที่มันดีกว่า หรือยิ่งใหญ่กว่า คล้ายๆได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา

ตอนก่อน ตอนต่อไป

เจ้าชายที่มีเสน่ห์ของฉัน

แคว้นอันเป็นแคว้นที่ได้ชื่อว่าเป็นปึกแผ่นมั่นคง และมั่งคั่ง อย่างที่สุด แต่เรื่องทั้งหมดนี้ หาได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับชาว บ้านในแถบหุบเขาต้าชานเลย หุบเขาอันสลับซับซ้อนนี้ เป็นที่หลบซ่อนของบรรดานกและ สัตว์ป่าหลากหลายสายพันธุ์มากมายนับไม่ถ้วน ทำให้ผู้คน แทบไม่กล้าเข้าไปเยือน แม้กระทั่งพรานป่าฝีมือฉมัง ก็ยัง ต้องเข้าไปเป็นกลุ่ม กลุ่มละสองคนบ้าง สามคนบ้าง บาง ครั้งบางคราพวกเขาอาจต้องฝังร่างไว้ในปากของเหล่า หมาป่า ดังนั้นผู้คนที่กล้าย่างกรายเข้าไปจริง ๆ จึงมีน้อย เสียยิ่งกว่าน้อย บรรดาชาวบ้านที่ตั้งรกรากในแถบเชิงเขา ต่างต้องดิ้นรน หาเลี้ยงชีพ ส่วนใหญ่พึ่งพิงผืนดินเนื้อที่ไม่กี่หมู่เพื่อเลี้ยง ดูคนทั้งครอบครัว กล่าวได้ว่าหากผู้ใดไม่ทำไร่ ก็ย่อมไม่มี กิน ถึงกระนั้น พืชผลที่เก็บเกี่ยวได้ส่วนใหญ่ ยังต้องถูกแบ่ง ไปจ่ายภาษีอีกปีไหนจะมีกินหรือไม่ ล้วนขึ้นอยู่กับสวรรค์ เมตตาเป็นสำคัญ อีกไม่ช้า ก็จะถึงเวลาหิมะตกหนักปกคลุมหุบเขาอีกครา แต่ละครอบครัวล้วนเดือดร้อนกันถ้วนหน้า ปัญหาการ ขาดแคลนอาหารและเครื่องนุ่งห่ม ลามเลียไปทั่วทุกหย่อม หญ้า “ลองคิดดูสิ เมื่อถึงยามหิมะปกคลุมไปทั่วภูเขา เรา จะไม่มีอะไรยาไส้ไปสามถึงสี่เดือนเลยนะเพลานี้ทั้งบ้าน เหลือข้าวอยู่เพียงครึ่งไห แล้วอย่างนี้จะอยู่รอดต่อไปไหว รี ท่านก็เอาแต่วาดรูปอยู่นั่นแหละ กู้หรูเฟิง…ท่านจะทำตัว เป็นคุณชายตระกูลสูงไปถึงไหน!” ฝ่ายหญิงตวาดแว้ด พลางกวาดกระดาษและแท่นหมึกบนโต๊ะลงพื้นจนน้ำหมึก สาดกระเซ็นไปทั่ว มิหนำซ้ำแท่นหมึกยังแตกกระจายเป็น เสี่ยงๆอีกด้วย บุรุษร่างผอมบาง มีนามว่ากู้หรูเฟิง เขามีใบหน้าซูบ ขาวซีด แถมบนใบหน้าปรากฏรอยแผลเป็นเด่นชัด ซึ่งมี ลักษณะเป็นเส้นสายสีดำตั้งตรง แต่ถึงกระนั้นที่หว่างคิ้วยัง ปรากฏความสง่างาม ให้เห็นอยู่รางๆ เมื่อชายหนุ่มเห็นข้าวของที่ถูกกวาดกระจายลงพื้น ให้รู้สึกปวดใจนัก ใคร่อยากจะเก็บขึ้นมา ทว่าในเสี้ยวเวลา นั้น ความปวดร้าวเสียดแทงพลันวาบขึ้นมาบนขา ประหนึ่ง ถูกเข็มที่มแทงนับพันเล่ม ทำให้ชายหนุ่มอดนิ่วหน้าไม่ได้ แต่ทั้ง ๆ ที่เจ็บปวดสุดแสน ก็ยังสามารถมองเห็นเค้าหน้า หล่อเหลาคมคายนั้นได้ องคาพยพทั้งห้าก็แสนวิจิตร ซึ่ง เป็นความงดงามที่ไม่ควรปรากฏให้เห็นในหมู่บ้านชายขอบ แห่งนี้เลย ชายหนุ่มหายใจหอบ “ข้าคิดวาต 2 ภาพนี้ แล้วจะ ลองเอาไปเร่ขายดู เพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินมาซื้ออาหารได้ บ้าง” หญิงสาวส่งสายตาดูแคลนไปให้ “ภาพวาดนี่มี ประโยชน์อันใดรี? เอาไปกินเอาไปดื่มก็ไม่ได้ ซ่างโง่เง่าเต่า ตุ่นอะไรเยี่ยงนี้! ทำไมข้าถึงได้แต่งกับคนที่ไม่ได้เรื่องอย่าง ท่านได้นะ? !” กู้หรูเฟิงมีสีหน้าหม่นหมอง คุณชายผู้สูงศักดิ์ ยาม นี้ช่างไร้ค่ายิ่งนัก เขาเอ่ยอย่างอัดอั้น “เช่นนั้นแล้ว ก่อน เจ้าแต่งให้ข้า ข้าก็บอกเจ้าแล้วว่าข้าทำไร่ไม่เป็น อีกทั้งยัง สุขภาพไม่ดี “ว่าอย่างไรนะ เอาแต่กล่าวหาข้า ตัวท่านเองก็ไม่ได้ ดีไปกว่ากันเลย ยังจะมาตำหนิข้าอีกรี?” ฝ่ายภรรยาทำหน้า นิ่วส่งสายตาเย็นชาไปให้เดิมทีนางได้ชื่อว่าเป็นคนอ่อน หวานน่ารักมาแต่กำเนิด แต่ถ้าได้โกรธขึ้นมาละก็ ดวงตา จะเหลือกขวาง ใบหน้าดูคล้ายนางมารร้ายข่างข่มขวัญ ผู้คนยิ่งนัก ชายหนุ่มก้มหน้า ด้วยความเบื่อหน่ายเหลือแสน “หากเจ้าอยากไปจากข้าข้าก็จะให้เจ้าไป” “เพ้ย ท่านนี่..วาจาเน่าเหม็นน่าละอายเช่นนี้ ก็ยัง กล่าวออกมาได้ ข้าแต่งให้ท่านแล้ว ร่วมเรียงเคียงหมอน กับท่านแล้ว ท่านจะให้ข้าแต่งออกไปกับใครได้อีกรี?! ” หญิง สาวแสนคับแค้นใจนางนั่งแปะลงบนพื้น พลางร่าไห้เสียง ดัง “สวรรค์ข่างไม่มีตาจริง ๆ ไยถึงส่งบุรุษไร้ค่าเช่นนี้มา เป็นสามีข้าด้วย? มิหนำซ้ำยังไม่รู้จักรับผิดชอบ แต่งกับข้า แล้ว ก็ยังทำผิดต่อข้า! ปล่อยให้ข้าอดมือกินมื้อ! ซ้ายังจะทิ้ง ข้าไปอีก ไม่แปลกใจเลยที่เห็นท่านมักชอบส่งสายตาให้เชี ยงเช่าที่ลานหลังบ้าน คิดจะหาคนใหม่ละสิ!” ฝ่ายภรรยาเอาแต่ร่ำไห้และพร่ำรำพันต่าง ๆนาๆ ไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วยาม ยังมีบุคคลอีกผู้หนึ่ง อยู่ร่วมในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย ผู้นั้นคือหลิ่วเจิน แน่นอน ยามนี้ไม่มีผู้ใดสามารถเห็นเธอ เพราะว่าเธออยู่ในรูปวิญญาณนั่นเอง