40.ลืมมันเสีย…
หลังได้ยินวาจาของแม่เฒ่าหนาน ชาวบ้านหลายคนก็พูดคุยกัน
หลิ่วเจินส่งสายตาให้ผู้ใหญ่บ้านกับคนอื่น ๆ เปิดปากพูด
ก่อน
“เรื่องนี้.มีรู้ลืมฉันไปเสียได้ไหม?” เขาอีกอักชั่วครู่ แล้ว กล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมาช้า ๆ
ทว่าที่ตอบกลับมาคือความเงียบ เงียบงันเสียจนได้ยิน เสียงลมหนาวที่พัดอื้ออึงอยู่
“ตอนนี้นางถูกตรวจร่างกายไปแล้ว เจ้ายังต้องการอันใด อีก?” ภรรยาผู้ใหญ่บ้านโพล่งขึ้นมาอย่างเหลืออด ทำลาย ความเงียบที่ไม่ไปไหนเสียที
หลิ่วเจินตวัดสายตาหงุดหงิดใส่สตรีผู้นี้ นับวันอีกฝ่ายก็ยิ่ง น่ารังเกียจขึ้นทุกที นางเป็นแพทย์นะ ต้องคอยดูแลตารางเวลา ชีวิตประจำวันของตนเองอย่างเข้มงวดกวดขันอยู่เสมอ แล้ว ตอนนี้เวลานี้ หากยังไม่รีบเข้านอน ตับก็ไม่อาจเข้าสู่ กระบวนการขจัดสารพิษได้! หากเป็นแบบนี้ เชื่อได้เลยว่า ร่างกายจะป่วยง่าย เจ็บออด ๆ แอด ๆ ภูมิคุ้มกันของร่างกายก็ จะลดต่ำลง แล้วยิ่งสภาพอากาศแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งล้มป่วยง่าย ที่สุด วู้เอาไว้เสียด้วย
ในยุคสมัยนี้ซึ่งไม่มีองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์และ เทคโนโลยีชั้นสูงใด ๆ หากนางป่วยเป็นมะเร็งหรืออะไรขึ้นมา T:TO_BRคงไม่มีใครที่นี่คอยผ่าตัดช่วยชีวิตนางเป็นแน่ นางยังคิดจะ มีอายุยืนเป็นร้อยปีอยู่นะ !
กู้หรูเฟิงเห็นหลิ่วเจินทำหน้านี้วคิ้วขมวด ก็นึกรู้ว่าหญิงสาว ใกล้จะหมดความอดทนเต็มที่แล้ว
“ก็ไม่มากมายอันใด เพียงแค่อยากให้ป้ากระจ่างแจ้งใน เรื่องนี้ขึ้นมาสักหน่อย และก็อยากให้ดูความสามารถตัวเอง ด้วยว่ามีเพียงพอหรือไม่ หากมีความฉลาดอย่างน่าเอน็จอนาถ เช่นนี้ ก็อย่าไปทำร้ายใครเลยเป็นดีที่สุด หลิ่วเจินตวัดสายตา เย็นชาไปให้เชียงเช่าและภรรยาผู้ใหญ่บ้าน
กระทั่งชาวบ้านที่อยู่รายรอบ ก็โดนหญิงสาวส่งสายตา เตือนเป็นกลาย ๆไปให้ด้วย พาให้สันหลังพวกเขาเย็นเยือกไป ถึงกระดูก
หลิ่วเจินมองว่านี่เป็นแค่การเตือนแบบนิ่มๆ มีคนอีก หลายคนที่สร้างปัญหาให้กับพวกนางด้วย หลังเหตุการณ์นี้ หญิงสาวคาดว่าคงไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องไปอีกนาน
“พูดเช่นนี้หมายความว่าอะไร! เห็นเซียงเช่าดูถูกดูหมิ่น แล้วข้าจะไปช่วยลูกสาวข้าไม่ได้เลยหรือไร?” ภรรยาผู้ใหญ่ บ้านผู้ซึ่งขัดขวางความเจริญก้าวหน้าของลูกสาวตัวเอง เริ่ม โวยวายอีกแล้ว
หลิ่วเจินแค่นเสียง “เป็นท่านสองคนที่หาเรื่องเรา ไม่ใช่ เราสามีภรรยาไปหาเรื่องท่าน ผู้ใหญ่บ้าน….” หลิ่วเจินพลันร้อง เรียก
“ใช่แล้ว” ผู้ใหญ่บ้านตอบกลับทันใด
“ข้าไม่ได้จะมาขอให้พวกท่านชดเชยอันใดให้เรา และ ตอนนี้เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว และครอบครัวท่านก็ใส่ร้าย ป้ายสีครอบครัวเราจริง ๆ ทั้งหมดที่ข้ากำลังจะขอคือคำขอโทษ ก็แค่นั้น” หลิ่วเจินไม่ต้องการต่อความยาวสาวความยืดอีกต่อ ไป
ตอนนี้พวกเขาหาได้สูญเสียอะไร แต่สำหรับเชียงเช่า ชื่อ เสียงนางคงถูกทำลายไปมาก
ยามนี้กู้หรูเฟิงเอ่ยช้า ๆ “ข้าไม่รู้ว่าไปทำอันใดให้พวก ท่านขุ่นเคือง ถึงได้ใช้วิธีเช่นนี้ทำร้ายข้า หากเซียงเช่าถูกขึ้นใจ จนเสียความบริสุทธิ์จริง ถึงข้าจะหาหลักฐานมาเท่าไร ก็คงไม่ อาจล้างมนทินได้หมดจด ซ้ำยิ่งทำให้อาเงินเสียใจอีก ทว่า ข้า…กู้หรูเฟิงเกิดมาเพื่อแต่งอาเจินเป็นคู่ชีวิต และให้ความ สำคัญกับเรื่องนี้อย่างที่สุด ต่อให้เชียงเช่าไม่มีความบริสุทธิ์ แล้วจริง ๆ ข้า..กู้หรูเฟิงจะไม่ยอมรับ จะไม่ยอมทำให้อาเจิน เสียใจเพราะเรื่องนี้เด็ดขาด”
ผู้คนที่อยู่รายรอบไม่เชื่อคำกล่าวนี้ เพราะทุกคนรู้ว่ากู้หรู เฟิงและหลิ่วเจินต่างมีเรื่องระหองระแหงกันตลอด แล้วทำไมวัน นี้พวกเขาช่างกลมเกลียวกันดีนักเล่า? น่าแปลกแท้ ๆ!
กู้หรูเฟิงเข้ามายืนข้างๆ หลิ่วเจิน แล้วเป็นฝ่ายจับมือนาง ครั้นแล้วก็พูดต่อ “หากอาเจินขอเช่นนั้น ข้าก็เอาตามอาเจินว่า” น้ำเสียงของชายหนุ่มเปี่ยมด้วยความรักใคร่เอ็นดู
ทุก ๆคนสงสัยว่ากู้หรูเฟิงป่วยหรือไม่?
เชียงเช่าเห็นกู้หรูเฟิงจับมือหลิ่วเจิน ก็กัดฟันกรอด ทว่า นางยังรู้จักอดกลั้นอยู่บ้าง เพราะตอนนี้ชาวบ้านที่อยู่รายรอบ มองพวกนางด้วยความรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ได้ ๆ ๆ ข้าให้คำมั่นเจ้า เอาไว้กำหนดวันได้ เราจะมา ขอโทษเจ้าถึงบ้านด้วยตนเอง ผู้ใหญ่บ้านพูดขึ้น
กู้หรูเฟิงดึงตัวหลิ่วเจินหันหลังเดินจากไป
ชาวบ้านที่อยู่รายรอบเมื่อเห็นนักแสดงจากไปแยกย้ายกลับไปบ้านใครบ้านมัน
ในท้ายสุดหลิ่วเจินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ใหญ่และ ครอบครัวบ้าง แต่หลังจากนางและกู้หรูเฟิงกลับเข้าบ้านแล้ว หญิงสาวก็จ้องมองกู้หรูเฟิงอยู่เป็นนาน และในที่สุดก็หลุดคำ พูดออกมาสองสาม
ปล่อยมือ ล้างหน้า เข้านอน
