ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1907
“ปล่อยเจ้าชายแล้วเราค่อยคุยกันฮาร์วีย์ ถ้าไม่อย่างนั้นแกได้ตายโดยไม่มีที่ฝังศพแน่!”
เมซี่ไม่สนใจความเจ็บบนใบหน้าของเธอและดึงปืนของเธอออกมาเล็งไปที่ฮาร์วีย์
เพี๊ยะ!
ฮาร์วีย์ตบหน้าลูคัส จากนั้นก็ออกแรงบีบคอลูคัสอีกเล็กน้อย
ขณะนี้มีปืนประมาณสิบกระบอกเล็งไปทางฮาร์วีย์ แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเฉยเมย
“อยากลองดูไหมล่ะว่าปืนของพวกแกจะเร็วกว่ามือของฉันไหม?”
ฮาร์วีย์ออกแรงบีบคอลูคัสมากขึ้น ใบหน้าของลูคัสที่ซีดไปหมดแล้วบวมแดงทันที เส้นเลือดแดงก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา และทำให้ดูราวกับว่าพวกมันกำลังจะหลุดออกมาจากเบ้า
เมซี่และคนอื่น ๆ ต่างหวาดกลัวทันที พวกเขาต้องการที่จะยิงฮาร์วีย์แต่ลัวว่าลูคัสจะโดนลูกหลงไปด้วย
เบรนแนนรีบไปที่ที่เกิดเหตุทันทีที่ได้รับข้อความ เขาเองก็ถือปืนเมื่อรีบเข้าไปปกป้องไคท์
“วางอาวุธลงซะ” ฮาร์วีย์ออกคำสั่ง
“เราทุกคนอาจจบลงอย่างเลวร้ายหากฉันเผลอบีบคอเจ้าชายพวกแกจนตาย”
อาร์วีย์พูดอย่างสงบ แต่จิตสังหารของเขาชัดเจน
เมซี่และคนอื่น ๆ ต่างถือปืน แต่พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายเจ้าชายของพวกเขาไปด้วย พวกเขาจึงไม่มีใครกล้าที่จะออกหน้า
ในที่สุดลูคัสก็ตั้งสติได้หลังจากที่มึนงงอยู่พักใหญ่ รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขาขณะที่เขาพูดว่า “แกคือฮาร์วีย์ ยอร์กเหรอ?”
“แล้วคิดว่าไงล่ะ?”
“แกกล้ามากเลยนะ แกไม่เพียงแต่จะเหยียดหยามฉัน แต่แกยังดูหมิ่นตระกูลฌองในที่สาธารณะอีกด้วย ไม่กลัวตายหรือไง?”
ลูคัสจ้องฮาร์วีย์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“ถ้าทำได้ก็ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่อย่างนั้นฉันตามล้างทั้งตระกูลของแกแน่!”
ฮาร์วีย์ส่ายหัว จากนั้นก็บีบมือซ้ายของลูคัสด้วยสีหน้าที่เย็นชา
มีเสียงแตกดังขึ้น และกระดูกข้อมือของลูคัสก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ
ลูคัสรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนแทบจะหมดสติ
แต่เขาค่อนข้างที่จะเข้มแข็งและไม่กรีดร้องและเพียงแต่ยิ้มอย่างน่าสมเพชแทน
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก แกรู้ไหมว่าการทำกับฉันแบบนี้จะส่งผลยังไง?”
เพี๊ยะ!
อาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือไปที่ใบหน้าของลูคัส
“ส่งผลยังไงเหรอ? ช่วยบอกฉันที”
เพี๊ยะ!
“จะฆ่าทั้งตระกูลของฉันเหรอ? มีความสามารถมากพอรึเปล่า?”
เพี๊ยะ!
“สำหรับฉัน แกเป็นแค่เจ้าชายที่ไม่สมสถานะ แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?
“แกกล้าขู่ฉันก่อนที่จะรู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใครอย่างนั้นเหรอ? ลองไปถามพ่อแกดูสิว่าเขากล้าแม้แต่แตะต้องฉันไหม”
ฮาร์วีย์เหวี่ยงฝ่ามือไปที่ใบหน้าของลูคัสอีกนับสิบครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของลูคัสก็บวมเหมือนหมู
หลังจากที่ใช้เวลาค่อนข้างนานในการตบลูคัส ฮาร์วีย์ก็อุทานอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่อยากตายก็บอกให้คนอื่น ๆ ถอยไปซะ”
เมซี่และคนอื่น ๆ รู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นสิ่งนี้
พวกเขามั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถจบชีวิตของฮาร์วีย์ได้ในทันที แต่พวกเขากลับทำได้เพียงเฝ้าดูขณะที่เขาทรมานเจ้านายของพวกเขา
“ไอ้สารเลว!
“แกคิดว่าแกเป็นใคร?!
“กล้าขู่ฉันเหรอ?!”
ลูคัสเดือดดาลด้วยความโกรธ แต่เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเพราะกลัวว่าฮาร์วีย์จะฆ่าเขาจริง ๆ
“แกเป็นใครกันแน่? เจ้าชายหรือนายน้อย?
“เชื่อจริง ๆ เหรอว่าจะออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บหลังจากที่ทำกับเจ้าชายแบบนั้น?!”
ใบหน้าของเมซี่สูญเสียสีสันทั้งหมด จิตสังหารไหลออกมาจากตัวเธอ
“เรามีปืนประมาณสามสิบกระบอกเล็งไปที่แก แกจะสามารถหลบได้กี่ลูกเชียว? ไหนแกจะต้องแบกภาระไปด้วย!
“เชื่อจริง ๆ เหรอว่าจะพาไคท์ออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย?
“ฉันบอกอะไรแกให้นะ ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะคุกเข่าขอโทษด้วยซ้ำ!”
