หนึ่งในกบเหล่านั้น มันมามองพวกเกาเผิง
*อ๊บ*
[ชื่อสัตว์อสูร] กบผิวฟ้า
[เลเวล] 8 (ชนชนั้นสามัญ)
[ระดับ] ปกติ
[สถานะ] สุขภาพดี (มีความสุข)
[ความชอบ] การอาบแดด
[จุดอ่อน] 1.ธาตุไฟฟ้า 2.เสียงที่ดัง
‘พวกมันต้องเป็นญาติห่างๆของกบผิวเขียวแน่ๆเลย’
มีว่าจะเป็นชื่อหรือรูปร่างของพวกมันดูคล้ายกันมาก แต่ยังดีที่กบผิวฟ้าไม่ชอบถ่มน้ำลายใส่คนอื่..
*ฟุ่บ*
มีกบผิวฟ้าที่อยู่ใกล้ๆเกาเผิงได้ถ่มน้ำลายใส่เขา
เกาเผิงรีบขาขวาหลบทันที เขาหันไปมองกบผิวฟ้าที่นั่งอยู่บนโขดหิน
‘นี่ฉันยังพูดไม่ทันขาดคำเลยนะ’
เจ้ากบตัวนั้นได้แสดงสีหน้าที่อิ่มอกอิ่มใจเป็นอย่างมาก ส่วนกบตัวอื่นๆที่ลอบสังเกตเหตุการณ์อย่างเงียบๆ ก็มีท่าทีมีความสุขเช่นกัน
เมื่อเกาเผิงเห็นแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก
ในแผลข้อมูลก็ไม่ได้ระบุนี่ว่าพวกมันไม่ได้มีนิสัยที่น่ารังเกียจแบบนี้นี่น่า แล้วทำไมพวกมันยังถุยน้ำลายใส่คนอื่นล่ะหรือสิ่งนี้จะเป็นธรรมชาติของสายพันธุ์พวกมัน
เกาเผิงไม่คิดว่ากบผิวฟ้าในเมืองเจียงหนานจะไม่ต่างจากกบผิวเขียวในเมืองฉางอานเลย
ที่ลำธารแห่งนี้มีกบผิวฟ้าพันกว่าตัว เกาเผิงไม่อยากจะสนใจพวกมันจึงเดินไปที่อื่น
เขาข้ามลำธารไปป่าอีกฝั่งหนึ่ง ยิ่งเดินเข้าไปอากาศก็ยิ่งชื้นมากขึ้น
“พวกเราลองเดินเข้าอีกหน่อยแล้วกัน” เกาเผิงด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจเพราะเขายังหาเสาคะแนนไม่เลย ครั้นจะเดินกลับไปทางที่มาก็ใช่ที ต้องเดินไปต่อข้างหน้าเท่านั้น
ทันใดนั้นก็มีกบผิวฟ้าโผล่ออกมา ตัวมันสกปรกมอมแมมเปื้อนไปทั่วร่างกาย
กบผิวฟ้านั่งบนพื้นและมองดูเกาเผิงด้วยที่กลมโตของมัน
‘อ้ามันช่างน่ารักเสียจริง’
แต่เกาเผิงได้สังเกตถึงความผิดปกติ เขาขมวดคิ้ว มันมีบางอย่างแปลกๆที่หลังของกบผิวฟ้า
มีเถาวัลย์ปรากฏขึ้นมาจากใต้ผิวหนัง เถาวัลย์สีน้ำเงินและสีเขียวโผล่ออกมาอย่างช้าก่อนที่จะกลับไปที่หลังของมัน
เถาวัลย์พวกมันออกมาดูดซับความชื้นและสารอาหารจากอากาศ เถาวัลย์พวกนี้มีใบไม้ที่ดูเหมือนเฟิร์นชนิดหนึ่ง
เกาเผิงมองไปที่เจ้ากบ มันมีดวงตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกราวกับตุ๊กตาที่ตั้งไว้ในตู้
จู่ๆเขานึกตัวฟูชิงิดาเนะจากเรื่องโปเกมอนเลยที่มีเถาวัลย์ออกมาจากหลังแบบนี้
ผ่านไปสักพักกบสีฟ้าตัวนั้นได้หันหลังกระโดดเข้าไปในป่าลึก
เกาเผิงขมวดคิ้วและหันไปบอกเด็กๆของเขาว่า “ตามเจ้ากบนั่นกันเถอะ”
เมื่อวิ่งตามไปได้สักพัก เมื่อไปขึ้นเกาเผิงก็ได้เจอบางอน่างที่แทบจะทำให้ตัวเองหัวใจวายตาย
ที่นี่เป็นพื้นที่โล่งกว้างและเต็มไปสัตว์อสูรมากมายหลากชนิด มีราว 80ตัวได้
หลังจากที่ฟื้นคืนสติได้แล้ว เกาเผิงจึงพบว่าพวกมันได้แต่ยืนนิ่งๆไม่เคลื่อนไหวเลยและแต่ละตัวจะมีพืชที่ดูคล้ายเฟิร์นงอกออกมาจากข้างหลังทุกตัว เฟิร์นพวกนี้ได้หยั่งรากเข้าไปในร่างกายของสัตว์อสูรพวกนี้
‘ปรสิต!!’
เห็นได้ชัดว่าพวกมันถูกปรสิตเล่นงาน
เกาเผิงตั้งใจจะถอยหนีจากที่นี่ แต่เขาเหลือบไปเห็นว่าที่ตรงกลางของลานกว้างมีเสาสีขาวตั้งอยู่
ปรสิตมีทั้งแข็งแกร่งกับอ่อนแอและมันยังบงการสัตว์อสูรในบริเวณนี้เป็นจำนวนมาก โชคดีที่สัตว์อสูรที่มันบงการเลเวลไม่สูงมากนัก เด็กๆของเขาสามารถจัดการได้อย่างสบายๆ
ต่อไปเขาก็มองหาร่างต้นของมัน วิธีที่ง่ายที่สุดในการรับมือพวกปรสิตก็คือหาต้นตอของพวกมัน
หมาป่าตัวหนึ่งได้ลุกขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกัยส่งเสียงหอนขึ้นมา มันจ้องไปที่เกาเผิงด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก หลังจากนั้นตัวอื่นก็หันมามองและเดินมาหาอย่างช้าๆ
ในตอนแรกเกาเผิงก็กังวลว่าปรสิตจะมีแผนสำรอง แต่เมื่อเขาเห็นว่ามันบุกมาหาเขาตรงๆแบบนี้ เขาก็สบายใจ อาจจะเป็นเพราะว่าร่างต้นของมันไม่แข็งแกร่งเท่าไหร่ฉะนั้นต้องรีบลงมือแบบนี้
ปกตินักล่าจะไม่เปิดเผยตัวมันจะหลบซ่อนไม่ให้เหยื่อรู้ตัว
แต่บางพวกที่รู้สึกว่าตัวกำลังถูกคุกคามหรือสถานการณ์ที่ไม่แน่นอน พวกมันจึงทำแบบนี้
*แก๊บ*
“เจอแล้ว” เกาเผิงตะโกนหันไปมองทิศทางที่มีเสียงกรอบแก๊บของใบไม้แห้งออกมา
[ชื่อสัตว์อสูร] เฟิร์นลอเรนก้าเหล็กฟ้า
[เลเวล] 21 (ชนชั้นนักรบ)
[ระดับ] สูง
[คุณสมบัติ] ธาตุปรสิต
[จุดอ่อน] ธาตุไฟ
“ต้าซื่อโจมตีพืชนั่นเลย” เกาเผิงชี้ไปที่เฟิร์นลอเรนก้าเหล็กฟ้า
ต้าซื่อพยักหน้าและรีบคลานไปที่เฟิร์นลอเรนก้าเหล็กฟ้าทันที
ทันใดนั้นพวกสัตว์อสูรที่ถูกบงการรีบวิ่งเข้ามาขวางอย่างบ้าคลั่ง
“ดัมมี่ แกคอยกันพวกมันให้ห่างจากต้าซื่อที”
ดัมมี่พยักหน้าและก้มลงไปหยิบก้อนหินขนาดใหญ่ที่ใต้ของมัน ก่อนจะโยนไปสกัดให้พวกสัตว์อสูรอยู่ห่างจากต้าซื่อ
ด้วยการโจมตีที่รวดเร็วทำให้พวกมันตอบสนองไม่ทัน พวกมันโดนหินทับร่างแหลกกระจายไปทั่ว
ดัมมี่พุ่งเข้าไปข้างหน้าและจับพวกสัตว์อสูรที่รูปร่างคล้ายงูมาทั้งสองมือ จากนั้นก็หมุนตัวเป็นวงกลมอย่างบ้าคลั่ง
*ผัวะ ตูม ตูม*
ดัมมี่จับสัตว์อสูรทั้งสองตัวและใช้พวกมันฟาดรอบๆราวกับแส้ จนสภาพมันในตอนนี้ย่ำแย่และยับเยินจนไม่น่าดูเลย
ดัมมี่ได้ระดมโจมตีไปเรื่อย มันฟาดสัตว์อสูรในบริเวณนี้อย่างไร้ความปรานี รวมไปถึงกบผิวฟ้าที่เมื่อก่อนหน้านี้ด้วย ตัวมันถูกฟาดกระดูกร้าวในพริบตา
