กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) – บทที่ 199 -200

บทที่ 199 คิดลาออก
เมื่อได้ยินคำพูดของซูหยูโม่ฮวงเฟิงก็ถึงกับตกใจ
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดที่จะออกจากเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปเลย
เพราะว่าสวัสดิการของที่นี่ก็ดีกว่าที่ทำงานเก่าของเขามาก
หลังจากนั้นหลังจากที่เขาได้รับกล่องจักรวาล เขาก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเลย
เพราะในเวลานั้นกล่องจักรวาลไม่ได้นำมาซื่งเงินให้เขามากนักดังนั้นเขาจึงทำได้แค่รอเงินเดือนเพียงเท่านั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นสิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนไป ครั้งแรกที่กล่องจักรวาลได้นำไข่มุกราตรีมาให้เขาสองเม็ดซึ่งมีมูลค่ามาก
จากนั้นก็เป็นภาพวาด
ซึ่ง”ศาลาสมบัติ”ได้ประเมินราคาไว้ที่ประมาณ 5 แสนเหรียญ ดังนั้นมันจะมีราคาแพงกว่านี้อีกถ้าได้เข้าร่วมการประมูล
อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้มันไม่สำคัญ แม้จะมีสิ่งเหล่านี้เขาก็ไม่เคยคิดที่จะลาออกมาก่อนเลย
เพราะสิ่งเหล่านี้สามารถขายได้ทั้งหมดในครั้งเดียวแต่เขายังคงมีงานที่มั่นคงและไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยอะไร
อย่างไรก็ตามหนังสือเล่มเล็กที่เขาพบเมื่อช่วงบ่ายทำให้ฮวงเฟิงมีความคิดที่จะออกจากบริษัทเป็นครั้งแรก
ท้ายที่สุดถ้าเขาใช้มันเขาก็จะสามารถสร้างรายได้จากการใช้มันเป็นอาชีพในอนาคตของเขาได้
และหากเขาต้องการผลิตสิ่งของเหล่านั้นเขาก็คงจะต้องออกจากบริษัท เพื่อซื้อหรือเช่าโรงงานและผลิตมัน
ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่มีเวลาทำงานที่นี่เขาจะต้องทุ่มแรงกายแรงใจทั้งหมดไปกับการผลิต และการตลาดอุปกรณ์บำบัดน้ำเสีย
”มีอะไรเหรอ?คุณจะไม่ไปจริงๆ ใช่ไหม?” เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ ฮวงเฟิงหัวใจของซูหยูโม่ก็เต้นรัวและเธอก็รีบถาม
ในใจของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้ฮวงเฟิงลาออก
”ถ้าฉันบอกว่าฉันจะออกจะเป็นไงบ้าง?”ฮวงเฟิงถามอย่างระมัดระวัง
”ไม่มีทาง!”ซูหยูโม่รีบปฏิเสธทันที: “คุณเพิ่งเซ็นสัญญาฉบับใหม่เมื่อบ่ายนี้เอง คุณจะไม่ออกเร็วๆ นี้ใช่ไหม?”
”พูดถึงเรื่องสัญญาฉันเองก็ยังสงสัยอยู่ ทำไมพวกเขาถึงเซ็นสัญญาอีกครั้ง?” ฮวงเฟิงถามความสงสัยที่อยู่ในใจของเขา
“คุณไม่กลัวที่จะเจอเรื่องแบบนี้เหรอ?อย่างไรก็ตามสิ่งที่เรากังวลคือคุณจะถูกบริษัทอื่นฉกตัวไป นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเราถึงได้เซ็นสัญญาฉบับใหม่และกำหนดบทลงโทษ” ซูหยูโม่กล่าว
ในทางกลับกันฮวงเฟิงไม่ได้ยินเธอพูดคำว่า”เรา” และไม่ใช่คำว่า “ฉัน” เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า: “ฉันไม่ใช่คนมีความสามารถพิเศษอะไร บริษัทอื่นจะมาแย่งตัวฉันไปทำไม?”
“นี่คุณยังอยากจะลาออกอยู่งั้นเหรอ?”แน่นอนว่าเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่ต้องการให้ฮวงเฟิงต้องลาออกไป
ดังนั้นเธอจึงทำเช่นนี้สำหรับสาเหตุที่เซี่ยเมิ่งเจียวทำเช่นนี้ หรือทำไมเธอถึงได้นำเสนอขึ้นมาด้วยตัวเอง ซูหยูโม่เองก็ยังไม่ทราบแน่ชัดเช่นกัน
ฮวงเฟิงถึงกับพูดไม่ออกนี่มันบังเอิญมากเกินไป เขาพบเพียงหนังสือเล่มเล็กหลังจากที่เซ็นสัญญาเสร็จ
ถึงแม้โทษจะสูงแต่ก็ไม่ได้สูงเท่าฟ้า ถ้าเขาต้องการออกไปจริงๆก็ยังสามารถที่จะจ่ายค่าปรับได้
เพียงแค่เขาขาดแคลนเงินในการผลิตอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียดังนั้นเขาจึงไม่มีเงินจ่ายค่าปรับ
ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่างเขากับซูหยูโม่ก็ยังค่อนข้างดีอยู่และอาจถือได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดี
ถ้าเขาต้องรับโทษและต้องลาออกไปจริงๆซูหยูโม่ก็คงจะไม่มีความสุขในใจแน่ๆ จนถึงจุดที่ทั้งสองคนไม่มีคำว่าเพื่อนอีกต่อไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ฮวงเฟิงก็รู้สึกปวดหัว นี่เป็นสถานการณ์ที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
และเห็นได้ชัดว่าซูหยูโม่เองก็ไม่ต้องการให้เขาจากไปแล้วเขาควรจะทำอย่างไร?
“เอาล่ะไม่ควรคิดเรื่องที่จะลาออกดีกว่า การเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัย หากคุณต้องการที่จะเปลี่ยนตำแหน่ง คุณคุณก็สามารถพูดคุยกับฉันได้นะ” ซูหยูโม่กล่าว เธอต้องการขจัดความคิดของที่จะจากไปของฮวงเฟิง
เธอชื่นชมการมองการณ์ไกลของเซี่ยเมิ่งเจียวถ้าไม่ใช่เพราะสัญญาใหม่ ฮวงเฟิงก็อาจจะจากไปจริงๆ
ถึงแม้ว่าฮวงเฟิงจะมีเงินอยู่บ้างแต่ก็ไม่น่าจะเพียงพอที่จะจ่ายค่าปรับ
ซึ่งแน่นอนว่าถ้าซูหยูโม่ไม่รู้ว่าเซี่ยเมิ่งเจียวได้สับเปลี่ยนสัญญาและเพิ่มมูลค่าของค่าปรับให้มากขึ้นเธอจึงไม่ต้องกังวล
เว้นแต่บริษัทจะไล่เขาออกเสียเองไม่เช่นนั้นฮวงเฟิงก็จะไม่สามารถจากบริษัทไปไหนได้
ฮวงเฟิงพยักหน้าเขายังไม่มีทุนสำหรับการเริ่มต้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องรีบลาออกไป
นอกจากนี้เขารู้สึกว่าถ้าเขาต้องการจากไปจริงๆซูหยูโม่อาจไม่จำเป็นต้องขอค่าปรับจากเขา
เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงได้ล้มเลิกความคิดนี้แล้วซูหยูโม่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกว่ามันยากที่จะบังคับให้ฮวงเฟิงอยู่ต่อไปและจะทำให้ก้าวหน้าของเขาล่าช้า
ท้ายที่สุดแล้วภายในบริษัทนี้นอกจากการเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นมากนัก
“ช่างเถอะหลังจากที่ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปและฉันได้แยกแยะความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาแล้ว ฉันก็จะไม่บังคับให้เขาอยู่ต่อไปอีก ฉันไม่อาจที่จะเห็นแก่ตัวและฉุดรั้งความก้าวหน้าของเขาได้” ซูหยูโม่คิดในใจ
ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเธอมีความรู้สึกบางอย่างกับฮวงเฟิงแต่คงยากที่เธอจะตัดสินว่าความตั้งใจนี้แข็งแกร่งเพียงใด
นอกจากนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าฮวงเฟิงกำลังคิดอะไรอยู่
ด้วยวิธีนี้มันอาจจะจบลงก่อนที่ทั้งสองคนจะเริ่มต่อสู้เสียด้วยซ้ำถ้าฮวงเฟิงยังอยู่ในบริษัท อย่างน้อยทั้งสองคนก็จะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง
”หา?”ฮวงเฟิงและซูหยูโม่กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ดังนั้นเมื่อเขาเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองข้างนอกเขาก็พบร่างที่คุ้นเคย
“มีอะไรงั้นเหรอ?”ซูหยูโม่มองออกไปที่นอกหน้าต่างเช่นกัน แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
”ไม่มีอะไรผมแค่เห็นผู้หญิงบ้าคนหนึ่ง” ฮวงเฟิงกล่าว คนที่เขาเห็นเมื่อกี้ก็คือผู้หญิงที่มาขวางทางเขาที่สนามฟุตบอล
“คนบ้างั้นเหรอ?”ซูหยูโม่มองไปที่ด้านนอกหน้าต่างด้วยความสงสัย แต่เธอก็ยังไม่เห็นอะไร
”อืมอย่าสนใจเลย กินข้าวกันต่อเถอะ” ฮวงเฟิงกล่าว
“ถังมู่ซิ่วฉันบอกแล้วไง ว่าเธอนี่น่าเบื่อจริงๆ เธอมาที่นี่เพื่อดูการแข่งขันฟุตบอลสมัครเล่นงั้นเหรอ?” เซี่ยเมิ่งเจียวพูดกับสาวงามที่อยู่ข้างๆ ขณะที่เดินไปด้วยกัน ซึ่งสาวงามคนนี้ก็คือถังมู่ซิ่วที่รีบมาจากเมืองหลวงในวันนี้
ถังมู่ซิ่วอายุไล่เลี่ยกันกับเซี่ยเมิ่งเจียวแต่เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเล็กน้อยและน่ารักกว่าเล็กน้อย
ดวงตากลมโตคู่นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์และดูเหมือนคนที่ถูกไฟฟ้าดูดพร้อมกับใบหน้าราวกับนางฟ้าและเรือนร่างที่แสนร้ายกาจของเธอ ผู้ชายทั้งหลายต้องราวกับถูกมนต์สะกดขณะที่จ้องมองดูเธอไปตลอดทาง
บทที่ 200 ตาฝาด
“ยัยจิ้งจอก!”เซี่ยเมิ่งเจียวก็สังเกตเห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนี้และกระซิบ แม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่ได้เซ็กซี่หรือดูเป็นผู้ใหญ่เท่ากับถังมู่ซิ่ว
“นั่นเป็นเพราะฉันมีเสน่ห์ไม่มีประโยชน์ที่จะอิจฉาฉันนะสาวน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะคนนี้” ถังมู่ซิ่วหัวเราะและกล่าว
จากนั้นเธอก็เหลือบมองชายคนหนึ่งที่เดินผ่านไปมาอย่างเกี้ยวพาราสีชายคนนั้นคงไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับสิ่งที่สวยงามเช่นนี้เขาเดินโซเซและเกือบจะล้มลง ท่าทางนั้นทำให้ถังมู่ซิ่วหัวเราะคิกคักที่ชายคนนั้นเกือบจะล้มลง
“ถ้าเธออยากจะยั่วยวนผู้ชายก็อย่ามองฉันแบบนั้นสิ” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว
”ฉันไม่ได้พยายามที่จะยั่วยวนเขาเลยนะแต่เป็นเพราะเสน่ห์ของฉันน่ะมันรุนแรงเกินไป” ถังมู่ซิ่วไม่ได้สนใจกับความรังเกียจของ เซี่ยเมิ่งเจียวเลยแม้แต่น้อย
“ฉันเสียใจจริงๆที่ชวนเธอมาทานอาหารค่ำ ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ฉันจะให้พี่หยูโม่มาเป็นเพื่อนเธอเสียยังดีกว่า” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวด้วยใบหน้าที่ไม่มีความสุข
เมื่อเซี่ยเมิ่งเจียวพูดถึงซูหยูโม่ถังมู่ซิ่วก็นึกถึงร่างที่คุ้นเคยที่เธอเพิ่งจะเห็น
“พี่หยูโม่จะมีเวลาไปกับเธอไหมล่ะ”ซูหยูโม่มีอายุมากกว่าถังมู่ซิ่วเพียงไม่กี่เดือน ถังมู่ซิ่วจึงเรียกเธอว่าพี่สาวเช่นกัน
“หมายความว่าไง?”เซี่ยเมิ่งเจียวไม่เข้าใจว่าถังมู่ซิ่วหมายถึงอะไรจึงถามออกมา
”ไม่มีอะไรหรอกฉันหมายถึงเธอน่ะสาวน้อย ไม่มีใครรักเธอและไม่มีใครไล่ตามเธอเหมือนพี่หยูโม่สินะ?” ถังมู่ซิ่วกล่าว
”เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่มีใครรักเหมือนกันนั่นแหละ”เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวอย่างพอใจ “อย่างไรก็ตามมีคนมากมายที่ไล่ตามพี่หยูโม่แต่เธอไม่เคยชอบพอกับพวกเขาเลย”
“ไม่มีสักคนเลยงั้นเหรอ?”ถังมู่ซิ่วถาม เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะเข้าใจผิด?
”ก็อาจจะ”เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวว่า: “แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเร็วๆ นี้ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่หยูโม่ และเธอก็ออกไปทานข้าวกับผู้ชายคนหนึ่งในวันนี้ด้วยนะและไปทานข้าวแบบส่วนตัวกับผู้ชายด้วย พี่หยูโม่ไม่เคยไปทานอาหารแบบนี้มาก่อนเลย ใช่แล้วเธอยังขอให้ฉันขอโทษเธอและบอกว่าจะเลี้ยงเธออาหารในคืนวันพรุ่งนี้ด้วยนะ”
“งั้นฉันก็คงไม่ได้ตาฝาด”ถังมู่ซิ่วพูดกับตัวเอง
”อะไรนะ?”อย่างไรก็ตามเซี่ยเมิ่งเจียวก็ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนนัก
”ไม่มีอะไรพวกเราไปกันเถอะ” ถังมู่ซิ่วไม่ได้บอกว่าเธอเพิ่งเห็น ซูหยูโม่กำลังกินข้าวกับผู้ชายในร้านอาหารร้านถัดไป
เธอคิดว่าเธอตาฝาดว่าทำไมซูหยูโม่ถึงได้มาทานอาหารที่ร้านแบบนี้และยังทานข้าวอยู่กับผู้ชายสองต่อสองด้วย
มีเพียงถังมู่ซิ่วเท่านั้นที่เริ่มสนใจชายที่นั่งตรงข้ามกับซูหยูโม่
แม้ว่าซูหยูโม่จะเป็นหนึ่งในสามคนนี้ที่อารมณ์ดีที่สุดและใจดีกับทุกคน
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเข้าใกล้เธอได้ง่ายๆและจะชักชวนได้ง่ายๆ
ในความเป็นจริงในบางแง่มุมซูหยูโม่เป็นคนที่เข้าถึงได้ยากที่สุดในบรรดาสาวงามทั้งสามคนนี้
แต่ตอนนี้ซูหยูโม่ได้ไปเดทกับผู้ชายเสียแล้วถังมู่ซิ่วอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวตนของอีกฝ่าย
แต่อันที่จริงแล้วในเมื่อพวกเขากำลังทานอาหารในร้านอาหารแบบนี้ จึงเห็นได้ชัดว่าครอบครัวของชายคนนั้นคงฐานะไม่ค่อยดีนัก
”น่าสนใจมากจริงๆ”ถังมู่ซิ่วคิดในใจอย่างเงียบๆ
“เฮ้ออย่าเพิ่งรีบไปสิฉันแค่ถามเธอว่าทำไมเธอถึงได้มาที่จังหวัดเจียง แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน?” เซี่ยเมิ่งเจียวเดินไล่ตามเธอไปและยังคงถามต่อ
”ฉันมาที่นี่เพื่อดูว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังหลอกตัวเองรึเปล่าแต่ตอนนี้ฉันได้พบสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นแล้วล่ะ” ถังมู่ซิ่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของเธอนั้นไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่กับผู้หญิงอย่างเซี่ยเมิ่งเจียวเอง
”ยัยจิ้งจอก”เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวอีกครั้ง เธอลืมถามถังมู่ซิ่วว่าผลประโยชน์ที่เธอจะได้นั้นคืออะไร
ทั้งสองคนเข้าไปในโรงแรมขนาดใหญ่ใกล้ๆนั้น มีบางคนที่พวกเขเธอรู้จักรออยู่ข้างในแล้ว
”เป็นยังไงบ้าง?นี่แกจะบอกฉันหรือเปล่าเนี่ย?”
ในช่วงเวลานี้เขาถูกทรมานอย่างหนักตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีบริเวณใดๆ ในร่างกายของเขาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
และมีรอยแส้อยู่ทุกหนแห่งถ้าไม่ใช่เพราะคนเหล่านี้ไม่ต้องการให้เขาตาย เขาก็คงจะตายไปนานแล้ว
”ฉัน- ฉันไม่รู้จริงๆ ว่า ‘พี่เหลียง’ เป็นใคร ถึงแม้ว่าแกจะทุบตีฉันให้ตายฉันก็ยังไม่รู้” เสียงที่อ่อนแรงของพี่เปียวดังออกมา “ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้จริงๆ”
ลุงหลี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าตาบึ้งตึงขณะที่เขามองไปที่พี่เปียว ขณะที่หลินจื่อเฉิงยืนอยู่ข้างๆ เขาด้วยใบหน้าที่เขามองไม่เห็น
“ลุงหลี่เขาคงไม่รู้จริงๆ นะ ผู้ชายคนนี้กลัวความเจ็บปวดและกลัวความตายเช่นกัน ถ้าเขารู้เขาก็คงจะบอกพวกเราไปนานแล้วอย่างแน่นอน” หลินจื่อเฉิงกระซิบที่หูของลุงหลี่
ลุงหลี่ผงกศีรษะเล็กน้อยหลังจากทำความเข้าใจกับลูกน้องของพี่เปียว แม้ว่าเขาจะดูหมิ่นเมื่อเห็นคนประเภทนี้ออกมาวุ่นวาย แต่เขาก็รู้ว่าคนประเภทนี้ไม่ได้มีผลประโยชน์ใดๆ
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าพี่เปียวไม่รู้แต่ก็ไม่มีทางปล่อยเขาไป
ท้ายที่สุดตระกูลยังคงรอฟังข่าวการตายของพี่เปียว
”ส่งมันไปตามทางของมัน”ลุงหลี่พูดเสียงเรียบๆ ราวกับว่าเขากำลังฆ่าไก่ตัวหนึ่ง
”ไม่นะแกฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังไม่อยากตาย ฉันบอกแกทุกอย่างที่ฉันรู้ไปแล้วปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญากับแกว่าฉันจะออกจากจังหวัดเจียงทันที ออกจากมณฑลชิง ฉันยังไม่อยากตาย”
เมื่อพี่เปียวได้ยินคำพูดของลุงหลี่เขาก็กลัวจนน้ำตาไหลทันที เขาไม่เคยเป็นคนขี้ขลาดและกลัวความตายมากขนาดนี้
ตอนที่เขาออกมาเที่ยวเล่นครั้งแรกเขาอาจจะไม่กลัวแต่หลังจากที่สนุกอยู่หลายวันเข้า เขาก็กลัวมาก
อย่างไรก็ตามคำอ้อนวอนของเขาก็ไม่เป็นผลหลินจื่อเฉิงเดินเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลังและถอดเขาออกจากสลิง
หลังจากนั้นเขาก็เอามือปิดปากและจมูกเพื่่อที่จะทำให้เขาขาดอากาศหายใจตาย
เห็นได้ชัดว่าพี่เปียวรู้ดีเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้เขาต่อสู้ขัดขืนอย่างสุดกำลัง
แต่ความแข็งแกร่งของเขายังไม่แข็งแกร่งเท่าของหลินจื่อเฉิงในตอนแรกและเขาถูกทรมานอย่างไม่หยุด ดังนั้นเขาจึงไม่มีเรี่ยวแรงเหลือมากนัก
เป็นผลให้การต่อสู้ขัดขืนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆและมือของเขาเริ่มสั่นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เขามองไปที่หลินจื่อเฉิงด้วยความไม่พอใจ
น่าเสียดายที่ใบหน้าของหลินจื่อเฉิงนั้นไม่มีอารมณ์ใดๆ
และในท้ายที่สุดพี่เปียวก็ทำได้เพียงกลืนลมหายใจสุดท้ายของตัวเองด้วยความไม่เต็มใจ
”กำจัดร่างของมันซะ”ลุงหลี่ถาม: “แล้วการสอบสวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่คลับเฮาส์เป็นอย่างไรบ้าง?”
”ฉันเห็นแค่ภาพของเขาแต่ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของเขาชัดนักและคนอื่นๆ ในคลับเฮาส์ก็จำหน้าตาของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะมีคนมากมายที่เข้าออกทุกวัน
แต่มีหญิงสาวสองคนที่บอกว่าตอนที่พวกเธอไปที่ห้องของถงเฉียนพวกเธอได้เดินสวนกันกับชายแปลกหน้าที่ก้มหน้าต่ำอยู่ตลอดเวลาขณะที่เดินผ่านพวกเขาไปและฉันก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนๆ นั้นจะเป็น ‘พี่เหลียง’ คนนั้นนะ” หลินจือเฉิงรายงานต่อลุงหลี่