รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 008 คุณชายใหญ่แห่งตระกูลอริยชัยกุล
หลังจากรอให้ยศพัฒน์เดินออกไปแล้ว กนกอรจึงเอ่ยถามเพื่อนสนิท “เทวิกา เขาเป็นสามีของแกจริงๆ เหรอ? พวกแกไปแต่งงานกันตอนไหน? ปรากฏว่าไม่มีข่าวเล็ดลอดออกมาสักนิด”
“แต่ เมื่อกี้นี้สามีของแกโคตรเด็ดขาดเลยจริงๆ หล่อโคตร สุดยอดเลยแหละ แถมยังดีกว่าไอ้ผู้ชายสารเลวอย่างนายตาณคนนั้นตั้งเยอะ”
เทวิกากลับมานั่งตรงแคชเชียร์คิดเงิน
กนกอรก็เดินตามมา
“เพิ่งจะไปจดทะเบียนกันมาหมาดๆ จริงๆ คือ…”
เทวิกาประกบข้างหูเพื่อกระซิบพูด “แม่ฉันชอบจัดการเรื่องนัดบอดให้ฉัน เบื่อจะตายชัก ฉันเลยว่าจ้างให้พี่พัฒน์ มาเป็นแฟนของฉันเอง เพื่อหลอกแม่ฉัน จะได้เปลี่ยนให้ฉันสบายหูขึ้นหน่อย”
กนกอรตาถลนอ้าปากค้าง “จ้างเหรอ? แค่จ้างยังต้องจดทะเบียนด้วยเหรอ?”
“พี่พัฒน์พูดว่าจะได้เนียนก้าวขึ้นอีกขั้นแหละ เขาหล่อขนาดนั้น แถมเป็นเพื่อนของพี่ชายสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉันรู้จักเขามาสิบเอ็ดปี เรื่องจดทะเบียน ฉันไม่ขาดทุนอะไรหรอก ก็เลย จดทะเบียนทันที”
กนกอรยื่นมือออกมาจิ้มหน้าผากของเทวิกา และกระซิบคุยกับเธอ “แกก็เหลวไหลเกิน ไม่กลัวโดนหลอกเหรอ? คนเราจะมองแต่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวไม่ได้ แกรู้จักเขามาสิบเอ็ดปี ก็เข้าใจในตัวเขาแล้วจริงๆ เหรอ?”
“ไม่เข้าใจอะไรเลย สุดท้ายก็เป็นคนรู้จักกัน”
กนกอร “…แต่ก็หวังว่าแกจะไม่โดนหลอก”
เธอเดินออกจากแคชเชียร์เก็บเงิน “ฉันขออยู่เงียบๆ เพราะตกใจกับความเหลวไหลของแก”
เทวิกายักไหล่
วิวาห์สายฟ้าแลบมันน่ากลัวขนาดนั้นมั้ย?
เธอว่าจ้างไม่ใช่เหรอ แถมยังมีข้อตกลงอยู่นะ
“ครืด ครืด ครืด –”
โทรศัพท์ของเทวิกามีข้อความเข้า
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ยศพัฒน์ส่งมาหาเธอ เพื่อบอกเธอ ว่าเขาขอตัวกลับไปคืนห้องเช่าก่อน จากนั้นก็จะรีบกลับมาก่อนอาหารเย็น และจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอเพื่อเป็นการฉลองเรื่องที่พวกเขาจดทะเบียนสมรส
เทวิกาหัวเราะร่วน
มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงนี้ และจะฉลองไปเพื่ออะไร?
แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธแผนของยศพัฒน์ที่ได้เตรียมเอาไว้
……
คอนโดกรีนทาวน์เป็นชุมชนแห่งการผสมผสานคอนโดสูงและวิลล่า สภาพแวดล้อมวิจิตรงดงาม การเดินทางสะดวกสบาย
ยศพัฒน์อาศัยอยู่ที่ตึกที่เป็นวิลลาที่เป็นหนึ่งในวิลล่าที่เป็นชื่อของเขา เพราะว่าอยู่ใกล้กับบริษัท โดยปกติแล้วเขาจึงอาศัยอยู่ที่นี่
บ้านที่แท้จริงของเขาก็คือคฤหาสน์ของตระกูลอริยชัยกุล คฤหาสน์ของตระกูลอริยชัยกุลมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองแอคเซสซ์และคฤหาสน์เมเปิลยังเป็นสถานที่อันลึกลับที่สุด ซึ่งเป็นการก่อสร้างวิลล่าโดยเลียนแบบสไตล์บ้านสวน สวยงามตระการตาอย่างยิ่ง
แต่ตรงนั้นห่างจากตัวเมือง หากขับรถจากตัวเมืองไป ต้องใช้เวลาในการเดินทางชั่วโมงกว่า
ระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสูงสุด หากไม่ได้รับการยินยอมจากคนในตระกูลอริยชัยกุล ก็แทบไม่สามารถย่างเท้าเข้าสู่คฤหาสน์เมเปิลได้สักคืบ
ได้ข่าวมาว่า คฤหาสน์เมเปิลยังมีค่ายกลด้วย ถึงแม้คนนอกเข้าไปได้ ก็จะหลงทาง จนไม่สามารถเดินออกมาได้
“ปริ๊น ปริ๊น –”
ยศพัฒน์ขับรถยนต์กลับมาที่วิลล่าและจอดหน้าประตู จึงบีบแตร พริบตาเดียวก็มีคุณป้ารูปร่างอวบวัยกลางคนคนหนึ่งออกมาต้อนรับ
“คุณชายใหญ่”
คุณป้ารูปร่างอวบเปิดประตูวิลล่า พร้อมทั้งยิ้มร่าและเอ่ยถามทันที “คุณชายใหญ่กลับมามีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ยศพัฒน์ขับรถเข้าไปที่โรงรถ จากนั้นก็ออกมาจากโรงรถ ถึงได้ตอบคำถามของคุณป้าอวบอ้วน “ป้ามะนาว ผมกลับมาเอาเสื้อผ้าหลายชุดหน่อย ระยะนี้ผมจะไม่กลับมานอนนะ”
ป้ามะนาวคุ้นชินจึงปฏิบัติตัวตามปกติ “คุณชายใหญ่จะไปดูงานอีกแล้วเหรอคะ?”
บริษัทย่อยของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปมีเยอะมาก ถึงแม้จะพูดว่าทุกบริษัทย่อยจะให้คุณชายท่านอื่นดำเนินงานก็ตาม บางครั้งก็จะเจอปัญหาที่ไม่สามารถจัดการได้ จึงจำต้องให้คุณชายใหญ่ในฐานะคนกุมบังเหียนออกไปจัดการด้วยตนเอง
“ไม่ใช่ครับ”
“งั้น?”
ยศพัฒน์เป็นคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว อารมณ์ดีเป็นพิเศษ จึงไม่ได้ถือสาที่จะพูดเพิ่มเติมอีกหลายประโยค เขาเดินเข้าบ้านและพูดออกมาพร้อมกัน “ป้าครับ มีคนรับเลี้ยงดูผมแล้วนะครับ”
ฝีเท้าป้ามะนาวค้างเติ่งทันที และหลุดหัวเราะออกมา “คุณชายใหญ่ คุณอย่ามาล้อกันเล่น ใครจะไปรับเลี้ยงดูคุณคะ? กล้าขนาดนั้นเชียวเหรอคะ?”
คุณชายใหญ่เป็นถึงคุณชายคนโตของตระกูลอริยชัยกุล เพียงแต่ใช้นามสกุลของมารดาเท่านั้นเอง แถมยังเป็นคนกุมบังเหียน บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปอีกด้วย
ยศพัฒน์หัวเราะร่วน แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม
เขาขึ้นชั้นบน เพื่อเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งจัดการเลือกชุดในห้องแต่งตัว แต่ก็เลือกชุดที่เหมาะสมไม่ได้สักที
เขาจึงหันหลังกลับ และเดินออกนอกห้อง
“ป้าครับ”
ป้ามะนาวปรากฎตัวตรงปากทางบันไดอย่างรวดเร็ว
“ป้าครับ ช่วยเรียกติณห์ให้ผมที”
ติณห์เป็นคนสวนที่รับผิดชอบทำสวนในลานบ้านของเขา อายุพอๆ กับเขา
“ค่ะ”
ป้ามะนาวรีบไปเรียกนายติณห์ทันที ไม่ถึงสองนาที ติณห์ก็เข้ามา
ยศพัฒน์ลงมาจากชั้นบน
“คุณชายใหญ่ คุณหาผมหรือครับ?”
“ติณห์ นายมีเสื้อผ้าตัวใหม่ๆ บ้างมั้ย?”
ติณห์กระพริบตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบตามความเป็นจริง “สองวันก่อนเพิ่งจะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่มาสองชุดจากเว็บไซต์ Lazada ครับ”
เขาใช้เวลาทั้งวันอยู่กับต้นไม้ใบหญ้า ดินโคลนเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าได้ง่ายดายมาก จึงไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าที่ดูดีมากนัก เพื่อเป็นการเลี่ยงที่จะได้ไม่ต้องมารู้สึกปวดใจกับเรื่องเสื้อผ้า
“เอามาให้ฉันที กี่บาท เดี๋ยวฉันโอนเงินให้”
“ห๊ะ!”
ติณห์แน่นิ่ง และสงสัยว่าความสามารถในการฟังของตนเองจะเกิดปัญหาอย่างรุนแรง
ขนาดป้ามะนาวยังประหลาดใจมาก
“คะ คะ คุณชายใหญ่ ผมซื้อเสื้อผ้ามาจากเว็บไซต์ Lazadaนะครับ”
ติณห์เตือนสติคุณชายใหญ่
“ฉันรู้น่า นายไปเอามาให้ฉันสิ ฉันรีบใช้ วางใจเลย เรื่องเงิน เดี๋ยวฉันเอาให้ แล้วบวกเพิ่มให้นายอีกเท่าตัว”
“แต่…”
ติณห์ใช้สายตาขอความช่วยเหลือจากป้ามะนาว ป้ามะนาวไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่ไปโดนยาตัวไหนมา แต่เธอทำตามคุณชายใหญ่อย่างเชื่อฟังตามความเคยชิน จึงพูดกับนายติณห์ทันที “คุณชายใหญ่ให้แกไปเอามาก็ไปเอามาสิ”
“…ก็ได้”
ติณห์ใช้เวลาไม่กี่นาที ก็นำเสื้อผ้าสองชุดที่เพิ่งซื้อมาใหม่จากเว็บ Lazada ยื่นให้แก่ยศพัฒน์
“คุณชายใหญ่ เสื้อผ้าผมซักแล้ว ยังไม่เคยใส่เลยครับ”
ยศพัฒน์รับเสื้อผ้า พอรับเสื้อผ้ามาอยู่ในมือจึงรับรู้ถึงคุณภาพทันทีว่าห่างไกลจากเสื้อผ้าของเขามาก
แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจ พร้อมทั้งหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา และจัดการจ่ายเงินใบละพันบาทให้ติณห์หลายใบ
“คุณชายใหญ่ ไม่ต้องจ่ายเงินให้เยอะขนาดนี้ครับ”
“รับไว้สิ!”
การโดนยศพัฒน์ถลึงตาใส่ ติณห์อึกอักทันที พร้อมทั้งรีบรับเงินหลายพันพวกนั้นเอาไว้
อย่ามองว่าคุณชายใหญ่เป็นคนอ่อนโยนสง่างาม นั่นมันแค่ภาพลักษณ์จากเปลือกนอกทั้งเพ
ในฐานะที่เป็นคนกุมบังเหียนบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป จะเป็นพวกจิตใจเมตตากรุณาได้ยังไง?
“ป้าครับ รถจักรยานคันที่ป้าเอาไว้ขี่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ ผมขอยืมนะ”
ป้ามะนาว “…”
โดยไม่รอให้เธอเห็นด้วยหรือไม่ ยศพัฒน์ก็สะพายกระเป๋าเป้เดินทางใบหนึ่ง และเดินออกจากบ้านใหญ่อันงดงามทันที
ตอนที่ป้ามะนาวดึงสติกลับ จึงวิ่งตาม พร้อมทั้งตะโกนไล่หลัง “คุณชายใหญ่ นี่คุณชายใหญ่กำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?”
หรือจะโดนคนรับเลี้ยงดูจริงๆ เหรอ?
แต่ การโดนคนรับเลี้ยงดู ก็ควรจะใส่เสื้อผ้าที่ดูดี กินหรูอยู่สบาย จับจ่ายใช้สอยอย่างคล่องมือกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมคุณชายใหญ่จึงตั้งใจเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ ที่ต้องทำให้คนคิดว่าเขาเป็นปุถุชนคนทั่วไปอย่างเราๆ กระทั่งจัดอยู่ในหมวดคนจน
“กุญแจล็อกจักรยานค่ะ”
ป้ามะนาวนำกุญแจล็อกจักรยาน ยื่นให้ยศพัฒน์ “คุณชายใหญ่ คุณชายใหญ่ทำให้ป้ามึนไปหมดแล้ว”
ยศพัฒน์นั่งคร่อมจักรยาน แล้วยิ้มพร้อมทั้งระเบิดไว้ลูกย่อมๆ “ป้า ผมแต่งงานแล้วนะ นายหญิงของพวกป้าๆ ชื่อเทวิกาครับ”
ป้ามะนาว “???”
คุณชายใหญ่แต่งงานแล้ว?
นายหญิงชื่อเทวิกาเหรอ?
เทวิกา?
ชื่อนี้ เธอเคยได้ยินที่ไหนมานะ?
ใช่สิ คนสำคัญที่อยู่ในอัลบั้มรูปที่คุณชายใหญ่เก็บซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเล่มนั้น
อัลบั้มรูปพวกนั้น คุณชายใหญ่เก็บซ่อนเฉกเช่นสมบัติล้ำค่า ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไปเก็บกวาดห้องหนังสือ ก็ไม่มีทางเจอหรอก
ในอัลบั้มรูปเต็มไปด้วยรูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่สมัยเป็นเด็กจนถึงวัยรุ่น มีลายมือของคุณชายใหญ่เขียนกำกับเอาไว้ทุกรูปภาพ ซึ่งเขียนระบุวันเดือนปีที่ถ่าย ชื่อของเด็กสาว รวมถึงอายุก็ระบุไว้อย่างชัดเจน
ก่อนหน้านี้ ทุกคนล้วนคิดว่านายน้อยชอบเปรมา ป้ามะนาวก็นึกคิดเช่นนั้นเหมือนกัน กระทั่งมาค้นพบอัลบั้มรูปพวกนั้น
