รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 026 เป็นคู่กิ่งทองใบหยกที่แปลกประหลาด
“เทวิกา”
พัฒน์ขี่จักรยานออกมาจากด้านใน
มองเห็นเทวิกากำลังคุยกับเปรมาอยู่ พัฒน์รู้สึกร้อนใจ จึงขี่จักรยานอย่างเร็ว
เปรมาเห็นเขาขี่จักรยานออกมา ตกใจจนสายตาเกือบล้นทะลักออกมา
รถหรูของยศพัฒน์ล่ะ?
เธอจำได้ว่ายศพัฒน์ชอบรถหรู รถในโรงเก็บรถสามารถนำมาจัดงานได้เลย
“พี่พัฒน์ พี่มาแล้วหรอ”
เทวิกายิ้มต้อนรับเขา กระซิบกับพี่พัฒน์ “พี่พัฒน์ คู่ของพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอดูไม่ค่อยดีใจ พวกพี่สองคนไม่ใช่ว่าทะเลาะกันใช่ไหม? ฉันเชิญพี่กินข้าวก็เลยชวนเธอไปด้วย เธอกลับบอกว่าพี่ไม่มีทางไปกินข้าวกับฉัน”
เธอยังแอบสะกิดที่แขนของเขา ใช้เสียงที่เบาที่สุด “พี่เป็นผู้ชาย อย่าคิดเยอะกับผู้หญิง แถมเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ครอบครัวของเธอยังอยู่ที่ต่างประเทศอีก พี่เป็นที่พึ่งของเธอตอนอยู่ที่นี่”
ยศพัฒน์ได้ยินว่าเธอเชิญเปรมาไปกินข้าวด้วยใบหน้าก็หมองลง
แต่ก็ไม่สามารถพูดอธิบายให้เทวิกาฟังได้ กลัวว่าถ้าเธอรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วจะตกใจ ตอนนี้เทวิกาเพียงเข้าใจว่าเขาทำงานอยู่ที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเป็นผู้บริหาร ไม่ได้รู้ว่าเขาเป็นผู้จัดการของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป
“เทวิกา ขึ้นรถพวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวค่อยกินไปคุยไป”
ยศพัฒน์ให้เทวิกาขึ้นรถ ไม่ลืมที่จะจ้องไปที่เปรมา
เทวิกามองไปที่เปรมาและยศพัฒน์ รู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แต่เธอก็เป็นเพียงคนนอก และไม่รู้เรื่องในอดีตของพวกเขาทำได้เพียงมอง
“อืม”
เทวิกากำลังคิดที่จะนั่งรถของยศพัฒน์ ก็นึกถึงรถจักรยานไฟฟ้าของเธอ พูดขึ้น “พี่พัฒน์ พี่เอารถของพี่วางไว้ที่บริษัทไปรถจักรยานไฟฟ้าของฉันน่าจะเร็วกว่า ตอนนี้อากาศร้อนแดดจัดขี่จักรยานค่อนข้างช้า”
เธอพูดพึมพำกับตัวเอง “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ฉันจะไปติดร่มกันแดด ต่อไปออกข้างนอกจะได้ดีขึ้นหน่อย จะได้ไม่โดนแดดจนไข้ขึ้น”
ยศพัฒน์ก็คิดอยากรีบออกไปจากตรงนี้ ไม่ต้องการให้เปรมาและเทวิกาคุยกันมากกว่านี้
ดังนั้นเขาหันไปพูดกับยาม “รบกวนเอาจักรยานของฉันไปเก็บให้หน่อย”
“ได้ครับ คุณพัฒน์”
เขารีบหันไปมองเทวิกา เห็นเทวิกาไม่มีปฏิกิริยาอะไร
เขาถึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมา
ตอนที่สองสามีภรรยาอยากที่จะจากไป เปรมายืนขว้างหน้ารถจักรยานไฟฟ้า เธอมองจ้องไปที่ยศพัฒน์ หัวเราะเยาะ : “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณพัฒน์ของพวกเราต้องขี่รถจักรยานไฟฟ้าออกไป? รถหรูของคุณพัฒน์ล่ะ? คงไม่ใช่ว่าตอนนี้บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปกำลังประสบปัญหา คุณพัฒน์เอารถหรูของเขาไปขายจนหมดหรือเปล่า?”
เทวิกามองไปที่เปรมาเหมือนกับมองสัตว์ประหลาด ไม่รอให้ยศพัฒน์ได้ตอบ เธอเดินออกมาจากข้างหลังยศพัฒน์พูดกับเปรมา “คุณเปรมา คุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่เข้าใจสถานการณ์ของเมืองแอคเซสซ์ดี ก็ยังพอยกโทษได้ บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปจะประสบปัญหาได้ยังไง หากว่าบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปมีปัญหาจริง แบบนี้บริษัทเล็กใหญ่ในเมืองแอคเซสซ์ไม่ต้องปิดลงหมดเลยหรือไง”
บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปให้งานกับคนในเมืองแอคเซสซ์หลายตำแหน่ง แถมยังเสียภาษีมากที่สุดในเมือง
หากบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเกิดปัญหา บริษัทเล็กใหญ่ต่างๆก็คงอยู่ไม่ได้
เทวิกาไม่อยากให้บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเกิดปัญหา หากบริษัทนี้ล้มลงร้านกาแฟของเธอก็คงทำต่อไปไม่ได้ ลูกค้าของเธอส่วนมากมาจากพนักงานของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป
มีแต่พวกคนรวยผูกไทถึงจะชอบร้านกาแฟ
คนทั่วไปไม่ค่อยมาเสียเวลากับร้านของเธอ
ที่สำคัญคือยศพัฒน์ทำงานอยู่ที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป เธอไม่อยากเห็นพี่พัฒน์ตกงาน
“เทวิกา ใส่หมวกกันน็อก”
ยศพัฒน์ก็ใส่หมวกกันน็อกของตัวเองและก็หยิบส่งให้เทวิกา รอจนเทวิกาใส่เสร็จเขาก็ขับรถจักรยานผ่านหน้าเปรมาไป แสดงท่าทีเย็นชากับเปรมา เขาไม่แม้แต่จะพูดกับเธอสักประโยค
“พัฒน์”
เปรมายื่นมืออยากที่จะหยุดรถ แต่เมื่อยศพัฒน์ขับผ่านเธอยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้น รถเหมือนจะบิน เพียงพริบตาเดียวก็ทิ้งเปรมาอยู่ด้านหลัง
“พัฒน์……เฮ้ เธอพูดแล้วว่าเชิญฉันไปกินข้าวด้วย เธอกลับมา กลับมาก่อน!”
เปรมาตะโกนพูดกับเทวิกาอยู่ด้านหลัง
เมื่อกี้เทวิกาบอกว่าจะเชิญเธอไปกินข้าวด้วย
ตอนนี้เทวิกากลับไปพร้อมยศพัฒน์
เทวิกาหันกลับไปมองเปรมาที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังยิ่งนานยิ่งไกล รู้สึกผิดกับเปรมา เป็นเธอที่ชวนเปรมาไปกินข้าวด้วยกัน แต่เห็นได้ชัดว่าพี่พัฒน์ไม่อยากสนใจเธอ
เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก
เธอรู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องเลวร้าย
พี่พัฒน์กับเธอเป็นคู่กิ่งทองใบหยก แต่ดูว่าจะไม่เหมือนที่คุณเดชวิทย์พูดเลย
“กอดให้แน่น!”
ยศพัฒน์สั่งเสียงเรียบ
เทวิกาตอบอืม สองมือสอดไปใต้รักแร้จากนั้นก็กอดเอวเขา
ท่าทางของเธอทำให้ใบหน้าของยศพัฒน์อบอุ่นขึ้นอยู่บ้าง
เขาชอบให้เธอทำท่าทางที่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้
“พี่พัฒน์ เกิดอะไรขึ้นกับพี่และคุณเปรมา? คุณเดชวิทย์บอกว่าพี่กับเธอเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกันไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอกลับมาจากต่างประเทศ พวกพี่ไม่คิดจะออกเดตกันหรอ? หรือว่าเพราะพวกเราเซ็นสัญญากัน? ในสัญญาเขียนไว้ชัดเจน หลังจากเจอรักแท้สัญญาของพวกเราก็จบลง”
เดิมทียศพัฒน์อยากที่จะหยุดรถ พอมองที่กระจกหลัง เห็นรถของเปรมาขับตามมา สีหน้าเขามืดลง : “กอดให้แน่น ฉันจะเร่งเครื่องแล้ว”
เทวิกาพูดอืม และกอดเอวเขาแน่น
ยศพัฒน์เพิ่มความเร็ว แต่พวกเขาก็เป็นเพียงรถจักรยานไฟฟ้าหนีรถยนต์ไม่ได้ ยศพัฒน์อยู่หน้าทางออก เปลี่ยนทิศทางเริ่มขับไปทางถนนใหญ่และเข้าไปตามตรอกซอกซอยแคบ พอเพียงแค่ให้รถยนต์คันหนึ่งขับเข้าไปได้ แม้ว่าเปรมาจะไล่ตามมา ก็ไม่มีทางใช้ความเร็วเหมือนตอนอยู่บนถนนใหญ่
ไม่นานสองสามีภรรยาก็สลัดรถของเปรมาทิ้งได้
เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีทางไล่ตามพวกเขาได้ ยศพัฒน์ถึงค่อยออกมาจากตรอกซอกซอย กลับมาที่ถนนใหญ่
เปรมายังคงติดอยู่ในซอยออกมาไม่ได้ เพราะว่าตรงข้ามเธอมีรถขับเข้ามา เธอไม่อยากให้ทางอีกฝั่ง แต่อีกฝั่งกลับให้ทางเธอ แต่ก็หมดหนทางเพราะซอยนี้เล็กเกินไป มีเพียงเธอต้องถอยกลับออกไป ไม่อย่างนั้นแม้ว่าอีกฝั่งจะให้ทางเธอ เธอก็ขับไปไม่ได้
เมื่อมองไปด้านหน้าก็ไม่เห็นร่างของยศพัฒน์แล้ว
เปรมาโมโหจัดหมุนพวงมาลัยไปอีกทาง
ท่าทางของยศพัฒน์ที่ปฏิบัติต่อเทวิกาทำให้เปรมารู้สึกมันไม่ถูกต้อง
ไม่เหมือนที่เทวิกาพูดแบบนั้น แค่คนรู้จักธรรมดา
ยศพัฒน์ไม่ชอบกินข้าวกับเพศตรงข้าม เธอกับยศพัฒน์โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก สามารถนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกันได้ก็เพราะมีผู้ใหญ่คอยออกหน้า
ยิ่งเป็นการส่วนตัว เขาไม่มีทางกินข้าวสองต่อสองกับเธอ
แต่เขากับยอมไปกินข้าวกับผู้หญิงคนนั้น มันไม่ปกติ
ผู้หญิงคนนี้ชื่ออะไรกัน?
เปรมาไม่ได้ถามชื่อของอีกฝั่ง รู้เพียงแค่ว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนที่มหาลัย
เธอทำได้เพียงให้นฤเบศวร์ช่วยสืบว่าเพื่อนของพัฒน์มีกี่คนที่มีน้องสาว?
เป้าหมายของเธอเปรมา เธอจะไม่ยอมให้ใครแย่งมันไป!
เป็นไปไม่ได้แน่นอน!
ยศพัฒน์เป็นของเธอเท่านั้น!
ไปไม่ได้แน่นอน!
ยศพัฒน์เป็นของเธอเท่านั้น!
