รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 047 คุณหญิงบ้าไปแล้ว
“พูดตอนนี้ เธอก็ไม่เข้าใจหรอก สุดสัปดาห์นี้ ฉันจะพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ ให้เธอเข้าไปอยู่ในนั้นด้วยตัวเอง”
เทวิกาส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า“พี่พัฒน์ พี่ก็ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันกลัวว่าฉันไปแล้ว ขาทั้งสองข้างจะยกไม่ขึ้น ตกใจจนขาอ่อน”
“ไม่ต้องกังวลกลัวจริงๆ คนในตระกูลของฉันเข้ากับคนได้ง่ายมาก ไม่มีทางอคติกับคนอื่นที่แตกต่างกัน พูดขึ้นมาเธอก็คงจะไม่เชื่อ คนที่ยุ่งอยู่ในทุ่งดอกไม้ทุกวันคือพ่อของฉัน พ่อของฉันชอบปลูกดอกไม้ ทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ข้างล่างคฤหาสน์ก็เป็นชีวิตจิตใจของเขา”
“แม่ของฉันก็ยิ่งไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย ขนาดคุณปู่คุณย่าของฉันก็ไม่มีความเฉียบขาดของตอนที่ยังหนุ่มสาว กลายเป็นคนอ่อนโยนและใจกว้าง”
เทวิกายังคงปฏิเสธ“พี่พัฒน์ พี่ให้เวลาฉันปรับตัวหน่อย ถ้าฉันปรับตัวไม่ได้ พี่จะหย่ากับฉันได้หรือเปล่า? ฉันรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างความเป็นจริงของเรานั้นใหญ่เกินไป ฉัน…….”
ภายใต้การจ้องมองที่อันตรายของเขา คำพูดของเทวิกาเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งไม่มีเสียง
“พี่พัฒน์ มา ทานกับข้าว กับข้าวนี้อร่อยมาก”
เทวิกาตักกับข้าวให้กับยศพัฒน์ ต้องการที่จะเอาชีวิตรอดอย่างรุนแรง
“วิกา ฉันไม่มีทางหย่า!”
“โอเคๆๆ ไม่หย่า ไม่หย่า……พวกเราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ต้องรับผิดชอบต่อการตัดสินใจของตัวเอง”
เทวิกาบ่นในใจว่า ถ้าเธอรู้ธาตุแท้ของเขา ให้ตายยังไง เธอก็ไม่กล้าเช่าเขาเป็นแฟน
เฮ้อ บนโลกใบนี้สามารถศึกษาผลิตยาอะไรออกมาก็ได้ แต่ก็ไม่มีใครก้าวข้ามผ่านยารักษาโรคเสียไปได้ และผลิตเป็นยา
……
เมืองซูเพร่า
คฤหาสน์ตระกูลสาระทา
“เด็กดี เป็นเด็กดีนะลูก อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้”
ในห้องนอน หญิงวัยกลางคนในวัยสี่สิบคนหนึ่ง ผมเผ้ากระเซิง เสื้อผ้าก็ยุ่งเหยิน เธอเดินไปรอบๆห้องด้วยเท้าเปล่า อุ้มตุ๊กตาไว้ตัวหนึ่ง และคอยเกลี้ยกล่อมตุ๊กตาในอ้อมแขนไม่ให้ร้องไห้
หญิงที่ยืนดูอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้า แย่งตุ๊กตาไว้ในอ้อมแขนของเธอ และพูดเสียงดังว่า: “คุณหญิง นี่เป็นตุ๊กตา ไม่ใช่คุณหนู ตามหาคุณหนูไม่พบแล้ว เธออาจจะถูกฆ่าตายไปแล้ว”
“อย่ามาแย่งลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉัน!”
หญิงวัยกลางคนแย่งตุ๊กตาอย่างบ้าคลั่ง แย่งไปด้วยกรีดร้องไปด้วย: “นี่คือลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอแค่หลับไป เธอเป็นเด็กดีมาก กินอิ่มก็นอน ตื่นขึ้นมาก็กิน ไม่ร้องไห้งอแง”
เธอแรงเยอะมาก ก็กระแทกอีกฝ่ายล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว นั่งบนรถ ต่อมาแย่งตุ๊กตากลับมา กอดแน่นๆไว้ในอ้อมกอด และเกลี้ยกล่อมตุ๊กตาอย่างต่อเนื่อง
หญิงผู้ถูกกระแทกกับพื้นก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน ผลักหญิงบ้าออกไปด้วยสุดกำลัง ลุกขึ้นมาจากพื้นเอง จัดแจงเสื้อของตัวเองไปด้วย และพูดไปด้วยว่า: “คุณหญิงค่ะ คุณบ้าไปแล้ว คุณบ้าต่อไป ผู้นำจะต้องแต่งงานกับคุณหญิงใหม่ ถึงเวลานั้น ตระกูลนี้จะไม่มีที่สำหรับคุณอีก”
“บ้านแม่ของคุณนอกจากยังมีหลานชายคนหนึ่งที่รอดชีวิตอยู่ คนอื่นๆก็ตายไปหมดแล้ว ไม่มีใครช่วยคุณได้ คนที่คุณพึ่งพาได้ก็คือผู้นำ มีสติหน่อยเถอะ คุณหนูหายตัวไปยี่สิบปีกว่าแล้ว ถ้าตามหากลับมาได้ ก็ตามหากลับมาตั้งนานแล้ว”
“ตอนนั้นวรันธรอิจฉาคุณหญิง หล่อนอุ้มคุณหนูไป คุณหนูจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร? วรันธรก็ตายไปแล้ว คุณหนูเป็นหรือตายก็ไม่รู้ แต่ว่า คุณหญิง คุณยังมีชีวิตอยู่ คุณไม่เพียงแต่มีคุณหนูเป็นลูกคนเดียว คุณยังมีคุณชายอยู่ ปีนี้คุณชายก็ยี่สิบสี่ปีแล้ว คุณได้ละเลยคุณชายมายี่สิบปีกว่าแล้ว”
“อยู่ในตระกูลที่คนใจอำมหิตโลภมากแบบนี้ คนที่เพ่งเล็งตำแหน่งของคุณชายมีมากมาย คุณชายต่อสู้อยู่คนเดียว เขาเหนื่อยน่ะ!”
พูดไปพูดมา เธอก็ตาแดง
ทั้งสงสารคุณหญิงที่เป็นบ้า ก็ทั้งสงสารคุณชายที่ต้องต่อสู้เพียงลำพัง
ผู้นำเพราะว่าคุณหญิงบ้าไปแล้ว ก็เพราะว่าเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกสาวในตอนนั้น ความรักที่มีต่อคุณหญิงก็แย่ลงเรื่อยๆ ขนาดความรู้สึกที่เขามีต่อคุณชายก็ไม่ค่อยดี
คนในสายเลือดโดยตรงของตระกูลสาระทา เพ่งเล็งตำแหน่งนี้ของคุณชายไม่รู้กี่ตัว
คุณหญิงธิษณาก็เอาแต่ปลอบตุ๊กตาของเธอ
ป้าอ้อยหญิงวัยกลางคนก็เป็นแม่บ้าน เห็นว่าคุณหญิงฟังไม่รู้เรื่อง จึงเช็ดน้ำตาอย่างทำอะไรไม่ได้แล้วก็หันหลังกลับไป
เดินไปด้วยส่ายหน้าไปด้วยและถอนหายใจ
เดิมทีคุณนายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในเมืองซูเพร่า หลังจากแต่งงานกับผู้นำของพวกเขาก็คลอดฝาแฝดชายหญิง และกลายเป็นภรรยาของผู้นำตระกูลสาระทาได้อย่างมั่นคง
ใครจะไปคิดว่าตอนที่เด็กอายุได้ครึ่งปีวรันธรศัตรูหัวใจของคุณหญิงฉวยโอกาสคนไม่ทันได้ระวัง อุ้มแฝดน้องผู้หญิงไป หลังจากนั้น ผู้นำพาคนออกไปตามหา แม้ว่าจะตามหาวรันธรเจอ แต่กลับเป็นร่างของวรันธร
และคุณหนูที่ถูกลักพาตัวไป ก็ไม่ทราบที่อยู่
คุณนายที่ที่เจ็บปวดจากการสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไป ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน และค่อยๆ กลายเป็นบ้า
เมื่อเป็นบ้าไป ก็บ้าไปยี่สิบปีกว่า
ป้าอ้อยเปิดประตู เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ที่ประตู ชายหนุ่มคนนั้นสูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลา สายตาล้ำลึก เม้มริมฝีปากแน่นๆ
รัศมีเยือกเย็นเป็นอย่างมาก
นี่คือคุณชายประยสย์แห่งตระกูลสาระทา
“คุณชาย”
ป้าอ้อยเรียกด้วยความเคารพ
สายตาของประยสย์มองผ่านป้าอ้อยไป และจ้องมองไปร่างที่อยู่ในห้องนั้น
ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ ก็รู้ว่าผู้หญิงบ้าคนนี้คือแม่แท้ๆของเขา แม่แท้ๆกลับจำชื่อเขาได้ แต่จำตัวของเขาไม่ได้
เมื่อเห็นเขา จะคิดว่าเขาเป็นพ่อเท่านั้น
ทุกคนก็บอกว่าเขาเหมือนกับพ่อตอนหนุ่มๆ
“คุณหญิง ไม่ยอมแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ? ผมยุ่งเหยินทั้งวัน เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย พ่อของผมจะมีความใคร่ที่จะมองเธอที่ไหนกัน”
ประยสย์เสียงทุ้มต่ำมีความเจ็บปวด
นั่นเป็นแม่แท้ๆของเขา เขาก็ย่อมไม่อยากเห็นเธอถูกพ่อทอดทิ้ง
เพราะการหายตัวไปด้วยของน้องสาว หลังจากที่แม่เป็นบ้า ความรู้สึกที่พ่อมีต่อแม่ก็ค่อยๆหายไป และเป็นการโทษตัวเองด้วย น้องสาวไปหายเป็นเพราะพ่อก่อเรื่องไว้
แม้ว่าพ่อจะเคยบอกว่า ถ้าตามหาน้องสาวกลับมาได้ ก็จะแบ่งมรดกของตระกูลสาระทาให้น้องสาวครึ่งหนึ่ง
แล้วยังไงล่ะ?
ไม่มีน้องสาวแล้ว ต่อให้พ่อบอกว่าจะยกมรดกทั้งหมดของตระกูลสาระทาให้กับน้องสาว น้องสาวก็ไม่สามารถสืบทอดได้ แต่กลับจะทำให้คนจิตใจไม่ดีเหล่านั้น แทบอยากจะหาร่างของน้องสาวออกมาทำลายให้สิ้นซาก
ป้าอ้อยถอนหายใจ “คุณนายอุ้มตุ๊กตาอยู่ตลอด บอกว่าคือคุณหนู”
“คุณชาย คุณหนูยังไม่มีเบาะแสเหรอ? ตอนนี้อาศัยการเปรียบเทียบดีเอ็นเอ ง่ายกว่าเมื่อก่อนใช่มั้ย”
หลังจากที่ประยสย์เม้มปาก และพูดขึ้นมาว่า: “ยี่สิบกว่าปีแล้ว ปีนั้นตามหาผู้หญิงสารเลวที่ชื่อวรันธร คนนั้นเจอที่เมืองเมืองเรวา ตรวจสอบคนรุ่นเดียวกันในเมืองเรวา ก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”
ไม่เพียงแต่คนของเขากำลังตามหาน้องสาว ครอบครัวจิตใจโฉดชั่วเหล่านั้นก็กำลังตามหาอยู่
เป้าหมายคืออะไร?
ไม่อยากให้น้องสาวกลับมาตระกูลสาระทา ไม่อยากให้แม่ได้สติคืนมา ไม่อยากให้แบ่งมรดกให้กับน้องสาวนะสิ
ปีนั้นอีนังวรันธรสามารถพาน้องสาวของเขาไปได้อย่างง่ายดาย จะต้องมีไส้ศึกอย่างแน่นอน
หลายปีมานี้ ไส้ศึกคนนั้นซ่อนตัวได้ลึกมาก พวกเขาสองพ่อลูกลากตัวไส้ศึกนั้นออกมาไม่ได้
ประยสย์เกลียดตัวเองที่ไม่แข็งแกร่งพอ
“ป้าอ้อย ป้าไปพักผ่อนเถอะ ผมไปพูดคุยกับแม่”
ประยสย์พูดจบ เดินผ่านป้าอ้อย เข้าไปในห้องนอน
