“คุณพ่อ ตาเบศวร์ทำอะไรถึงทำให้โกรธถึงขนาดนั้น แล้วยังพูดถึงเปรม์ด้วย เปรม์เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่กี่วัน เธอเกี่ยวอะไรด้วย?”
คุณย่าปุลพรยังไม่รู้เรื่องที่เปรมาถูกจับไปขังคุก
และไม่ได้ดูข่าวที่กำลังดังในตอนนี้ด้วย
“บัณฑิตา อย่าปล่อยให้เปรมาเข้ามาบ้านเราอีก!”
คุณปู่เร็นไม่ตอบคำถามของลูกสะใภ้ แต่สั่งลูกสะใภ้ จากนี้ไปห้ามพาเปรมามาที่นี่อีก
เขารู้ว่าลูกสะใภ้ชอบเปรมามาก
ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนหน้าซื่อใจคด หลานชายและลูกสะใภ้ของเขาจึงถูกหลอกไปจนหัวหมุนแบบนี้
ไม่สิ แม้แต่จะหลอกหลานชายของเขาเปรมายังขี้เกียจจะหลอกเลย แต่เป็นหลานชายของเขาที่หลงเธอหัวปักหัวปำ และไม่สามารถหักห้ามใจได้ เขายังเสนอตัวให้เธอหลอกใช้ประโยชน์เลย
บัณฑิตาขมวดคิ้วและถามด้วยความงุนงง “คุณพ่อคะ บอกพวกเราก่อนสิคะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตาเบศวร์กับเปรม์? พวกเขาทำอะไรผิด ถึงทำให้คุณพ่อโกรธมากถึงขนาดนี้ ตอนนี้ตาเบศวร์กำลังงานยุ่ง คุณพ่อยังบอกให้เขารีบกลับมาอีก”
ตอนที่สองสามีภรรยาลงไปข้างล่าง คุณปู่เร็นยังคุยโทรศัพท์อยู่
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“คุณพ่อคะ ใครโทรมาหาคะ? อีกฝ่ายกำลังฟ้องเรื่องของตาเบศวร์อยู่ใช่ไหมคะ”
บัณฑิตาเป็นคนเข้าข้างคนของตัวเองมากกว่า และก่อนที่พ่อสามีของเธอจะตอบ เธอก็ด่าออกมา “ใครมันคิดร้ายกับลูกชายของฉัน อิจฉาที่ลูกชายของฉันได้นั่งอยู่ในตำแหน่งนั้น แน่จริง ก็มาแย่งกันซึ่งหน้า แอบฟ้องลับหลังแบบนี้หมายความว่าอะไร”
“บัณฑิตา นี่เธอกำลังด่าใคร พวกแกสองคนสามีภรรยาไม่ได้อ่านข่าวที่กำลังดังอยู่หรือไง?”
“ตอนนี้มันดังไปทั่วประเทศแล้ว พวกแกยังมัวแต่มาด่าคนอื่นอยู่ที่นี่”
“ตราบใดที่พวกแกยังอยู่ที่นี่ ก็ห้ามพาเปรมากลับมา! ผู้หญิงที่มีบ้านตระกูลไชยรัตน์คนนั้นเป็นตัวซวยของตาเบศวร์ เพราะการมีอยู่ของเธอ ทำให้ตาเบศวร์ถูกหลานชายภูธิปจิ้งจอกเฒ่าคนนั้นกดไว้ ตอนนี้จิ้งจอกเฒ่าคนนั้นคงหัวเราะจนฟันหักแล้ว”
ทั้งสองต่อสู้กันมานาน
แต่มาถึงรุ่นของนฤเบศวร์ ก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
ธารณ์และภรรยามองหน้ากันไปมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข่าวที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้
หลังจากอ่านข่าวแล้ว ธารณ์ก็พูดว่า “คุณพ่อ เด็กตระกูลอริยชัยกุลคนนั้นแต่งงานแล้วเหรอครับ”
“ตาเบศวร์กับเขาอายุเท่ากัน แต่อีกฝ่ายแต่งงานแล้ว ดูตาเบศวร์สิ ถ้าเขาคบหากับใครสักคนแล้ว ฉันคงดีใจ แต่เขาล่ะ พอเปรมากลับมา เขาก็เดินตามผู้หญิงคนนั้นต้อยๆ เปรมาอิจฉาเมียของเด็กตระกูลอริยชัยกุลคนนั้น พาคนไปทำลายร้านของอีกฝ่าย ตาเบศวร์ยังยื่นหน้าไปเรียกร้องค่าเสียหาย แล้วยังออกปากข่มขู่อีกฝ่ายอีก”
“เด็กตระกูลอริยชัยกุลคนนั้นโทรมาฟ้องฉัน”
คุณปู่เร็นยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธมากขึ้น
เขาสู้กับคุณปู่ภูธิปมาทั้งชีวิต แต่ยังไม่ได้แบ่งแยกใครแพ้ใครชนะ
ลูกชายของเขาและลูกชายของคุณปู่ภูธิปเป็นผู้สืบทอดที่ดีทั้งคู่ หลังจากที่พวกเขาเข้าบริหารธุรกิจของตระกูลแล้ว พวกเขาไม่ได้ขยายธุรกิจ แต่พวกเขาก็บริหารธุรกิจของตระกูลได้อย่างมั่นคงและยกให้หลานชายของพวกเขารับภาระได้อย่างราบรื่น ดังนั้นในรุ่นของลูกชาย ทั้งสองตระกูล จึงดำเนินไปอย่างสงบ
นฤเบศวร์เป็นหลานชายที่เขาเอ็นดูและภาคภูมิใจที่สุด
ส่วนยศพัฒน์ก็เป็นทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งที่คุณปู่ภูธิปเอ็นดูและภาคภูมิใจที่สุด
หลังจากที่ทั้งสองคนเข้ารับตำแหน่ง พวกเขาก็บริหารและจัดการเรื่องราวได้อย่างเด็ดขาด บนภูเขาลูกหนึ่งไม่สามารถมีสองพยัคฆ์ได้ ไม่ต้องให้พวกเขายุยงลับหลัง ทั้งสองก็กลายเป็นคู่แข่งกันแล้ว
“ที่แท้ก็เป็นยศพัฒน์ที่โทรมาฟ้องนี่เอง”
บัณฑิตาเข้าใจทันที
ไม่แปลกใจที่คุณปู่เร็นจะโกรธถึงขนาดนี้
การโทรมาฟ้องของยศพัฒน์ ทำให้คุณปู่เร็นรู้สึกเสียหน้ามากขึ้น ดังนั้นเขาถึงอารมณ์เสียเช่นนี้
พอได้อ่านข่าว บัณฑิตาถึงได้รู้เรื่องที่ยศพัฒน์แต่งงานแล้ว
หลานสะใภ้คนโตของตระกูลอริยชัยกุลคนนั้น มีภูมิหลังครอบครัวที่ไม่ชัดเจน พี่ชายของเธอกับยศพัฒน์เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกัน บางทีนี่อาจเป็นความสัมพันธ์ ที่ทำให้เธอปีนขึ้นไปเป็นหลานสะใภ้คนโตของตระกูลอริยชัยกุลได้
ฮ่าๆๆ
อย่างนี้ก็ดีสิ!
ในด้านคู่แต่งงานยศพัฒน์จะต้องพ่ายแพ้ให้กับลูกชายของเธออย่างแน่นอน
ที่สำคัญคือ ยศพัฒน์แต่งงานแล้ว เปรมาก็ควรตายใจได้แล้ว ถ้าเธอตายใจ ลูกชายของตนเองก็จะได้คว้าสาวงามมาครอบครองแล้วไม่ใช่หรือไง?
บัณฑิตาดีใจแทนลูกชายของเธอมาก
ด้วยคำพูดอันเด็ดขาดของคุณปู่เร็น ธารณ์จึงต้องโทรหาลูกชายของเขา และบอกให้เขารีบกลับมาทันที
นฤเบศวร์รู้ดีแก่ใจว่าเพราะเรื่องอะไร
เขารีบกลับบ้านอย่างเร็วที่สุด
“คุณปู่ ผมซื้อลูกพลับอบแห้งของโปรดของคุณปู่มาให้ด้วยครับ”
พอเข้าประตูมา นฤเบศวร์ก็ตะโกนพูด
ตระกูลเดชอุปเริ่มรุ่งเรืองขึ้นมาได้ในรุ่นคุณปู่เร็น ตอนที่คุณปู่เร็นยังหนุ่มต้องผ่านความยากจนและความยากลำบากมามาก เขามักจะนึกถึงต้นลูกพลับที่หน้าบ้านหลังเก่าของเขาขึ้นมาได้ จึงชอบกินลูกพลับอบแห้งมากเป็นพิเศษ
ตอนนี้ตระกูลเดชอุปกลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับสองของเมือง แต่คุณปู่เร็นก็ยังคงชอบกินลูกพลับอบแห้งที่ขายถุงละไม่กี่สิบบาทอยู่เหมือนเดิม
คุณปู่เร็นยังคงมีสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไร
ธารณ์และภรรยานั่งอยู่ด้านข้าง และไม่กล้าพูดอะไร
“คุณพ่อ คุณแม่ ผมกลับมาแล้วครับ”
นฤเบศวร์เดินเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะวางลูกพลับอบแห้งสองถุงที่เขาซื้อไว้ตรงหน้าคุณปู่เร็น แล้วนั่งลงข้างๆ ปู่ของเขา พร้อมกับโอบไหล่คุณปู่เร็นอย่างออดอ้อน และพูดเอาใจ“คุณปู่ ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ไม่ได้กลับมาตั้งหลายวัน คิดถึงคุณปู่ที่สุดเลยครับ”
ปกติเขามักจะอาศัยอยู่ที่บ้านพักที่เขาซื้อไว้
แค่ในช่วงวันหยุดเท่านั้นที่จะกลับมาที่คฤหาสน์เพื่อมาทานอาหารเย็นกับคนในครอบครัว
ที่จริงแล้ว การใช้ชีวิตของเขาเลียนแบบมาจากยศพัฒน์
ใครบอกให้คุณปู่ของเขาชอบเอาเขากับยศพัฒน์มาเปรียบเทียบกันล่ะ พอเอามาเปรียบเทียบบ่อยๆ วิถีชีวิตของเขากับยศพัฒน์จึงมีความใกล้เคียงกันมาก
“งานยุ่งอย่างนั้นเหรอ? แกยุ่งเรื่องอะไร? ยุ่งอยู่กับการช่วยเปรมาชดเชยค่าเสียหายใช่ไหม?”
คุณปู่เร็นปัดมือของเขาออกไป แล้วส่งเสียงฮึอย่างไม่พอใจ
“คุณปู่ครับ เปรมาเธอแค่หุนหันพลันแล่นไปหน่อย คุณปู่ก็รู้ เธอรักตาพัฒน์มาก แต่ตาพัฒน์กลับไปแต่งงานกับคนอื่น เธอแค่รับไม่ได้ จนทำให้เกิดเหตุการณ์ทำลายข้าวของขึ้นมา เป็นตาพัฒน์ที่ใจร้าย แค่เรื่องเล็กๆ สามารถแก้ไขกันเองได้ แต่เขากลับโทรแจ้งตำรวจ”
คุณปู่เร็นตบไหล่นฤเบศวร์สุดแรง
คุณนฤเบศวร์ผู้น่าเกรงขามในสายตาของคนอื่น พออยู่ต่อหน้าปู่ของเขา กลับทำตัวน่าเกรงขามไม่ได้ ถึงจะถูกตบอย่างแรง แต่ก็ต้องยิ้มเข้าไว้ “คุณปู่ ตบผมสุดแรงแบบนี้ เดี๋ยวฝ่ามือของคุณปู่ก็เจ็บกันพอดี”
“แค่เรื่องเล็กๆ อย่างนั้นเหรอ? เธอถึงกับกล้าพาอันธพาลไปทุบร้านของอีกฝ่าย และทำร้ายคน แบบนี้มันแตกต่างกับพวกอันธพาลตรงไหน ครั้งนี้ไม่ได้สร้างเรื่องใหญ่โต แค่ชดเชยค่าเสียหาย และถูกจับตัวไปขังชั่วคราว ถ้าทำร้ายคนด้วย มันคงไม่จบง่ายๆ อย่างนี้แน่”
“เธอกล้าใช้อิทธิพลของใคร ถ้าไม่ใช่ของแก”
“เด็กตระกูลอริยชัยกุลคนนั้นฉลาดกว่าแกเยอะ การเลือกคู่ชีวิตต้องเลือกผู้หญิงที่จิตใจดี และเปรมาไม่มีทางใช่ภรรยาที่ดี ดังนั้นเด็กคนนั้นจึงไม่เคยเหลียวมอง มีแต่แก ที่ลุ่มหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น”
“ครั้งนี้แกก็ถูกเปรมาดึงเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยแล้วสินะ? ถึงแม้RA กรุ๊ปของเราจะทำกิจการอย่างสุจริต แต่มันก็ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเราเช่นกัน ตลาดหุ้นของวันนี้ หุ้นของบริษัทเราจะตกอย่างแน่นอน”
คุณปู่เร็นไม่ต้องดูตลาดหุ้นก็รู้แล้ว
นฤเบศวร์พูดเอาใจ “คุณปู่ เรื่องนี้ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว มันไม่ส่งผลกระทบอะไรมากหรอกครับ”
คุณปู่เร็นมองมาที่เขานิ่ง แล้วอดที่จะตบเขาอีกครั้งไม่ได้
“คุณปู่ อย่าตีจนมือของคุณปู่เจ็บนะครับ”
ถึงแม้ธารณ์กับภรรยาจะรักลูกชายของมากแค่ไหน แต่ในเวลานี้พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
“ฮึ!”
คุณปู่เร็นส่งเสียงอุทานอย่างหนัก
“แกจะมีความสามารถแค่ไหนกันเชียว สามารถกลบเกลื่อนเรื่องนี้ลงได้? แก่อย่าลืมนะ ว่าร้านที่ เปรมาไปทำลายเป็นร้านของภรรยาคู่แข่งของแก”
นฤเบศวร์ “…”
ตอนที่รู้ว่าเปรมาพาคนมาทำลายร้านของเทวิกา เขาก็รู้แล้วว่าเรื่องคราวนี้จัดการยาก
