รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 117 เธอคิดว่าเธอรักเขาแล้ว
บนโต๊ะอาหารตัวยาว ยิ่งมีคนนั่งเยอะ คนที่นั่งอยู่ไกลอาจจะเอื้อมตักอาหารไม่ถึง ดังนั้นจึงทุกๆเมนูจึงแบ่งเป็นสามชุด แบบนี้ไม่ว่านั่งอยู่ตำแหน่งไหน ก็สามารถตักอาหารที่ตัวเองชอบได้
ปกติเวลาทานข้าวตระกูลอริยชัยกุลจะพากันเงียบมาก นอกเสียจากว่าผู้ใหญ่จะเป็นฝ่ายเอ่ยพูดก่อน ไม่อย่างนั้นมื้ออาหารก็จะดำเนินไปอย่างเงียบๆ
แต่วันนี้กลับปล่อยอิสระ ให้ทุกคนคุยไปทานข้าวไป
ยศพัฒน์ตักอาหารให้เทวิกาไม่หยุด เมื่อรู้ว่าเทวิกาชอบกินกุ้ง ก็แกะกุ้งให้เธอจนพูลจาน แล้วถึงได้หันมากินข้าวของตัวเอง
เหล่าคุณนายตระกูลอริยชัยกุลแอบสะกิดสามีของตัวเองเบาๆ
เหล่าคนชายตระกูลอริชัยกุล “………..”
ด้วยเหตุนี้ คุณชายทั้งหลายจึงพากันใส่ถุงมือพลาสติก แล้วเริ่มแกะกุ้งให้ภรรยาของตัวเอง
เย็นนี้พวกคุณนายตระกูลอริยชัยกุลต่างกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
แทบอยากให้เทวิกาเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์เมเปิลไวๆ
หลังจากทานข้าวเสร็จ ยศพัฒน์ก็พาเทวิกามาเดินเล่นที่สวน เพื่อย่อยอาหาร
แต่ก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล
เดินอยู่แถวๆศาลาใจกลางสวน
คฤหาสน์เมเปิลกว้างใหญ่มาก ห้าครอบครัวในตระกูลต่างก็อาศัยอยู่ที่นี่ ตึกที่รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้ที่อันดาอาศัยอยู่ก่อนจะแต่งออกเรือนไปตอนนี้ไม่มีคนอยู่ เหลือไว้ให้เธอกลับมาค้างเวลากลับบ้าน
ทุกคนต่างมีพื้นที่เป็นของตัวเอง เนื่องจากยศพัฒน์เป็นทายาทโดยตรงของตระกูลอริยชัยกุล เขาจึงได้อยู่ตึกหลักกับเหล่าผู้อาวุโส ไม่เหมือนพี่น้องคนอื่นๆที่มีตึกเป็นของตัวเอง
ทุกตกจะมีสวนล้อมหน้าล้อมหลัง ตั้งอยู่ใครอยู่ใครแต่ก็มีพื้นที่เชื่อมถึงกัน
นอกจากบ้านพวกนี้แล้ว ที่คฤหาสน์ยังมีสวนใหญ่ๆ พูดได้ว่าในสวนใหญ่ก็ยังมีสวนเล็กแยกย่อยไปอีก ทัศนียภาพของสวนแต่ละที่ล้วนแล้วแต่แตกต่างกันไป
คุณชายบางคนชอบบ้านที่เหมือนปราสาท ก็จะปรับแต่งให้เหมือนปราสาท บางคนชอบบ้านแบบโบราณ ก็จะปรับแต่งให้เป็นบ้านที่อยู่กลางป่า
บ้านใหญ่ที่อยู่ใจกลางระหว่างบ้านของคนอื่นๆจะมีขนาดใหญ่ที่สุด มีทั้งหมดสามชั้น หน้าบ้านล้อมรอบไปด้วยสวน มีทางเดิน มีสะพานข้ามเล็กๆ รวมไปถึงศาลากลางน้ำ และน้ำตกจำลอง
ทั้งยังมีสระบัวบ่อใหญ่ ช่วงหน้าร้อน ดอกบัวจะบานสะพรั่งเต็มสระ
สวยงามมาก
เสียดายตอนนี้เป็นเวลากลางคืน
เทวิกาเลยไม่ได้เห็นสระบัวสวยๆ
แม้ว่าจะไม่ได้เชยชมความสวยงามของสระบัว แต่วิวจากมุมอื่นๆ ก็ทำให้เทวิกาตะลึงในความสวยงามเหมือนกัน
ถ้าบอกว่าคฤหาสน์เมเปิลคืออุทยานก็ไม่เกินจริง
ที่นี่คือบ้านที่คนตระกูลอริยชัยกุลร่วมสร้างขึ้นมาจากรุ่นสู่รุ่น แม้ว่าคนแต่ละรุ่นจะชอบบ้านสไตล์ต่างกัน แต่กลับไม่ทำลายทัศนียภาพที่คนรุ่นก่อนได้สืบทอดกันมา เพียงแต่เติมแต่งสไตล์ที่ตัวเองชอบเข้าไป
“พัฒน์”
เทวิกาจับมือของยศพัฒน์เอาไว้
“มีอะไรเหรอ?”
อยู่ๆเธอก็กระชับจับมือเขาแน่น จนยศพัฒน์สะดุ้ง
“ฉันยินดีย้ายมาอยู่กับคุณที่นี่ บ้านคุณสวยมาก ฉันชอบที่นี่”
ตอนที่ยศพัฒน์เอ่ยชวนเธอย้ายมาอยู่ที่นี่ เทวิกาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ตอนนี้ เธอมีคำตอบให้ยศพัฒน์แล้ว
เธออยากอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์เมเปิล
สภาพแวดล้อมสวยงาม อากาศบริสุทธิ์ อยู่ห่างไกลความศรีวิไล ทั้งเงียบทั้งสงบ
การเดินเข้ามาในนี่ ให้ความรู้สึกสงบสุขแปลกๆ
เทวิกาชอบความรู้สึกนี้มาก
ยศพัฒน์จิ้มปากของเธอ แก้คำพูดให้เธอใหม่ว่า “นี่ก็บ้านคุณเหมือนกัน หยุดพูดว่าบ้านผมได้แล้ว บ้านผมก็เหมือนบ้านคุณนั่นแหละ”
“ถ้าคุณชอบที่นี่ งั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราย้ายมาอยู่ถาวรเลยไหม?”
เทวิกาพยักหน้า
“ส่วนบ้านเช่าไม่ต้องคืนนะ พักกลางวัน คุณจะได้กลับไปพักที่นั่นได้”
ถึงยังไงบ้านเช่าของเธอก็อยู่ใกล้ร้านแค่นิดเดียว
เทวิกาตอบอืม แล้วเอ่ยว่า“ก็ได้ ต่อให้คุณไม่ชวนฉัน ฉันก็จะวิ่งตามคุณกลับมาอยู่ดี”
ขอแค่มีเขาอยู่ด้วย ไม่ว่าที่ไหนเธอก็ชอบทั้งนั้น
เทวิกาออดอ้อนเขา
“ไปกันเถอะ กลับเข้าบ้านกัน”
เดินเล่นได้สักพัก ยศพัฒน์ก็กลัวว่าภรรยาสุดที่รักจะเหนื่อยเอา
“ได้”
เทวิกาเดินจนเริ่มเหนื่อยแล้วจริงๆนั่นแหละ
สองสามีภรรยาเดินคลอเคลียกลับเข้าไปในบ้าน
ภายใต้แสงไฟ แสงเงาที่สาดสะท้อนของทั้งสองต่างเผยกลิ่นอายแห่งความสุขออกมา
ในตอนที่กลับเข้ามาในบ้าน เหล่าผู้ใหญ่ก็ต่างแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันกันแล้ว ส่วนผู้อาวุโสทั้งสองหลับไปนานแล้ว เพราะเวลานี้เป็นช่วงที่ทั้งสองต้องนอนหลับใหล
สองสามีภรรยาเดินย่องขึ้นไปชั้นบนเบาๆ
ห้องนอนของยศพัฒน์อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นทิศที่แสงกำลังดี
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ยศพัฒน์ก็ไม่ได้รีบเปิดประตู แต่หันมาพูดกับเทวิกาว่า “วิกา คุณหลับตาลงก่อน”
“ทำไมล่ะ?”
“คุณหลับตาก่อนเถอะน่า ผมมีเซอร์ไพรส์”
เทวิกายิ้ม “เซอร์ไพรส์อะไร ทำไมดูลึกลับขนาดนี้”
ต้องปิดตาด้วย?
กระนั้นเทวิกาก็ยังหลับตาลง ตามคำขอของยศพัฒน์ ฟังเสียงเขาปลดล็อกและเปิดประตูเงียบๆ จากนั้นเขาก็จูงเธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูลง
“ลืมตาได้หรือยัง?”
“ได้แล้ว”
เทวิกาลืมตาขึ้น ปากเอ่ยพูดว่า “ไหนเซอร์ไพรส์อะไร ขอฉันดูหน่อย——ว้าว！”
ในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่ว่าดาวเล็กๆหลายดวงกลับส่องแสงระยิบระยับ แถมยังลอยว่อนอยู่เต็มห้อง
“นี่มัน——”
ยศพัฒน์มายืนอยู่ข้างๆเธอ แล้วเอ่ยพูดอย่างอ่อนโยนว่า “นี่คือท้องฟ้าจำลองที่ผมเคยสัญญาว่าจะทำให้คุณไง เป็นไงเหมือนไหม?”
เขาให้ภูริชจัดหาคนไปจับหิ่งห้อยมา ยิ่งคนเยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งทำงานได้ผลดีเท่านั้น ในคฤหาสน์มีคนงานพันกว่าคน เกณฑ์ไปจับหิ่งห้อยมาคนละตัวก็ได้มาแล้วพันตัว บางคนจับได้ไม่ใช่แค่ตัวเดียวด้วยซ้ำ
เกรงว่าหิ่งห้อยในพื้นที่หลายร้อยไร่คงจะถูกจับมาหมดแล้ว
ในท้องฟ้าอันมืดมิด หิ่งห้อยจำนวนมากส่องแสงพร้อมกัน ก็ไม่ต่างอะไรกับดาวบนฟ้าที่ส่งแสงระยิบระยับ
เทวิกาหลุดยิ้มออกมา
เธอก็แค่พูดไปเรื่อย ไม่ได้อยากให้เขาสร้างท้องฟ้าจำลองขึ้นมาให้จริงๆเสียหน่อย
แต่เขากลับจริงจัง
สร้างท้องฟ้าจำลองขึ้นมาให้เธอจริงๆ
ซึ่งมันสวยมาก!
คืนนี้ สิ่งที่ทำให้เธอเซอร์ไพรส์ มีหลายเรื่องมาก
ผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเข้ากับคนง่ายเหมือนอย่างที่เขาพูด ไม่มีใครรังเกียจพื้นเพของเธอเลยสักคน
ของฝากที่เธอเอามาจากบ้าน ทุกคนต่างก็แบ่งให้กัน พอกินผลไม้ที่บ้านเธอปลูก ก็ชมว่าอร่อยไม่หยุด
ทัศนียภาพที่บ้านเขาก็สวยงามมีเอกลักษณ์ ถึงจะได้เดินชมแค่มุมเดียว แต่เธอก็ชอบที่นี่เข้าแล้ว
และเขา ก็ยังจำคำที่ตัวเองเคยพูด ว่าจะสร้างท้องฟ้าจำลองให้เธอ
ความรู้สึกซาบซึ้ง หวานซึ่งต่างท่วมท้นอยู่ในหัวใจ
เทวิกาไม่รู้ว่าควรต้องพูดยังไง จึงเลือกไม่พูดอะไรออกมา เธอหันหน้าไปหายศพัฒน์ ยกมือขึ้นโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ แล้วเขย่งส่งจุมพิตแสนหวานลงบนริมฝีปากของเขา
ภรรยาสุดที่รักเป็นฝ่ายจูบก่อนขนาดนี้ แล้วยศพัฒน์จะไม่สานต่อได้ยังไง
เขาโอบรอบเอวของเธอไว้แน่น มือหนึ่งกดที่ท้ายทอยของเธอ ลิ้มละเรียดริมฝีปากอย่างเบาบาง จากนั้นก็บดจูบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ รุกคืบเข้าไป เกี่ยวกระหวัดลิ้นของเธอ
หลังจากจูบเสร็จ เทวิกาก็ทิ้งตัวซบอยู่กับแผ่นอกของเขา พร้อมกับก้มหน้าหอบหายใจ
“พัฒน์ วันนี้ฉันมีความสุขมาก”
หลังจากปรับลมหายใจเสร็จ เทวิกาก็เงยหน้ามองผู้เป็นสามี ดวงตาสีดำขลับของเขายังเต็มไปด้วยความรักสุดลึกซึ้งเหมือนเคย
บ่อน้ำในหัวใจของเทวิกาถูกเขากระเพื่อมเป็นระลอกคลื่น
ทำยังไงก็ไม่สามารถกลับไปนิ่งสงบได้
เธอคิดว่า เธอรักเขาเสียแล้วล่ะ!
ผู้ชายดีๆขนาดนี้ เป็นใครก็หลงรักเขาได้อย่างง่ายดาย ง่ายมากๆ
ยศพัฒน์เอ่ยพูดเสียงนุ่ม “คุณมีความสุขก็ดีแล้ว ผมหวังว่าคุณจะมีความสุขทุกๆวัน”
