รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 135 สูญเสียแล้วได้กลับคืนมา
“ใครใช้ให้คุณสูบบุหรี่ละคะ”
หญิงสาวประชดไปคำหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันอยากไปซื้อชุดคลุมท้องสักหน่อย คุณให้เงินฉันหน่อยซิคะ”
คุณชลขมวดคิ้วขึ้นมา “เมื่อหลายวันก่อนเพิ่งให้เธอไปแสนหนึ่ง ใช้หมดแล้วเหรอ?”
“แสนหนึ่งมันจะไปใช้ได้นานแค่ไหนกัน ฉันแค่ซื้อกระเป๋าก็หมดแล้ว คนเขาอุตส่าห์ตั้งท้องให้คุณ ไม่ได้มีชื่อมีสถานะอะไรเลย แค่ของเงินคุณหน่อยเท่านั้น คุณยังจะรังเกียจอะไรอีก? กลัวแม่เสือที่บ้านคุณมาตรวจบัญชีใช่ไหมคะ?”
“ถุย อยู่ในบ้าน ฉันเป็นคนมีสิทธิ์พูด”
คุณชลล้วงการ์ดใบหนึ่งออกมาให้หญิงสาว แล้วสั่งกำชับเธอว่า “ใช้ให้มันน้อย ๆ หน่อย ฉันเสียเงินไปก้อนโตแล้ว เจ็บใจจะแย่แล้ว”
“รู้แล้วค่ะ”
ผู้หญิงคนนั้นรับการ์ดไป แล้วก็จูบลงบนใบหน้าเขา แล้วก็เดินบิดเอวไปเลย
……
พอเทวิกาถูกโจรลักพาตัวยกลงมาจากรถไม่ถึงสิบนาที เธอก็ตื่นขึ้นมาแล้ว
เธอตื่นขึ้นมารู้สึกแต่เพียงที่ท้ายทอยปวดมาก
พอนึกถึงเรื่องก่อนที่จะถูกตีสลบไปขึ้นมา เทวิกาก็รีบลุกขึ้นมานั่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว
พอเห็นว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลก ๆ แล้วก็เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ก็ลูบคลำบนตัวดู แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง เธอก็โล่งไปทีหนึ่ง
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ยังปลอดภัยดี
แล้วลุกยืนขึ้นมา เทวิกามองสำรวจรอบตัวไปรอบหนึ่ง ที่นี่เป็นถนนเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง รอบข้างไม่มีสัญลักษณ์ของถนน ไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้สามารถทะลุไปถึงไหนได้
เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา ก็พบว่าโทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ ก็รีบกดเปิดเครื่อง จากนั้นก็โทรศัพท์หาพี่ชาย
ที่โทรศัพท์หาพี่ชาย เพราะอยากจะยืนยันว่าเรื่องที่พี่ชายได้เกิดอุบัติเหตุรถชนเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
ตอนชเนนทร์ได้รับโทรศัพท์ของน้องสาวนั้น ยังนึกว่าโจรใช้โทรศัพท์น้องสาวติดต่อกับเขา จึงรีบกดรับสาย แล้วก็ไม่ได้รอให้เทวิกาพูดอะไร เขาก็รีบตะคอกขึ้นมาก่อนเลยว่า “พวกแกจะเอาเงินเท่าไหร่ ฉันจะให้พวกแกหมดเลย แต่ห้ามทำร้ายน้องสาวฉันแม้แต่ผมสักเส้นนะ ไม่งั้นถึงพวกเขาหนีไปถึงสุดหล้าฟ้าเขียว ฉันก็จะตามหาพวกแกให้เจอแน่!”
“พี่”
“วิกา ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้ เธออย่าลนลานนะ แล้วก็ไม่ต้องขัดขืน พวกมันให้เธอทำอะไรเธอก็ทำอย่างนั้น อย่าทำให้พวกมันโกรธเด็ดขาด เงินทองเป็นของนอกกาย เดี๋ยวพี่จะรวบรวมเงินไปแลกตัวเธอกลับมานะ ขอแค่เธอไม่บาดเจ็บก็พอแล้ว”
ชเนนทร์ยังเป็นห่วงว่าน้องสาวจะทำให้พวกโจรโกรธ แล้วจะถูกพวกโจรฆ่าทิ้งหรือว่าทำร้าย
เพราะฉะนั้นจึงปลอบใจน้องสาวว่าอย่าตื่นเต้น อย่าท้าทายความอดทนของโจรพวกนั้นด้วยแรงตัวเองคนเดียว
“พี่ หนูไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ได้โดนรถชนใช่ไหม?”
พอได้ยินว่าน้องสาวถูกโจรลักพาตัวไปแล้วยังเป็นห่วงว่าเขาถูกรถชนหรือเปล่า จมูกของชเนนทร์ก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมา ไม่เสียแรงที่เขารักและเอ็นดูน้องสาวมา
“พี่ร่างกายแข็งแรงดี จะไปถูกรถชนอะไรกัน”
พอมั่นใจว่าพี่ชายไม่ได้ถูกรถชนแล้ว เทวิกาก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “พี่คะ ตอนนี้หนูอยู่บนทางหลวงเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้มันไปทางไหน มีรถสัญจรไปมาน้อยมาก ตั้งแต่หนูตื่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นรถผ่านมาสักคันเลยค่ะ”
“และหนูก็ปลอดภัยดี รอบข้างไม่มีใครเลยสักคน พวกเขาน่าจะโยนหนูลงมาจากรถแล้วมั้งคะ”
เทวิกายังไม่รู้ว่าผู้ชายของตัวเองได้ใช้เส้นสายทั้งหมดที่สามารถใช้ได้แล้ว ได้ทำการค้นหาเธอทั่วเมือง
“พี่ เดี๋ยวหนูแชร์โลเคชั่นให้พี่นะคะ แล้วพี่ค่อยมารับหนู โทรศัพท์หนูใกล้จะแบตหมดแล้ว ถ้าพี่ได้รับโลเคชั่นแล้วก็มาเลยนะคะ หนูจะไม่มีไหน จะรอพี่อยู่ที่นี่นะคะ”
“ได้”
ชเนนทร์เองก็ไม่ได้ถามอย่างละเอียด ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาตัวน้องสาวให้เจอก่อน
พอจบการสนทนาแล้ว เทวิกาก็แชร์โลเคชั่นไปให้พี่ชาย
จากนั้น เธอยังอยากโทรหากนกอรอีก แต่ใครจะไปรู้พอกดโทรหากนกอรไป โทรศัพท์ของเธอก็ปิดเครื่องเพราะแบตหมดไปเลย
กนกอรกำลังจะรับโทรศัพท์ สายก็ตัดไปซะแล้ว เธอรีบโทรกลับไปใหม่ ก็พบว่าปิดเครื่องไปแล้ว
“วิกา เธอห้ามเป็นอะไรนะ”
กนกอรเดินวนไปวนมาอยู่ในร้าน
เกลียดตัวเองจริง ๆ ที่ไม่มีปัญญา ในตอนที่เพื่อนรักกำลังเกิดเรื่อง เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้
ถึงนฤเบศวร์จะช่วยแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรส่งมาเลย แต่ว่าไม่มีข่าวอะไรมาก็เป็นข่าวดีเหมือนกัน
เทวิกาที่โทรศัพท์ปิดเครื่องไปเพราะแบตหมด ตอนแรกอยากจะรออยู่ข้างทางให้พี่ชายมารับ แต่ก็กลัวว่าจะมีคนคิดไม่ดีผ่านมาอีก แล้วจะถูกลักพาตัวไปเป็นครั้งที่สอง
พอเห็นข้างทางมีป่าไม้อยู่ผืนหนึ่ง เธอก็เลยเดินเข้าไปในป่าไม้ แล้วเลือกต้นไม้แก่ ๆ ที่มีกิ่งก้านเยอะ ๆ ต้นหนึ่ง แล้วปีนขึ้นต้นไม้ไป แล้วเลือกที่นั่งลงบนกิ่งไม้ แบบนี้ปลอดภัยมากกว่า แล้วก็ไม่ต้องไปโดนแดดร้อนแผดเผาอีกด้วย
หวังว่าในช่วงเวลานี้ ยศพัฒน์คงจะไม่ติดต่อเธอมาหรอกมั้ง
ไม่งั้นถ้าเขาพบว่าโทรศัพท์ของเธอปิดเครื่องไปแล้ว จะต้องเป็นห่วงแน่นอน จนต้องทิ้งงานไปแล้ววิ่งมาหาเธอที่ร้านแน่
จนถึงตอนนี้แล้ว เทวิกายังคิดว่ายศพัฒน์ไม่รู้เรื่องอะไรอีก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
รถยนต์หลายสิบคันก็ขับเข้ามาจากที่ไกล ๆ
เทวิกาซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ มองเห็นรถพวกนั้นขับมาจากที่ไกล ๆ ขับมาด้วยความเร็วสูงมาก พอมาใกล้ ๆ เธอแล้ว ความเร็วของรถพวกนั้นก็ลดลงมาอย่างเห็นได้ชัด
เทวิกาที่สายตาแหลมคมมองเห็นหนึ่งในรถพวกนั้น มีรถคันที่เธอเพิ่งนั่งมาทำงานเมื่อเข้าอยู่ด้วยพอดี เจ้าของรถคันนั้นก็คือผู้ชายของเธอยศพัฒน์นั่นเอง
แล้วเธอก็มองเห็นรถของพี่ชายด้วย รถของพี่ชายกลับไปอยู่เป็นคันหลังสุด
ชเนนทร์ถูกขบวนรถของน้องเขยเบียดไปอยู่หลังสุด
รถของเขาเทียบไม่ได้กับรถหรูของน้องเขย ก็เลยถูกขบวนรถเบียดไปอยู่หลังสุด
“ยศพัฒน์ ยศพัฒน์”
เทวิกายืนอยู่บนต้นไม้ มือทั้งสองข้างทำท่าเหมือนโทรโข่ง แล้วตะโกนเสียงดังใส่รถพวกนั้นด้วยชื่อยศพัฒน์
พอยศพัฒน์ได้รับโลเคชั่นที่พี่ชายภรรยาส่งมาให้แล้ว ก็พาคนมาอย่างรวดเร็ว สายตาเห็นว่ามาที่หมายแล้ว แต่กลับไม่เห็นตัวเทวิกาเลยเทวิกา ในตอนที่กำลังจิตใจว้าวุ่นอยู่นั้น ก็เหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงเทวิการ้องเรียก
เขามองไปที่ป่าไม้ข้าง ๆ ถนน
ก็จอดรถลงทันที
พอเขาจอดรถ รถสิบกว่าคันข้างหลังก็รีบจอดตามไปด้วย
ยศพัฒน์ผลักประตูรถเปิดออกแล้วก้าวเดินอย่างรวดเร็วไปไม่กี่ก้าว กระโดดข้ามท่อน้ำข้างทางไป แล้ววิ่งเข้าไปในป่าไม้
“ยศพัฒน์ ฉันอยู่นี่ค่ะ”
เทวิกายืนโบกมือและร้องเรียกสามีอยู่บนต้นไม้
ยศพัฒน์รีบเดินเข้าไป แล้ววิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น แล้วแหงนหน้าขึ้นไปร้องเรียก “เทวิกา คุณลงมาให้ผมเดี๋ยวนี้นะ!”
ยัยเด็กนี่กลับปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอร้องเรียกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขามาถึงที่นี่แล้วก็ลดกระจกรถลง ลดระดับความเร็วลง ก็จะไม่มีทางได้ยินเสียงเธอร้องเรียก แล้วก็จะคลาดกันไป
“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ฉันเป็นกังวลว่ารออยู่ข้างทางมันจะไม่ปลอดภัย ก็เลยมาหลบอยู่บนต้นไม้ แบบนี้ปลอดภัยกว่าค่ะ”
เทวิกาลื่นไถลลงมาจากกิ่งไม้ด้วย แล้วก็อธิบายเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงได้ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ไปด้วย
แถมยังพูดขึ้นอย่างดีใจอีกว่า “ยังดีที่ฉันเก็บผลไม้อยู่ที่บ้านบ่อย จึงปีนต้นไม้เป็นตั้งแต่เด็กแล้ว”
ใบหน้าหล่อเหลาของยศพัฒน์เคร่งขรึมมาก จ้องเขม็งไปที่เธอ กลัวว่าเธอจะเหยียบพลาดแล้วตกลงมาจากต้นไม้
พอได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมนมากขึ้น
พอเขายื่นมือไปคว้าตัวเทวิกามาได้แล้ว เขาก็รีบกอดตัวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ทันที
“ยศพัฒน์ คุณเป็นอะไรไป……อุ๊บ!”
คำพูดของเทวิกายังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกผู้ชายของเธอกดตัวจนไปพิงอยู่กับต้นไม้ เอวของเธอและมือทั้งคู่ล้วนถูกมือข้างหนึ่งของเขาควบคุมเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งของเขาล็อกหัวเธอเอาไว้ แล้วก็อุดปากเธอเอาไว้อย่างบ้าอำนาจ
ทำให้เธอต้องกลืนคำพูดที่ยังพูดไม่หมดกลับเข้าไป
ยศพัฒน์จูบอย่างบ้าอำนาจ บ้าคลั่ง
มีแต่ทำแบบนี้ เขาถึงจะเชื่อว่าเธอไม่เป็นอะไร เชื่อว่าเธอกลับมาอยู่ในอกเขาได้อย่างปลอดภัยแล้ว
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน
ยัยคนไม่มีหัวใจคนนี้ พอพ้นจากอันตรายแล้ว ไม่ใช่ว่าจะติดต่อเขาก่อน แต่กลับไปติดต่อพี่ชายเธอแทนซะนี่
คนอื่น ๆ ก็ตามเข้าไปในป่าไม้ด้วย แต่พอเห็นสามีภรรยาเขาจูบกันอย่างสนิทชิดเชื้อ คนทั้งหมดก็รีบถอยออกไปจากป่าไม้เลย
ชเนนทร์ ……ไอ้เพื่อนร่วมชั้นเก่านี่ มาจู๋จี๋กับน้องสาวเขาต่อหน้าต่อตาเขาเลยเหรอ!
