“คุณกนกอรเป็นผู้หญิงที่ดีมาคนหนึ่ง”
นอกจากเทวิกาแล้ว ยศพัฒน์ไม่เคยชื่นชมผู้หญิงสักคน
เขามองไปที่นฤเบศวร์อีกครั้ง
นฤเบศวร์เข้าใจความหมายที่เขาสื่อออกมา จึงพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “ฉันรักแค่เปรมาคนเดียว”
“ในเรื่องนี้ ฉันขี้เกียจจะเกลี้ยกล่อมนายแล้ว ยังไงก็ตาม คนที่จะเจ็บปวดก็คือนายไม่ใช่ฉัน แต่ว่า ถ้านายมาสร้างปัญหาให้ฉันเพื่อเปรมา หรือช่วยเปรมาคอยติดตามความเคลื่อนไหวของฉันอีก นฤเบศวร์ ถึงตอนนั้นก็อย่าหาว่าฉันโหดร้ายก็แล้วกัน!”
“ทำเหมือนนายเคยใจดีกับฉันอย่างนั้นแหละ”
นฤเบศวร์บ่นพึมพำ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นายก็ไสหัวไปได้แล้ว”
ยศพัฒน์เม้มปากแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าไสหัวไปต้องทำยังไง นายลองสาธิตให้ฉันดูก่อนได้ไหม”
“…”
“นฤเบศวร์ ขอบคุณมาก!”
“ไม่ต้องมาพูดจาสุภาพกับฉัน ฉันไม่ชิน”
นฤเบศวร์มีท่าทางขนลุก “นายมาพูดขอบคุณด้วยท่าทางจริงจังแบบนี้ ฉันไม่ชินเลยสักนิด”
ยศพัฒน์เดินไปข้างหน้าสองก้าว แล้วเตะขาของอีกฝ่าย
นฤเบศวร์รีบขยับขาหลบ
“ยศพัฒน์ นายหมายความว่ายังไง?”
“ขอบคุณนายไง นายบอกว่าไม่ชิน ฉันก็เตะนาย นายโดนเตะคงจะเคยชิน ดื้อด้านขนาดนี้”
“นายมันเลว ยศพัฒน์ วันนี้นายไม่ได้มาเพื่อขอบคุณฉัน แต่มาเพื่อยั่วโมโหฉันมากกว่า ฉันถูกนายกวนประสาทจนโมโหแทบตาย โมโหจนเคราตั้งโด่งตาแทบถลนออกมาแล้ว”
“ตาตี่จนจะเป็นเส้นตรงอยู่แล้ว ยังจะพยายามเบิกตาโตอีก”
ยศพัฒน์พูดประชดเขาพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก “รอนายมีเคราก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
นฤเบศวร์ “…ออกไปเลย แล้วไม่ต้องมาอีก!”
ยศพัฒน์เปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินออกไป
แล้วปิดประตูอย่างแรง
ปัง!
เสียงดังมาก
นฤเบศวร์ตะโกนด่าไปทางประตู “ ยศพัฒน์ ถ้านายทำประตูฉันพัง นายต้องชดใช้ค่าประตูใหม่ให้ฉัน “
ยศพัฒน์ออกไปนานแล้ว คงไม่ได้ยินเสียงตะโกนของเขาหรอก
หลังจากนั้น นฤเบศวร์ก็โทรเรียกพวกบอดี้การ์ดของเขาให้มาหาเขาที่ห้องทำงาน ก่อนจะยื่นค่าตอบแทนของยศพัฒน์ให้กับพวกเขา แล้วพูดว่า “นี่คือเช็คเงินสดที่ยศพัฒน์ให้มา นายเอาไปถอนเงินสดออกมา แล้วแบ่งให้ทุกคนคนละเท่าๆ กัน เงินของยศพัฒน์ ไม่เอาก็เสียดายเปล่าๆ”
หัวหน้าบอดี้การ์ดตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่พอนฤเบศวร์จ้องมาที่เขา เขาก็ได้สติแล้วรีบหยิบเช็คเงินสดมา
“ครั้งหน้าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก พวกนายทำงานเร็วๆ จะได้ไถเงินยศพัฒน์มาเยอะๆ”
หัวหน้าบอดี้การ์ด”……”
พวกเขาทั้งหมดต่างก็รับคำสั่งจากคุณชาย
คุณชายพัฒน์ให้ค่าตอบแทนมา แต่คุณชายกลับไม่เอาเลย และมอบให้พวกเขาทั้งหมด
อืม ได้ติดตามเจ้านายแบบนี้ อนาคตก้าวไกล
……
เทวิกาวางเชอร์รี่ที่ล้างแล้วตรงหน้าเพื่อนรักของเธอ
“เชอร์รี่รสหวาน ลูกใหญ่ ล้างแล้วเรียบร้อย กินได้เลยค่ะ”
กนกอรวางโทรศัพท์ลง แล้วหยิบเชอร์รี่ขึ้นมาหนึ่งลูกป้อนเข้าปากตัวเอง ก่อนจะพูดหยอกล้อเทวิกา “พอได้เป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลก็เปลี่ยนไปเลยนะ เชอร์รี่ลูกใหญ่และสดขนาดนี้ก็ยอมซื้อมากินได้แล้ว”
เธอเองก็ชอบกิน แต่มันราคาแพงเกินไป
ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเธอสองคนคงได้แต่มอง ไม่กล้าที่จะซื้อมัน
“มีของกินยังทำให้เธอหยุดพูดไม่ได้อีก”
เทวิกาหัวเราะแล้วยัดเชอร์รี่อีกลูกใส่ปากเธอ
“พี่พัฒน์ชอบให้เงินค่าขนมฉันเยอะ ฉันใช้ไม่หมด ก็ได้แต่ซื้ออะไรมากินเท่านั้นเอง”
“เธอสามารถเอาไปซื้อเสื้อผ้า ซื้อกระเป๋า ซื้อเครื่องประดับ ฯลฯ เลือกซื้อแต่ของแพง แบบนั้น เงินค่าขนมที่เขาให้ยังไม่พอเลย”
เทวิกานั่งลงข้างๆ เธอ “ช่างเถอะ”
ห้องเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ เสื้อผ้าข้างในเธอยังใส่ไม่ครบทุกชุดเลย รวมทั้งพวกกระเป๋า เครื่องประดับ และอื่นๆ อีกมากมายจนเธอแทบตาลาย
เรื่องพวกนี้ เทวิกาไม่ได้พูดออกไป กลัวเพื่อนรักของเธอจะบอกว่าเธอโอ้อวด
“เมื่อตะกี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่? นั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน ตั้งแต่เธอเข้ามา คุณก็เอาแต่เหม่อลอย กนกอร เธอมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม”
ท่าทางของกนกอร มันเหมือนกับท่าทางตอนที่เธอรู้ว่ายศพัฒน์เป็นคุณชายของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด
“ฉันไม่ได้คิดอะไร ก็แค่รู้สึกเบื่อ ก็เลยคิดอะไรไปเรื่อยๆ”
มู่ชิงมองดูเธออย่างเงียบๆ เป็นเวลาสองนาที แล้วยิ้ม: “ถ้ามันน่าเบื่อจริงๆ เข้าไปทำขนมและลองทำชายามบ่ายด้วย”
พวกเขาหมายถึงคนงานปรับปรุง
“ผมไม่อยากขยับ ผมแค่อยากอยู่ในความงุนงง”
เทวิการู้ว่าเธอมีเรื่องคิดในใจ แต่เธอไม่อยากจะพูด เทวิกาจึงไม่ถามอะไร
“วิกา เธอตรวจสอบชัดเจนหรือยัง ว่าใครเป็นคนบงการเรื่องนี้อยู่เบื้องหลัง”
กนกอรถามด้วยความเป็นห่วง
เธอพูดเสียงเบามาก
เธอไม่อยากให้ช่างก่อสร้างได้ยิน
ความจริงที่เทวิกาถูกลักพาตัวไปเมื่อวานนี้ ปกปิดเรื่องนี้กับนักข่าว
ถ้าพวกนักข่าวรู้เรื่องร้าน One Day In Coffeeคงตกเป็นข่าวดังอีกครั้ง
แต่ว่า พวกนักข่าวไม่กล้ามารบกวนชีวิตที่สงบสุขของเทวิกา
ในตอนแรก ตอนที่ยศพัฒน์ประกาศความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน ถึงแม้จะเป็นข่าวใหญ่ แต่นักข่าวก็ไม่กล้ารบกวนชีวิตของเทวิกา ไม่ต้องถาม ก็รู้ว่ายศพัฒน์ทำการเตือนไว้แล้ว
เทวิกาชอบชีวิตที่เงียบสงบ
ยศพัฒน์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอได้ใช้ชีวิตตามที่เธอต้องการ
“กำลังตรวจสอบอยู่ แต่ยังไม่ได้ผลเลย”
เทวิกาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หลังจากคิดทบทวนแล้ว เธอจึงตัดสินใจบอกกับเพื่อนรักของเธอ “กนกอร ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ เราเป็นเพื่อนรักกัน ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องบอกเธออยู่ดี เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มีความเป็นไปได้มากว่าเกิดขึ้นเพราะเรื่องนี้”
“เรื่องอะไร?”
กนกอรขยับหูเข้ามาใกล้ๆ “เธอพูดเบาๆ “
“ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุง”
“อ๋อ เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุง…ห๊ะ อะไรนะ?
เสียงของกนกอรแหลมขึ้น
เธอตะโกนออกมาอย่างลืมตัว
เธอรีบปิดปากของเธออีกครั้ง โชคดีที่บรรดาช่างก่อสร้างแค่มองมาเล็กน้อยแล้วทำงานต่อ
“ใครเป็นคนบอกเธอ”
กนกอรกระซิบถาม “เธอจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุงได้ยังไง พี่ชเนนทร์กับพ่อแม่ของเธอรักเธอมากถึงขนาดนั้น จะบอกว่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
เทวิกาถอนหายใจ “ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่มันคือความจริง ฉันเพิ่งรู้หลังจากแต่งงานกับพี่พัฒน์”
“ตระกูลอริยชัยกุลตรวจสอบครอบครัวเธอเหรอ?”
“เธอคิดว่าพวกเขาจะยอมรับลูกสะใภ้ที่พวกเขาไม่รู้ประวัติครอบครัวอะไรเลยจริง ๆ เหรอ”
กนกอร “…”
มันก็ใช่
เหมือนนฤเบศวร์ที่ต้องแต่งงานกับเธอ ก็เพราะทำการตรวจสอบมาแล้วไม่ใช่หรือไง แม้แต่คุณปู่เร็นก็มาที่บ้านของเธอเพื่อสืบเรื่องของครอบครัวเธอ หลังจากตรวจสอบแน่ชัด ถึงได้บังคับให้นฤเบศวร์แต่งงานกับเธอ
ดังนั้น เรื่องความแปลกแยกของตระกูลใหญ่ มันไม่มีอยู่จริง
เธอกับเทวิกาเป็นลูกสาวของครอบครัวที่ทำงานสุจริต ดังนั้นตระกูลอริยชัยกุลจึงยอมให้ยศพัฒน์แต่งงานกับเทวิกา
“เกิดเรื่องใหญ่ถึงขนาดนี้ แต่เธอเพิ่งจะมาบอกฉันตอนนี้”
“ฉันต้องทำการยอมรับกับเรื่องนี้ และสงบสติอารมณ์ ก่อนที่จะบอกเธอได้”
กนกอรคิดทบทวน ก่อนจะกอดไหล่ของเทวิกาอย่างห่วงใย “เธอนี่ใจร้ายจริงๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังคิดจะปิดบังฉัน แล้วตัวเองมานั่งหวาดหวั่น สับสนและเสียใจอยู่คนเดียว เธอน่าจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้ มีอะไรในใจ พูดใครสักคนถึงจะสบายใจขึ้น”
“แต่ว่า เธอมีคุณชายพัฒน์อยู่ทั้งคน เขาปลอบใจเธอได้อยู่แล้ว เพื่อนรักอย่างฉัน บางครั้งก็กลายเป็นก้างขวางคอ”
ในคำพูดของกนกอรเต็มไปด้วยการหยอกล้อ
