กนกอรเดินไปด้วยหันหลังมองมาด้วย เมื่อแน่ใจแล้วว่าคุณแม่ไม่ได้วิ่งตามออกมาแล้ว เธอถึงโล่งอกใจออกมา
แต่เธอก็กลัวเพื่อนบ้านเรียงเคียงเห็น จึงทำตัวเหมือนขโมย วิ่งเร็วมากเกือบเหมือนบิน และเมื่อวิ่งมาถึงหน้ารถของนฤเบศวร์ ได้ตีหน้ารถของนฤเบศวร์ไปด้วยหันไปมองด้านหลังด้วย
ตอนแรกนฤเบศวร์อยากให้เธอนั่งรถของบอดี้การ์ด ลังเลไปประมาณสิบวิ และในที่สุดก็ยอมเปิดประตูออก
กนกอรเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว หลังจากปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว เธอถึงโล่งใจออกมาได้
คนขับรถรอเธอขึ้นรถเสร็จ ก็รีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที
นฤเบศวร์เอียงหน้ามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“วิ่งเร็วขนาดนี้ ข้างหลังมีผีตามคุณมาเหรอ？”
“ฉันไม่อยากให้แม่และเพื่อนบ้านเห็นฉันขึ้นรถของคุณ”
กนกอรเอากระเป๋าตัวเองวางไว้ด้านข้าง
นฤเบศวร์ขมวดคิ้ว “ทำไม ผมปรากฏตัวให้คนอื่นเห็นไม่ได้เหรอ？”
“คุณอยากให้ครอบครัวฉันรู้ความสัมพันธ์ของพวกเราเหรอ？”
นฤเบศวร์พูดไม่ออก
เรื่องที่เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอขึ้นรถของเขา ทำให้นฤเบศวร์รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย มันมีความรู้สึกเหมือนลับๆ ล่อๆ เป็นเรื่องที่ให้คนอื่นเห็นไม่ได้
แต่เมื่อเธอถามเขาออกมาอย่างตรงไปตรงมา เขากลับตอบไม่ได้
เพราะเขาเป็นคนเสนอเองว่าเรื่องงานแต่งต้องเป็นความลับ
“ฉันต้องซื้ออะไรไหม？”
กนกอรถามผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง
นฤเบศวร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า： “ไม่จำเป็น”
“ฉันไปเจอหน้าผู้ใหญ่ ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรไปเหรอ？แบบนั้นจะทำให้ฉันดูเหมือนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาหรือเปล่า？เจอหน้าพ่อแม่สามีครั้งแรก กลับไปมือเปล่า”
“ถึงแม้คุณจะยกภูเขาทองไปทั้งภูเขา พ่อแม่ผมก็ไม่ชอบหรอก”
กนกอรเอียงหน้ามองเขา
นฤเบศวร์แม้มปาก แล้วอธิบายออกมาว่า： “แม่ผมชอบเปรมามาก เธอหวังมาตลอดอยากให้ผมได้แต่งงานกับเปรมา”
นอกจากเปรมาแล้ว เขาจะแต่งงานกับใคร แม่ก็ไม่ชอบทั้งนั้น
ส่วนคุณพ่อ คุณพ่อก็มีเหตุผลที่ต้องคำนึง
ในสายตาของคุณพ่อ เขาไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับเปรมา แต่ต้องแต่งงานกับคนที่มีฐานะเท่าเทียมกัน ภรรยาที่วงศ์ตระกูลใกล้เคียงกัน และสามารถช่วยเขาได้ในทุกสถานการณ์
กนกอรตอบโอะออกมา “ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าฉันต้องเตรียมตัวรับมือกับพ่อแม่สามีที่อาจรังแกฉันได้ตลอดเวลาสินะ？”
นฤเบศวร์ไม่พูดอะไรออกมา
คืนนี้เขาพากนกอรกลับบ้าน เพื่อเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองต่อหน้าคนในครอบครัว คิดว่าคงต้องสร้างความโกลาหลให้กับคนที่บ้านแน่
การไม่ถูกต้อนรับ กนกอรที่ไม่ถูกยอมรับ ยังไงก็ต้องถูกรังแกและได้รับความอับอายอยู่แล้ว
แต่นฤเบศวร์กลับไม่คิดที่จะปกป้องเธอ
ต้องการให้คุณปู่เห็น การที่คุณปู่จับคู่ไปเรื่อย บังคับเขาให้แต่งงานกับกนกอร คือเป็นการทำร้ายกนกอรนั่นเอง
“นฤเบศวร์ ฉันรู้สึกว่าฉันถูกเอาเปรียบ เหมือนตัวเองกระโดดลงไปในกองไฟ”
“ทะเบียนสมรสจดเรียบร้อยแล้ว ผมไม่มีทางหย่าร้างกับคุณ ในเวลาอันสั้นนี้หรอก”
ถึงแม้เขาจะต้องการหย่าร้างมากก็ตาม
ในช่วงเวลาที่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ เขาหย่าร้างกับกนกอรไม่ได้เด็ดขาด เพราะอาจต้องสูญเสียตำแหน่งไป
กนกอรถอนหายใจออกมา “ฉันรู้ดี ใครให้ฉันติดหนี้บุญคุณคุณหล่ะ”
หนี้บุญคุณ ตอบแทนได้ยากมาก
“คืนนี้ ผมจะลองคุยกับคุณปู่ดูอีกครั้ง นอกจากคนในครอบครัวผมแล้ว ผมจะไม่ให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนเด็ดขาด จำไว้สิ่งที่คุณรับปากกับผมไว้ คือต้องรักษาไว้เป็นความลับ”
นฤเบศวร์พูดเตือนกนกอรขึ้นมา “อีกอย่าง ห้ามหลงรักผมเด็ดขาด เพราะผมไม่มีทางรักคุณ หัวใจของผมให้เปรมาไปตั้งนานแล้ว นอกจากเธอแล้ว ชาตินี้ผมไม่มีทางรักผู้หญิงอื่นเด็ดขาด”
กนกอรยิ้มแล้วเอามือข้างหนึ่งไปจับไหล่เขา จากนั้นเอาตัวเข้าไปใกล้เขา แกล้งจับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา หัวเราะคิๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่โง่ถึงขนาดไปหลงรักคุณหรอก พวกเราสองคนก็แค่ทำงานร่วมกัน ฉันก็แค่ตอบแทนหนี้บุญคุณคุณเท่านั้นเอง เมื่อความสัมพันธ์นี้จบลง อย่าลืมจ่ายค่าตอบแทนฉันก็พอ”
“คุณไม่ใช่คนรักเงิน อยู่ต่อหน้าผมไม่ต้องทำตัวเหมือนผู้หญิงรักเงินตลอดเวลาก็ได้”
“แต่ฉันชอบหาเงินไง โดยเฉพาะเงินของคุณเบศวร์”
กนกอรนั่งตัวตรง ไม่ล้อสามีที่มีคนรักอยู่ในใจแล้วคนนี้อีก ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “มองดูยอดเงินในบัญชีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เป็นเรื่องที่มีความสุขเรื่องหนึ่งเลย”
นฤเบศวร์： “……”
เขามองดูตัวเลขยอดเงินในบัญชีของตัวเอง ไม่เห็นมีความรู้สึกอะไรเลย รู้สึกแค่ว่ามันเป็นแค่ตัวเลขอารบิก ไม่มีความหมายอะไรพิเศษ
กนกอร：คุณชายที่ร่ำรวยอย่างคุณไม่สามารถรับรู้ถึงความสุขในการฝากเงินหรอก
สองสามีภรรยาพูดคุยกันมาตลอดทาง ในที่สุดก็มาถึงคฤหาสน์ของตระกูลเดชอุป
เมื่อมาถึงหน้าประตูทางเข้า ก็เห็นภูเขาปลอมอยู่หนึ่งยอด ภูเขาปลอมนั้นทำมาจากหินที่เรียงซ้อนกันอยู่สระ สระน้ำทำเป็นน้ำพุดนตรีอีกด้วย ซึ่งตอนนี้เปิดเพลงไพเราะอยู่ และน้ำพุนั้นก็ดูอ่อนโยนมากเป็นพิเศษ แต่พุ่งได้ไม่สูงมากนัก
ทั้งสองข้างของน้ำพุมีถนนคอนกรีตกว้างสามสี่เมตร
ถึงแม้ทั้งสองฝั่งของถนนจะมีไฟอยู่ตลอดทาง แต่วิวตอนกลางคืนก็ไม่ชัดเจนเท่าตอนกลางวัน
ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ก็ตาม แต่กนกอรก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับผู้ชายข้างกายว่า： “ลานบ้านของบ้านคุณใหญ่มากจริงๆ วิวตอนกลางคืนก็สวยมากเช่นกัน”
นฤเบศวร์เงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า： “คราวหน้าถ้ามีโอกาสคุณลองไปที่คฤหัสถ์เมเปิลดู คุณจะพบว่าที่คฤหัสถ์เมเปิลใหญ่กว่านี้อีก และสวยงามกว่านี้ด้วย”
บ้านเขาใหญ่โตมากก็จริง แต่ก็เทียบคฤหัสถ์เมเปิลไม่ได้
“วิกาเคยบอกว่าถ้าเธอว่างเมื่อไหร่ จะเชิญฉันไปเป็นแขกที่คฤหัสถ์เมเปิล เมื่อนึกถึงจะได้ไปเที่ยวที่คฤหัสถ์เมเปิลฟรี ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ”
นฤเบศวร์：……
จากหน้าประตูใหญ่เข้าไปถึงประตูบ้าน ต้องขับรถไปหลายนาทีเลย
กนกอรทึ่งอยู่ในใจ ลานบ้านใหญ่ขนาดนี้ เวลาปรกติออกมาเดินเล่น ก็คงเหนื่อยน่าดู
การตกแต่งภายในบ้านของตระกูลเดชอุปตกแต่งได้หรูหรามาก
หลังจากที่กนกอรลงมาจากรถแล้ว มองดูบ้านที่หรูหราตรงหน้าเหมือนดังพระราชวัง เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้หันมองไปรอบๆ
“คุณชายใหญ่ คุณกลับมาแล้ว”
ลุงเซนเดินออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นกนกอรก ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคารพว่า： “สวัสดีครับคุณนายใหญ่”
กนกอรพยักหน้าให้ หมายถึงตอบรับคำทักทายของลุงเซน
นฤเบศวร์เดินเข้าไปในบ้านทันที
ส่วนบอดี้การ์ดไม่ได้เดินตามเข้าไปด้วย
เมื่อเดินไปได้สองสามก้าว นฤเบศวร์ได้หันหน้ากลับ เห็นกนกอรยังคงยืนอยู่กับที่ เขาขมวดคิ้ว แล้วถามออกมาว่า： “คุณยืนอยู่ตรงนั้นทำไม ต้องให้ผมอัญเชิญพระเกี้ยวไปยกคุณเข้ามาเลยเหรอ？”
“ถ้าคุณสามารถหาพระเกี้ยวมาได้ ฉันก็ยินดีที่จะนั่งพระเกี้ยวเข้าไป”
นฤเบศวร์ถลึงตาใส่เธอ
กนกอรเดินมาอยู่ข้างกายเขา ยกขาขึ้นแล้วเหยียบไปที่เท้าของเขาแรงๆ หนึ่งครั้ง
นฤเบศวร์เจ็บจนเกือบกระโดดขึ้นมา
กนกอรเอ็นหน้าไปข้างหูเขา พูดเสียงเบาออมาว่า： “แบตบอส จำไว้ คุณต่างหากที่ต้องการความร่วมมือในการเล่นละครจากฉัน เพื่อรักษาตำแหน่งของคุณไว้ กรุณาสุภาพ กับฉันหน่อย”
“ผมถือว่าสุภาพกับคุณมากแล้ว”
นฤเบศวร์กัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา “คุณเหยียบผมได้เจ็บมาก！”
“ยังไงกระดูกก็ไม่หักหรอก”
นฤเบศวร์： “……”
“ใครให้คุณทิ้งฉันไว้แล้วเดินเข้ามาคนเดียว ฉันไม่คุ้นเคยกับที่นี่ คุณทำแบบนี้ มันเกินไปหน่อย นี่เป็นการสั่งสอนคุณเล็กน้อยแค่นั้นเอง การแสดงละครเป็นเรื่องของคนสองคน ฉันแสดงละครคนเดียวไม่ได้หรอก”
นฤเบศวร์： “……เป็นคนใจแคบจริงๆ ！”
เขาจงใจละเลยกนกอร และไม่อยากสนใจเธอ
แต่เธอกลับเหยียบเท้าเขา แถมเหยียบอย่างรุนแรง ทำเขาเจ็บแทบตาย！
กนกอรควงแขนเขาไว้ เหล่ตามองเขา แล้วพูดเสียงเบาออกมาว่า： “ฉันเสียสละมากจริงๆ เลย”
นฤเบศวร์： “……”
เขาต้องระงับควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้เป็นอย่างมาก เพื่อจะไม่สะบัดมือของผู้หญิงคนนี้ออกไป
