ยศพัฒน์เดินเข้าไปในห้องครัว เห็นภรรยาที่รักกำลังวุ่นวายเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่
อาหารเช้า เป็นของสไตล์กวางตุ้ง ประเภทหลากหลาย ทุกอย่าง ดูแล้วน่ากินไปหมด
ฉวยโอกาสที่ห้องครัวไม่มีใคร เขาค่อยๆ ย่องเดินเบาๆ ไปด้านหลังของเทวิกา จากนั้นกอดเอวจากด้านหลังของเธอ
ตอนแรกนึกว่าจะทำให้เทวิกาตกใจเสียอีก ใครจะไปรู้เทวิกาไม่หันหน้ากลับมาเลย แค่ตบเบาๆ ที่มือเขาไปสองที แล้วพูดขึ้นว่า： “ยศพัฒน์ อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวป้าเฟิร์นมาเห็นเข้า”
“คุณรู้ว่าผมเดินเข้ามาเหรอ？”
“ได้ยินคุณกำลังพูดคุยกับคุณย่าอยู่ คนที่กล้าทำแบบนี้กับฉัน นอกจากคุณ ก็ไม่มีใครอีกแล้ว”
ยศพัฒน์ยิ้ม แล้วจูบไปที่แก้มเธอ
เทวิกาถูกเขาจูบจนรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย รีบผลักมือที่กอดเธอไว้ออก แล้วหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา เมื่อเห็นเขาใส่เสื้อกีฬาอยู่ และใส่รองเท้ากีฬาไว้อีกด้วย จึงพูดขึ้นว่า： “เช้านี้ฝนตกหนักมาก ตกไปเต็มๆ สองชั่วโมงเลย ตอนนี้บนพื้นเต็มไปด้วยน้ำ คุณไปวิ่งตอนเช้า รองเท้ากีฬาอาจจะเปียกได้ง่ายนะ”
“ผมจะไปห้องออกกำลังกาย”
ห้องออกกำลังกายอยู่ข้างในของอีกบ้านหนึ่งถัดจากบ้านหลังใหญ่
บ้านหลังนั้นไม่เพียงแต่มีห้องออกกำลังกาย ยังมีโต๊ะปิงปอง สระว่ายน้ำในร่ม มีห้องไอซ์สเกตที่ทำขึ้นมาเอง ห้องเต้นรำและห้องดูหนังต่างๆ
พูดง่ายๆ คือบ้านนั้นทั้งหลังเป็นสถานที่ที่ใช้ออกกำลังกายทั้งหมดก็ว่าได้
เทวิกาสะใภ้คนใหม่ของตระกูลอริยชัยกุล ยังไม่เคยเข้าไปเลย ไม่คิดว่าข้างในจะมีสถานที่ออกกำลังกายเยอะขนาดนี้ รู้สึกแค่ว่าตอนเดินผ่านบ้านหลัง มันก่อสร้างได้ใหญ่เป็นเพิเศษ
“วิกา”
ยศพัฒน์หันหน้าไปมองหน้าประตู แน่ใจว่าไม่มีคนเข้ามาแล้ว เขายื่นมือออกไปแล้วกอดเอวของเทวิกาไว้ ดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วจูบลงไปที่ริมฝีปากแดงของเธออย่างดูดด่ำ
“คราวหลัง ต้องรอผมด้วย ผมหวังว่าทุกครั้งที่ผมลืมตาขึ้นมา คนแรกที่ผมเห็นคือคุณ”
เทวิกาถูกเขาจูบอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ ทำให้หน้าแดงไปทั่วหน้า โชคดีที่ไม่มีคนเข้ามา
เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความเขินอาย
จากนั้นผลักเขาออก แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันก็แค่อยากทำติ่มซำให้พวกคุณกิน”
“คุณไม่อยากกินอาหารเช้าที่ฉันเป็นคนทำเหรอ？”
ยศพัฒน์พูดออกมาอย่างลำบากใจว่า： “อยาก แต่ผมอยากลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าคุณ ตื่นมาไม่เจอคุณ ผมรู้สึกไม่อุ่นใจเลย นึกว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น”
ภรรยาที่อยากได้มาครอบครองตั้งหลายปี เขาอยากตัวติดกับเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
แต่น่าเสียดาย เทวิกาไม่ใช่หมากฝรั่ง และไม่ติดเขาอีกด้วย
เทวิการอดหัวเราะออกมาไม่ได้： “ฉันจะหนีไปไหนได้？”
“ผมกลัวคุณหนีไปนั่นแหละ”
ยศพัฒน์จูบลงไปที่ปากเธออีกครั้ง “เมื่อคืนผมฝันร้ายทั้งคืน ฝันว่าคุณจากไป และไม่กลับมาอีกเลย”
สำหรับเขาแล้ว การจากไปของเทวิกา ก็คือฝันร้าย
เทวิกา： “……”
เมื่อคืนเธอก็หลับไม่ดี
ที่ยศพัฒน์ฝันแบบนี้ น่าจะเป็นเพราะว่ากลัวหลังจากที่เทวิกาเจอญาติแล้ว จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ เรื่องแต่งงานระหว่างเขากับเทวิกาจะมีการเปลี่ยนแปลง
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล เขาได้ให้อินทัชช่วยเขาสืบเรื่องราวต่างๆ ของตระกูลสาระทา
เมื่อรู้จักชื่อของประยสย์ และมีเป้าหมายแล้ว จึงง่ายต่อการสืบขึ้นมากเลย
ที่เมืองซูเพร่าตระกูลสาระทาเป็นเหมือนดังจักรพรรดิ และเป็นตระกูลใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยมั่งคั่ง ไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือทรัพย์สิน ก็ไม่แพ้ตระกูลอริยชัยกุลเลย
มีเพียงแค่ ภายในของตระกูลสาระทามีกลอุบายมากมายที่คนภายนอกไม่รู้
วัฒนธรรมของตระกูล ไม่ดีเท่าของตระกูลอริยชัยกุล
ความจริงแล้ว ในสังคมชั้นสูง พี่น้องน้าอารักใคร่ปรองดองกันเหมือนตระกูลอริยชัยกุล รักษาสมบัติของบรรพบุรุษร่วมกัน ไม่มีวัฒนธรรมที่ทำร้ายซึ่งกันและกัน ซึ่งแบบนี้มันน้อยมากจริงๆ
ในตระกูลอริยชัยกุล ยศพัฒน์ที่เป็นทายาทสืบทอดได้ถูกแต่งตั้งไว้ตั้งนานแล้ว ลูกพี่ลูกน้องของเขาพวกนั้นไม่รู้แอบดีใจกันมากแค่ไหน คนอื่นแย่งชิงอำนาจสมบัติกัน แต่คุณชายของตระกูลอริยชัยกุลต่างพากันกลัวว่าตำแหน่งหน้าที่จะตกไปเป็นของพวกเขา
ถึงแม้พี่ชายจะเป็นทายาทสืบทอด แต่พวกเขาก็ใช่ว่าจะสบาย แต่อย่างน้อยการเป็นผู้ช่วยก็ยังดีกว่าการเป็นผู้นำ
ถ้าหากว่าวันหนึ่ง ยศพัฒน์บอกไม่อยากเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว คุณชายพวกนั้นต้องรีบเก็บกระเป๋าแล้วเผ่นหนีออกไปแน่นอน เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ยอมรับหน้าที่อันหนักหนานี้เด็ดขาด
คุณชายของตระกูลอริยชัยกุลไม่แย่งชิงอำนาจกัน เป็นเพราะวัฒนธรรมของตระกูลอริยชัยกุลดี และเป็นเพราะพวกเขาทุกคนต่างเก่งและโดดเด่นกันหมดนั่นเอง ถึงแม้จะออกไปจากบริษัทของตระกูล พวกเขาก็สามารถมีธุรกิจเป็นของตัวเองได้ แม้กระทั่งน้องสิบคนเล็กสุด ที่ตอนนี้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ก็มีธุรกิจเป็นของตัวเองแล้ว
ข้อมูลที่อินทัชไปสืบมาได้ทำให้ยศพัฒน์รู้สึกเป็นห่วงภรรยาที่เป็นที่รักขึ้นมาทันที
เทวิกาเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลสาระทาที่หายสาบสูญไปเมื่อยี่สิบสามปีก่อน และถ้าหากหลังจากที่เธอกลับไปที่ตระกูลสาระทาแล้ว ต้องมีเหตุการณ์พายุนองเลือดเกิดขึ้นแน่ ไม่ใช่เธออยากให้เกิดขึ้นแต่เป็นเพราะคนพวกนั้นต่างหาก
ยศพัฒน์นึกถึงภรรยาน้อยของตัวเอง ต้องการแค่เฝ้าร้านกาแฟ เมื่อมีเวลาว่างก็เล่นเกมถอดรหัส ฝึกเขียนหนังสือ ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ จึงอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงหลังจากที่เธอกลับไปอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ แล้วจะถูกทำร้ายและถูกวางแผนกลอุบายอะไรบ้าง
พ่อตาที่เขายังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนคนนั้นก็มีแฟนใหม่แล้ว……
เรื่องพวกนี้ ยศพัฒน์ยังไม่ได้เล่าให้เทวิกาฟัง
รอให้ผลDNAออกมาก่อน ค่อยว่ากันอีกที
มีเขาอยู่ เขาไม่ยอมให้ใครมารังแกเทวิกาได้เด็ดขาด！
“ยศพัฒน์ ถึงแม้ฉันจะได้เจอพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเองแล้ว แต่ฉันก็ยังคงเป็นภรรยาของคุณเหมือนเดิม นอกจากคุณไม่เอาฉัน ไม่งั้นความสัมพันธ์ของเราไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด”
ยศพัฒน์รีบพูดขึ้นว่า： “ผมจะไม่เอาคุณได้ยังไง คุณเป็นชีวิตของผมนะ”
คือเขาอยากได้ และวางแผนการมาสิบเอ็ดปี กว่าจะได้เธอมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
เขาจะใช้ความอ่อนโยนทั้งชีวิตไปรักเธอ
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะจากคุณไป ถึงแม้ฉันจะอยากไปจากคุณ คุณก็ไม่ยอมให้ฉันไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
ตอนแรก เมื่อเธอรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้ว เธอต้องการหย่า แต่เขาไม่ยอมหย่า
ใช้เวลาไปเล็กน้อย และเป็นเพราะความรักของเขา จึงทำให้เธอตัดสินใจใช้ชีวิตที่เหลือเคียงคู่ไปกับเขา
เขา คู่ควรกับการที่เธอจะฝากชีวิตทั้งชีวิตให้กับเขาได้
“คุณรีบไปออกกำลังกายเถอะ เดี๋ยวก็ได้กินละ”
เทวิกาไปเอากล่องข้าวเก็บอุณหภูมิ
และได้เอาหลายอันอีกด้วย
ยศพัฒน์ยังไม่ทันได้ตอบกลับ ก็ถามเธอออกมาว่า： “คุณล้างกล่องข้าวเก็บอุณหภูมิทำไม？”
“ฉันต้มน้ำซุปให้คุณหญิงธิษณา เดี๋ยวจะส่งไปให้เธอ เพื่อให้เธอบำรุงร่างกาย”
ผลตรวจDNAยังไม่ออกมา ถึงแม้เทวิกาจะคิดว่าคุณผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่แท้ๆ ของเธอ แต่ยังไม่มีหลักฐาน เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนสรรพนามเรียกแม่เร็วขนาดนี้ได้
รอให้ผลตรวจDNAออกมาก่อน เธอยังต้องแจ้งให้พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงทราบอีก
เมื่อเจอญาติแล้ว ก็ต้องแจ้งให้พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงทราบ เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องคิดมาก
ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือในอนาคต ในใจของเทวิกาตระกูลวาชัยยุงก็คือญาติของเธอ
“อาหารเช้าที่ฉันทำได้ทำเผื่อแม่ลูกตระกูลสาระทาชุดหนึ่งด้วย ให้พวกเขาลองชิมฝีมือการทำอาหารของฉันดู”
เทวิกาล้างกล่องข้าวเก็บอุณหภูมิให้สะอาด แล้ววางไว้ด้านข้าง จากนั้นมองดูน้ำซุปในหม้อ รู้สึกว่ามันน่าจะใกล้ได้ที่แล้ว
เมื่อผู้ชายที่อยู่ด้านหลังไม่ได้พูดอะไร เธอจึงหันหน้าไปอีกครั้ง
เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของสามีตัวเองดิ่งลง เหมือนมีอาการหึงซ่อนอยู่เล็กน้อย
เทวิกา： “……”
มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ？
ยศพัฒน์พูดประชดออกมาว่า： “วิกา ที่แท้ที่คุณตื่นเช้าขนาดนี้ เตรียมของอร่อยมากมายขนาดนี้ และต้มน้ำซุปหอมขนาดนี้ ไม่ใช่เตรียมให้ผม แต่คุณเตรียมให้สองแม่ลูกตระกูลสาระทาเหรอ。”
เทวิกา： “……ฉันทำเยอะขนาดนี้ คุณกับคุณปู่คุณย่าก็กินไม่หมดอยู่แล้ว และฉันก็ได้เตรียมส่วนของพวกเขาสองแม่ไว้หนึ่งชุดอยู่แล้ว”
พวกเขาเป็นแม่แท้ๆ และพี่ชายแท้ๆ ของเธอ ส่งของกินให้แม่กับพี่ชายตัวเองหน่อย ไม่ได้เลยเหรอ ？
