คุณสามีพันล้าน – บทที่ 172 คุณไม่ได้ส่งผม

“คืนให้คุณ”

“หนึ่งร้อยนี้เป็นค่าที่คุณทานเค้กของฉันไปหนึ่งชิ้น ทานน้ำของฉันไปสองแก้ว”

นฤเบศวร์：“……นั่น! ขูดเลือดขูดเนื้อ!”

เขารับเงินนั้นแล้วมองกนกอรลึกล้ำครู่หนึ่ง เห็นลำคอของเธอมีรอยแดง ที่เกิดจากแรงบีบคอเธอของเขาเมื่อสักครู่ ถึงแม้เขาไม่ได้ใช้แรงเยอะ แต่ด้วยผิวพรรณที่ขาวเนียนของกนกอร ถูกเขาบีบลำคอแล้วผลักไปด้านหลังเช่นนี้ จึงทิ้งรอยแดงเอาไว้

เม้มปากแล้ว ในที่สุดนฤเบศวร์ก็หันหลังจากไปโดยไม่พูดคำใด ๆ

กนกอรนวดบริเวณที่ถูกนฤเบศวร์บีบ

เหล่ามัณฑนากรได้หันหน้ามามองเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ คนนั้นมันบ้า ดื้อรั้น ไม่ต้องสนใจเขาค่ะ ฉันก็ไม่เป็นไรด้วย พวกคุณทำงานกันต่อเถอะค่ะ ตอนกลางวันอยากทานอะไรคะ ฉันจะห่อมาให้พวกคุณ”

“กนกอร ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”

เสียงตะคอกของนฤเบศวร์ดังมาจากด้านนอก

กนกอรขมวดคิ้ว

ไอ้บ้านั่นจากไปแล้วไม่ใช่เหรอ

“อาหารกลางวันพวกเรามักจะกลับไปทานที่บ้านครับ”

มัณฑนากรกล่าว แล้วก็กล่าวกับกนกอร：“ผู้ชายคนนั้นเรียกคุณ คุณรีบไปดูว่าเขาเป็นอะไรเถอะครับ”

คุณกนกอรเรียกผู้ชายคนนั้นว่าคุณเบศวร์ คงน่าจะเป็นคุณเบศวร์แห่ง RA กรุ๊ป

มัณฑนากรมาทำการซ่อมแซม ได้แอบไปสืบมาและก็รู้สาเหตุของการถูกทุบทำลายของร้านOne Day In Coffee

ดังนั้น มัณฑนากรจึงไม่แปลกใจที่เห็นคุณเบศวร์ที่นี่ ที่ซึ่งหลายคนนัดก่อนล่วงหน้าหลายเดือนก็ยังไม่สามารถได้พบเจอ

กนกอรเดินออกไป

“คุณไม่ส่งผม”

นฤเบศวร์ตำหนิ

กนกอรอึ้งตะลึงปากค้าง

สามีในนามของเธอกล่าวตำหนิเธอด้วยสีหน้าดำทะมึน：“เมื่อกี้ที่ชเนนทร์มานั้น คุณยังมอบขนมหวานให้เขาสองกล่อง อีกทั้งยังส่งเขาออกจากร้านด้วยตัวเอง พอถึงตาผม คุณกลับไม่ส่ง ต่อให้ผมเป็นลูกค้าของคุณ คุณก็ควรจะส่งผมสักหน่อยไหม”

กนกอร：“……”

เธอตามความคิดของนฤเบศวร์ไม่ทันแล้ว

เมื่อตั้งสติได้ เธอจึงกล่าว：“คุณทำกับฉันเมื่อกี้ ยังอยากจะให้ฉันส่งคุณอีกเหรอ ฉันไม่ใช้ไม้กวาดกวาดคุณออกไป ฉันไว้หน้าคุณมากแค่ไหนแล้ว”

นฤเบศวร์ทำเสียงฮึดฮัดใส่ “ช่างเถอะ ตอนนี้คุณก็ส่งแล้ว ครั้งนี้จะไม่ถือสาคุณแล้วกัน กนกอร หากคุณสามารถการันตีได้ว่าต่อไปคุณนั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมอีก คุณก็ยโสต่อไปเถอะ”

ทิ้งประโยคนี้เสร็จ ทำเสียงฮึดฮัดแล้วก็จากไป

กนกอรไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ใครกันแน่ที่ยโส คนที่ยโสที่สุดเห็น ๆ อยู่ว่าเป็นเขา”

ใกล้จะเที่ยงแล้ว นฤเบศวร์อยู่ที่ร้าน One Day In Coffee ครู่หนึ่ง หลังจากที่จากไปแล้ว เขาไม่ได้กลับไปที่บริษัทอีก แต่ไปที่โรงแรมแอคเซสซ์ นั่นเป็นธุรกิจของครอบครัวตระกูลเดชอุป ปกติเขาไม่กลับบ้าน และมักจะพักอาศัยอยู่ในโรงแรมแอคเซสซ์

ดาดฟ้ามีร้านอาหารบุฟเฟ่ต์แบบเวียนหมุนที่ราคาสูง แต่กลับมีคนส่วนมากชอบขึ้นไปทานบุฟเฟ่ต์บนชั้นดาดฟ้า เพราะตั้งอยู่บนตึกสูง เมื่อมองลงไปสามารถมองเห็นวิวของเมืองทั้งหมด

ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมแอคเซสซ์ แบ่งออกเป็นสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ที่เปิดบริการให้กับคนภายนอก อีกด้านหนึ่งเป็นห้องเพรสซิเดนท์สูท ห้องของนฤเบศวร์ที่อยู่ที่นี่มีไว้สำหรับเขาคนเดียวเท่านั้น

และมีลิฟต์ส่วนตัว ไม่ให้แขกที่มาทานบุฟเฟ่ต์รบกวนโดนเขา

ห้องเพรสซิเดนท์สูทของนฤเบศวร์ ด้านในก็มีห้องอารหารเล็ก ๆ แบบเวียนหมุนเช่นกัน เพราะเปรมาชอบทานบุฟเฟ่ต์ ดังนั้นในห้องของเขาก็มีห้องอาหารบุฟเฟ่ต์ด้วย เมื่อก่อนเขามักจะพาเปรมามาทานบุฟเฟ่ต์บ่อย ๆ

แน่นอน ทุกครั้งจะเป็นเวลาที่เปรมาผิดหวังจากยศพัฒน์แล้วหงุดหงิด เขาก็จะพาเธอมาทานเพื่อปลอบโยน

ขอเพียงนฤเบศวร์มา บอดี้การ์ดของเขาก็จะแจ้งให้ผู้จัดการโรงแรมทราบก่อน แล้วผู้จัดการโรงแรมก็จะจัดแจงให้ เมื่อนฤเบศวร์มาถึงโรงแรม ห้องอาหารบุฟเฟ่ต์เวียนหมุนในห้องของเขาก็จะจัดวางอาหารเรียงรายเลิศรสทุกประเภทไว้ให้เขาได้เพลิดเพลิน

หลังจากบอดี้การ์ดส่งคุณชายใหญ่มาถึงโรงแรมแล้ว พวกเขาก็ไปทานอาหารบุฟเฟ่ต์ฝั่งตรงข้าม

นฤเบศวร์นั่งคนเดียวอยู่ที่โต๊ะอาหาร เผชิญหน้ากับอาหารเหล่านั้น เขาไม่มีการลงมือทานแต่อย่างใด ๆ

แล้วก็เห็นขนมหวานที่ประณีตเหล่านั้นอย่างไม่ตั้งใจ

หวนนึกถึงเค้กที่กนกอรทำ ฝีมือของกนกอรย่อมไม่สามารถที่จะเทียบกับปรมาจารย์ด้านขนมหวานของโรงแรม

นฤเบศวร์กะพริบตา แล้วกล่าวพึมพำ：“ผมเคยทานเค้กที่เปรมาทำ เพียงแต่……กนกอร พูดถูกต้อง”

ตั้งแต่ที่เปรมาทำเค้กเป็น ทุกปีที่ถึงวันเกิดของยศพัฒน์ เธอก็จะเตรียมไว้อย่างตั้งอกตั้งใจ และทำเค้กวันเกิดให้กับยศพัฒน์ จากนั้นก็ส่งไปให้ที่บ้านของตระกูลอริยชัยกุล

ทุกครั้งเธอจะถูกยศพัฒน์ปฏิเสธ

ตอนนั้นธุรกิจของบ้านตระกูลไชยรัตน์ยังไม่ได้ย้ายไปต่างประเทศ คุณหนูใหญ่คนนี้ของบ้านตระกูลไชยรัตน์ ก็ถูกเลี้ยงแบบตามใจ

เธอรับไม่ได้กับการปฏิเสธด้วยสีหน้าที่เย็นชาของยศพัฒน์ จึงโมโหและถือเค้กออกจากบ้านตระกูลอริยชัยกุล จากนั้นก็นำเค้กไปให้เขาทาน

เมื่อตอนยังเป็นเด็กนั้น นฤเบศวร์ไม่รู้ว่าอะไรคือความรัก เขารู้เพียงว่าเปรมาเป็นคนมอบให้เขา เขาก็จะทาน

ต่อมาเขาถึงได้เข้าใจถึงความใจกว้างที่มีต่อเปรมา การปฏิบัติที่ดีต่อเปรมา นั่นเพราะว่าเขารักเธอ

เปรมามอบของขวัญให้กับเขา แทบเป็นของที่ล้วนมอบให้กับยศพัฒน์ อีกฝ่ายปฏิเสธ เธอถึงได้ส่งมอบต่อให้กับเขา

ตอนแรกเขาไม่รู้ เขาดีใจมาก ที่มักจะได้รับของขวัญจากเปรมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเห็นกับตาว่าเปรมามอบเนกไทให้กับยศพัฒน์ แต่ยศพัฒน์ปฏิเสธไป

จากนั้น เธอก็ส่งต่อเนกไทนั้นให้กับเขา เขาถึงได้รู้ว่าทุกครั้งที่ได้รับของขวัญจากเธอ ล้วนเป็นของที่ยศพัฒน์ไม่ต้องการ

รวมถึงเปรมาด้วย

ยศพัฒน์ไม่รักเปรมา และก็ไม่ต้องการเธอ

เขาถึงมีโอกาสได้อยู่ข้าง ๆ เปรมา รอวันที่เธอเปลี่ยนใจ รอเธอเห็นความดีของเขา ยอมรับความรักของเขา

เมื่อหวนนึกถึงอดีต นฤเบศวร์จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อหน้าเปรมานั้นไร้ค่ามาก ไร้ค่ามาก ๆ!

คุณปู่เคยบอก ถ้าแม้นเปรมามีใจให้กับเขาเพียงสักนิด คุณปู่ไม่มีทางที่จะห้ามเขาคบกับเปรมาเลย

นฤเบศวร์สางผมด้วยความหงุดหงิด

……

เมือง C

คุณชลเดินมาที่โซฟาพร้อมนมอุ่น ๆ หนึ่งแก้ว แล้วก็ยื่นแก้วนมให้กับหญิงชู้ของเขา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน：“ที่รัก นมที่คุณอยากดื่มได้อุ่นให้คุณแล้ว ผมอุ่นกับมือเองเลยนะ”

สาวงามรับแก้วนมมา แล้วขยิบตาให้กับเขาทีหนึ่ง จากนั้นขอบคุณเขาด้วยเสียงกระซิบ: “ขอบคุณค่ะสามี”

ทั้งคู่ไม่ได้แต่งงานกัน เพราะคุณชลมีครอบครัวอยู่ที่เมืองซูเพร่าอยู่แล้ว ภรรยาของเขาแม้ว่าจะแต่งงานกันมาสิบกว่าปี ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูสนิทสนมกันดีในสายตาของคนอื่น

สาวงามก็รู้ดีว่าชายผู้นี้ไม่มีทางหย่าเพื่อมาแต่งงานกับเธอ

เธอก็ไม่ได้สนใจ ขอเพียงเขาให้เงินเธอใช้ ขอเพียงเขายอมให้เธอคลอดลูกในท้องออกมาก็เพียงพอแล้ว

ต่อให้เป็นลูกนอกสมรส ก็สามารถแบ่งกองมรดกจากชายผู้นี้ได้

เธอให้กำเนิดลูกก็เพื่อมาแย่งสมบัติ

“ที่รัก คืนนี้ผมต้องกลับไปแล้ว เลขาฯ ผมได้จองตั๋วเครื่องบินให้ผมแล้ว เที่ยวบินเวลาตอนเย็นห้าโมงสี่สิบนาที”

ใช้ข้ออ้างมาดูงานเพื่อมาอยู่กับหญิงชู้ที่เมือง Cก็เป็นช่วงเวลาระยะหนี่งแล้ว หากเขายังไม่กลับไปอีก แม่เสือที่บ้านก็จะต้องสงสัยอีกแน่

อีกอย่าง เขาได้รับข่าวว่า ประยสย์พาแม่ออกไปธุระกะทันหัน

อาศัยช่วงเวลาที่ประยสย์ออกไปทำธุระ เขาต้องกลับไปเอาใจผู้นำบ้านหน่อย เพื่อจะได้รับผลประโยชน์ดี ๆ จากผู้นำบ้านบ้าง

“กลับไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ”

คุณชลตอบรับอืมหนึ่งคำ และในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น