รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 217 แบล็กการ์ด
นฤเบศวร์หันไปมองไปกนกอร เพื่อรอคำตอบจากกนกอร
“คุณปู่ คือหนูต้องนอนเตียงตัวเองเท่านั้นค่ะ ถ้าเปลี่ยนเตียงแล้วจะนอนไม่หลับ หนูว่าหนูกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวจะนอนไม่หลับทั้งคืน ทำให้ตอนกลางวันไม่มีแรงในการทำงาน”
กนกอรไม่อยากอยู่ค้างคืนที่บ้านของตระกูลเดชอุป
ไม่ต้องบอกว่านฤเบศวร์ไม่อยากให้เธออยู่ต่อ ถึงแม้นฤเบศวร์อยากให้เธออยู่ต่อ เธอก็ไม่อยากอยู่หรอก
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องทำงานละ ตระกูลเดชอุปของพวกเราบ้านใหญ่และธุรกิจก็ใหญ่โต ผู้หญิงที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลเราไม่ต้องทำงานและไม่ต้องทำงานบ้านอีกด้วย แต่ละเดือนในตระกูลเราจะมีเงินให้ทุกคนใช้ และสามีตัวเองก็จะให้เงินใช้เช่นเดียวกัน”
“กนกอร หนูอยู่บ้านเป็นคุณผู้หญิงก็พอแล้ว ถ้ารู้สึกน่าเบื่อ ก็ชวนเพื่อนหนูไปเดินเล่น ช็อปปิ้ง แช่น้ำร้อน หรือไปเที่ยวก็ได้”
กนกอร： “……”
“นฤเบศวร์ แกไม่ได้ให้เงินกนกอรใช้จ่ายใช่ไหม？เอากระเป๋าตังค์แกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
คุณปู่เร็นขอกระเป๋าตังกับหลานชาย
นฤเบศวร์ไม่กล้าบอกว่าเขากับกนกอรเซ็นสัญญาข้อตกลงกันไว้ ทุกเดือนเขาจะจ่ายค่าตอบแทนให้กนกอรสามแสนบาท จึงเอากระเป๋าตังออกมาอย่างอิดออด แล้วยื่นไปให้คุณปู่ และในปากก็พูดขึ้นว่า： “คุณปู่ เธอไม่ได้ขาดเงินใช้ ไม่ได้ขาดเงินใช้จริงๆ”
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ร้านของเธอกำไรแล้วในตอนนี้ และในแต่ละเดือนจะได้ส่วนแบ่งก้อนหนึ่งอีกด้วย แค่เงินสามแสนที่เขาให้เธอใช้ก็มากพอแล้ว
คนทั่วไปส่วนใหญ่ปีหนึ่งหาเงินได้ไม่ถึงสามแสนบาทเลย
คุณปู่เร็นไม่สนใจเขา เปิดกระเป๋าตังเขาออกมาดู
กนกอรนึกว่าคุณท่านอย่างมากก็แค่หยิบเงินในกระเป๋าตังของนฤเบศวร์ให้เธอหมด เธอยังเป็นกังวลอยู่ ถ้าหากคุณท่านหยิบเงินของนฤเบศวร์ให้เธอ เธอจะรับดีหรือไม่รับดี？
จนกระทั่งมีแบล็กการ์ดยื่นมาอยู่ตรงหน้าเธอ
เธอรับแบล็กการ์ดนี้มาด้วยความสงสัย เธอรู้จัก แบล็กการ์ด นิยายที่เทวิกาเขียน พระเอกก็คือคนที่มีแบล็กการ์ด
แต่ในชีวิตจริง กนกอรยังไม่เคยเห็นแบล็กการ์ดมาก่อน
เธอรับแบล็กการ์ดใบนั้นมาพลิกดูอยู่หลายรอบ เมื่อดูจนพึงพอใจแล้วถึงได้ยื่นแบล็กการ์ดคืนกลับไปให้คุณท่าน ยิ้มเล้วพูดขึ้นว่า： “ที่แท้หน้าตาของแบล็กการ์ดเป็นแบบนี้นี่เอง”
“กนกอร หนูถือไว้ คราวหลังถ้ามีอะไรที่อยากได้ก็ใช้บัตรใบนี้ซื้อแหละ หนูเป็นภรรยาของนฤเบศวร์
เงินที่เขาหาได้ก็ต้องให้หนู
ใช้อยู่แล้ว ปู่บอกให้หนูเลย หนูใช้มันอย่างเต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ เงินที่สามีตัวเองหาได้ ถ้าเราไม่ใช้
เอง ก็จะมีผู้หญิงอื่นมาช่วยหนู
ใช้”
นฤเบศวร์ร้องเสียงต่ำออกมา： “คุณปู่！”
“บอกรหัสให้กนกอร”
คุณปู่เร็นพูดออกคำสั่งออกมา
“คุณปู่ ไม่ต้องหรอก แบต……ปรกตินฤเบศวร์ให้เงินหนูอยู่ค่ะ และเงินก็พอใช้อยู่ แต่ไม่ว่ายังไงหนูก็ชอบหาเงินใช้เองค่ะ คุณปู่ ดึกมากแล้ว หนูกลับก่อนนะคะ”
กนกอรตัดสินใจอย่างเด็ดขาดออกมา เพราะกลัวคุณท่านจะให้เธอค้างคืนที่บ้านตระกูลเดชอุป และยัดแบล็กการ์ดให้เธอเพิ่,อีกหนึ่งใบ
“นฤเบศวร์ แกยังนั่งอยู่ทำไม？รั้งหลานสะใภ้ฉันไว้ไม่ได้ แล้วไม่รู้จักไปส่งเธอกลับบ้านเหรอ ตอนนี้ดึกขนาดนี้แล้ว เธอเป็นผู้หญิงและกลับบ้านตัวคนเดียว มันอันตรายแค่ไหน”
คุณปู่เร็นถลึงตาใส่หลานชาย
“คุณปู่ นฤเบศวร์เองก็เหนื่อยแล้ว ให้เขาพักผ่อนเถอะ ให้คนขับรถส่งหนูก็พอ”
“ไม่ได้ ให้เขาไปส่งหนูแหละ”
คุณท่านถลึงตาใส่หลานชายอีกครั้ง
นฤเบศวร์ลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดขึ้นว่า： “ได้ๆๆ ผมส่งเธอกลับบ้านเอง”
“เอาบัตรใบนี้ให้กนกอรใช้ และบอกรหัสให้กนกอรรู้ด้วย พรุ่งนี้พากนกอรไปซื้อรถคันใหม่ ต้องซื้อรถที่ดีหน่อยนะ คุณผู้หญิงของตระกูลเรา จะไม่มีรถที่ดีๆ สักคันเลยได้ยังไง？”
นฤเบศวร์เอากระเป๋าตังของเขาคืนกลับมาจากมือคุณปู่ ไม่สนว่าคุณปู่ยังคงบ่นอะไรต่ออีก ก็เดินตามกนกอรออกไป
เมื่อมองสองสามีภรรยาออกไปจนลับตา และไม่เห็นแล้ว ได้พูดกับลุงเซนที่อยู่ข้างๆ ว่า： “กนกอรเป็นเด็กผู้หญิงที่ดี”
ลุงเซนพูดขึ้นว่า： “คุณท่านนำภัยพิบัติมาให้เธอ”
“จะพูดว่าภัยพิบัติได้ยังไง ฉันเป็นพ่อสื่อให้มันสองคน ในอนาคตถ้าพวกเขาสองคนรักกัน ก็จะขอบคุณความเผด็จการของฉันในตอนนี้เอง”
“คุณชายใหญ่กับคุณหญิงใหญ่อาจไม่ชอบลูกสะใภ้แบบคุณนายน้อยแบบนี้ก็ได้ ถ้าหากคุณนายน้อยไม่สามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง คุณท่านจะสามารถปกป้องเธอได้ทั้งชีวิตหรือเปล่า？สุดท้ายก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ดี แล้วแบบนี้จะไม่ใช่คุณท่านนำภัยพิบัติมาให้เธอได้ยังไง？”
คุณปู่เร็นพูดอะไรไม่ออก
ตอนนี้ชรัณเห็นหน้าเขายังทำหน้าบึ้นตึงและเดินอ้อมไปที่อื่นเพื่อไม่ให้เจอเขาอยู่เลย
พวกเขาสองตระกูลเป็นครอบครัวที่ลูกหลานแต่งงานกัน！
เรื่องงานแต่งของนฤเบศวร์กับกนกอรเป็นความลับ คุณปู่เร็นรับปากกับหลานชายไว้แล้ว ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของเขาอีก แค่ให้กนกอรเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเดชอุปก็พอ แต่เมื่ออยู่ข้างนอก คิดว่านอกเหนือจากตระกูลไชยรัตน์สองแม่ลูกแล้วคงไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาระหว่างพวกเขาสองคนอีก
ส่วนทางด้านตระกูลภูสิทธ์อุดม นฤเบศวร์กับกนกอรเห็นพ้องต้องการกันแล้ว ว่าจะปิดเป็นความลับ
นฤเบศวร์ส่งกนกอรกลับบ้านด้วยตัวเอง
เหมือนเช่นเคย เมื่อถึงซอยใกล้ทางเข้าบ้านของกนกอร นฤเบศวร์ก็ได้จอดรถไว้ตรงทางเข้า
เนื่องจากดึกแล้ว ร้านค้าของสองข้างทางส่วนใหญ่ได้ปิดร้านลงแล้ว
เมื่อกนกอรจะเปิดรถลงไป ปรากฏว่าประตูรถยังคงล็อกอยู่ เธอจึงหันหน้าไปมองนฤเบศวร์ พูดเตือนเขาขึ้นมาว่า： “ฉันจะลงรถ”
นฤเบศวร์เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ทำให้กนกอรต้องพูดติดต่อกันออกมาสองครั้ง เขาถึงขยับตัว ไม่ใช่ปลดล็อกประตู แต่กลับหยิบกระเป๋าตังออกมา จากนั้นหยิบแบล็กการ์ดที่คุณปู่หยิบออกมาเมื่อกี้ยื่นให้แก่กนกอร
“คุณปู่บอกให้ฉันเอาให้เธอ ถ้าไม่ให้เธอหล่ะก็ คุณปู่ต้องโทษฉันแน่เลย ไม่แน่ถ้าผมทำให้คุณปู่โกรธอีก อาจลากผมลงมาจากตำแหน่งประธานก็เป็นได้”
“รหัส เดี๋ยวผมส่งเข้าไปในมือถือของคุณ”
กนกอร： “……คุณให้ฉันจริงๆ เหรอ？ไม่กลัวฉันรูดบัตรคุณจนหมดเหรอ”
“ถึงแม้คุณจะรักเงิน แต่นิสัยส่วนตัวของคุณเป็นคนที่เที่ยงตรง ไม่ใช้เงินของผมไปเรื่อยหรอก ให้คุณไปแล้ว ก็แค่ช่วยผมดูแลเท่านั้นเอง”
กนกอรหัวเราะเคอๆ ออกมา “ฉันควรขอบคุณที่คุณเชื่อใจฉันหรือเปล่าเนี่ยะ？”
เธอรับแบล็กการ์ดมาอย่างไม่เกรงใจ “ในเมื่อคุณจะเอาให้ฉันดูแล ฉันก็จะดูแลให้ แต่ขอเก็บค่าดูแลวันนะสองพันนะ คุณโอนเงินผ่านวีแชทให้ฉันก็แล้วกัน ส่วนเงินในบัตร ฉันไม่ใช้ของคุณหรอก”
ผ่านไปสักพัก เธอพูดเสริมขึ้นอีกว่า： “ถึงแม้วิญญูชนจะอยากได้เงินทองทรัพย์สิน แต่ก็ต้องได้มาด้วยวิธีที่ถูกต้อง”
เธอต้องการหาเงินด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง ไม่ใช่ได้มาฟรีๆ จากเขา
นฤเบศวร์ยิ้มทั้งน้ำตา “คุณเอาเงินสองพันออกมาจากบัตรเองก็ได้แล้วหนิ่”
“ฉันไม่แตะต้องบัตรคุณหรอก คุณโอนเงินให้ฉันก็พอ”
“ได้ๆๆ ผมโอนให้คุณ คุณคนรักเงิน ให้คุณทำอะไรให้ผมหน่อยก็พูดเงินกับผมทุกครั้งเลย หรือว่าในขณะที่คุณฝันคุณก็ยังคิดหาวิธีว่าจะเอาเงินของผมเข้ากระเป๋าคุณยังไง”
หลังจากที่นฤเบศวร์ยัดแบล็กการ์ดใส่มือเธอแล้ว ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นโอนเงินสองพันบาทให้กนกอรทันที และหมายเหตุไว้ว่าเป็นเงินค่าตอบแทนในการดูแลแบล็กการ์ด
เมื่อกนกอรได้รับเงินสองพันที่เขาโอนมาแล้ว บ่นพึมพำออกมาว่า： “บอกว่าวันละสองพัน คุณก็โอนแค่สองพันจริงๆ เหรอ ไม่รู้จักโอนเกินสองวันเหรอ？”
“ให้ทุกวัน คุณได้รับเงินทุกวัน ความรู้สึกจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ？”
กนกอร： “……”
ถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็ต้องติดต่อกับเขาทุกวันสิ
ตอนที่เขาโอนเงินให้เธอ เธอต้องตอบกลับเป็นสติ๊กเกอร์ “ขอบคุณเถ้าแก่” นี่น่าจะถือว่าเป็นการติดต่อแล้ว
