แพทย์ประจำตระกูลอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเธอถูกวางยา และดูเหมือนแม่สามีจะไม่ฟังคำอธิบายของแพทย์ประจำตระกูล โทษเธอที่นอนหลับเป็นตาย โทษเธอที่ไม่ดูแลลูกให้ดี โทษเธอว่าเอาแต่ใจมากเกินไป บงการไซม่อน ทำให้วรันธรรู้สึกรักแต่ครอบครองไม่ได้ เพราะความรักก่อให้เกิดความแค้น จนทำให้วิกาหายไป”
เธอไม่อยากใช้สามีร่วมกับคนอื่น เธอผิดเหรอ?
ภรรยาคนไหนจะยอมใช้สามีร่วมกับคนอื่นล่ะ?
พ่อแม่สามีแก่ขนาดนี้แล้ว แม่สามียังเข้มงวดกับพ่อสามีเลย
ทำไมแม่สามีไม่ให้พ่อสามีไปหาผู้หญิงอื่นบ้างล่ะ?
“ก๊อก ๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“แม่ครับ เปิดประตูหน่อยครับแม่”
เสียงของประยสย์ดังขึ้น
ญาณินกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอมองไปยังตุ๊กตาที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองถือมานานแค่ไหนแล้ว
เสื้อผ้าของตุ๊กตาเปียกไปหมดเพราะน้ำตาของเธอ
ทันใดนั้น เธอก็วางตุ๊กตาลง ลุกขึ้น เดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและเปิดประตู
มีหลายคนยืนอยู่ที่ประตู มีชายและหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พวกเขายังเด็กมาก และหน้าตาค่อนข้างคล้ายกัน ผู้หญิงคนนั้นเหมือนแม่สามีของเธอตอนยังสาว
ในใจของญาณินมีความแค้นต่อแม่สามีของเธอ แต่เมื่อเธอเห็นผู้หญิงคนนี้ซึ่งหน้าคล้ายแม่สามีของเธอตอนสาว ๆ มาก น้ำตาที่เธอเพิ่งหยุดไหล ก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกอีกครั้ง
“แม่ครับ”
“แม่คะ”
เทวิกากับประยสย์เรียกขึ้นเสียงเบา
“แม่คะ หนูขอโทษค่ะ”
เทวิการู้ว่าตัวเองไปกระตุ้นปมของแม่
เธอขอโทษแม่ของเธอพร้อมกับดวงตาที่แดงและบวม
ญาณินหลั่งน้ำตาราวกับสายฝน
เธอก้าวไปข้างหน้าเทวิกาสองก้าว และสัมผัสใบหน้าของเทวิกาด้วยมือที่สั่นเทา
การกระทำของเธอทำให้ทุกคนชะงัก และพวกเขาต่างก็เฝ้าดูอย่างเงียบๆ
เทวิการู้สึกประหลาดใจ มีความสุข และหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
ที่รู้สึกประหลาดใจและมีความสุข เพราะปฏิกิริยาของแม่ไม่เหมือนเดิมแล้ว
แม่ได้สติกลับมาแล้วใช่ไหม?
และก็กลัวว่า มันจะว่างเปล่าอีกครั้ง
“แม่คะ”
เทวิกาเรียกขึ้นเสียงเบา
ญาณินสัมผัสใบหน้าของเทวิกาทั้งน้ำตา และพึมพำ “วิกา เป็นวิกาจริง ๆ ด้วย ลูกโตแล้ว ลูกโตแล้วจริง ๆ แล้วยังมีชีวิตที่ดีอีก……วิกา!”
เธอกอดเทวิกาแน่น
ร้องไห้หนักมาก
วิกาของเธอซึ่งหายตัวไปกว่า 20 ปี คิดว่าเธอจะไม่ได้เจอหน้าลูกสาวอีกแล้วในชีวิตนี้
ฟ้ามีตา เธอหาวิกาเจอแล้ว
วิกาเติบโตขึ้นและยังมีชีวิตที่ดี
กลับมาอยู่เคียงข้างเธอ และเรียกเธอว่าแม่
ทันใดนั้น ญาณินก็ได้สติขึ้น และพบกับความปีติยินดีของลูกสาวที่หายไปอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอร้องไห้อย่างหนัก คนที่เห็นภาพนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ไปด้วย
ประยสย์เดินเข้าไปกอดแม่และน้องสาวไว้แน่น
“ประยสย์——”
ญาณินขยับริมฝีปาก เรียกลูกชายของเธอ
ประยสย์พังทลายลงทันที
ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดงเช่นกัน และน้ำตาของผู้ชายที่ไม่ไหลง่าย ก็ไหลออกมา
เขาเติบโตมากับแม่ของเขาก็จริง
แต่เขาไม่เคยได้รับความรักของแม่เลย
แม่กอดตุ๊กตาตัวหนึ่งและเรียกลูกตลอดทั้งวัน โดยไม่รู้ว่าเขาคือใคร
เมื่อเขาโตขึ้น แม่ของเขาก็เห็นเขาเป็นพ่อของเขา
เป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบสี่ปีที่เขาเป็นลูกชายของแม่!
“ไม่ใช่ประยสย์สิ ตอนที่พ่อของลูกไปเอาชื่อลูกเข้าทะเบียนบ้าน เขาเปลี่ยนชื่อลูกเป็นประยสย์แล้ว เขาบอกว่าพ่อลูกชื่อพ้องเสียงมันไม่ดี บอกว่าลูกแย่งความสนใจของแม่ไปจากเขา”
ญาณินร้องไห้แล้วพูดไปด้วย
เธอได้สติกลับมาหมดแล้ว
หลังจากเสียสติมาหลายปี ที่จริง เพราะเธอไม่สามารถเผชิญกับความเป็นจริงของการสูญเสียลูกสาวของเธอได้ ในที่สุด ตอนที่เธอกล้าเผชิญกับความเป็นจริง เธอก็ได้สติกลับมาแล้ว
โชคดีที่เมื่อเธอได้สติกลับมา ลูกชายและลูกสาวของเธอก็สบายดีและอยู่เคียงข้างเธอ
“แม่”
ญาณินกอดลูกทั้งสองไว้ พูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “แม่ขอโทษลูก ๆ ทั้งสองคนเลยนะ แม่ใช้ชีวิตแบบสับสนมากว่า 20 ปี และไม่ได้ทำหน้าที่แม่ที่ดีเลย แม่ขอโทษนะลูก”
“แม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ แค่แม่จำเราได้ เราก็ดีใจมากแล้วค่ะ”
เทวิกาเช็ดน้ำตาของตัวเอง มีคนข้าง ๆ ยื่นทิชชูให้เธอ เธอหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้แม่
ยศพัฒน์เห็นว่าอารมณ์ของสามแม่ลูกสงบลงเล็กน้อย เขาจึงยื่นทิชชูให้อีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “แม่ วิกา ทั้งสองคนจำกันได้แล้วจริง ๆ เป็นเรื่องที่ดี ต้องมีความสุขสิครับ ไม่ใช่ร้องไห้”
ร้องไห้จนเขาเจ็บปวดหัวใจ
ณัชชาและสามีของเธอก็พูดขึ้น “ใช่ ๆ ๆ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดี ต้องมีความสุขถึงจะถูก หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
ญาณินเงยหน้าขึ้นมา และมองไปรอบ ๆ ทุกคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ ก่อนหน้านี้เธอนั้นเสียสติ ทว่า เมื่อเธอได้เจอเทวิกา หลังจากที่เธอได้สติกลับมาก็ยังคงจำทุกเสี้ยววินาทีที่อยู่กับเทวิกาได้
เธอเดินไปคนตระกูลวาชัยยุงที่อยู่ข้างหลังเป็นอันดับแรก
ยกเว้นเทวิกา สมาชิกทั้งห้าของตระกูลวาชัยยุงยืนอยู่ด้วยกัน มองดูเทวิกาพยุงแม่แท้ ๆ ของตัวเองเดินเข้าไปข้างหน้าพวกเขา
ทั้งห้าคนเหมือนนัดกันไว้แล้ว ทุกคนยิ้มอย่างพึงพอใจ และมองไปยังสองแม่ลูกที่จำกันได้จริง ๆ เสียที
แม้ว่าลูกสาวสุดที่รักที่พวกเขาเลี้ยงดูมากว่า 20 ปีจะกลับไปอยู่เคียงข้างแม่แท้ ๆ ของตัวเองแล้ว ตระกูลวาชัยยุงก็รู้สึกเสียใจ แต่พวกเขาก็อวยพรลูกสาวด้วยความจริงใจเช่นกัน
จู่ ๆ ญาณินก็คุกเข่าลง
เทวิกาและประยสย์ก็รีบคุกเข่าลง
“ณิน คุณทำอะไรน่ะ ลุกขึ้นเร็ว ๆ”
พิชญ์สินีและแม่สามีรีบไปพยุงคุณหญิงธิษณา
สิรภพและลูกชายก็ไปพยุงประยสย์
ญาณินยืนยันที่จะโค้งคำนับสมาชิกทั้งห้าของตระกูลวาชัยยุงสามครั้ง และกล่าวขอบคุณ: “คุณลุงกวินท์ คุณป้าโบว์ พี่ชายพี่สาว ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ขอบคุณที่ให้ชีวิตใหม่แก่ลูกสาวของฉัน ขอบคุณสำหรับการดูแลอย่างพิถีพิถันของพวกคุณ ขอบคุณทุกคนจริง ๆ!บุญคุณใหญ่ของทุกคนนั้น ฉันจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ และยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของพวกคุณ”
“ณิน ลุกขึ้นเร็ว ๆ นี่คือโชคชะตาของเราสองครอบครัว คุณเรียกฉันว่าพี่สาวแล้ว ถือว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าพูดถึงความเมตตาหรือบุญคุณเลย มันเป็นโชคชะตาทั้งหมด ลุกขึ้นเร็ว อย่าร้องไห้เลย คุณดูสิ ลูกทั้งสองร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว และประยสย์ก็เพิ่งมาถึงนี่ ยังไม่ได้กินข้าวเลย”
พิชญ์สินีและแม่สามีพยุงญาณินขึ้นอีกครั้ง
คุณย่าโบว์ก็พูดขึ้นว่า “ลูก อย่าร้องไห้ไปเลย เรื่องมันผ่านไปแล้ว มันจบแล้ว”
ด้วยความช่วยเหลือจากแม่สามีและลูกสะใภ้ ญาณินก็ถูกพยุงขึ้น
เทวิกาและพี่ชายก็ยืนขึ้นเช่นกัน
ญาณินได้สติกลับมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนมีความสุข
เดิมที มีแค่พวกเขาสามคนที่จะทานข้าวเย็นกัน เมื่อทุกคนมีความสุข พวกเขาจึงนั่งล้อมวงและทานอาหารเย็นด้วยกัน
ญาณินตักกับข้าวให้ลูกแฝดของเธอ
สองแฝดก็ตักกับข้าวให้แม่เช่นกัน
ญาณินไม่จำเป็นต้องกินข้าวก็รู้สึกอิ่มแล้ว เพราะอิ่มเอมกับความสุข
เมื่อแม่ได้สติกลับมา แม่และลูกสาวมีเรื่องที่อยากคุยกันมากมาย คืนนั้น เทวิกาถือหมอนแล้วไปเคาะประตูห้องแม่ เธอต้องการนอนกับแม่ในคืนนี้
ยศพัฒน์ก็มาเคาะประตูกับเธอ
มีความขุ่นเคืองในดวงตาของเขา แต่เมื่อแม่ยายเปิดประตู เขาก็ระงับความขุ่นเคืองอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะออกมาหลายวันแล้ว แต่เนื่องจากแม่ยายเสียสติ แม่และลูกสาวจึงจำกันไม่ได้จริง ๆ ค่ำคืนนี้ เป็นคืนที่ทั้งสองคนจำกันได้จริง ๆ ยศพัฒน์สามารถเข้าใจความรู้สึกของภรรยาที่รักของเขาได้
ทว่า คือราตรีอันยาวไกล นอนคนเดียวได้ยากน่ะสิ
แม้ในใจจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ภายนอกต้องทำเป็นเข้าใจ
