“คุณแม่คะ คืนนี้หนูจะนอนกับคุณแม่”
เทวิกากอดหมอนเดินเข้าไปในห้องของมารดา
ญาณินย่อมตกลง เพียงแต่ เธอมองไปทางลูกเขย
ยศพัฒน์เอ่ยเอาอกเอาใจ “คุณแม่ครับ ให้วิกานอนกับคุณแม่เถอะครับ พวกคุณสองคนจะได้สนทนาความในใจกันได้”
ในเมื่อลูกเขยไม่มีความเห็นใด ญาณินก็ดีใจอย่างยิ่ง เอ่ยกับยศพัฒน์ยิ้มๆว่า “ราตรีสวัสดิ์จ้ะพัฒน์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับคุณแม่”
ยศพัฒน์มองไปทางภรรยาสุดที่รักของตัวเองที่กอดหมอนเข้าไปในห้อง เธอถึงกับไม่เอ่ยราตรีสวัสดิ์กับเขา
ช่างมันเถอะ เห็นแก่ที่เธอเบิกบานใจ เขาจะใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอแล้วกัน
ญาณินปิดประตูห้อง
ยศพัฒน์ยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูหลายนาที มั่นใจแล้วว่าประตูห้องจะไม่เปิดออกอีก ถึงได้หมุนกายเดินกลับไป
ชเนนทร์ประคองประยสย์ที่เมามายขึ้นไปชั้นบน
“ทำไมถึงได้เมาจนมีสภาพแบบนี้”
ยศพัฒน์รีบก้าวเข้าไปช่วยประคองประยสย์
หลังจากกินมื้อดึก พวกน้องชายหลายคนที่อยู่ในบ้านก็ดื่มเหล้ากับพี่เขยสองคนนั้น เขาไม่ได้เข้าร่วม แต่ก็เตือนทุกคนแล้วว่าอย่าเมา
ใครจะไปรู้ว่าประยสย์จะเมาเละเทะ
ทั้งสองคนประคองประยสย์กลับไปยังห้องรับรองแขกหลังจากวางประยสย์ลงบนเตียงแล้ว ชเนนทร์ก็นั่งแหมะลงที่ข้างเตียง หอบหายใจ พลางเอ่ยว่า “นอกจากฉันที่ไม่เมา ที่เหลือล้วนเมาหมด ฉันมาส่งประยสย์ที่ชั้นบน เจ้าหมอนี่เมาจนกระทั่งยืนไม่มั่นคง ฉันประคองเขาขึ้นมานี่เหนื่อยจะตายแล้ว”
“บอกพวกนายแล้วว่าอย่าดื่มจนเมาไม่ใช่เหรอ”
ยศพัฒน์ย่อตัวลง ช่วยประยสย์ถอดถุงเท้ารองเท้า และช่วยถอดเสื้อคลุม เห็นประยสย์เมาหลับสนิท แต่เครื่องสำอางบนใบหน้ายังไม่ล้าง เขาก็เข้าไปรองน้ำในห้องอาบน้ำมากะละมังหนึ่ง ชุบผ้าเช็ดตัวให้เปียก ช่วยล้างหน้าให้ประยสย์ หลังจากเช็ดไปสองสามรอบ ก็พอจะฝืนล้างเครื่องสำอางออกไปได้
ชเนนทร์ดูเขาทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยว่า “ประยสย์บอกว่า หลังจากที่เขากลายเป็นนายน้อยของตระกูลสาระทา ก็ไม่มีวันไหนที่ผ่อนคลายเลย สภาพจิตใจตึงเครียดตลอดทั้งวัน ยากที่จะผ่อนคลายได้ บวกกับดีใจมากเกินไป เขาถึงได้ดื่มรวดเดียวจนเมา”
“ฉันเห็นว่ายากที่เขาจะผ่อนคลาย ถึงได้ปล่อยให้เขาดื่มไป เขาก็ไม่ง่ายเลยนะ!”
ฐานะสูงศักดิ์ก็คือสูงศักดิ์ แต่กลับถูกฝูงหมาป่าล้อมเอาไว้รอบๆ กระทั่งพ่อแท้ๆก็ไม่แน่ว่าจะยืนอยู่ข้างเขา สภาพจิตใจเขาถึงได้ตึงเครียด
ชเนนทร์สงสัยว่า ไม่มีใครในตระกูลสาระทาที่สามารถทำให้ประยสย์ไว้วางใจ
ความจริงแล้วประยสย์น่าสงสารมาก ใช้ชีวิตผ่านมาอย่างลำบากเช่นกัน
ยังคงเป็นพวกเขาซึ่งเป็นคนธรรมดาที่สบาย ไม่มีความคิดซับซ้อน แม้ว่าครอบครัวจะไม่ร่ำรวยมั่งคั่ง แต่กลับปรองดองสามัคคีกัน คืนวันที่เรียบง่ายถึงจะมีความสุข
“ไม่ง่ายเลยจริงๆ”
“พัฒน์ หลังจากนี้ นายต้องช่วยประยสย์กับวิกามากหน่อย”
ชเนนทร์เอ่ย “ฉันก็จะพยายามเหมือนกัน พยายามทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ขึ้น กลายเป็นที่พึ่งพิงของวิกา มีพวกเราเป็นที่พึ่งพิงให้กับเธอ แม้ว่าตระกูลสาระทาจะซับซ้อนมากเพียงใด ก็ไม่มีทางกลบฝังเธอตายได้”
“คนที่เคยทำร้ายคุณป้าพวกนั้น ก็จะทำให้พวกมันได้รับบทลงโทษที่สมควรจะโดน สิ่งที่พวกมันอยากได้มากที่สุด พวกเราจะช่วยวิกาสองพี่น้องเฝ้าเป็นอย่างดี ให้พวกมันสิ้นเปลืองกำลัง แต่กลับไม่ได้อะไรเลย!”
ยศพัฒน์สายตาเย็นเยียบ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “แน่นอน!”
“เมื่อกี้จะไปไหนเหรอ”
ชเนนทร์พลันเอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่ได้จะไปไหน วิกาจะนอนกับคุณแม่ของเธอ ฉันไปส่งเธอมา”
“อยู่ชั้นเดียวกันยังต้องไปส่งด้วยเหรอ”
ชเนนทร์เอ่ยเย้า “นายอาลัยอาวรณ์แต่ก็แสร้งทำเป็นใจกว้าง ค่ำคืนอันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด ต้องนอนคนเดียว ยากจะหลับลง…”
“ไปหานายไง…”
ชเนนทร์ “…” มาหาเขาทำไม เขาเป็นผู้ชายนะ!
“ไปคุยกับนาย” ยศพัฒน์เอ่ยวาจาจนครบ ปรายตามองพี่เขย เขาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่าทำท่าเหมือนฉันเอาเปรียบนาย ฉันสนใจแค่วิกา”
“เหอะ ฉันรู้ว่านายสนใจแต่วิกา นายสนใจตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าวิกาเด็กกว่านายขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ว่านายยุ่งเกินไปหลังจากรับช่วงต่อดูแลบริษัท ก็เป็นไปได้ว่าตอนนี้ฉันคงเป็นลุงไปแล้ว”
ลุง!
ชเนนทร์รีบถาม “พัฒน์ นายกับวิกาจดทะเบียนสมรสกันนานขนาดนี้แล้ว ฉันจะได้เป็นลุงเมื่อไร?”
“ฉันก็อยากรู้มากเหมือนกันว่าฉันจะได้เป็นพ่อคนเมื่อไร”
สองสามีภรรยาไม่ได้จงใจคุมกำเนิด ยังไงก็จดทะเบียนสมรสแล้ว เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าเทวิกาตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ คลอดออกมาก็ได้แล้ว
เขารอที่จะได้เป็นพ่อคน รอที่จะได้มีลูกของเขากับวิกาคนหนึ่ง
ชเนนทร์ครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ไม่อย่างนั้น ก็อย่ามีลูกเร็วขนาดนั้นเลย ก่อนหน้านี้พวกนายจะมีลูกกันเมื่อไร ฉันไม่มีความเห็น ฉันยังยินดีที่จะได้เป็นลุง แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“วิกาหาบิดามารดาที่ให้กำเนิดเจอ ตระกูลสาระทาก็ซับซ้อนวุ่นวายขนาดนั้น ถ้าวิกากลับไปที่ตระกูลสาระทา ก็ไม่รู้ว่าต้องผ่านอุปสรรคและความยากลำบากมากแค่ไหน ถึงจะได้พบเจอสิ่งที่งดงาม ไม่ควรตั้งครรภ์ตอนนี้”
หลังจากยศพัฒน์เงียบไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยว่า “นายพูดถูก”
รอประจำเดือนของเทวิกามาแล้ว มั่นใจว่าเธอไม่ได้ตั้งครรภ์ หลังจากนี้เขาจะทำการคุมกำเนิด
ใช้คำพูดของชเนนทร์ ตอนนี้ไม่เหมาะสมที่จะตั้งครรภ์
อย่างไรเสียสองสามีภรรยาก็ยังเป็นวัยรุ่น ไม่ต้องรีบร้อน
รอสถานการณ์มั่นคงแล้ว ค่อยพิจารณาเรื่องมีลูกก็ยังไม่สาย
“นายก็ดื่มเหล้า ขับรถไม่ได้ คืนนี้ก็พักที่นี่เถอะ ฉันจะให้คนช่วยเก็บกวาดห้องรับรองแขกให้นายห้องหนึ่ง”
ยศพัฒน์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพ่อบ้าน แต่ถูกชเนนทร์ห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องเก็บกวาดหรอก ฉันนอนเบียดกับประยสย์คืนหนึ่งได้ พรุ่งนี้ฉันยังต้องกลับไปทำงานที่บริษัท ฉันไม่เหมือนกับนายที่เป็นท่านประธานใหญ่ ไม่กลับบริษัทก็ไม่มีใครว่านาย เฮ้อ ฉันมันพนักงานรับจ้างทำงานที่มีชะตาชีวิตแสนลำเค็ญ”
ยศพัฒน์หลุดหัวเราะ พลางเอ่ยว่า “นายอยู่ในบริษัทพวกนายก็มีหุ้น ใหญ่เล็กยังไงก็เป็นผู้บริหารเหมือนกัน อย่าหยิบเรื่องพนักงานรับจ้างมาอภิปรายเลย สอนให้เป็นพนักงานรับจ้างจริงๆจะรับได้เหรอ”
“อย่างนั้นนายก็นอนเบียดกับประยสย์แล้วกัน ตู้เสื้อผ้ามีเสื้อผ้ากับของใช้ในชีวิตประจำวัน ไซส์ไหนก็มีหมด นายเลือกตัวที่ใส่ได้ก็พอ ล้วนเป็นของใหม่ ซักมาแล้ว”
ชเนนทร์เอ่ยอึ้งๆ “ห้องพักในคฤหาสน์พวกนายล้วนเตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ในชีวิตประวันไว้ในห้องเหรอ พวกนายรู้ไซส์ของแขกที่พักแรมได้ยังไง เป็นชายหรือหญิง”
“พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอว่า จะไซส์ไหน จะชายหญิง จะอายุเท่าไรล้วนมีหมด”
ความจริงแล้วคนที่สามารถพักแรมใน คฤหัสถ์เมเปิลนั้นมีไม่มาก
แต่ตู้เสื้อผ้าในห้องรับรองแขกทั้งหมดยังคงเตรียมได้พร้อมสรรพ
จัดเตรียมให้ชเนนทร์ซึ่งเป็นแขกผู้มีเกียรติที่จะพักแรมในคฤหาสน์ เนื่องจากไม่สามารถจากไปได้ในวันนี้เพราะเหตุผลต่างๆ
“คนตระกูลอริยชัยกุลอย่างพวกนายทำเรื่องอะไรก็รอบคอบอย่างยิ่ง ไม่มีช่องโหว่เลย”
ชเนนทร์เอ่ยชมประโยคหนึ่ง
เรื่องที่ยศพัฒน์เล็งวิกามาสิบเอ็ดปี พวกเขาก็ไม่รู้อะไรเลยเช่นกัน
วิกากระโดดเข้าไปในหลุมของเขาแล้วยังต้องคืนเงินให้เขาอีก!
ชเนนทร์กุมหน้า : น้องสาวเขาโง่จริงๆ!
อาจเป็นเพราะยศพัฒน์ซ่อนเอาไว้ลึกเกินไป ปิดบังได้มิดชิดเกินไป เขาเป็นเพื่อนนักเรียนกับยศพัฒน์มาสี่ปีนะ หลังจากจบมหาวิทยาลัยก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยๆ แม้ว่าจะไม่อาจบอกได้ว่าสนิทสนม แต่มิตรภาพของความเป็นเพื่อนยังคงไม่ขาด
ยังจำได้ว่า ได้ยินจากเดชวิทย์ว่ายศพัฒน์แต่งงานแล้ว เขาก็ไม่รอให้เดชวิทย์บอกว่าฝ่ายหญิงเป็นใคร กดโทรศัพท์หายศพัฒน์อย่างทนไม่ไหว เพื่อขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เดิมเป็นคนรอเผือกเรื่องชาวบ้าน สุดท้ายกลับเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเองซะอย่างนั้น!
