รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 247 พ่อตาและลูกเขย
เทวิกาเอ่ยขบขันว่า “คนของพี่ชายฉันก็อยู่ เรื่องเล็กๆแบบนี้จะสามารถปิดบังคนของพี่ได้ยังไง ใครเร่งให้มีเหรอ”
สองสามีภรรยาล้วนไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องลูกมาก่อน จู่ๆเขาก็บอกว่าอยากเป็นพ่อคน จะต้องมีคนเร่งให้มีแน่นอน
“เมื่อคืนตอนพี่แท้ๆคุณเมา ชเนนทร์ประคองเขาขึ้นไป ผมไปช่วย จากนั้นชเนนทร์ก็ถามผมว่า เมื่อไรเขาจะได้เป็นลุง”
ยศพัฒน์เอ่ยทุกอย่างออกมาหมด
เขาก็อยากมีลูกของเขากับเทวิกาคนหนึ่งเหมือนกัน
เพียงแต่ตอนนี้เรื่องของเทวิกามีมากเกินไป ไม่มีลูกตอนนี้ก็จะดีกว่าหน่อย
รอหลังจากจัดงานแต่งงานแล้วค่อยว่ากันแล้วกัน
นึกถึงเรื่องที่ประยสย์บอกว่าวิกาตามหาครอบครัวเจอและกลับสู่ตระกูลแล้ว ตระกูลสาระทายังจะรั้งเธอเอาไว้อีกสองปี ไม่หวังให้พวกเขาจัดงานแต่งงานกันเร็วเกินไป
ยศพัฒน์ก็ถอนหายใจในใจ
ตอนนี้จะแต่งภรรยาสักคนนั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ ไม่มีความสามารถ ไร้ความอดทน จะตกรอบเอาได้ง่ายๆ
“ยังไงเดือนนี้พวกเขาก็ไม่มีโอกาสได้เป็นลุงหรอก ประจำเดือนฉันมารายงานตัวแล้ว”
เทวิกานิ่งแล้วเอ่ยว่า “ฉันก็ไม่ได้วางแผนจะมีลูกเร็วเกินไปพัฒน์พวกเราไม่เอ่ยถึงเรื่องลูกชั่วคราว ยังไงพวกเราก็ยังเป็นวัยรุ่น คุณถามว่าฉันจะจัดการเรื่องที่เปรมาแอบถ่ายฉันยังไงสินะ?”
“เอ๋ คุณรู้ได้ยังไง นี่เป็นเรื่องยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้นะ”
“สามีคุณมีตาทิพย์หูทิพย์ อยากรู้เรื่องอะไรก็มักจะได้ยิน ได้เห็น”
เทวิกาเอ่ยประโยคหนึ่ง “พูดมาเถอะว่า คุณให้คนติดตามฉันลับๆกี่คน”
ยศพัฒน์เอ่ยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “มีที่ไหนกัน ผมไม่มีทางสอดส่องคุณ คุณเป็นภรรยาของผม ผมไว้ใจคุณร้อยเปอร์เซ็นต์”
“ยศพัฒน์ คุณยังจำได้มั้ยว่าภรรยาคุณทำอาชีพอะไร”
“เปิดร้านกาแฟไง รับจ๊อบเขียนนิยายพาร์ทไทม์บนอินเทอร์เน็ต ใช่แล้ว ช่วงนี้นักอ่านของคุณรังเกียจที่คุณอัพตอนน้อย ล้วนโวยวายว่าจะส่งใบมีดมาข่มขู่คุณทุกวันในคอมเม้นท์ ผมอยากจะลงทุนเปิดโรงงานใบมีดให้คุณสักแห่ง ผลิตใบมีดออกมาขายให้นักอ่านของคุณ หาเงินจากพวกเขา รอพวกเขาส่งมาให้คุณแล้ว คุณได้รับใบมีดนั้น ก็สามารถขายใบมีดให้กับพวกเขาได้อีก”
ยศพัฒน์ก็แค่ล้อเล่น ถ้ามีคนส่งใบมีดให้ภรรยาเขาจริงๆ เขาก็จะจัดการคนคนนั้น!
เทวิกา : “…ไม่เสียทีที่ทำธุรกิจ”
เธอยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ เรื่องอย่างการส่งใบมีดไปข่มขู่คนแบบนี้ยังจะสามารถมองเห็นโอกาสในการทำธุรกิจอีก
“ฉากพวกนั้นของคุณ ฉันเคยเขียนมาก่อน เป็นสิ่งที่พระเอกในนิยายของฉันมักจะใช้ พระเอกชอบจัดบอดี้การ์ดให้นางเอก แต่กลัวว่านางเอกจะรู้เข้าแล้วคิดว่าพระเอกสอดส่องเธอ ดังนั้นบอดี้การ์ดที่จัดให้ล้วนปกป้องนางเอกในที่ลับ”
“พัฒน์ คุณอ่านสิ่งที่ฉันเขียนหมดแล้วใช่มั้ย”
ยศพัฒน์ “นั่นน่ะ ภรรยาผมเขียน ผมก็ต้องอวยสิ”
เทวิกาได้ยินเขาเอ่ยแบบนี้ก็รู้ว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้อ่าน และเขาก็ไม่มีเวลาอ่าน
เขาติดตามเธอเพื่อที่จะตบรางวัลให้เธอ
ครั้งที่แล้วเธอพูดกับเขาว่า ถ้าจะตบรางวัลก็รอถึงวันเกิดเธอก่อนค่อยให้ รายได้จากการตบรางวัลในวันนั้นไม่ต้องแบ่งให้เว็บไซต์ แต่ยังต้องหักภาษี โชคดีที่ตอนนี้ประเทศได้ใช้นโยบายคืนภาษีแล้ว ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ปวดใจตอนเห็นภาษีที่ถูกหักไป
เทวิการู้สึกยินดีแค่เสี้ยวพริบตา หวนนึกถึงเพื่อนของสามีพวกนั้นล้วนเป็นเจ้าพ่อ ตบรางวัลให้เธอด้วยจำนวนเงินมหาศาล ถึงปีหน้าตอนคืนภาษี เธอไม่เพียงแต่จะคืนภาษีไม่ได้ ยังต้องจ่ายเพิ่มอีก ฮือๆๆ ปวดใจจัง!
บอกพวกเพื่อนๆเขาว่าไม่ต้องไปตบรางวัลแล้ว เก็บเงินไว้รอตอนที่พวกเขาสองสามีภรรยาจัดงานแต่งงานแล้วให้เป็นเงินสมทบเถอะ!
“คุณไม่ต้องทำอะไร เปรมาจะทำอะไรก็ให้เธอทำ ฉันชอบดูพล็อตละครตบหน้าเอาคืน”
เธอไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อยศพัฒน์สักหน่อย
เปรมาแอบถ่ายคลิปที่เธออยู่กับพี่ใหญ่
ถ้าเปรมาโพสต์คลิปลงอินเทอร์เน็ต และเชิญพวกหน้าม้าทางโซเชียลมากระพือเรื่องนี้ ทำลายชื่อเสียงของเธอ ในตอนที่เปรมานึกว่าโจมตีเธอได้แล้ว ค่อยเปิดเผยฐานะที่แท้จริงของเธอ ไม่เพียงแต่จะเป็นการตบหน้าเปรมา แต่ยังสามารถทำให้เธอโมโหตายได้ด้วย
ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นยัยคนบ้านนอกที่ไม่คู่ควรกับยศพัฒน์หรอกเหรอ
ก็ให้เปรมาได้รู้จักกับคนบ้านนอกที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์สักหน่อย
“ได้ คุณอยากดูพล็อตละครตบหน้าเอาคืน เช่นนั้นผมจะไม่ขวางแล้ว ปล่อยให้เธอนึกว่า ‘แก้แค้น’ ต่อไปแล้วกัน”
แต่เรื่องอื้อฉาวที่ต่างประเทศของเปรมา เขายังต้องเก็บรวบรวมเอาไว้ จากนั้นก็จะคืนของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเปรมา
สองสามีภรรยาคุยกันไป พลางเดินเข้าไปในร้าน
เมื่อเข้าไปในร้าน ยศพัฒน์ก็เก็บงำสีหน้าทะเล้นแล้วแทนที่ด้วยความสุขุมอ่อนโยน
เขากับเทวิกาเดินไปยังทิศทางของพ่อลูกตระกูลสาระทาที่อยู่ในมุม
ไซม่อนนู้สึกว่านั่นเป็นคู่ที่สมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
ไม่เลว!
เหมาะสมกันมาก
“คุณพ่อตา พี่ชาย”
ยศพัฒน์เดินเข้ามา บนใบหน้าหล่อเหล่าประดับไปด้วยรอยยิ้ม เขาเอ่ยเรียกคุณพ่อตาและพี่ใหญ่ของภรรยา
ประยสย์เด็กกว่าเขาห้าปี เขาเรียกพี่ชายได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก
ถ้าชเนนทร์อยู่ด้วยคงบ่นเขาแล้ว
ตอนเขามีเรื่องขอชเนนทร์ถึงจะเรียกพี่ ไม่มีเรื่องให้ขอร้องก็เรียกชื่อตรงๆ
ชเนนทร์แขวะเขาว่าเป็นผู้ชายที่ไม่มีเรื่องอะไรก็เที่ยวเล่นกับสาวงาม ตอนที่มีเรื่องอะไรขึ้นมาก็นึกถึงคนที่หน้าตาไม่ผ่านแต่ให้ความช่วยเหลือได้
“อืม นั่งสิ”
ประยสย์เอ่ยประโยคหนึ่ง
ไซม่อนเพียงแค่พยักหน้า วางมาดเป็นคุณพ่อตา
เขาพิจารณามองยศพัฒน์อย่างละเอียด ยศพัฒน์ที่ยอมรับว่าตัวเองยอดเยี่ยมก็ปล่อยให้คุณพ่อตาพิจารณามองอย่างไม่สะทกสะท้าน
เนิ่นนาน ไซม่อนถึงเอ่ยว่า “มีดวงดอกท้อไปหน่อย”
ดวงดอกท้อดีเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี
ไซม่อนได้รับหายนะจากใครบางคนอย่างลึกซึ้ง
“คุณพ่อ ผมรักเดียวใจเดียว ไม่มีทางทำเรื่องผิดต่อวิกาแน่นอนครับ”
“คุณไม่ต้องทำอะไร แค่ยืนอยู่บนถนน ก็มีผีเสื้อมาล้อมหลายตัวแล้ว”
ยศพัฒน์ : …
คุณพ่อตาหวังว่าเขาจะสามารถคิดหาวิธีทำให้ผู้หญิงข้างนอกนั้นไม่มาตามตื๊อเขาอีก
วิธีอะไรที่ทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นตัดใจจากเขา และไม่คิดเพ้อฝันถึงเขาอีก?
ยศพัฒน์ต้องคิดให้ดีแล้ว
ตอนตัวเอง เป็นไปไม่ได้
ทำร้ายตัวเอง ก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน
เขารักเดียวใจเดียวต่อวิกา ก็ยังคงมีคนไม่ยอมแพ้
…
เช่นนั้นก็…
ยศพัฒน์นัยน์ตาไหววูบ คิดถึงวิธีที่ไม่เลววิธีหนึ่ง
“คุณพ่อ พี่ชาย ตอนที่ผมมาได้โทรศัพท์ไปสั่งเหล้าและอาหารที่โรงแรมไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะครับ”
ยศพัฒน์แนะนำ
ประยสย์มองคุณพ่อที่เม้มปากไม่พูดไม่จา ขณะตอบอืม
เขาลุกขึ้น เห็นบิดายังนั่งนิ่งไม่ขยับ
ยศพัฒน์ก็ลุกขึ้น เขาผายมือเชื้อเชิญให้กับพ่อตาด้วยความเคารพ
ปากไซม่อนเอ่ยว่า “ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ฉันไม่ได้อายุเจ็ดสิบแปดสิบ ไม่ต้องให้คุณประคอง”
แต่กลับไม่ได้ปฎิเสธการประคองจากยศพัฒน์
ประยสย์กระซิบเสียงเบากับน้องสาว “เธอดูตาแก่สิ ยังจะวางมาดพ่อตาอีก”
เทวิกามองพ่อตากับลูกเขยตรงหน้าแล้ว ก็กระซิบเสียงเบาว่า “เขาชอบวางมาดก็ปล่อยให้เขาวางมาดไปเถอะ”
“พี่ ฉันไปเรียกกนกอรนะ”
“อืม พี่จะรอเธอข้างนอก”
ประยสย์รู้สึกดีกับเพื่อสนิทคนนี้ของน้องสาว เป็นเด็กสาวที่มีนิสัยทำตามความรู้สึกของตัวเองคนหนึ่ง
คุณชายใหญ่ของตระกูลเดชอุปคนนั้นไม่คู่ควรกับกนกอร
กนกอรเป็นเพื่อนสนิทของเทวิกา ประยสย์เข้าใจคนข้างกายน้องสาวชัดเจน เรื่องการแต่งงานของกนกอรกับนฤเบศวร์ล้วนสามารถปิดบังคนอื่นได้ แต่ปิดบังเขาไม่ได้
