“ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง…”
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น
ทักษกรกำลังจะออกไปเปิดประตูแต่ คุณปู่กลับพูดขึ้นว่า “นั่งเถอะ ฉันกินอิ่มแล้ว เดี๋ยวฉันออกไปเปิดเอง”
คุณปู่ชรัณลุกขึ้นเดินออกไป
“พี่เหลือเกี๊ยวไว้ให้ฉันหน่อยสิ”
กนกอรเห็นพี่ชายคีบเกี๊ยวไม่หยุดมือก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้
“ใครกินเร็วคนนั้นก็ได้กินเยอะ ไม่เหลือให้หรอก”
ปากพี่กอล์ฟบอกว่าไม่เหลือให้ แต่กลับผลักเกี๊ยวที่เหลืออีกครึ่งจานไปตรงหน้าของน้องสาว
ก่อนจะยกยอปอปั้นคุณแม่ของตัวเอง “แม่ครับ เกี๊ยวที่แม่ทำอร่อยมากเลย ผมชอบมาก กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย”
“หึ ตอนที่แม่ทำเกี๊ยวให้กินติดต่อกันเป็นเดือน ๆ ใครกันล่ะที่หาข้ออ้างมาอ้างแอบออกไปกินอาหารเช้าข้างนอกแทน”
“แม่ พี่ชายพูดค่ะ ตอนนั้นพี่ชายบ่นให้หนูฟังว่าแม่ทำแต่เกี๊ยวทุกวัน ยิ่งกินยิ่งไม่อร่อย พอเห็นเกี๊ยวก็อยากจะอ้วกแล้ว”
พี่กอล์ฟ “…กนกอร!”
หักหลังเขาซะเลย!
ทักษอรเหลือบตามองลูกชายของตัวเอง “ตอนนี้อ้วกออกมาให้ฉันดูสิ”
“แม่ครับ ผมชอบกินนะ ชอบกินมากจริง ๆ เกี๊ยวที่แม่ทำมีรสชาติของความเป็นแม่ อร่อยที่สุด แม่อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระที่กนกอรพูดนะ”
พี่กอล์ฟคุยกับแม่พลางยิ้มแฉ่งให้แม่ของเขา ก่อนจะหยิบแก้วนมถั่วเหลืองที่ยังไม่ได้ดื่มขึ้นและรีบคว้าปาท่องโก๋ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ตะเกียบของทักษอรคีบได้แต่ความว่างเปล่า
“ฮ่า ๆ คีบไม่ทันแล้ว”
พี่กอล์ฟหยิบของรางวัลแห่งชัยชนะแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เขากำลังจะไปทำงานสายแล้ว
สุดท้ายก็เป็นน้องสาวสบายที่สุด
เปิดร้านและเป็นเจ้าของเอง ไม่จำเป็นต้องไปเบียดเสียดกับกลุ่มคนที่เร่งรีบไปทำงาน ทานอาหารเช้าแบบไม่ต้องรีบร้อน จิบชา อ่านข่าวซุบซิบแล้วค่อยไปเปิดร้านก็ยังไม่สาย
พี่กอล์ปบังเอิญชนเข้ากับคุณปู่ที่สวนหน้าบ้านเข้าพอดี
แก้วนมถั่วเหลืองหกเลอะเทอะเต็มตัวของคุณปู่ไปหมด
“ปู่!”
พี่กอล์ฟยิ้มเจื่อน ๆ
คุณปู่ชรัณก้มลงมองเสื้อของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหลานชาย
“ปู่ ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ”
“อายุจะสามสิบอยู่แล้ว สุขุมกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง”
คุณปู่ชรัณดุหลานชายตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดกับหลานชายว่า “หน้าบ้านมีพวกหมาบ้าสองสามตัวมาดักรอ แกหาไม้มาไล่พวกมันไปสิ”
“หมาบ้าเหรอ หมาบ้าจากไหน ทำไมไม่ได้ยินเสียงเห่าหอนเลย”
พี่กอล์ฟทำหน้างุนงง แต่ในไม่ช้าเขาก็ยื่นแก้วให้คุณปู่ แล้วกัดปาท่องโก๋เดินไปลากท่อนไม้ไผ่หนา ๆ ในสวน ไม่รู้ว่าแม่ไปเอามันมาจากไหน คงจะเป็นไม้คานเอาไว้ตากผ้าในสวนละมั้ง
เขารีบวิ่งออกไปพร้อมกับไม้ไผ่ลำหนา พร้อมที่จะต่อสู้กับหมาบ้าที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเต็มที่
ใครจะไปรู้ว่าพอเขาเปิดประตูออกไปจะกลายเป็นว่าเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่สองสามคนกำลังยืนอยู่ นอกจากคนที่เป็นหัวหน้าแล้ว คนอื่น ๆ ก็พากันถือถุงใบใหญ่ใบเล็กพะรุงพะรัง ถ้าไม่รู้อะไรคงคิดว่าพวกเขากำลังจะหอบสินสอดมาขอใครแต่งงาน
พี่กอล์ฟยกไม้ไผ่ขึ้นสูง ถลึงตากว้างมองอีกฝ่าย
ใบหน้าของนฤเบศวร์เต็มไปด้วยความลำบากใจ
เขาเป็นคนกดกริ่งเมื่อครู่นี้
ตอนที่คุณปู่ชรัณออกมาเปิดประตู เขาก็ขานเรียกคุณปู่อย่างมีมารยาท
หลังจากที่คุณปู่ชรัณจำเขาได้ ไม่ใช่แค่ไม่ยอมให้เขาเข้าไป แถมยังต่อว่าเขาอีกยกใหญ่และไม่ยอมให้เขาเรียกคุณปู่ จากนั้นก็ไล่พวกเขาไปให้พ้น แล้วปิดประตูใส่หน้าทันที
นฤเบศวร์ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย
เขาบอกไปคุณปู่ไปตามความจริงไม่ได้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคุณปู่ชรัณคงไม่ใช่แค่ด่าเขา แต่คงจะเอาไม้กวาดมาไล่ฟาดเขาแทน
หลังจากยืนอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่กำลังจะเดินจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ด ข้างหลังก็มีเสียงเคลื่อนไหวของใครบางคนดังขึ้น
พอนึกว่ากนกอรออกมา นฤเบศวร์ก็รีบหันกลับไปอย่างดีใจ แต่กลับเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่วิ่งถือไม้ไผ่ลำหนายาวออกมา
พอเห็นท่าทางของพี่กอล์ฟแล้ว นฤเบศวร์ก็นิ่งคิดสับสนไปครู่หนึ่ง ถ้าพี่กอล์ฟถือลำไม้ไฟ่พุ่งเข้ามาใส่ เขาจะหบหรือจะปล่อยให้พี่ชายของภรรยาทุบตีดีนะ
“คุณเบศวร์?”
ทันทีที่พี่กอล์ฟอ้าปาก ปาท่องโก๋ที่คาบอยู่ในปากก็ร่วงลงพื้น
สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่แท่งปาท่องโก๋ที่ตกลงบนพื้น
พี่กอล์ฟยิ้มแหย ๆ
เขาอยากจะวางท่อนไม้ไผ่ในมือลง แต่เพราะไม้ไผ่ที่เขาถืออยู่มันยาวเกินไป พอเขาวางลงมันก็เลยเอียงล้มไปทางพวกนฤเบศวร์
เขาพูดขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “คุณปู่ของผมบอกว่าข้างนอกมีหมาบ้า ผมเลยกลัวว่าตอนน้องสาวออกไปทำงานเดี๋ยวจะเจอกับพวกหมาบ้าเข้าเลยอยากจะรีบมาไล่พวกมันไปให้พ้นก่อน ดูเหมือนว่าหมาบ้าพวกนั้นคงจะถูกคุณเบศวร์ไล่ไปหมดแล้ว”
“ผะ ผมขอเอาไม้ไผ่เข้าไปเก็บก่อน คุณเบศวร์ถอยออกไปหน่อยครับ เดี่ยวไม้จะฟาดไปโดนคุณเข้า”
นฤเบศวร์ทำตามที่เขาบอก
หลังจากเขาถอยหลบออกไปแล้ว พี่กอล์ฟก็โน้มตัวลงไปเก็บปลาท่องโก๋ที่ตกอยู่บนพื้น ก่อนจะแบกท่อนไม้ไผ่หนา ๆ ท่อนนั้นเข้าไปข้างใน
ทันทีที่ประตูเปิดออก นฤเบศวร์ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดอย่างหน้าด้าน ๆ
“คุณเบศวร์”
พี่กอล์ฟเอาไม้ใผ่ไปเก็บ เมื่อเห็นนฤเบศวร์พาคนเข้ามาเขาก็รีบวิ่งเข้าไปขวางทางเอาไว้ทันที
“คุณเบศวร์ นี่คุณจะทำอะไร”
เขากวาดสายตามองบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังนฤเบศวร์พร้อมกับถุงของขวัญใบใหญ่ใบเล็กพวกนั้น
นฤเบศวร์พูดโกหกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เมื่อวานกนกอรช่วยผมเอาไว้มาก ผมไม่ทันจะได้ขอบคุณเธอก็กลับไปก่อนแล้ว ผมเป็นคนรู้จักแยกแยะบุญคุณความแค้น ในเมื่อกนกอรช่วยเหลือผมเอาไว้ ผมก็ควรจะมาขอบคุณเธอถึงที่บ้าน เพราะคิดว่ามาตอนเช้า ๆ กนกอรน่าจะอยู่ที่บ้าน ผมก็เลย…”
“น้องสาวผมช่วยคุณไว้ ช่วยเรื่องอะไร”
ประโยคส่วนที่บอกว่านฤเบศวร์เป็นคนรู้จักแยกแยะบุญคุณความแค้นนั้นพี่กอล์ฟเลือกจะเมินเฉยและไม่สนใจมันเลยสักนิด
ถ้านฤเบศวร์เป็นคนรู้จักแยกแยะบุญคุณความแค้นจริง ตอนนั้นเขาคงไม่ข่มขู่น้องสาวของเขาเพื่อปกป้องเปรมาหรอก
“เรื่องนี้มันอธิบายยาก สรุปแล้วก็คือว่ากนกอรช่วยเหลือผมเอาไว้มาก ถ้าไม่ได้เธอช่วยผมอาจจะกลายเป็นคนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว บุญคุณยิ่งใหญ่แบบนี้ถ้าไม่ได้มาขอบคุณถึงบ้าน ผมคงจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิต”
พูดโกหกบ่อยมันก็จะลื่นไหลแบบนี้แหละ
นฤเบศวร์พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย ราวกับว่ามันมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ จนทำให้พี่กอล์ฟแยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก
ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ แต่ในเมื่อเขาเข้ามาถึงข้างในบ้านขนาดนี้แล้ว พี่กอล์ฟเลยทำได้แค่ต้องพาเข้าไปในบ้าน
ธันวาโทรศัพท์เข้ามาหา
หลังจากนฤเบศวร์กดรับสาย เขาก็พูดแค่เพียงว่า “เข้าใจแล้ว”
ซึ่งเขาหมายถึงคลิปวิดีโอที่เทวิกากับประยสย์อยู่ด้วยกัน เขารู้แต่แรกแล้ว และพอจะเดาได้แล้วว่าเปรมาเป็นคนทำ
อารมณ์ของเขาตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด ขนาดถูกคุณปู่ทุบตีจนระบมเขาก็ไม่มีโต้กลับเลยสักนิด
แต่ไม่ว่ายังไงประยสย์ก็เป็นหลายชายของคุณย่าชนิศา เทวิกาเข้าไปสนิทสนมกับเขาแบบนี้มันจะดีจริง ๆ เหรอ
เขาควรจะเตือนยศพัฒน์ไว้สักหน่อยดีไหม
เพราะถ้าวันไหนที่ยศพัฒน์โดนสวมเขาขึ้นมา ตัวเขาเองก็คงจะโชคร้ายตามไปด้วย
เพราะยศพัฒน์ที่เสียใจจากความรักคงจะอารมณ์โมโหร้าย อารมณ์เดือดดาล ถึงตอนนั้นเขาคงอยากจะหายที่ระบายจนต้องหาคนมาระบายความโกรธใส่แน่ ๆ
แล้วเวลายศพัฒน์โมโหเขาชอบหันมองหาใครมากที่สุดล่ะ
ศัตรูตัวฉกาจของเขาคงจะเป็นเป้าหมายแรกที่ต้องแบกรับความโมโหร้ายของเขา
นฤเบศวร์ตันสินใจว่าอีกเดี๋ยวจะโทรไปหายศพัฒน์ เพื่อเตือนเขาเอาไว้สักหน่อย ถึงแม้จะเป็นความสัมพันธ์ทางเครือญาติ แต่ก็ไม่ควรใกล้ชิดเกินไป เพราะถึงยังไงผู้ชายกับผู้หญิงก็แตกต่างกันอยู่แล้ว
“คุณปู่ คุณมะ…”
“สวัสดีครับคุณป้า…”
นฤเบศวร์กำลังจะเรียกแม่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกับกนกอรแต่งงานกันแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ เขาจึงรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่
กนกอรพ่นนมถั่วเหลืองออกมาเต็มปาก พร้อมกับสำลักอย่างรุนแรง
เขาเปลี่ยนคำพูดเร็ว ประกอบกับที่เสียงสำลักอย่างรุนแรงของลูกสาวดึงดูดความสนใจของทักษอรไปก่อนจึงทำให้ไม่ได้ยินนฤเบศวร์เรียกเธอว่าแม่
