บัณฑิตาขมวดคิ้ว มีอะไรสำคัญขนาดนั้น
แต่ในเมื่อเป็นคำพูดของพ่อสามี บัณฑิตาคิดว่าดูเสียหน่อยคงใช้เวลาไม่ถึงสองนาที จึงเดินมา
“คุณพ่อ นี่มันคืออะไรคะ”
บัณฑิตาเอ่ยถามพลางหยิบซองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาฉบับนั้นขึ้นมาพลาง
คุณปู่เร็นไม่ได้ตอบเธอ
บัณฑิตาเองก็ถามแค่ประโยคเดียว พ่อสามีไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ในเมื่อเธอก็ถือเอาไว้ในมือแล้ว
เธอเปิดซองเอกสาร ยื่นมือเข้าไปหยิบของข้างในออกมา
สิ่งแรกที่สัมผัสได้ก็คือภาพถ่าย จากนั้นก็เป็นกระดาษ เธอสงสัย ก้มมองภาพถ่ายที่ตนเองหยิบออกมาจากซองเอกสาร ดวงตาเบิกโพลงทันที
เธอดูภาพถ่ายทีละใบ
สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนตามไปด้วย ตื่นตกใจก่อน จากนั้นก็โกรธ
ผ่านไปสักพัก เธอกลับโล่งใจ พูดกับพ่อสามีว่า“พ่อคะ ใครเอารูปถ่ายพวกนี้มาให้คุณพ่อคะ ดูท่าทางแล้วน่าจะถ่ายตอนเปรม์อยู่ที่ต่างประเทศ เปรม์สวยขนาดนี้ ถ้าไม่เคยคบหาใครที่ต่างประเทศเลย หนูว่ามันก็ผิดปกตินะคะ”
“ขอแค่เธอยังไม่ได้……ก็ดีมากแล้ว”
หลังจากที่เปรมากลับประเทศ บัณฑิตาเคยลองหยั่งเชิงถามเปรมาแล้ว เปรมาก็บอกว่า อยู่ต่างประเทศมานานหลายปี เธอรักนวลสงวนตัวตลอด ยังไม่เสียพรหมจรรย์
บัณฑิตาจึงสบายใจ
เธอเองก็เชื่อใจเปรมามาก เพราะเปรมารักยศพัฒน์มาก ถ้าเปรมาทำตัวสำส่อนที่ต่างประเทศ เปรมาเองก็จะคิดว่าตนเองไม่คู่ควรกับยศพัฒน์แล้ว
แม้ว่าภาพถ่ายพวกนี้มองดูแล้วจะไปในแง่ทางชู้สาว ทำให้เธอไม่สบายใจ แต่เธอก็ยังเชื่อเปรมา
สายตาคุณปู่เร็นยังมองอยู่ที่หนังสือพิมพ์ เขาก็ไม่อยากจะมองลูกสะใภ้ที่โง่เขลาคนนี้ ได้แต่พูดเบาๆว่า“ดูครบทุกอย่างแล้วเหรอ”
“ยังมีอะไรอีกเหรอคะ ก็แค่กระดาษสองสามแผ่น”
บัณฑิตาเอ่ยพลาง ก้มหน้าไปอ่านเนื้อหาในกระดาษสองสามแผ่นนั้น
ดูเหมือนจะเป็นประวัติการรักษาคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
หลังจากเธออ่านเนื้อหาอย่างละเอียดแล้ว การแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมาก สีหน้าราวกับเป็นจานผสมสี สีหน้าเปลี่ยนไปไม่หยุดเลย
สุดท้าย เธอหยิบของสิ่งหนึ่ง เดินพรวดพราดออกไปด้วยความโกรธ
พอเธอไปแล้ว คุณปู่เร็นก็ปิดหนังสือพิมพ์ มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย เรียกลุงเซนมา ถามว่า“เมื่อกี้เบศวร์ให้แกออกไปทำอะไร”
ลุงเซนยิ้มร่าพลางตอบว่า“คุณท่าน คุณชายตาสว่างแล้วครับ คิดว่าคงจะเป็นความดีความชอบของคุณนายน้อย”
“ความดีความชอบของกนกอรก็มีนิดหน่อย เปรมาหาเรื่องใส่ตัวเอง เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้ฉันหน่อย ฉันจะไปเยี่ยมไอ้แก่ภูธิปที่บ้านตระกูลอริยชัยกุล ขอบคุณที่มันเลี้ยงหลานได้ดี!”
ประโยสุดท้าย คุณปู่เร็นพูดอย่างเสียงดังหนักแน่นเล็กน้อย
เขาอิจฉาอีกฝ่ายอย่างมากจริงๆ!
ทายาทที่ตระกูลอริยชัยกุลเลี้ยงดูสั่งสอนออกมานอกจากจะใจเย็นกว่าเบศวร์แล้ว แม้แต่หลานสะใภ้ก็ยังเป็นคนที่เพียบพร้อมด้วย
วิธีการแก้แค้นเปรมา คุณปู่เร็นรู้เห็นมามาโดยตลอด ต้องชมว่าแผนการของยศพัฒน์ดีมากจริงๆ!
ฉลาดกว่าหลานชายจอมซื่อบื้อคนนี้ของเขามาก
“ครับท่าน ผมจะไปเตรียมของขวัญเดี๋ยวนี้ คุณท่าน ผมจะให้คุณท่านฟังคลิปเสียงก่อนนะครับ”
ลุงเซนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดคลิปเสียงให้คุณปู่เร็นฟัง
หลังจากคุณปู่เร็นฟังจบแล้ว ก็พูดอย่างพึงพอใจว่า“ยังดี ที่ไม่ได้โง่ถึงขั้นเกินจะเยียวยา เบศวร์ยังพอมีทางช่วยได้ คนที่ฉันให้ไปตามหา เจอแล้วหรือยัง”
ลุงเซนอึ้งไปชั่วครู่ แล้วรีบเหลือบมองไปที่ชั้นบน แน่ใจว่าคุณชายไม่ได้ลงมาแล้ว เขาก็ลดเสียงลงถามว่า“คุณท่านครับ คุณชายก็ชอบคุณนายน้อยอยู่บ้างแล้ว ยังต้องตามคนคนนั้นมาอีกเหรอครับ”
“แน่นอนว่าต้องตามสิ เบศวร์หลงเปรมาหัวปักหัวปำขนาดนั้น ตอนนี้มีภาพถ่ายกับกระดาษสองสามแผ่นพวกนี้ ทำให้เขาตายใจได้ชั่วคราว ใครจะกล้ารับรองว่าต่อไปเขาจะไม่กลับไปเป็นแบบเดิมอีกบ้าง แกดูคนติดยาพวกนั้น ตอนเพิ่งเลิกได้มันก็บอกว่าต่อไปจะไม่เสพแล้ว แต่หลังจากออกมาแล้ว หลายคนก็ทนต่อสิ่งยั่วยวนไม่ไหวเบศวร์กับเปรมาก็เหมือนกับคนที่ติดยาอย่างนั้นแหละ”
“จะเลิกก็ต้องเลิกให้เด็ดขาด ใช้โอกาสนี้ ลงมือเด็ดขาด ให้เขาตายใจจากเปรมาได้อย่างแท้จริง เขายังพอมีความรู้สึกดีๆกับกนกอรอยู่ ทำตามแผนฉัน ทุกวันเขาก็จะคอยระวังว่ากนกอรจะสวมเขาให้เขา เอาความสนใจไปที่กนกอรทั้งหมด ไม่มีเวลาไปสนใจเปรมาแล้ว”
หลังจากลุงเซนครุ่นคิดแล้ว ก็ยกนิ้วโป้งให้คุณปู่เร็น ชื่นชมเขาว่า“คุณท่านนี่ฉลาดมาก”
คุณปู่เร็นส่งเสียงฮึ่มในลำคอ “ต่อให้ไอ้เด็กนั่นเป็นซุนหงอคงก็ไม่มีทางหลุดพ้นเงื้อมมือพระเจ้าอย่างฉันไปได้”
“ลุงเซน วันนี้ทำได้ไม่เลว เพิ่มเงินโบนัสเดือนนี้อีกเท่าหนึ่ง”
ลุงเซนยิ้มดีใจ“ขอบพระคุณครับนายท่าน”
คุณปู่เร็นยังจำธันวาได้ เขาเป็นประธานบริษัท แม้ว่าภายนอกจะไม่ได้เข้าไปบริหารจัดการอะไรแล้ว แต่เรื่องในบริษัท ขอแค่เขาอยากรู้เขาก็ต้องได้รู้ ธันวาเองก็อยากให้เบศวร์ปล่อยเปรมาไป
นั่นเป็นสิ่งที่ดี
เขาจะช่วยขึ้นเงินเดือนให้ธันวา
“ไป ออกไปดูเป็นเพื่อนฉันหน่อยว่าลูกสะใภ้คนดีคนนั้นของฉันจะไปฉีกอกเปรมายังไง ปกติแล้วเพื่อเปรมาหล่อนชอบแช่งชักหักกระดูกไอ้แก่อย่างฉันลับหลัง ตอนนี้เห็นเธอเล่นงานเปรมาด้วยตัวเอง สะใจมากจริงๆ โอกาสแบบนี้จะพลาดไม่ได้”
ลุงเซน“……”
คุณท่าน ท่านยังจำได้มั้ยครับว่าความจริงแล้วนี่คือเป็นเรื่องของหลานชายแท้ๆของท่าน
คนเป็นปู่ยังมีอารมณ์ตื่นเต้นไปดูเรื่องสนุกของหลานชายแท้ของตัวเองได้เหรอ
สุดท้ายลุงเซนก็ยังออกไปเป็นเพื่อนคุณปู่เร็น
ทั้งสองยังไม่ได้เข้าไปใกล้ๆ ก็มองเห็นว่ามีรถสองสามคันจอดอยู่ที่ประตู เรื่องรถไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือกลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้านหน้ารถต่างหาก คือยศพัฒน์กับภรรยา ด้านหลังคือบอดี้การ์ดของตระกูลอริยชัยกุล
คุณปู่เร็นชะงักฝีเท้า พูดกับลุงเซนอย่างเศร้าๆว่า“เซน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเจอยศพัฒน์ ทำยังไงดี”
อยากก็อยากเห็นลูกสะใภ้ฉะกับเปรมา แต่ก็ไม่อยากเจอยศพัฒน์
พอเห็นยศพัฒน์ เขาก็เศร้าเสียใจจนอยากจะตาย
ทำไมไม่เป็นหลานชายของเขานะ
ไอ้แก่ภูธิปมาแลกกับฉันได้มั้ย
ภูธิป：ไป!
“คุณท่าน เอาอย่างนี้มั้ยครับ พวกเราก็ดูอยู่ตรงนี้ คุณท่านดูสิครับคุณเปรมาจับเสื้อของคุณนายร้องไห้ แล้วยังคุกเข้าด้วย สีหน้าของคุณนายตอนนี้ต้องโมโหมากแน่ ด้วยนิสัยของคุณนาย อีกเดี๋ยวต้องตบหน้าคุณเปรมา”
“เพี๊ยะๆ——”
พอลุงเซนพูดจบ บัณฑิตาก็ตบหน้าเปรมาติดต่อกันหลายครั้ง จนเปรมาตาลายเหมือนดาว มุมปากมีเลือดไหล ใบหน้าที่เดิมนั้นบวมแดงอยู่แล้วก็ยิ่งบวมมากขึ้น
ลุงเซนทำตัวหด
ทำท่าทางเหมือนรู้สึกเจ็บมาก
โชคดี ที่ไม่ได้ตบหน้าเขา
คุณปู่เร็นเองก็อึ้งไป สักพักใหญ่ แล้วจึงพูดว่า“อยู่ไกลไปหน่อย ได้ยินไม่ชัดเลย ฟังแล้วเสียงก็ไม่ดัง พวกเราเข้าไปใกล้อีกหน่อย อย่าหันหน้าไปทางยศพัฒน์ก็ใช้ได้ ฉันเห็นยศพัฒน์แล้วมันเศร้าใจ”
ลุงเซนตอบรับอืม แล้วประคองคุณปู่เร็นไปข้างหน้าอีกสองสามเมตร ย่นระยะห่างเข้ามาใกล้หน่อย
บัณฑิตารู้แค่ว่าโกรธจนไฟลุก เปรมาถึงกับโกหกหลอกลวงเธอ!
เสียแรงที่เธอดีกับเปรมาขนาดนี้ เปรมาหลอกใช้ลูกชายก็ไม่เป็นไร ก็นี่ถึงกับโกหกหลอกลวงเธอ!
ถ้าคุณพ่อไม่ให้เธอดูของพวกนั้น เธอก็คงถูกปิดหูปิดตาไปตลอด ถ้าลูกชายคบหาอยู่กับเปรมาจริงๆ จะต้องถูกสวมเขามากมายแค่ไหนกัน
