รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 301 หึงหวงหัวปักหัวปำ
กนกอรเเอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เเล้วขยับก้นออก เพื่อเว้นระยะห่างของทั้งสองคน
ในขณะที่ถูกเขาจ้องมองอยู่นั้น เธอรู้สึกกลัวมาก！
นฤเบศวร์พากนกอรกลับไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเขา
ผ่านเรื่องราวมากมายมาทั้งวัน กระทั่งถึงกลางดึก คนใช้ที่รับผิดชอบดูแลคฤหาสน์ นอกจากพ่อบ้านที่รับโทรศัพท์ของนฤเบศวร์แล้วเปิดประตู คนอื่นๆ ได้นอนหลับไปตั้งนานแล้ว
คฤหาสน์ทั้งหลังเงียบจนทำให้กนกอรรู้สึกกลัว
นฤเบศวร์คงไม่ทำอะไรเธอหรอก？
เพราะเขารักเปรมาจนหัวปักหัวปำ เเละรักมากขนาดนั้น
น่าจะ คงไม่ ทำอะไรเธอหรอกนะ！
อีกอย่าง เธอก็มีฝีมือชกต่อยอยู่บ้าง ถ้าเขากล้าทำอะไรเธอ เธอก็จะตีเขาจนตายไปเลย！
พ่อบ้านมองคุณชายใหญ่ดึงผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเข้ามาในบ้าน ทำให้เธอตกตะลึงไปสักพักถึงตั้งสติได้ และอดไม่ได้ที่จะถามบอดี้การ์ดอีกคนขึ้นมาว่า： “ธาม ผู้หญิงที่คุณชายใหญ่จูงมืออยู่คนนั้นคือใครเหรอ？”
ไม่ใช่ว่าคุณชายใหญ่จะไม่เคยพาผู้หญิงกลับมาบ้านมาก่อน เเต่ว่าคนที่พากลับมาทุกครั้งคือเปรมา
คนที่อยู่ดูแลคฤหาสน์หลังนี้ได้อยู่มาสิบปีเเล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายใหญ่พาผู้หญิงอื่นนอกจากคุณเปรมามาที่บ้าน
ธามตอบออกมาว่า： “ผมรู้ฐานะของเธอดี แต่ไม่ได้รับการอนุญาตจากคุณชายใหญ่ ผมไม่กล้าพูดหรอก”
พ่อบ้าน： “……”
ทำแบบนี้ไม่ได้ ความอยากรู้อยากเห็นของเขาถูกดึงออกมาแขวนไว้บนที่สูง แต่กลับไม่ยอมบอกให้เขารู้ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
“หน้าตาธรรมดามาก น่าจะไม่เข้าสายตาของคุณชายใหญ่ถึงจะถูก แต่คุณชายใหญ่แสดงอาการหึงหวงออกมาอย่างเห็นได้ชัด เสมือนสามีที่จับได้ว่าภรรยามีชู้ ทั้งโกรธทั้งหึง แล้วหญิงสาวคนนั้นคือใครเหรอเศรษฐินี”
พ่อบ้านสงสัยมาก
บรรดาบอดี้การ์ดต่างรู้ฐานะของหญิงสาวคนนั้น แต่ไม่ยอมบอกเขา
ช่างไม่มีเหตุผลเลย！
“นฤเบศวร์ คุณปล่อยมือ！ถ้าคุณยังไม่ปล่อยมืออีก ฉันจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ！”
ถึงตอนนี้กนกอรเริ่มมีความกลัวเล็กน้อย
นฤเบศวร์ดึงเธอเข้าบ้าน ผ่านห้องรับแขก แล้วตรงไปชั้นบน เมื่อได้ยินคำเตือนข่มขู่จากเธอ เขาเอียงหน้าแล้วพูดเสียงเย็นชาออกมาว่า： “หุบปาก！”
“คุณให้ฉันหุบปากฉันก็ต้องหุบปากเหรอ ทำไม？คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？นฤเบศวร์ คุณลืมความสัมพันธ์ระหว่างเราไปแล้วใชไหม？คุณอารมณ์เสียอะไร โกรธอะไรเหรอ？ความสัมพันธ์ของพวกเราคือทำธุรกิจร่วมกัน ฉันเอาเงินแล้วแสดงละครก็เท่านั้นเอง！”
นฤเบศวร์หยุดลง
กนกอรนึกว่าเขาจะพูดเหตุผลกับเธอ และกำลังเตรียมตัวเจรจา จู่ๆ เท้าก็ลอยขึ้นมา เธอถูกนฤเบศวร์อุ้มขึ้นมา เเถมโยนเธอขึ้นใส่บนบ่า เเล้วเเบกเธอขึ้นไปชั้นบน
ครั้งแรกที่ถูกคนเเบกเเบบนี้ ทำให้กระเพาะโดนทับไม่สบายตัวเลย กนกอรโกรธจนใช้มือทุบตีเขา ดึงผมเขา ดึงหูเขา ทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นเขา
เขาไม่ได้สนใจ
เมื่อแบกเธอมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง เสียงดังโป้ง เขาใช้เท้าถีบประตู เเล้วแบกเธอเข้าไปในห้อง จากนั้นถีบมันกลับ เพื่อปิดประตูให้เรียบร้อย
แค่เวลาไม่กี่นาที กนกอรก็รู้สึกเหมือนโลกหมุน จากนั้นเธอก็ถูกโยนไปในเตียงใหญ่ใบหนึ่ง
ไหวพริบเธอดีมาก หลังจากถูกโยนไปที่เตียงแล้ว เธอพลิกตัวหลายตลบ ก็สามารถพลิกลงมาจากเตียงได้ เมื่อเห็นว่าเตียงค่อนข้างสูง เธอจึงมุดเข้าไปอยู่ใต้เตียงโดยไม่คิดอะไรเลย
โตมายี่สิบสี่ปี เป็นครั้งแรกที่เธอจนตรอกและกลัวขนาดนี้
เวลาที่นฤเบศวร์โกรธขึ้นมา มันน่ากลัวแบบนี้เอง ！
พระเจ้า ขาทั้งสองข้างของเธอถูกเขาจับไว้
กนกอรถพยายามดิ้นรนเต็มที่ เพื่อสลัดมือทั้งสองข้างของเขาให้หลุดออกไป
แต่น่าเสียดายที่ทำไม่ได้
ถึงแม้เตียงนี้จะสูง เธอสามารถมุดเข้าไปใต้เตียงได้ แต่ก็ไม่สามารถนั่งได้ ทำได้แค่เอาตัวแนบติดกับพื้น ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยากสลัดมือทั้งสองข้างของเขาออก
สุดท้าย เธอก็ถูกเขาลากตัวออกมาจากใต้เตียงจนได้
ราวกับลากสุนัขที่ตายแล้วออกมา……
ณ เวลานี้ กนกอรยังสามารถคิดคำพูดนี้ออกมาได้
หลังจากถูกนฤเบศวร์ลากออกมาจากใต้เตียงแล้ว กนกอรอยากชกตีกับนฤเบศวร์ แต่เนื่องจากความแข็งแกร่งของร่างกายผู้ชายที่เหนือกว่าอยู่แล้ว ทำให้เธอถูกกดทับลงไปที่เตียงทันที
หนักมาก！
กนกอรสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ！
เพราะปรกติ เขาเป็นฝ่ายยอมเธอมาโดยตลอด
ไม่งั้นฝีมือเหมือนแมวสามขาแบบเธอ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยด้วยซ้ำ！
นฤเบศวร์จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้และกดไว้ด้านข้างศีรษะทั้งสองข้าง ร่างกายที่สูงใหญ่กดทับเธอไว้ ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้ เขาก้มหน้าลง หายใจหอบ และจ้องมองไปที่เธอ
กนกอรพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา แต่ก็ดิ้นไม่หลุด
เธอเองก็หายใจหอบ มองไปที่เขา สายตาเต็มไปด้วยความกลัว
กว่าจะผ่านเรื่องวุ่นวายนี้ ช่างเหนื่อยเหลือเกิน！
หลังจากผ่านไปแล้วหลายนาที พวกเขาทั้งสองถึงปรับลมหายใจกลับมาเหมือนเดิมได้ กนกสัญญาณหน้าดำดิ่งแล้วพูดออกคำสั่งออกมาว่า： “นฤเบศวร์ คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ！”
“สถานที่แบบนั้นคุณก็กล้าไป กนกอร คุณใจกล้าเกินไปแล้ว”
“ฉันอยากไปไหนก็ไปได้ เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉัน！”
“นฤเบศวร์ พวกเราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้น！”
นฤเบศวร์สบถออกมาแล้วพูดขึ้นว่า： “ผมสามารถทำให้คุณกลายเป็นภรรยาที่แท้จริงของผมได้ตลอดเวลา！”
เมื่อนึกถึงตอนเธอไปที่นั่นไปยั่วยวนผู้ชายคนอื่น ทำให้นฤเบศวร์อยากจัดการเธอเสียเดี๋ยวนี้เลย
ทำเขาโมโหจริงๆ ！
ปล่อยผู้ชายที่ร่ำรวย และหล่อเหลาอย่างเขาไม่มายั่ว แต่กลับไปหาไอ้หน้าขาว！
“คุณกล้าเหรอ！”
“คุณลองดูได้ว่าผมกล้าหรือไม่กล้า！”
กนกอรพูดไม่ออก
เพราะเธอเป็นคนไม่กล้าลอง
“พูด！”
“พูดอะไรนะ？”
นฤเบศวร์สีหน้าดำดิ่งลง
กนกอรกะพริบตา ตอบโอะออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันพูด ฉันพูด คุณเป็นหนุ่มหล่อ คุณหล่อกว่าผู้ชายในนั้นอีก พอใจหรือยัง？”
นฤเบศวร์： “ผมไม่ได้ให้คุณมาชมผม ผมถามคุณว่าใครเป็นคนเสนอให้ไปที่นั่น？เทวิกาหรือมิลินท์？”
กนกอร： “……ฉันเป็นคนเสนอเอง”
ใบหน้าของนฤเบศวร์เขียวขึ้นมาทันที “คุณเสนอเหรอ？คุณรู้จักคลับ รักนะได้ยังไง？”
“ภณเป็นคนแนะนำไง”
“ภณคือใครอีก？”
ได้ยินชื่อของผู้ชายคนอื่นจากปากเธอ ทำให้นฤเบศวร์ยิ่งหึงขึ้นมาอีก
เขาไม่รู้เลยว่าความหึงของตัวเขาจะแรงกล้าขนาดนี้
ช่างบัดซบจริงๆ ！
เธอคือกนกอรนะ ไม่ใช่เปรมา แต่เพื่อกนกอรแล้ว เขากลับมีอาการหึงหวงถึงขนาดนี้
“หนุ่มหล่อไง”
“หนุ่มหล่ออีกแล้วเหรอ！คุณรู้จักหนุ่มหล่อกี่คน？บอกชื่อพวกเขาออกมาให้หมด！”
เขาจะจัดการมันทีละคน！
“คือคนที่ชื่อกันตภณที่ไปดื่มกาแฟร้านคุณคนนั้นใช่ไหม？” นฤเบศวร์นึกออกมาได้
กนกอรตอบอืมออกมาอย่างเปิดเผย： “คือเขานั่นแหละ”
“เขาคือผู้ชายบาร์โฮสเหรอ？”
“……นฤเบศวร์ คุณจะดูถูกหนุ่มหล่อแบบนี้ไม่ได้นะ เขาไม่ใช่เด็กเสิร์ฟของที่นั่น”
“ผู้ชายที่ดี ใครจะไปเอ่ยถึงคลับ รักนะ เขาต้องเป็นผู้ชายในบาร์โฮสแน่นอน กนกอร คุณอยู่ห่างจากเขาหน่อย ระวังเขาจะดูดเลือดคุณจนหมด ไม่ง่ายเลยกว่าคุณจะกลายเป็นเศรษฐินีน้อยได้ ถ้าถูกเขาดูด คุณก็จะกลับไปเหมือนเมื่อก่อนอีก”
กนกอรพูดออกมายังประชดว่า： “คุณเองก็เคยไปที่นั่นเลย แสดงว่าคุณไม่ใช่ผู้ชายที่ดี”
นฤเบศวร์พูดไม่ออก
มองไปที่ชุดสูทของผู้ชายคนอื่นที่สวมอยู่บนร่างเธอ นฤเบศวร์รู้สึกขวางหูขวางตามาก อยากถอดชุดสูทนี้ของเธอออก
เมื่อคิดได้ก็ลงมือทำทันที เขารีบใช้มือหนึ่งข้างจับมือสองข้างของกนกอรไว้ แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ถอดเสื้อผ้าของกนกอรออก
กนกอรที่เพิ่งสงบนิ่งลง เริ่มเกิดความกังวลขึ้นมาอีกครั้ง
เธอขัดขืนอย่างเต็มที่ อยากดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของนฤเบศวร์ ปากก็พูดด่าออกมาว่า： “นฤเบศวร์ ถ้าคุณกล้าขืนใจฉัน ฉันจะเกลียดคุณทั้งชีวิต！”
