รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 341 โดนขวาง
เทวิกาหยุดลง เผยรอยยิ้มทางธุรกิจเล็กน้อย ทักทายไปทางอินทัช: “ผู้ช่วยอินทัช”
อินทัชไม่ได้ยิ้มตอบ แต่เขาพยักหน้าให้เธอ ด้วยสีหน้าอ่อนโยน ถือเป็นการตอบรับการทักทายของเทวิกา
คิดว่าเขาจะเดินผ่านไป เทวิกาจึงเปิดทางให้เขา
แต่อินทัชไม่ได้ขยับไปไหน ยืนมองเทวิกาที่กำลังหอบกองเอกสารไปทำลายอยู่ตรงนั้น ถามเธอขึ้น: “นี่คุณกำลังจะทำอะไรครับ?”
“พี่เล็กบอกว่าเอกสารพวกนี้ใช้ไม่ได้แล้ว ให้ฉันเอาไปทำลายน่ะค่ะ”
“มันเป็นหน้าที่ของคุณเหรอ?”
เทวิกาชะงักเล็กน้อย งานของเธอระบุเอาไว้ว่าเธอเป็นผู้ช่วยของผู้จัดการxx แต่ผู้จัดการxxหน้าตาเป็นยังไง เธอก็ไม่รู้ ตั้งแต่เธอเข้ามาจนถึงตอนนี้ยังไม่เคยได้เจอผู้บังคับบัญชาของเธอสักครั้งเลย
ถามคนอื่นๆถึงได้รู้ว่าผู้บังคับบัญชาของเธอออกไปทำงานข้างนอก ยังไม่กลับมา
ดังนั้น ขอบเขตงานของเธอในตอนนี้ยังไม่มีข้อสรุปที่แน่นอน ใครอยากให้เธอทำอะไร เธอก็ทำอันนั้นแหละ
“ช่วงนี้ฉันยังไม่มีงานอื่นให้ทำ ก็เลยช่วยพี่เล็กไปก่อนค่ะ”
ได้ฟังคำตอบของเทวิกา อินทัชจ้องเธออยู่สักพัก ตอนที่ทุกๆคนกำลังประหม่าสุดขีด อินทัชก็พูดขึ้นนิ่งๆ: “อืม พนักงานใหม่ต้องเรียนรู้เยอะๆ ลงมือทำให้มาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสำคัญหรือไม่สำคัญ ถ้าได้ทำด้วยตัวเอง ยังไงก็คงได้เรียนรู้อะไรบ้าง”
ไม่มีใครเริ่มทำเรื่องใหญ่ๆตั้งแต่เริ่มต้นหรอก ต่างก็เริ่มจากเรื่องเล็กๆ
ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ของใครล้วนแต่เริ่มจากศูนย์กันทั้งนั้นแหละ
เทวิกาก็คิดอย่างนี้ เธอขอบคุณอินทัช: “ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะค่ะผู้ช่วยอินทัช”
“แต่ว่า ก็อย่าหัวอ่อนเกินไป จนโดนคนเอาเปรียบล่ะ ที่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปน่ะถ้ามีใครแอบขี้เกียจรังแกพนักงานใหม่ คนพวกนั้นจะโดนไล่ออกจากบริษัททันที”
ที่อินทัชพูดอย่างนี้ แสดงว่าเขาได้ยินอะไรมาเยอะ
พี่เล็กถึงกับเหงื่อซึม แม้แต่รินรดาเองก็หน้าซีดเผือดไปด้วย
ผู้ช่วยอินทัชกับผู้บริหารระดับสูงมากมายคงเห็นพฤติกรรมเมื่อกี้ของทั้งสองคนแล้วสินะ จะรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ไม่ได้หรือเปล่าเนี่ย?
เทวิกายิ้ม พูดขึ้น: “ขอบคุณค่ะผู้ช่วยอินทัช ฉันไม่โดนใครรังแกตามอำเภอใจหรอกค่ะ”
อินทัชเห็นเธอสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน จึงชื่นชมอยู่ในใจ: สมแล้วที่เป็นเถ้าแก่เนี้ย แสดงละครได้อย่างเฉียบแหลม ความสงบนิ่งเช่นนี้แทบไม่แตกต่างจากบอสเลย
อินทัชเบ้ปาก มองไปทางพี่เล็กกับรินรดาอีกครั้ง แม้กระทั่งตอนที่เขาเผชิญหน้ากับเทวิกาก็ยังต้องระมัดระวัง กลัวว่าจะโดนเถ้าแก่เนี้ยที่ออกตรวจตรานอกเครื่องแบบจับจุดอ่อนได้ แต่คนพวกนี้กลับกล้าที่จะเอาเปรียบทำให้เถ้าแก่เนี้ยได้รับความลำบากอย่างเหิมเกริม อากาศตอนนี้คงร้อนไม่พอสินะ คิดว่าหางานมันง่ายนักใช่ไหม?
“ไปทำงานเถอะ”
เทวิกาแสดงละครได้อย่างแนบเนียน แต่อินทัชแสดงได้สมบทบาทยิ่งกว่า ใครๆก็มองไม่ออกว่าอินทัชแสดงความนอบน้อมเทวิกาอยู่ลางๆ
เทวิกาเดินหอบเอกสารกองนั้นไปทำลายแล้ว
อินทัชยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีนิ่งเฉยเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงชั่วครู่ก็เดินออกไปเช่นกัน
แค่เขาเดินไป คนภายในห้องเอาแต่มองกันไป มองกันมา ต่างก็เข้าใจความคิดในสายตาของอีกฝ่าย
พี่เล็กดึงทิชชูมาเช็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจากบนหน้าผากหลายต่อหลายครั้ง
ต่อให้เธอฝันก็ยังคิดไม่ถึงว่าผู้ช่วยอินทัชจะพาผู้บริหารระดับสูงตระเวนสังเกตการณ์มาถึงชั้นสาม นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย
นึกถึงตอนที่พวกเขาได้ขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง ตามปกติแล้วจะมีบางคนที่ดูมีความสามารถโดดเด่น แต่สุดท้ายกลับไม่ได้เลื่อนขั้น ทุกคนจึงพากันคิดว่าคนที่ได้เลื่อนขั้นคงมีคนหนุนหลังอยู่สินะ ตอนนี้ดูแล้วไม่ใช่ว่ามีคนหนุนหลังหรอก เป็นพวกผู้บริหารระดับสูงต่างหากที่มาดูลักษณะการทำงานของพวกเขาอย่างเงียบๆ
สังเกตการณ์ลักษณะท่าทีของพวกเขาอย่างลับๆ
ความสามารถที่พอๆกันของคนสองคน คนที่มีบุคลิกที่ดีคงได้เลื่อนขั้นสินะ
เทวิกาไม่รู้ว่าทุกคนคิดยังไง เธอฺอยู่ที่หน้าเครื่องทำลายกระดาษ หลังจากดูเอกสารเหล่านั้นอย่างจริงจังหนึ่งรอบ ถึงได้เริ่มทำลายเอกสารพวกนั้น
ข้อมูลภายในบริษัท ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีประโยชน์ ก็ห้ามเล็ดลอดออกไปนอกบริษัทเด็ดขาด ถ้าไม่เก็บรักษาเอาไว้ ก็ต้องทำลายทิ้งไป
ภายใต้ฟ้าเดียวกัน คนที่ต่างกันอยู่กันคนละสถานที่กำลังทำเรื่องที่ไม่เหมือนกัน
เมืองซูเพร่า โอเอ กรุ๊ป
รถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งหยุดอยู่ที่หน้าประตูบริษัท พลอยไพลินบีบแตรรถอย่างรุนแรง
รปภ.ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่เห็นเธอแต่แรกแล้ว แต่ไม่ได้เปิดประตู เมื่อได้ยินเธอบีบแตร จึงเดินออกมา ถามพลอยไพลินอย่างสุภาพ: “คุณพลอย คุณมาพบใครครับ?”
“พูดมาก! เปิดประตู ฉันจะเข้าไป”
พลอยไพลินด่าออกมาอย่างเย็นชา ทั้งยังใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง ต้องการให้รปภ.เปิดประตูเพื่อเธอจะได้ขับรถเข้าไป
รปภ.คนนั้นพูดอย่างลำบากใจ: “คุณพลอยครับ รองประธานของพวกเราได้เน้นย้ำเอาไว้ ช่วงหลายวันนี้ถ้าคุณพลอยมา ต้องได้รับการอนุญาตจากเขาก่อน คุณพลอยถึงจะเข้าไปได้ครับ”
ท่านประธานไปทำงานนอกสถานที่ รองประธานจึงต้องเป็นคนควบคุมโอเอ กรุ๊ป
แม้ว่าภายในบริษัทจะมีรองประธานหลายคน แต่รองประธานอาวุโสสองท่านนั้นเป็นเพียงน้องชายของท่านประธาน ส่วนรองประธานหนุ่มเป็นถึงลูกชายแท้ๆของท่านประธาน คุณชายของตระกูลสาระทา
แม้ด้านนอกจะมีข่าวลืออย่างหนาหูว่าประธานไซม่อนไม่พอใจในตัวลูกชาย ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกจะแย่ขนาดนี้ แต่ถ้าประธานไซม่อนยังไม่มีลูกชายคนที่สอง โอเอ กรุ๊ปในวันข้างหน้าก็ต้องมอบให้รองประธานประยสย์อยู่แล้ว เขาเป็นถึงว่าที่เจ้าของโอเอ กรุ๊ป
ในใจของทุกคนต่างรู้ดี
พลอยไพลินขมวดคิ้ว “ฉันเป็นใคร พวกนายแหกตาดูให้ชัดๆแล้วค่อยมาพูดกับฉัน”
รปภ.หนุ่มที่มีความมั่นใจคนนั้น คิดว่าตนเองไม่ได้มองผิดไป ทั้งยังใจกล้ามากด้วย เขาจงใจขยี้ตาตัวเองอยู่หลายรอบ มองพลอยไพลินแล้วพูดขึ้น: “คุณพลอยครับ ผมดูอย่างชัดเจนแล้ว คุณก็คือคุณพลอย เป็นคุณจริงๆไม่ผิดแน่ครับ ไม่ใช่การแอบอ้างตัวตนด้วยครับ”
พลอยไพลินโมโหเขาจนหน้าเขียว พูดอย่างเดือดดาล: “รู้ว่าฉันเป็นใครแล้วยังไม่เปิดประตูอีก! ไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม!”
“คุณพลอย รองประธานประยสย์สั่งไว้แล้วนี่ครับ ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากเขาห้ามให้คุณพลอยเข้าไป”
“ประยสย์กล้าขวางฉันอย่างนี้! เขาคิดว่าโอเอ กรุ๊ปเป็นของเขาแล้วสินะ!”
รปภ.พึมพำเบาๆ: “หรือจะให้เป็นของคุณล่ะ?”
“นายพึมพำอะไร?”
รปภ.รีบพูด: “คุณพลอย รอสักครู่นะครับ ผมจะช่วยรายงานให้คุณเอง ถ้ารองประธานประยสย์อนุญาตให้คุณเข้าไป ผมจะเปิดประตูให้คุณทันทีครับ”
พูดจบก็หมุนตัวกลับไปที่ห้องทำงานรปภ. โทรขึ้นไปรายงาน
พลอยไพลินโมโหที่เขาไม่แสดงความเคารพจนอยากจะชนประตู แต่คิดๆแล้วรถของเธอแข็งแกร่งไม่เท่าประตูใหญ่ของโอเอ ส่วนประยสย์ที่เกลียดเธอขนาดนั้น ไม่มีทางชดใช้ค่าเสียหายให้รถของเธอหรอก
จึงทำได้เพียงอดกลั้นความโมโหเอาไว้
รอให้เธอได้เจอไซม่อนก่อน ประยสย์โดนดีแน่!
ถือโอกาสที่ไซม่อนไม่อยู่ ถึงได้ปฏิบัติกับเธออย่างนี้ วันหน้าถ้าเธอแต่งเข้าไปในตระกูลสาระทาแล้ว ประยสย์ผู้ซึ่งเป็นลูกเลี้ยงคนนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง? แต่ยังไงก็เก็บเอาไว้ไม่ได้!
พลอยไพลินฉีกประโยสย์เป็นชิ้นๆจนแหลกละเอียดอยู่ในใจ!
ไม่ทันรอให้รปภ.ให้คำตอบเธอ เธอก็โทรไปหาประยสย์เอง
นานมากกว่าประยสย์จะรับสายเธอ
“ประยสย์ ฉันอยากเจอนาย”
พลอยไพลินอดกลั้นความโมโหเอาไว้ ทำให้น้ำเสียงของตนเองสงบนิ่ง
“มีธุระอะไร?”
ประยสย์พูดอย่างเย็นชา “ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่โต ฉันไม่มีเวลาเจอเธอหรอก”
“วางมาดใส่ฉันให้มันน้อยๆหน่อย ตอนนี้ฉันต้องการพบนาย อย่าคิดว่าพวกเขาจะขวางฉันได้!”
หลังจากประยสย์ที่ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ จึงตอบกลับมา: “ให้ห้านาที”
พูดจบ ก็ไม่สนใจว่าพลอยไพลินจะมีปฏิกิริยายังไง วางสายไปทันที
นี่ทำให้พลอยไพลินอยากจะโยนมือถือทิ้ง
ลูกสาวของตระกูลเลิศธนโยธาที่ทรงเกียรติ ว่าที่ภรรยาของไซม่อน ทั้งยังกำลังจะเป็นแม่เลี้ยงของประยสย์ด้วย ไม่นึกว่าประยสย์จะกล้าทำอย่างนี้กับเธอ!
