รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 357 ยศพัฒน์เก่งเกินไปแล้ว
“ทำไมจะแยกออกมาไม่ได้ ไม่ต้องดูแลพวกเขาอีก”
“กิจการพื้นฐานร้อยปีตระกูลสาระทานั่น เป็นวิถีการดำรงชีวิตเช่นนี้มาเป็นร้อยปีแล้ว ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากแยกออกมา เส้นทางนี้ยากลำบาก พ่อหวังว่าบั้นปลายชีวิตจะช่วยแกแยกออกมาได้ ถ้าทำสำเร็จแล้ว ต่อไปพวกเราก็จะเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกเขาอีก ถ้าล้มเหลว บางทีเราสองคนพ่อลูกอาจจะต้องอธิบายออกไป”
ไซม่อนพูดถึงตรงนี้ใบหน้าเผยถึงความปวดใจ “ไม่อยากให้วิกากลับมาเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้จริงๆ แต่เธอถูกลากเข้ามาแล้ว เธอจะต้องเผชิญหน้า วิกาได้รับการเลี้ยงดูอย่างไร้กังวลจากตระกูลวาชัยยุง นิสัยใจดี ไม่มีความโหดเหี้ยมอำมหิต ถ้าหากไม่มียศพัฒน์ปกป้องอยู่ เธอคงอยู่กับบ้านเราได้ไม่นานแน่”
“ประยสย์ แกกลับไปพักที่บ้านเถอะ พ่อก็จะหลับสักพัก”
ไซม่อนพูดถึงตรงนี้ก็ไม่ได้คุยกับลูกชายต่อ จากนั้นก็หลับตาลง
ลูกชายรู้ว่าที่ตอนแรกเขาเมินเฉยภรรยา และลูกชายของเขาต่างก็เพื่อปกป้องพวกเขา เขาก็พอใจแล้ว
อย่างน้อย ลูกชายไม่โง่ คิดอย่างเข้าใจได้
พ่อและพี่ชายไปเจออะไรมาบ้างในตอนกลางคืน เทวิกาเองก็ไม่รู้
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว
หันหน้าไปมองด้านข้าง เจ้าบื้อคนนั้นไม่อยู่ในห้องแล้ว
เธอบ่นพึมพำอยู่สองสามคำ ได้ยินไม่ชัดว่าเธอกำลังพึมพำอะไรอยู่
หยิบโทรศัพท์มาจากบนหัวเตียง มองดูเวลา จะนอนอืดอยู่บนเตียงต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะต้องลุกขึ้น
เธอลูบเอว แล้วก็พึมพำอีกว่า: “พี่ชายยังจะกังวลว่าเขาเป็นขันทีอีกนะ เอวของฉัน!”
เธอสงสัยว่าเมื่อคืนเขาทวงหนี้ซะแล้ว ทวงหนี้เธอที่ไปคลับ รักนะในคืนนั้น
นั่งอยู่บนเตียงสักพัก จำได้ว่าวันนี้แม่ทั้งสองจะกลับมาจากเกาะ เทวิกาก็โทรศัพท์ไปหาแม่ของเธอ
ทันทีที่ญาณินรับสายก็พูดว่า: “วิกา แกไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมแม่นะ แม้ว่าพ่อแกจะโดนพิษจริงๆ นั่นมันก็เรื่องของเขา แม่จะไม่มีทางเป็นยาแก้พิษของเขาหรอก”
เธอคิดว่าลูกสาวโทรมาเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ
เทวิกาฟังจนตะลึง
พ่อเธอโดนพิษ?
พ่อเธอโดนพิษเหรอ?
สีหน้าของเทวิกาเปลี่ยนไป แล้วรีบถามว่า: “แม่คะ พ่อหนูเป็นอะไรเหรอ? เขาโดนพิษเหรอ? พิษอะไร?”
ญาณิน: “……แกไม่รู้เหรอ ไม่ใช่ว่าจะโทรมาเกลี้ยกล่อมแม่ให้ไปช่วยพ่อแกเหรอ?”
“แม่คะ ถ้าแม่ช่วยพ่อหนูได้ เห็นแก่หนูและพี่ชาย แม่ช่วยพ่อได้ไหมล่ะ?”
เทวิกายังไม่รู้ว่าพ่อถูกพิษอะไร แต่ได้ยินแม่พูดว่าสามารถช่วยเขาได้ ไม่คิดอะไรแล้ว ก็ขอร้องให้แม่ช่วยคน
ญาณินรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวจะต้องเกลี้ยกล่อมเธอเหมือนกับลูกชาย เธอกล่าว: “พ่อแกตกหลุมพรางของพลอยไพลิน พี่ชายแกยังโทรมาหา ให้แม่……พ่อแกกับพลอยไพลินกำลังเข้าได้เข้าเข็ม ไม่แน่อาจจะทำอะไรกันอยู่ก็ได้ พี่ชายแกก็คือก้างขวางคอ”
เทวิกา: “……แม่ แม่ว่าพ่อของหนูเป็นแบบนั้นเหรอนี่……ให้พี่หนูไปส่งเขาที่โรงพยาบาลก็ได้ แม่ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูยังไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุ” เธอกำลังงุนงง แม่ก็ไม่ใช่หมอเทวดา พ่อก็โดนพิษ ทำไมต้องให้แม่ลงมือช่วย
ที่แท้ก็คือพิษแบบนั้นนี่เอง
มิน่าล่ะแม่เธอถึงได้โกรธขนาดนั้น
“แม่ไม่โทษแก ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นพ่อของแกกับพี่ชายแก เป็นลูกสาวก็ไม่มีทางที่จะมองดูพ่อตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก”
“แม่ก็ไม่ต้องกังวลนะคะ ขอเพียงแค่ส่งไปโรงพยาบาล ไม่เป็นไรหรอก”
ญาณิณกล่าวเบาๆ: “แม่ไม่ได้กังวล เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงไม่เกี่ยวกับแม่ สิ่งที่แม่กับเขายังเกี่ยวข้องกัน ก็คือแกกับประยสย์”
เทวิกาวางใจลง และพูดอย่างไม่เข้าใจ: “พลอยไพลินต้องการวางยาใส่พ่อเหรอ? พวกเขาดีขนาดนั้น หนูคิดว่าพวกเขา……”
เรื่องรักๆใคร่ของพ่อ เทวิกาก็พูดมากไม่ได้
แค่รู้สึกว่าพ่อกับพลอยไพลินคบกันก็เป็นการหักหลังแม่แล้ว
“พ่อแกก็อายุปูนนี้แล้ว คิดว่าเขาอายุ 18 ปี 22 ปี สินะ งานก็ยุ่ง มีความกดดันสูง อยากจะทำแต่ก็ไม่มีแรงมันก็เป็นเรื่องปกติ สิ่งที่พลอยไพลินต้องการที่สุดในตอนนี้ น่าจะรีบตั้งครรภ์ให้เร็วๆล่ะมั้ง”
หลังจากญาณิณได้สติ เธอก็สามารถมองเรื่องนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
เพียงแค่เรื่องของตระกูลสาระทา นอกจากลูกสองคนของเธอ เธอก็จะไม่ยอมแปดเปื้อนอีก
ไซม่อนคับแค้นใจอย่างยิ่ง : ที่รัก ไม่ใช่ว่าฉันอยากทำแต่ไม่มีแรงหรอกนะ ฉันทำเพื่อรักษาตัวให้บริสุทธิ์ดั่งหยกให้คุณต่างหากล่ะ!
“วิกา ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว เรากลับกันวันนี้ ทานมื้อเช้าเสร็จ ก็ขึ้นเครื่องแล้ว”
ญาณินเปลี่ยนเรื่อง
“หนูก็กำลังคิดจะถามแม่พอดีว่ากลับวันนี้หรือเปล่า แม่ ให้หนูไปส่งแม่ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่แค่แม่คนเดียวสักหน่อย คุณปู่คุณย่า แล้วก็พ่อแม่บ้านตระกูลวาชัยยุงก็อยู่ด้วย พวกเรามีเพื่อน ไม่ต้องให้แกกับพัฒน์มารับหรอก แกก็ไม่ต้องรออย่างใจจดใจจ่อที่บ้านแล้ว จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
เทวิกาพูดอ๋อ
สองแม่ลูกคุยโทรศัพท์กันสักพักหนึ่ง หลังจากวางสาย เทวิกาก็รีบโทรหาพี่ชาย
หลังจากที่ประยสย์รับสาย เธอก็รีบถามว่า: “พี่ พ่อเป็นอะไรเหรอ?”
“พัฒน์เล่าแกฟังเหรอ?”
“ไม่ใช่ ฉันเพิ่งโทรหาแม่ แม่บอก พ่อไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หลังจากพูดจบ เธอถามอย่างรู้ภายหลังว่า “พี่ พี่กับพัฒน์เคยติดต่อกันเหรอ?”
“พ่อไม่เป็นไรแล้ว เมื่อคืนฉันโทรหาแก พัฒน์เป็นคนรับสาย วิกา แค่นี้ก่อนนะ พ่อให้คนมาหาฉันแล้ว ฉันต้องไปพบพ่อก่อน”
“โอเค”
เมื่อรู้ว่าพ่อไม่เป็นอะไรแล้ว เทวิกาก็วางใจลง
ว่ากันว่าหลังจากที่ส่งโรงพยาบาล พ่อก็จะไม่เป็นไร
ทำไมต้องบังคับให้แม่เธอฝืนใจเป็นยาแก้พิษให้พ่อนะ
ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าพ่อโดนพิษรัก ยังคิดว่าเป็นพิษอย่างอื่น จึงอ้อนวอนขอร้องแม่ผู้งดงาม
แต่เธอยังคงส่งข้อความถึงแม่ของเธอ
ญาณินก็ไม่ได้ตอบกลับเธอ
ผู้อาวุโสที่ลาพักร้อนวันนี้ก็จะกลับมากันหมดแล้ว
พ่อก็ไม่เป็นอะไรแล้ว
เทวิกาอารมณ์ดีขึ้น
ไม่นานก็เปลี่ยนชุดเสร็จ หลังจากชะล้างเสร็จ ก็ลงไปข้างล่าง
ยังคงอยู่ที่บันได เธอก็ได้ยินเสียงธนัทที่เป็นลูกพี่ลูกน้องร่วมสายเลือดของเธอ ซึ่งกำลังชื่นชมยศพัฒน์อยู่
ได้ยินเขาพูดว่า: “ยศพัฒน์ คุณยังทำอาหารได้ด้วย ดูอาหารเช้าที่มีคุณค่าทางโภชนการ ไม่ด้อยไปกว่าเชฟโรงแรม 5 วิกาเลย วิกาของเราลาภปากแล้วล่ะ”
น้องเขยของเขาคนนี้สุดยอดจริงๆ
ธนัทรู้สึกละอายใจเล็กน้อย
เขาก็เป็นคนดูแลครอบครัว เขาเป็นคนดูแลตระกูลธวัชพลังกร ความสามารถยังต่างกันมาก
ยศพัฒน์เก่งเกินไปแล้ว
เก่งขนาดนี้ก็ช่างเถอะ แถมยังทำอาหารเป็นอีกต่างหาก
หลักๆก็คือ แค่ชั้นวางของเขาก็ไม่จัด สวมผ้ากันเปื้อนเข้าไปในครัวตอนเช้าตรู่ เตรียมอาหารเช้าที่มีประโยชน์ให้ลูกพี่ลูกน้อง เห็นได้จากสิ่งนี้ สามีของลูกพี่ลูกน้องคลั่งรักลูกพี่ลูกน้องของเขามาก
ธนัทรู้สึกมีความสุขแทนเทวิกา
ยศพัฒน์ตอบว่า: “พี่น้องครอบครัวเราก็ทำอาหารเป็นกันหมด”
ก็แค่ทักษะการทำอาหารของบางคนธรรมดามาก ยังไงซะทำอาหารให้สุก อาหารกินได้ไม่ตายก็พอ
“การใช้ชีวิตของครอบครัวตระกูลอริยชัยกุลของพวกคุณดีมากเลยนะ พี่น้องของพวกคุณสองสามคนมารื้อฟื้นความรู้ความเข้าใจที่ฉันมีต่อลูกคนรวย อ๋อ ไม่รู้ว่าพวกคุณรวยมากี่รุ่นแล้ว”
ธนัทรู้สึกว่าตระกูลอริยชัยกุลคือครอบครัวที่ร่ำรวยอีกระดับ
ไม่น่าแปลกใจที่ตระกูลอริยชัยกุลยืนหยัดอยู่ในเมืองแอคเซสซ์อย่างมั่นคง เลี้ยงลูกหลานอย่างดี ทุกคนเป็นคนมีความสามารถเก่งกาจ คนอื่นกลัดกลุ้มว่าจะได้ผู้สืบทอดที่ไร้ประสิทธิภาพ ตระกูลอริยชัยกุลไม่ต้องกลัดกลุ้มใจเลย เพียงแค่ดึงคุณชายออกมา ก็สามารถต่อยอดธุรกิจครอบครัวได้แล้ว
