รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 358 ดอกไม้ที่พัฒน์ส่ง
คุณพัฒน์กล่าวอย่างนอบน้อมถ่อมตัว: “อันที่จริงครอบครัวของเรา ทำตามคำที่ว่า ‘ครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองกันก็จะเจริญรุ่งเรือง’ ได้จริง”
ครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองกันก็จะเจริญรุ่งเรืองคำไม่กี่คำนี้ ใครๆก็พูดได้ แต่พูดได้กับทำได้มันคนละเรื่องเลย
หลังจากที่ธนัทเงียบ พยักหน้า กล่าวว่า: “ที่จริง พวกคุณสามารถทำให้เป็นครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองกันได้จริงๆ บ้านอื่น ถึงแม้ว่าจะนำคำว่าครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองกัน แขวนไว้ที่ห้องโถง ดูอยู่ทุกวัน ก็ยังทำให้เป็นครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองกันจริงๆไม่ได้เลย”
มักจะเพื่อผลประโยชน์เล็กน้อย มีความขัดแย้งเล็กน้อย ทะเลาะกันจนอยู่ไม่เป็นสุข
คำไม่กี่คำนั้นปักไว้ แล้วเอาไปใส่กรอบ แขวนไว้ที่ห้องโถง มองดูทุกคนทะเลาะกันทุกวัน ซึ่งมันดูเสียดสีกับความเป็นจริง
ธนัทคิดเสร็จ ต่อไปเมื่อเขามีชีวิตแต่งงาน จะต้องขอผู้หญิงดีๆมาเป็นภรรยา ว่ากันว่าผู้หญิงดีๆหนึ่งคนจะสามารถทำให้เจริญรุ่งเรืองได้ 3 ชั่วอายุคน มีลูกแล้วก็จะเลี้ยงดูลูกให้ดีๆ เริ่มตั้งแต่รุ่นของเขา ต้องเรียนรู้จากตระกูลอริยชัยกุล และปลูกฝังการใช้ชีวิตที่ดีในตระกูลธวัชพลังกร
ตระกูลเช่นนี้ก็จะสามารถมีความเจริญรุ่งเรือง
สมาชิกในครอบครัวตระกูลธวัชพลังกรเปราะบาง เมื่อมาถึงรุ่นเขา มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น ภาระที่ต้องแบกไม่เพียงแต่ให้การสนับสนุนตระกูลธวัชพลังกรเท่านั้น แถมยังผลิดอกออกผลเพื่อตระกูลธวัชพลังกร แต่จนถึงตอนนี้เขายังไม่พบคนที่ชอบเลย
เมื่อได้ยินลูกพี่ลูกน้องครอบครัวตัวเองชื่นชมพัฒน์ เทวิกาก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกัน
เธอพบสิ่งมีค่าแล้วจริงๆ
และยังโชคดีมากๆ ที่ได้รับการปฏิบัติตัวอย่างจริงใจจากพัฒน์
ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย พัฒน์หันหน้ามา มองเห็นเทวิกาเดินไปถึงประตูห้องครัวพอดี คิ้วและดวงตาที่อ่อนโยนของเขา มุมปากกับรอยยิ้ม เสียงที่สุภาพนุ่มนวล “ที่รัก ตื่นแล้วเหรอ อีกเดี๋ยวได้ทานมื้อเช้าแล้วนะ”
ธนัทมองไปยังลูกพี่ลูกน้องของครอบครัวตัวเอง ชื่นชมกับน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องว่า: “วิกา พัฒน์เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เธอมีบุญนะ”
เทวิกายิ้ม “ขอบคุณพี่ที่ชมนะคะ ฉันก็รู้สึกว่าฉันเป็นคนที่มีบุญคนหนึ่งเลยล่ะ”
เด็กครึ่งขวบถูกคนชั่วอุ้มไป ถูกบังคับให้ห่างไกลพ่อแม่ แต่เธอดวงแข็ง ถูกคนของบ้านตระกูลวาชัยยุงเก็บมาเลี้ยง เข้ามาแทนที่ลูกสาวของพวกเขา เติบโตอย่างมีความสุขสุขภาพแข็งแรงในตระกูลวาชัยยุง หลังจากที่แต่งงานกับพัฒน์ ความโชคดีที่เข้ามาอย่างต่อเนื่อง หาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเจอแล้ว
เธอไม่ใช่คนที่มีบุญหรอก
“ชมเธอคำเดียว เธอก็ลอยขึ้นฟ้าเลยนะ”
ธนัทแตะจมูกที่สวยงามของน้องสาวเบาๆอย่างเอ็นดู
ยศพัฒน์นำอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้วมาวางบนโต๊ะ เขาทำสำหรับสองสามคน
ตอนนี้คุณปู่คุณย่ายังดูแลดอกไม้และต้นไม้อยู่ในสวน ผู้เฒ่าทั้งสองไม่รีบร้อนที่จะทานมื้อเช้า ดังนั้น เขาเตรียมให้สองสามีภรรยาก่อนรวมถึงเตรียมให้ธนัทด้วย
ถอดผ้ากันเปื้อน เขาตอบรับธนัท: “วิกาเป็นคนที่ผมดูแลปกป้อง ที่เธอเขินจนลอยขึ้นฟ้า ผมนี่แหละอวยเธอเอง”
ธนัทยิ้มแล้วกล่าว: “คุณก็อวยเธอไปเถอะ อวยให้เสียคนไปเลย คนที่จะรับไว้ก็เป็นคุณนั่นแหละ”
“ภรรยาของผม ผมอยากอวยยังไงก็อวยอย่างนั้น อวยจนเสียคนอารมณ์จะดีขึ้น มีแค่ผมที่รับเธอได้ ก็จะไม่มีใครแย่งวิกาไปจากผมแล้ว”
เทวิกาหัวเราะลั่น “ตอนนี้มองไปรอบๆเมืองแอคเซสซ์ มีใครไม่รู้บ้างว่าฉันคือภรรยาคุณ มีใครโง่เขลาที่จะกล้าแย่งภรรยาคุณอีกล่ะ?”
เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะรับประทานอาหาร มองดูพัฒน์เตรียมอาหารเช้าที่มีประโยชน์ให้เธอ เขารู้ว่าเธอชอบทานอะไร จับคู่อาหารโปรดของเธอเข้าด้วยกัน มีคุณค่าทางโภชนาการ และสนองความอยากอาหารของเธอ เป็นผู้ชายที่รอบคอบมากจริงๆ
ธนัทก็รอไม่ไหวที่จะชมฝีมือการทำอาหารของพัฒน์ ได้ยินคำพูดของเทวิกา เขายิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันรู้ว่ามีบางคนกล้าแย่งภรรยาของพัฒน์ แต่คนๆนั้นยังไม่เกิด”
รอให้มีลูกแล้ว ลูกก็คือคนๆนั้นที่แย่งภรรยาของพัฒน์ไป
ยศพัฒน์ยิ้ม “ช่วงใกล้ๆนี้ยังไม่มีก่อนหรอก”
เดิมทีธนัทอยากจะถามว่าทำไม นึกถึงสถานะของวิกา นึกถึงความยุ่งเหยิงของตระกูลสาระทา เขาก็เข้าใจถึงแผนของสองสามีภรรยาคู่นี้
“พี่ชาย พี่สะใภ้ คุณธนัท”
เซทท์และณภัทร เข้ามาพร้อมกัน
เทวิการีบถาม: “พวกคุณสองคนทานอะไรกันหรือยัง?”
หลังจากสองพี่น้องเห็นพี่ชายจ้องเขม็งอย่างเคร่งขรึม กล่าวพร้อมเพรียงกันว่า: “ทานแล้วครับ”
เทวิกาคิดว่าทุกบ้านก็มีพ่อครัวอยู่หลายคน เวลาทานข้าวของคนในตระกูลอริยชัยกุล นอกจากสองผู้เฒ่าที่กินเวลาไหนก็ได้ แต่คนอื่นๆมีเวลากำหนดชัดเจน ตอนนี้กำลังจะถึงเวลาทำงานแล้ว สองพี่น้องทานข้าวเรียบร้อยแล้วก็เป็นเรื่องปกติ
และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“พี่ชาย มีดอกไม้วางอยู่ข้างนอกมากมาย เอามาจากไหนเหรอ? ผมดูที่กระถางก็ไม่ใช่ของสวนดอกไม้ที่เราปลูกนี่นา”
ณภัทรถามเขาด้วยความสงสัย
ยศพัฒน์พูดเบาๆ: “ฉันซื้อมาเอง”
ทุกคนมองไปที่เขา
เทวิกาถามเขาอย่างไม่เข้าใจ: “คุณซื้อดอกไม้มาเยอะเลยเหรอ? บ้านเราก็ปลูกดอกไม้ตั้งเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ?”
พูดได้ว่าสามารถพบเห็นดอกไม้ได้ทุกที่ในคฤหัสน์เมเปิล ในทุ่งดอกไม้ที่เชิงเขา มีการปลูกดอกไม้นานาชนิด นอกจากตนจะชื่นชมแล้ว ก็ยังสามารถนำไปขายข้างนอกได้นิดหน่อย ร้านดอกไม้หลายแห่งก็พยายามที่จะซื้อดอกไม้จากคฤหัสน์เมเปิล
ดอกไม้ในคฤหัสน์เมเปิล ไม่เพียงแต่จะปลูกมาอย่างดี ชื่อเสียงก็ยังโด่งดังอีกด้วย
ขอเพียงแค่ร้านดอกไม้เหล่านั้นบอกว่าซื้อมาจากคฤหัสน์เมเปิล จะต้องขายหมดเกลี้ยงอย่างแน่นอน
แน่นอนว่า พวกเขาไม่กล้าโกหกใคร พวกเขากล้าพูดเช่นนี้ได้ ก็ต่อเมื่อนำดอกไม้มาจากคฤหัสน์เมเปิลจริงๆ ไม่ว่าอำนาจและสถานะของตระกูลอริยชัยกุลอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าปลอมชื่อเสียงของคฤหัสน์เมเปิลเพื่อผลกำไร
พัฒน์ยิ้มและไม่พูดอะไร
เทวิการู้สึกสงสัย
หลังจากทานอิ่มแล้ว ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอแทบรอไม่ไหวที่จะออกไปดู
บ้านแต่ละหลังของตระกูลอริยชัยกุลก็มีสวนเป็นของตัวเอง เทวิกาเดินออกจากบ้านมา ก็เห็นสนามหญ้าของพวกเขา เต็มไปด้วยดอกไม้กระถางซึ่งบานสะพรั่งในฤดูกาลนี้ เนื่องจากที่มีมากเกินไป สวนใหญ่ดูมีสีสัน น่าทึ่งมาก
แม้แต่คุณปู่ภูธิปและภรรยา เดินผ่านทุ่งดอกไม้เหล่านี้ด้วยกัน ชื่นชมความงามของดอกไม้นานาชนิด และวิพากวิจารณ์เป็นบางครั้งบางคราว
“สวยมาก!”
เทวิกาอุทานมาประโยคหนึ่ง รีบไปหยิบโทรศัพท์มา ถือโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถ่ายภาพไม่หยุด เธอต้องการถ่ายลงในโมเม้นต์วีแชท ให้คนในโมเม้นต์วีแชทรู้สึกตื่นตะลึง
เธอถ่ายรูปไปพลางถามผู้ชายข้างๆไปพลาง: “พัฒน์ จู่ ๆ คุณซื้อดอกไม้มาเยอะขนาดนี้เอามาทำอะไรเหรอ?”
พัฒน์มองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง เขาบอกเธออย่างตามใจว่า : “นฤเบศวร์จัดทุ่งดอกไม้ เพื่อให้คนที่ผ่านไปมารู้สึกตะลึง คุณก็อุทานว่านฤเบศวร์เป็นคนโรแมนติก อิจฉากนกอร ภรรยาของผม เป็นคนรักที่คนอื่นอิจฉาอยู่เสมอ
ผมจะให้คุณอิจฉากนกอรได้อย่างไร”
“วิกา สามีคุณก็มีความโรแมนติกนะ ทุ่งดอกไม้ของนฤเบศวร์ ดอกไม้ก็ไม่มีราก สภาพอากาศในตอนนี้ ตอนกลางวันแดดจัดมาก ตากแดดมาทั้งวัน ทุ่งดอกไม้ที่เขามอบให้กนกอรก็กลายเป็นฟืนได้แล้ว”
“ดอกไม้เต็มสวนที่สามีคุณมอบให้ ขอเพียงแค่ดูแลอย่างดี ทุกๆปีมันก็จะออกดอก จึงจะอยู่นาน คุณดูสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สิ สวยมากเลยใช่ไหมล่ะ?”
เทวิกาหยุดถ่ายภาพ
ตามผู้ชายสองสามคนออกมาดูดอกไม้ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ควรตามออกมา เพราะต้องมาดูคนรักกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ น่าอิจฉาชะมัด!
“ที่รัก ดอกไม้เต็มสวนเลย คุณซื้อมาให้ฉันชมเหรอ?”
เทวิกาถามด้วยความประหลาดใจ
พัฒน์ยิ้มอย่างตามใจ “ชอบไหม?”
เทวิกาพยักหน้า “ชอบ ชอบ ชอบมากๆเลย!”
