คุณสามีพันล้าน – บทที่ 395 เกลียดสุดๆ!

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 395 เกลียดสุดๆ!

ประตูห้องเปิดออก

คุณแก้วเห็นลูกสาวผมเผ้ายุ่งเหยิง ยืนเท้าเปล่าอยู่ที่ด้านหน้าของเธอ ดวงตาบวมแดงเหมือนลูกพีช ร่างกายซีดเซียว ใจของเธอจึงเหมือนโดนมีดกรีด

แต่กลับรีบเช็ดน้ำตา ถืออาหารเข้าไปในห้อง

“พลอย แม่ทำอาหารที่ลูกชอบกินที่สุดมาให้ มา ชิมดู ลองชิมสิว่าฝีมือทำอาหารของแม่ยังดีเหมือนเดิมหรือเปล่า”

เธอวางอาหารไว้บนโต๊ะน้ำชา หันกลับมามองลูกสาว เห็นลูกสาวเดินตามเข้ามา เธอก็คลายกังวลอยู่เงียบๆ

เพียงลูกสาวยอมเปิดประตู นั่นแสดงว่าลูกสาวของเธอปล่อยวางได้แล้ว

รอให้ลูกสาวเข้ามาใกล้ คุณแก้วจึงจูงลูกสาวมานั่งที่หน้าโซฟา ยัดตะเกียบเข้าไปในมือของลูกสาว

หลังจากลูบๆใบหน้าของลูกสาวด้วยความสงสาร จึงพูดอย่างเป็นห่วง: “พลอย กินหน่อยนะ”

พลอยมองแม่ที่เป็นห่วงเธอมาหลายวันแล้ว รู้ว่าพ่อก็โกรธแม่มากๆ หลายวันนี้ แม่คงทุกข์ใจมากเช่นกัน

“แม่ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้แม่กังวล”

“พลอย”

คุณแก้วกลั้นเอาไว้ไม่ไหว กอดพลอยไพลินร้องไห้ออกมา

แต่พลอยไพลินไม่ร้องไห้อีกแล้ว

เรื่องมาจนถึงขั้นนี้ ต่อให้เธอร้องไห้เวลามันก็ย้อนกลับไปไม่ได้อยู่ดี

“แม่ หนูไม่เป็นไรแล้ว”

พลอยไพลินปลอบใจแม่ ด้วยความเอาใจใส่ของแม่ เธอจึงยอมกินข้าวเย็น

หลังจากมื้ออาหาร คุณแก้วถามขึ้นเบาๆ: “อยากออกไปเดินเล่นไหม?”

“แม่คะ คนข้างนอกรู้เรื่องของหนูกับชลแล้วใช่ไหม? พวกเขาร่ำลือว่าหนูเป็นยังไง? บอกว่าหนูไม่รู้จักพอ เป็นผู้หญิงใจง่าย คิดจะกินทั้งพี่ทั้งน้องใช่หรือเปล่า?”

ถึงพลอยไพลินจะไม่ได้ออกนอกบ้าน แต่เรื่องภายนอก เธอก็รู้

โดยเฉพาะเรื่องของเธอกับชล ต่อให้พ่อเป็นคนลงมือจัดการให้ แต่ยังคงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองซูเพร่าอยู่ดี

“พลอย……”

“เป็นเพราะชล! ต้องเป็นเขาที่ปล่อยข่าวออกไปแน่ๆ เขาคิดจะใช้โอกาสนี้ขังหนูให้ตายอยู่บนเรือลำนั้นของเขา ฝันไปเถอะ!”

ไม่ต้องพูดถึงที่เธอไม่มีทางแต่งงานกับชลหรอก ต่อให้เธอยอมแต่ง ชลจะจัดการแม่เสือในบ้านของเขาอย่างยุติธรรมได้ไหมล่ะ?

ชลเลี้ยงเมียน้อยไว้ข้างนอกตั้งเยอะแยะ แต่ก็ไม่กล้าให้ภรรยาของเขารู้เรื่อง

เมียน้อยที่เมืองซีคนนั้นท้องหลายเดือนแล้ว แต่คนที่รู้เรื่องมีแค่ไม่กี่คน เนื่องจากเธอร่วมงานกับชลอย่างลึกซึ้ง ถึงได้รู้เรื่อง

พลอยไพลินยิ้มเยาะ คุณนายสามทำให้เธอเสียหน้า เธอก็จะทำลายชีวิตคู่ของคุณนายสาม เอาตัวเมียน้อยที่เมืองซีมาแสดงตัวต่อหน้าคุณนายสาม ให้คุณนายสามกับผู้หญิงข้างนอกคนนั้นทะเลาะกันเอง

ถึงยังไง บ้านสามของตระกูลสาระทาก็อย่าคิดจะมีความสุขเลย

ถ้าเธอไม่ทำให้ครอบครัวของพวกเขายุ่งเหยิงวุ่นวาย เดือดร้อนไปตามๆกัน มันคงยากที่จะลบล้างความเกลียดชังในใจของเธอ!

อันที่จริงคุณแก้วสงสัยว่าไซม่อนเป็นคนปล่อยข่าวออกไป แต่สามีของเธอบอกว่าไม่ใช่ไซม่อน

ได้ยินลูกสาวพูดอย่างนี้ คุณแก้วก็สีหน้าแค้นเคือง พูดด้วยความเกลียดชัง: “ชลกล้าทำอย่างนี้กับฉัน!”

“เขากล้ามาก! ทุกครั้งที่เขาเจอหนูก็จะมองด้วยสายตามักมากในกาม แต่เพราะตัวตนของหนู เพราะไซม่อน เขาถึงไม่กล้าอะไรกับหนู แต่ตอนนี้……แม่ หนูจะไม่ปล่อยให้มันมีความสุข! ครอบครัวของเขาก็อย่าคิดจะสงบสุข! เขาก็มีลูกสาวไม่ใช่เหรอ เขาทำอย่างนี้กับหนู หนูจะเอาคืนกับลูกสาวของเขาเป็นสองเท่า”

ได้ฟัง คุณแก้วจึงรีบโน้มน้าว: “พลอย ลูกอย่าทำเรื่องโง่ๆเชียวนะ ลูกสาวของชลเพิ่งจะกี่ขวบเอง จะเอาคืนก็ต้องไปเอาคืนกับคนที่ต้องรับผิดชอบสิ ลูกแค่แก้แค้นชลก็พอ อย่าดึงเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาเกี่ยวด้วยเลย”

ลูกสาวของชลเป็นแค่เด็กประถมคนหนึ่งเอง

คุณแก้วใช่ว่าจะเป็นคนดี แต่ก็ทนเห็นลูกสาวสาดความเกลียดชังไปที่ลินน์ไม่ได้ ถ้าเด็กประถมคนหนึ่งได้รับการย่ำยี ชีวิตโดนทำลาย เป็นไปได้ว่าคงรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้

“พลอย ลูกระบายความโกรธไปที่ชลกับภรรยาของเขา ระบายไปที่ลูกชายสองคนของเขาได้ แต่อย่าโยงไปถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นเลย เธอยังเด็กเกินไป”

พลอยไพลินนึกถึงเจนสันลูกชายคนโตที่ชลให้ความสำคัญที่สุด ส่วนลูกสาวของเขาก็ยังเด็กเกินไปจริงๆ ได้ฟังคำแนะนำของแม่ จึงอืมตอบรับ “ก็ได้ หนูจะรอ รอให้ลูกสาวของเขาโต สิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย”

“แม่คะ วันนี้ไซม่อนไม่ได้เข้ามาใช่ไหม?”

พลอยไพลินถามถึงไซม่อนขึ้นมา

คุณแก้วถอนหายใจ “วันนี้เขาไม่ได้มา แม่ส่งคนไปสืบถามมาแล้ว พวกเขาสองคนพ่อลูกไปเมืองแอคเซสซ์กัน”

เห็นลูกสาวสีหน้าไม่ดี เธอจึงรีบอธิบาย: “เขาเพิ่งตามหาลูกสาวแท้ๆกลับมาได้ ถ้ามีเวลาก็ต้องไปหาอยู่แล้วมันเป็นเรื่องธรรมดา พลอย ลูกอย่าคิดฟุ้งซ่าน เขาไม่ได้ตำหนิลูกเลยนะ”

“เขายังรู้สึกผิดกับลูกด้วยซ้ำ โทษตัวเองไม่เลิก”

พลอยไพลินพูดอย่างเสียใจ: “เขาไม่ตำหนิหนู แต่หนูไม่สะอาดแล้ว ไม่คู่ควรกับเขาแล้ว หนู……”

“เขาไปหาลูกสาวจริงๆเหรอ? ญาณินยังอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์นี่นา เขาจะรังเกียจที่หนูไม่สะอาดแล้วหรือเปล่า ในเมื่อญาณินได้สติกลับมาแล้ว เขาจะกลับไปหาญาณินอีกไหม?”

“พลอย ลูกอย่าคิดเพ้อเจ้อสิ”

พลอยไพลินพูดด้วยความอิจฉา: “แม่ หนูไม่ได้เพ้อเจ้อนะ แต่ที่ไซม่อนทำอย่างนี้ หนูก็รู้ที่เขายังไม่ยอมหย่ามาตั้งหลายปี ไม่ใช่ว่ารักษาเกียรติหรอก แต่ในใจยังมีตำแหน่งของญาณินอยู่ต่างหาก แม่ เก็บญาณินเอาไว้ไม่ได้นะ แม่!”

“พลอย”

คุณแก้วจึงโน้มน้าวไปอีกยก ถึงจะโน้มน้าวลูกสาวได้ เธอพูดปลอบใจ: “ลูกคิดดูนะหลายปีนี้ ไซม่อนอยู่กับลูกคนเดียว ต่อให้ตอนนั้นญาณินจะเสียสติ ถึงเธอจะได้สติกลับมาแล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่จะลืมเรื่องพวกนั้น แค่เป็นคนใช้อารมณ์เหนือเหตุผล คงหมดหนทางที่จะยอมรับสามีที่เมินเฉยตนเองมายี่สิบกว่าปี ทั้งยังไปไหนมาไหนกับผู้หญิงอื่นอีก”

“ญาณินไม่มีทางคืนดีกับไซม่อน ลูกสบายใจได้! ญาณินต้องหย่ากับเขาแน่นอน”

“แม่ มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม? แต่หนู……หลังจากที่พวกเขาหย่ากัน ไซม่อนจะยังแต่งงานกับหนูไหม?”

คุณแก้วไม่กล้าตอบ

ตอนนี้เป็นยุคสมัยที่เปิดกว้าง คนมากมายเคยมีความรักกันทั้งนั้น ทุกคนต่างก็มีอดีต ไม่ซักไซ้ถึงการแต่งงานที่ผ่านมา เพียงแค่หลังจากแต่งงานซื่อสัตย์ต่อคู่ชีวิตก็พอแล้ว

แต่ลูกสาวของตนเองโดนชลทำลายความบริสุทธิ์ ซึ่งชลเป็นน้องชายแท้ๆที่ไซม่อนรักที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่ไซม่อนจะไม่ถือสา

“ก๊อกๆๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

สองแม่ลูกมองไปทางประตูพร้อมกัน

“คุณนายคะ”

เสียงของสาวใช้ดังขึ้น

“คุณนายคะ คุณท่านสามของตระกูลสาระทามาค่ะ เขาบอกว่าอยากเจอคุณหนู”

ชลก็เหมือนกับไซม่อน ที่มาหาเธอทุกวัน แต่ทว่าสองพี่น้องจะคลาดกัน

แน่นอนว่า ทุกครั้งที่ชลมา ก็จะโดนขวางไว้นอกประตูตระกูลเลิศธนโยธาเสมอ ไม่ให้เขาเข้ามา

คุณแก้วกลัวตนเองเจอชลแล้ว จะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จนอยากจะลงไม้ลงมือกับชล

ลูกสาวที่แสนบอบบางของครอบครัวตนเอง อยู่ในช่วงวัยที่เบ่งบานราวกับดอกไม้ กลับโดนไอ้เฒ่าอย่างชลข่มขืน คุณแก้วเกลียดจนกัดฟันกรอดๆ

“ให้มันไสหัวไป!”

แค่พลอยไพลินได้ยินชื่อของชล ก็เดือดดาล

สาวใช้ตอบรับ นอกประตูจึงกลับมาเงียบเชียบเหมือนเดิม

ชลอยู่ที่นอกประตูของตระกูลเลิศธนโยธา เขาโดนผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาต่อยอย่างแรง หลังจากผ่านการพักฟื้นไปหลายวัน ก็ยังคงเห็นรอยเชียวช้ำบนใบหน้า

ตอนนี้ ในมือของเขาถือดอกไม้ ทั้งยังเตรียมเครื่องเพชรมาอีกหลายชุด คิดจะมอบให้พลอยไพลิน เป็นการชดใช้ความผิดให้เธอ

และอยากคุยกับพลอยไพลินเรื่องของพวกเขาสองคนด้วย

เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้ากับการแก้ปัญหา

ถ้าพลอยไพลินยอมแต่งงานกับเขา ให้เขารับผิดชอบ เขาก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะรับผิดชอบพลอยไพลิน

ส่วนแม่เสือในบ้านน่ะ

ชลเบื่อหน่ายตั้งนานแล้ว ปกติแค่เห็นแก่ลูกสาว ถึงได้อดทนเอาไว้ก็เท่านั้น