รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 408 ล่วงเกินเทวิกาไม่ได้
“อร นฤเบศวร์มีบาดแผลที่แขน ถ้าหากเขาไปหาแกอีก ตอนเที่ยงให้เขากลับมากินข้าวพร้อมกันกับแกนะ”
คุณปู่ชรัณเปลี่ยนท่าทีเร็วมาก
กนกอรอดไม่ได้พูดออกมาประโยคหนึ่งแล้ว : “คุณปู่ เขาแค่ช่วยเปลี่ยนไฟรายทางให้ทั้งซอยแค่นั้นเอง ก็ซื้อใจของปู่ได้แล้วเหรอ”
“ปู่ไม่ได้มองว่าเขาร่ำรวยมีอำนาจ เห็นว่าเขามีความจริงใจกับแก และก็ใส่ใจรายละเอียด เขาคิดถึงปัญหานี้ได้และแก้ไขมัน ทำประโยชน์ให้ตัวเองและผู้อื่นด้วย เห็นได้ชัดว่าเขาแคร์แก ถ้าหากเขาไม่แคร์แก ไม่มีทางคิดถึงปัญหานี้ได้”
“เดิมทีแกก็ให้โอกาสเขาตามจีบแกแล้ว ปู่ก็แค่ทำตามความรู้สึกของแก”
คำพูดของคุณปู่ชรัณทำให้กนกอรหมดคำที่จะพูด
ท่าทีที่เธอปฏิบัติต่อนฤเบศวร์ก็คือท่าทีที่คนในบ้านปฏิบัติต่อเขา
“ตอนเที่ยงฉันส่งอาหารจากข้างนอกมาทานตลอด ช่วยสั่งให้เขาสักชุดก็ได้แล้ว”
“กลับมาทาน สั่งอาหารจากข้างนอกมาไม่มีความจริงใจ อีกอย่างเขาได้รับบาดเจ็บ จะกินอาหารมั่วซั่วไม่ได้ จะมีผลกระทบต่อการฟื้นฟูของบาดแผล”
กนกอรเปลี่ยนความคิดของคุณปู่ไม่ได้ ทำได้เพียงตอบรับ
หลังจากสิ้นสุดการโทร กนกอรรู้สึกหดหู่ก่อน หลังจากนั้นก็แอบยิ้มแล้ว
คำพูดของคุณปู่มีเหตุผล
นฤเบศวร์เป้นคยรอบคอบมาก
เจอปัญหาก็แก้ไขปัญหา
“แอบยิ้มอะไรเหรอ？”
เทวิกาเดินเข้ามา ยิ้มถามเพื่อนรักหนึ่งประโยค พูดทันทีว่า : “ฉันเตรียมที่จะซื้อกับข้าวทำอาหาร กลางวันอยากทานอะไร？”
“ปู่ของฉันเพิ่งจะโทรมาหาฉัน เที่ยงนี้ให้ฉันกลับไปทานข้าวที่บ้าน”
กนกอรดูดอกไม้ช่อนั้น ยิ้มมุมปาก “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน วันนี้แบตบอสก็ได้จัดการส่งคนมาเปลี่ยนไฟรายทางใหม่ทั้งซอยแล้ว คุณปู่ของฉันให้ฉันพาเขากลับไปทางข้าวที่บ้าน”
“ตามเหตุผลแล้วควรเป็นเช่นนี้”
เทวิการหยอกล้อเพื่อนสนิท : “ดูมุมปากของเธอสิยิ้มจนหุบไม่ได้แล้ว ในใจหวานซึ้งดั่งน้ำผึ้งสินะ”
“ขอเพียงแค่ไม่คิดถึงคนในครอบครัวของเขา คบหากับเขา สบายๆมาก มีความสุขมากจริงๆ”
“ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเถอะ สักวันหนึ่ง พวกเขาจะต้องรู้ความดีของแก เพื่อนของเทวิกาดีที่สุดแล้ว นฤเบศวร์ชอบแก ถือว่าเขาวิสัยทัศน์ที่ดี”
“วิกา แกค่อนข้างคุยโอ้อวดไปหน่อยนะ”
“นี่เป็นเรื่องจริง เพื่อนสนิทของฉันไม่ใช่คนที่ดีที่สุดงั้นเหรอ？”
กนกอรหัวเราะฮ่าๆ เธอเป็นเพื่อนสนิทของวิกา จะพูดว่าตัวเองไม่ดีไม่ได้
“แต่ว่า แกเคยคิดบ้างไหมว่าเรื่องโจรปล้นนั่นเป็นฝีมือของนฤเบศวร์？”
เทวิกาพูดประโยคเดียวก็ทำให้รอยยิ้มของกนกอรยิ้มชะงักแล้ว
เธอจับจ้องมองไปที่เพื่อนสนิท
เทวิกาแลบลิ้นอย่างขี้เล่น พูดอย่างเขินอายว่า : “กนกอร ฉันไม่ได้จงใจใส่ความนฤเบศวร์ ว่าเป็นโรคที่เกิดจากการทำงาน คิดเยอะ ถึงยังไงฉากน้ำเน่าเช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นในนิยายของฉัน”
กนกอร：“……ไม่รู้ว่าสองมองที่พวกแกใช้เขียนนิยายนี้ยาวขนาดไหน คิดมากขนาดนั้น”
“อยากให้คนครอบครัวฉันคนนั้นช่วยตรวจให้แกไหม？”
“ไม่ต้อง ฉันถามเขาเอง แม้ว่าเขาจะพูดโกหกแบบไม่ต้องมีฉบับบร่าง แต่สายตามักจะต่างกัน หลบหลีกสายตาอันเฉียบแหลมของฉันไม่ได้หรอกนะ”
กนกอรมั่นใจอย่างมาก
ถ้าหากว่านฤเบศวร์พูดโกหก เธอมองออกอย่างแน่นอน
“งั้นก็ได้ ฉันไปซื้ออาหาร”
เทวิกาเรียกผู้ชายของตัวเอง สองสามีภรรยาออกไปพร้อมกัน
พวกเขาเพิ่งจะไป นฤเบศวร์ก็ซื้อแจกันดอกไม้กลับมามากมายแล้ว คนที่ส่งของ ขนย้ายแจกันสวยๆเข้ามาทีละใบๆ กนกอรพูดกับนฤเบศวร์อย่างตกตะลึงว่า : “ซื้อมาแค่อันเดียวก็พอแล้ว คุณซื้อมาเยอะขนาดนี้ เอามาเป็นข้าวทานได้เหรอ”
“ไม่เยอะ แค่สามสิบเอ็ดใบเอง ส่งดอกไม้ให้คุณทุกวัน คุณก็เสียบในแจกันดอกไม้ มีเดือนที่ลงท้ายด้วยคมและเดือนลงท้ายด้วยยน เดือนที่ลงท้ายด้วยคมคือสามสิบเอ็ดวัน รอเสียบดอกไม้ในแจกันทุกอันแล้ว ค่อยสับเปลี่ยนใหม่”
กนกอร：“……”
ด้วยการจัดการของนฤเบศวร์ เขาซื้อแจกันกลับมา 31 ใบวางไว้ทุกจุดที่เห็นได้ชัดภายในร้าน
วางไว้ 2 ใบตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน
เขายิ้มตาหยีและโบกมือให้กนกอรใส่ดอกไม้ที่เขาส่งให้ลงในแจกัน
กนกอรทำตามคำพูด
เขามอง แล้วรู้สึกว่ามีดอกไม้ช่อหนึ่ง ดูจืดชืดเกินไป หันหลังและเดินไป เขาจะไปซื้อดอกไม้กลับมา 30 ช่อ ใส่ในแจกันให้เต็ม
กนกอร : ……
โชคดี ที่ปลายสุดของถนนมีร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง ซึ่งสะดวกสำหรับนฤเบศวร์
ผ่านไปไม่นาน แจกัน 31 ใบซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ เสริมความสวยงามให้กับร้านกาแฟ
กนกอรหยิบโทรศัพท์มาถ่ายภาพ นฤเบศวร์เห็นแล้ว ถูกใจสุดๆ
เมื่อเธอโพสต์โอ้อวดลงในโมเม้นต์วีแชท
กนกอรถ่ายภาพ แต่เธอไม่ได้โพสต์ลงโมเม้นต์วีแชท
หลังจากถ่ายรูป เธอโบกมือให้นฤเบศวร์ และเดินเข้ามาอย่างคึกคัก
“กนกอร”
รอยยิ้มบนใบหน้านฤเบศวร์เจิดจรัสกว่าดอกไม้ สามารถเปรียบได้กับดวงตะวันด้านนอกที่สว่างไสวอยู่สูงเสียดฟ้า
“อย่าหัวเราะเหมือนพวกคนเซ่อสิ”
“ผมเซ่อซ่านิดหน่อย ต่อหน้าคุณก็ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็บอกว่าผมเป็นคนหน้าไม่อายอยู่แล้ว”
นิสัยของกนกอร เปิดเผยต่อหน้าเขาหมดจด นิสัยที่แท้จริงของเขาถูกเปิดเผยหมดเปลือกต่อหน้ากนกอรเช่นกัน
นี่ถึงจะเป็นความจริงใจอย่างแท้จริง!
เขาไม่ใช่คนหน้าเนื้อใจเสืออย่างยศพัฒน์ ภายนอกดูอ่อนโยนละเอียดลออ ภายในมืดหม่น เทวิกาไม่ใช่คู่ปรับของเขาเลย ถูกเขาควบคุมไปแล้ว
เทวิกา: ฉันเต็มใจจะถูกยศพัฒน์ควบคุม!
นฤเบศวร์：……ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน!
ยั่วยุเทวิกาไม่ได้เลย!
ไม่ใช่ว่ากลัวพัฒน์และตระกูลสาระทาที่อยู่เบื้องหลังเทวิกา เขากลัวเทวิกาจะโกรธ และพูดไม่ดีกับเขาต่อหน้ากนกอร เขาทำเรื่องไม่ดีจำใจต้องแบกรับผลที่ตามมา
กนกอรรู้สึกขบขันกับคำพูดของเขา หลังจากที่หัวเราะ จู่ๆก็ถามเขาอย่างจริงจังว่า: “นฤเบศวร์ ฉันขอถามคุณเรื่องหนึ่ง คุณต้องตอบฉันมาตรงๆ ถ้าโกหกแม้แต่นิดเดียว ต่อไปถ้าฉันรู้ความจริง เราสองคนตัดขาดกัน”
กนกอรจริงจังอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้นฤเบศวร์ตกใจ เขาหยุดทำหน้าทะเล้น และกลายเป็นจริงจังขึ้นมา จากนั้นก็พูดว่า: “กนกอร คุณถามมาเถอะ ผมจะบอกตรงๆ ไม่มีทางโกหกแน่นอน”
“เรื่องโจรกรรมเมื่อคืนเป็นความจริงหรือคุณกุเรื่องขึ้นมาเล่นเองกำกับเอง?”
นฤเบศวร์ตกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่ากนกอรจะเดาเรื่องนี้ซึ่งเกี่ยวข้องกับเขาได้อย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกดีใจ ดีใจที่การเตรียมการของตนไม่ต้องใช้แล้ว เรื่องการโจรกรรมเมื่อคืน เป็นเรื่องจริง ไม่ได้แสดง
เห็นนฤเบศวร์ตกตะลึง ในใจของกนกอรรู้สึกไม่ดี
การคาดเดาของกนกอรถูกต้อง
เรื่องนั้น ผู้ชายคนนี้กุเรื่องขึ้นมาเล่นเองกำกับเอง
“กนกอร คุณบอกว่าต้องการฟังความจริง นั่นผมก็พูดจริง เดิมทีผมจัดเตรียมไว้หมดแล้ว อยากจะเล่นบทฮีโร่ช่วยสาวงาม จะได้ทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้น แล้วก็ทำให้ครอบครัวของคุณรู้สึกประทับใจผม ยอมรับผม แต่เช้าวันนี้ผมรับสายของธาม เขาบอกว่าเขาพาคนมารอทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้เจอพวกเราสองคน”
“และก็พูดได้ว่า การโจรกรรมจอมปลอมที่ผมจัดการไว้มันยังไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อคืนเราสองคนบังเอิญเจอโจรตัวจริง ผมก็เลยตระหนักถึงเรื่องนี้เล็กน้อย จึงให้คนไปเปลี่ยนไฟถนน เพราะถนนที่มืดมิดทำให้คุณไม่ปลอดภัย ทางกลับบ้านคุณไม่ปลอดภัย ผมรู้แล้ว จะนอนก็นอนไม่หลับ”
“ต่อไป ไม่ว่าคุณจะกลับบ้านดึกแค่ไหน ผมจะไปส่งคุณ”
กนกอรมองเขาอย่างเงียบๆ
อยากเห็นเขาร้อนตัว
จับไต๋ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ที่เขาพูดคือเรื่องจริงเหรอ?
“กนกอร ที่ผมพูดไปคือเรื่องจริงทั้งหมด ไม่โกหกเลยแม้แต่คำเดียว ถ้าคุณไม่เชื่อ ให้คนไปตรวจสอบดู ไปเชิญนักสืบมาสืบเลยก็ได้ ขอให้ยศพัฒน์มาช่วยสืบก็ได้ เชื่อว่าพวกเขาสามารถสืบหาได้อย่างชัดเจน”
