รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 472 พลังแห่งความรักนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ
เทวิกาดื่มชาและกินของว่างก่อนที่ณิศาจะลงมาชั้นล่าง
“วิกา”
ณิศาแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนและกล่าวขอโทษ “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เมื่อคืนฉันดูละครจนนอนดึกมาก เลยปล่อยให้เธอรอนาน”
เธอแต่งหน้ามา แต่ก็กลัวว่าไม่สามารถปกปิดความเหนื่อยล้าของตัวเองได้ จึงหาข้อแก้ตัว
“ละครเรื่องอะไรสนุกขนาดนั้น ถึงขนาดต้องนอนดึกเลย”
เทวิกาถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่ได้สนุกเป็นพิเศษ ดูฆ่าเวลาเฉยๆ แค่ดูตั้งแต่ต้นเรื่อง พอดูไปดูมาก็อยากจะดูจบเท่านั้น วันนี้เธอไม่ต้องไปทำงานเหรอ นี่ไม่ใช่วันจันทร์เหรอ”
ณิศานั่งลงข้างๆวิกา และถามด้วยความเป็นห่วงว่า: “มีเรื่องอะไรรึเปล่า ถึงได้ไม่ไปทำงาน”
“วันนี้ฉันไปลาออกแล้ว จะไปเมืองซูเพร่าในอีกไม่กี่วัน นอกจากนี้ ยังมีหลายอย่างที่ต้องช่วยเหลือในงานแต่งงานของลินท์ ในฐานะที่เป็นพี่สะใภ้ก็ต้องช่วยบ้าง ดังนั้นฉันจึงลาออก”
นั่นคือจุดสิ้นสุดของวันทำงานของเธอ
แม้ว่าจะไม่นานนัก แต่เธอก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย ซึ่งดีกว่าเมื่อก่อนมาก
ที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำงานในบริษัทใดๆ และไม่มีประสบการณ์เลย
“ก็ใช่”
“ทางเธอไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
เทวิกาถามด้วยความกังวล “มีปัญหาอะไรก็บอกเราให้เร็วๆ พวกเราจะได้ช่วยเธอแก้ปัญหา”
หมายถึงเรื่องที่ณิศาเป็นเพื่อนเจ้าสาวของลินท์
“ไม่มีปัญหาอะไร ฉันจะไปพักที่บ้านตระกูลศิริกรโสภณในคืนวันศุกร์แล้ว ก็วันเสาร์เป็นวันแต่งงานนี่นา วิกา ฉันเพิ่งตื่นและหิวมาก ไปหาอะไรกินก่อน เธอจะกินด้วยไหม”
เทวิกาปฏิเสธและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ตอนเช้าฉันกินจนจุมากเลย พัฒน์เลี้ยงดูฉันเหมือนหมู หลังจากอยู่กับเขา ฉันอ้วนขึ้นเลยนะ”
“เมื่อก่อนฉันเป็นคนกินยังไงก็ไม่อ้วน”
ณิศายิ้มและพูดว่า: “นี่เธอกำลังอวดชัดๆ ฉันไม่คิดว่าเธอมีอะไรเปลี่ยนไปเลย ยังสวยเหมือนเดิม”
“ต่อหน้าเธอฉันไม่กล้าพูดว่าตัวเองสวยหรอกนะ ในสายตาฉัน เธอก็เหมือนเทวดาที่ลงมาจุติเลย รีบไปกินข้าวก่อนเถอะ ฉันจะรอเธอ เดี๋ยวไปเดินเล่นกัน จากนั้นค่อยไปนั่งเล่นที่ร้านของฉันแป๊บนึง”
แม้ว่าเธอจะยุ่ง แต่ก็ยังต้องไปดูที่ร้านบ้าง ไม่ควรปล่อยให้กนกอรยุ่งอยู่คนเดียว
เบศวร์เองก็สงสารกนกอร กลัวว่าเธอจะเหนื่อย เขาจึงจัดบอดี้การ์ดสองคนให้เธอ ไม่เพียงแต่เพื่อปกป้องความปลอดภัยของเธอเท่านั้น แต่ยังช่วยเธอในเรื่องต่างๆได้อีกด้วย
“ได้สิ เธอรอฉันแป๊บนึงนะ”
ทั้งสองเป็นเพื่อนกันแล้ว ณิศาไม่วางฟอร์ม วิกาก็ไม่เกรงใจเช่นกัน ทั้งสองอยากทำอะไรก็ทำ
“อ้อ จริงสิ เดี๋ยวฉันต้องไปรับพี่ชายที่สนามบิน พี่ชายของฉันบินมาแต่เช้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
จู่ๆเทวิกาก็พูดอะไรขึ้นมา
ณิศาที่เข้าไปทานข้าวในห้องอาหารได้ยินคำที่วิกาพูด ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ทานอาหารของเธอต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นอนจนถึงตอนนี้ค่อยตื่น เธอหิวมากแล้วจริงๆ
“ที่พี่ชายของเธอมาต้องมาหาเธอแน่ เธอกับแม่ของเธอยังอยู่เมืองแอคเซสซ์ พี่ชายของเธอเลยต้องวิ่งไปมาสองที่”
ณิศากล่าวว่า: “วิกา บางครั้งฉันก็อิจฉาเธอจริงๆ เธอมีพี่ชายสองคนและพวกเขาก็รักเธอมาก หลังจากแต่งงานสามีของเธอก็รักเธอมากเช่นกัน เธอคือผู้ชนะในชีวิตจริงๆ”
“พี่สาวของเธอก็รักเธอมากเหมือนกันนิ และพี่ชายของฉันก็รักเธอเหมือนน้องสาวเช่นกัน”
ชเนนทร์เรียกได้ว่าเป็นลูกเขยของตระกูลนนท์สัจทัศน์
ตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่มีผู้อาวุโส ลูกหลานและญาติห่างๆแล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถกำหนดเรื่องแต่งงานของกิติยาได้
และตราบใดที่กัญณิศาไม่คัดค้านชเนนทร์ เรื่องการแต่งงานของกิติยาและชเนนทร์ก็สามารถกำหนดวันได้ทุกเมื่อ
กิติยายุ่งกับงาน ส่วนชเนนทร์ก็ไม่ได้ว่างเช่นกัน ความรักระหว่างทั้งสองนั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ แต่หากกิติยาตกลงให้ชเนนทร์ไปพบพ่อแม่ของเขา ก็หมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นยังคงแน่นแฟ้น
บางทีหลังจากเจอพ่อแม่แล้ว ทั้งสองอาจจะปรึกษาเรื่องการแต่งงานเลยก็ได้
“พี่ชเนนทร์เป็นคนดีมาก เมื่อพี่สาวของฉันพูดถึงเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะอ่อนโยนลงเล็กน้อย พลังแห่งความรักนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ”
ณิศาถอนหายใจ
พวกเธอสองพี่น้องเจอกับทั้งความอบอุ่นและเย็นชาของผู้คนมามากเกินไป หัวใจของพี่สาวก็เลยเย็นชาเป็นพิเศษ นอกจากจะอ่อนโยนกับเธอแล้ว ชเนนทร์เป็นคนที่สองที่เธอสามารถปฏิบัติอย่างอ่อนโยนด้วยได้
จะเห็นได้ว่าพลังแห่งความรักนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ
เทวิกายิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเธออยากลองรสชาติของความรักดูไหม”
ณิศายิ้มเช่นกัน: “ฉันยังไม่เจอคนที่ใช่ ดังนั้นยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้”
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงประยสย์
เธอยังคงสนใจประยสย์มาก
แต่ตระกูลสาระทานั้นซับซ้อนเกินไป
เมื่อคิดว่าเธอสามารถแอบเข้าไปในบ้านตระกูลสาระทาได้โดยไม่มีใครรู้ ณิศาก็ไม่กังวลว่าเธอจะถูกรังแกหากเธอแต่งงานเข้าตระกูลสาระทา
เอ่อ?
เธอคิดไปถึงไหนกัน
เธอและประยสย์เคยพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง และประยสย์ก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอเป็นพิเศษอะไรด้วย สิ่งที่เธอคิดนั้นเป็นแค่จินตนาการล้วนๆ
ณิศากินข้าวสุภาพเรียบร้อยมาก แต่ไม่ช้า
ไม่นานเธอก็กินอิ่มเรียบร้อยแล้ว แล้วกลับไปนั่งด้านข้างเทวิกาอีกครั้ง
เทวิกามองดูเวลาและพูดว่า: “เธอกินอาหารเช้าพร้อมกับอาหารกลางวันเลย ทีหลังอย่านอนดึกอีกละ มันจะทำร้ายความงามของเธอ”
เธอจงใจสัมผัสใบหน้าของณิศา “อย่าทำให้ใบหน้านี้เสียโฉมล่ะ ฉันจะรู้สึกเสียใจนะ”
ณิศายิ้ม “เข้าใจแล้ว”
เธอดูแลรูปร่างและหน้าตาของเธอเป็นอย่างดี
พี่สาวบอกว่าเธอเหมือนแม่ของพวกเธอมาก
เธอไม่ควรทำลายใบหน้านี้ จนทำให้พี่สาวไม่สามารถแม้แต่จะมองหน้าแม่ผ่านเธอ
ทั้งสองหัวเราะพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ออกไปด้วยกัน
เมื่อเห็นบอดี้การ์ดรออยู่ข้างนอก ทั้งสองก็ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย
กิติยามักจะถือว่าน้องสาวของเธอเป็นดอกไม้ในเรือนกระจกและปกป้องเธอเป็นอย่างดี เมื่อก่อนณิศาออกไปข้างนอกก็จะมีบอดี้การ์ดตามไปด้วย
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิกา
ร้าน One Day In Coffee
กนกอรไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองจะมาด้วยกัน เธอเห็นลูกค้าเช็คบิลและออกไปทีละคน เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอพเดลิเวอรี่ และเตรียมสั่งอาหาร
ภายในสองนาที ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย
จากนั้นก็ได้ยินน้องพนักงานกล่าวทักทายอย่างสุภาพว่า: “สวัสดีค่ะ คุณเบศวร์”
ทันใดนั้นกนกอรก็เงยหน้าขึ้นมองที่ประตู และเห็นนฤเบศวร์ก้าวเดินเข้ามา
เขาดูเหนื่อยล้ามาก อาจไม่ได้โกนหนวดมาสองสามวันจึงมีหนวดเคราขึ้นเล็กน้อย
ในชั่วพริบตา เขาได้เดินเข้าไปในเครื่องคิดเงินและยืนข้างกนกอร เขายื่นมือออกไปจับแขนของเธอแล้วดึงเธอให้ยืนขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตามสัญชาตญาณและถูกเขาจับกดเข้าไปอ้อมแขน เขากระชับแขนและกอดเธอไว้แน่น
กนกอรรู้สึกว่าอ้อมกอดของเขาแน่นเกินไปต้องการที่จะขยับตัว เขากลับกอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น กลัวว่าหากเขาคลายแรงลง เธอจะหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา
กนกอรทำได้เพียงไม่ขยับ อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเงียบๆ ดมกลิ่นที่คุ้นเคยบนร่างกายของเขาและฟังเสียงหัวใจของเขา
ผ่านไปสักครู่ นฤเบศวร์ค่อยคลายแรงลง
“อร ฉันคิดถึงเธอมาก”
ระหว่างเดินทางไปทำธุรกิจสองสามวันนี้ เขาทำงานล่วงเวลาเพื่อให้ทำงานเสร็จจะได้กลับมาได้เร็วขึ้น
แค่วันหนึ่งไม่ได้เห็นกนกอรเขาก็จะตื่นตระหนก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสองสามวัน
เขาฝันถึงเธอทุกวันเลย
กนกอรกอดเขากลับและพูดอย่างลึกซึ้งว่า: “ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน”
ได้เจอกันทุกวัน เธอคิดว่าเธอแค่มีใจให้นฤเบศวร์เท่านั้น เขาเดินทางไปทำธุรกิจสองสามวันไม่กลับมา เธอถึงรู้ว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเขานั้นลึกซึ้งกว่าที่เธอคิดไว้มาก
