รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 488 อันธพาล
ญาณินทั้งผลัก ทั้งตี ทั้งหยิกเขา แม้กระทั่งดึงผมของเขา เธอทำท่าราวกับเสือที่กำลังคลุ้มคลั่ง และในที่สุดก็ผลักชายคนนั้นออกไปได้ เธอรีบถอยไปข้างหลังแล้วยืนขึ้น เธอเซไปสองสามก้าว พลางมองไปรอบ ๆ พยายาม จะหาของอะไรก็ตามที่จะมาขับไล่ไอ้สารเลวนี้ออกไป
ถ้าปล่อยให้คนอื่นมาเห็นว่าพวกเขาอยู่ในห้องเดียวกัน และเสื้อผ้าของพวกเขาขาดๆ หายๆ คนอื่นจะต้องคิดว่าพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันแล้วแน่
เธอจะไม่กลับไปคบกับเขาอีก เธอแค่ต้องการอยู่ห่างจากเขาและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างเงียบๆ
ผู้ชายคนนี้ที่เคยบอกว่าจะทำให้เธอมีความสุข และจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด แต่ใครจะรู้ว่าความเจ็บปวดและความคับแค้นใจเหล่านั้นล้วนแต่เกิดจากเขาทั้งสิ้น
เธอเห็นแจกันอันหนึ่งวางอยู่ในห้อง ซึ่งเป็นแจกันที่ไม่ใหญ่มากนัก ญาณินเดินไปหยิบมัน และหันกลับมาเมื่อเห็นไซม่อนนอนอยู่บนพื้นอีกครั้ง ราวกับพวกอันธพาล!
เธอเดินไปหาเขาด้วยความโกรธ ถือแจกันไว้สูงและอยากจะใช้มันทุบเขาจริงๆ
แต่เมื่อแจกันหล่นลงมา เธอรีบดึงกลับเพื่อไม่ให้โดนเขาจริงๆ
อืม ถ้าแจกันตกใส่เขาอาจทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ และเมื่อถึงเวลาเขาจะขอให้เธอรับผิดชอบ และเธอจะต้องเป็นคนดูแลเขา นี่มันแย่มาก
ทุบไม่ได้
ญาณินถือแจกัน ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป
ในที่สุด ญาณินก็เข้าไปในห้องน้ำ เธอเติมน้ำใส่ในถัง แล้วเดินออกไปพร้อมกับถังน้ำ
โชคดี ที่เธออาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลวาชัยยุง มาพักหนึ่งแล้ว จึงได้ทำงานกับพี่สาวคนโตและคนอื่น ๆ จนได้รับความแข็งแกร่งมาเล็กน้อย มิฉะนั้น เธอคงจะลำบากในการแบกถังน้ำใบนี้
ไซม่อนรีบเดินเข้ามาทันทีเมื่อเห็นภรรยาของเขาเดินออกมาพร้อมกับถังน้ำ
ญาณินคิดว่าเขาจะกลัว
ใครจะไปคิดว่าเขาจะเดินเข้ามาพร้อมทั้งคว้าถังน้ำไปจากมือของเธอ แล้วพูดว่า: “ถ้าคุณมีงานหนักแบบนี้ที่ต้องทำ คุณแค่เรียกผม ผมจะช่วยคุณเอง คุณอย่าทำเลย ถังน้ำนี่มันหนักมากๆ”
ญาณิน: “…..”
ไซม่อนช่วยเธอยกถังน้ำไปยังตำแหน่งที่เขานอนอยู่เมื่อกี้ จากนั้นก็วางถังน้ำลง แล้วเขาก็นอนลงบนพื้นอีกครั้ง พร้อมกับพูดกับญาณินว่า: “ญาณิน คุณไปเอาแก้วมาตักนะ ตักราดบนตัวผมทีละแก้วทีละแก้ว แบบนี้คงจะดีขึ้นหน่อย”
“รอให้น้ำเหลือแค่ครึ่งถัง คุณค่อยยกขึ้นมาราดผม”
ญาณิน: “…..”
หลังจากอยู่กินฉันท์สามีภรรยามากว่า 20 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้ว่าไซม่อนอันธพาลได้ขนาดนี้
พูดง่ายๆก็คือนฤเบศวร์หมายเลขสอง!
นฤเบศวร์: ป้าญาณินผมไม่ได้ไร้ยางอายเหมือนลุงไซม่อนนะ!
ญาณินที่โกรธไซม่อนมากรีบเดินเข้ามาด้วยความโกรธ และกำลังจะหยิบถังน้ำมาราดบนหัวของเขา
“ญาณิน ผมพูดไปแล้ว ว่าถังน้ำนี่มันหนักมากๆ อย่าทำแบบนี้เลย งั้นช่างเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง”
ในตอนที่ญาณินกำลังจะราดน้ำใส่ไซม่อน เขาดีดตัวขึ้นจากพื้นราวกับปลาคาร์พ จากนั้นก็หยิบถังน้ำมาจากมือของญาณิน เขาถือมันไว้สูง ก่อนจะเทมันลงและเขาก็เปียกโชกทั้งตัว
หลังจากราดตัวเสร็จ เขาก็เข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง และนำน้ำอีกถังหนึ่งออกมา และราดตัวเองอีกครั้งต่อหน้าญาณิน
ญาณินตกตะลึง
“ญาณิน คุณอยากให้ผมราดน้ำอีกไหม?”
ไซม่อนถามเธอ
เมื่อญาณินได้สติอีกครั้ง เธอก็เลือดขึ้นหน้าและไปทางประตู พร้อมตะโกนด้วย: “ไซม่อน คุณรีบไสหัวออกไปซะ”
ไซม่อนวางถังลง ก่อนจะนอนลงบนพื้นอีกครั้ง ยังไงซะ เขาก็เป็นคนอันธพาลอยู่แล้ว ดังนั้นก็ดึงนิสัยอันธพาลของเขาออกมาใช้ให้ถึงที่สุดกันเถอะ
ตอนนี้เขาไม่ใช่หัวหน้าตระกูลสาระทา เขาเป็นแค่คนอันธพาลที่ต้องการขอให้ภรรยายกโทษให้เขา
“ผมไม่ไป ผมจะนอนอยู่ตรงนี้ รอให้ผมหนาวจนเป็นหวัด คุณจะได้มาดูแลผม”
ญาณิน: “…..”
“ไซม่อน คุณช่วยมียางอายหน่อยได้ไหม? คุณเป็นถึงหัวหน้าของตระกูลสาระทา ซึ่งเป็นบุคคลระดับสูงในเมืองซูเพร่า เป็นบุคคลที่สามารถเรียกลมและฝนได้ ถ้าสาวน้อยที่ชื่นชมคุณมาเห็นคุณในสภาพไร้ยางอายแบบนี้ พวกเธอคงไม่รักคุณแน่ๆ”
ญาณินทั้งโกรธและเกลียด
ไซม่อนไม่ขยับ เขากำลังจะตายที่นี่อยู่ดี
“ไซม่อน พูดมา ว่าคุณต้องการอะไร?”
ญาณินพ่ายแพ้ให้กับคนอันธพาลอย่างไซม่อน เธอระงับความโกรธของเธอและถามว่า “คุณต้องการอะไรกันแน่? พูด! ที่นี่คือคฤหัสน์เมเปิลเป็นบ้านของสามีเทวิกา ถ้าคุณทำแบบนี้ แล้วมีคนของตระกูลอริยชัยกุลมาเห็นเข้าละก็ เทวิกาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
“ในตอนนั้น เป็นเพราะคุณ ที่ทำให้ฉันกับลูกต้องถูกแยกจากกัน มันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะหาเทวิกาจนพบ และทำให้เทวิกาได้เจอกับสามีและครอบครัวของสามีที่ดี มันเป็นโชคดีของเทวิกา แต่ถ้าคุณทำตัวแบบนี้ก็รังแต่จะทำให้เทวิกาต้องลำบาก และทำให้เธอต้องขายขี้หน้าในบ้านของสามี!”
ถ้าไม่คิดถึงเรื่องนี้ ญาณินคงไม่ทนมาถึงนานขนาดนี้ และคงจะออกจากประตูไปนานแล้ว เธอขี้เกียจที่จะมาทะเลาะกับคนแบบนี้
เมื่อวานเป็นวันสำคัญของนายน้อยคนที่สองของตระกูลอริยชัยกุล และวันนี้สามีภรรยาคู่นี้ก็มาทำเรื่องตลก คนของตระกูลอริยชัยกุลจะคิดอย่างไร?
แล้วจะมองเทวิกายังไง?
เมื่อพูดถึงลูกสาวของเธอ ไซม่อนเม้มริมฝีปากของเขาแล้วพูดว่า: “ไปที่ห้องของผมแล้วช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ผมหน่อยสิ แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำเติมน้ำในอ่างให้ด้วย ผมจะอาบน้ำที่นี่ หลังจากนั้น คุณก็ไปกินข้าวเช้ากับผม”
“ไซม่อน อย่าทำตัวได้คืบจะเอาศอก!”
“คุณเคยทำกับแบบนี้กับผมมาก่อน”
ไซม่อนเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูน่าสมเพช
ญาณินหัวเราะด้วยความโกรธ “เมื่อก่อน? ฉันเคยตาบอดและแต่งงานกับคุณ! เพราะคุณ คุณทำให้ฉันมีชีวิตแบบไหน? คุณมองไม่เห็นด้วยซ้ำ? โอ้ แต่ตอนนี้ฉันสบายดี คุณก็เลยคิดจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นสินะ?”
“เมื่อก่อน? หึ ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกฉันว่าคุณจะไม่มีวันปล่อยให้ฉันทุกข์ใจ และจะมีฉันเพียงคนเดียวตลอดชีวิต สุดท้ายเป็นไง? ความทุกข์ทุกอย่างเป็นสิ่งที่คุณมอบให้ฉัน พอฉันเป็นบ้า คุณก็กลับมาและยื่นพลอยให้ ซึ่งเธอแก่กว่าเทวิกาเพียงแค่สองปีเท่านั้น!”
“คุณดูถูกว่าฉันมันบ้าและแก่ จนในที่สุดคุณก็พบกับสาวน้อย แล้วเธอก็หลงไหลในตัวคุณมากด้วย ฉันจะหลีกทางให้ ได้โปรดหย่ากับฉันเร็วๆ ฉันจะไม่แบ่งทรัพย์สินของคุณ ขอแค่คุณยอมเซ็นหย่า แล้วพวกเราก็แค่ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ต่างคนต่างไปมีความสุขของตัวเอง”
ขณะที่พูดญาณินก็ร้องไห้ออกมา
หลังจากที่เธอตื่นขึ้นไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความทรงจำในอดีต แต่ทุกๆ ครั้งที่เธอนึกถึงอดีตหัวใจของเธอมันเจ็บราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บมากๆ
ตอนนี้เธออายุเกือบห้าสิบปีแล้ว และชีวิตที่เหลืออยู่คงอยู่ได้อีกไม่นาน เธอไม่อยากยึดติดกับอดีตอีกต่อไป เธอมองอดีตเป็นเหมือนกับฝันร้าย
เธอแค่ต้องการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบสุข
เธอทรุดลงกับพื้น ยกมือขึ้นมาปิดใบหน้า และร้องไห้อย่างโศกเศร้า
ไซม่อนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้า และคุกเข่าลงเพื่อกอดเธอ
“อย่าแตะต้องฉัน!”
ญาณินร้องไห้และสะบัดมืออย่างแรง
“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาแตะตัวฉัน! คุณมันสกปรก!”
เธอร้องไห้และพูด
มือที่ยื่นออกไปของไซม่อนค้างอยู่กลางอากาศ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลดแขนลง
เขาลุกขึ้น หันไปหยิบกล่องทิชชู่ เขาก้มลงและวางกล่องทิชชู่ข้างญาณินอย่างเบามือ
“ผมจะออกไป และผมจะไม่แตะต้องคุณ คุณอย่าร้องไห้เลยนะ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากที่เขาพูดด้วยความเจ็บปวดเสร็จแล้ว เขาก็หันกลับและเดินไปที่ประตูห้อง
การร้องไห้ของเธอ น้ำตาของเธอ เป็นเหมือนมีดอันแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจของเขา และสร้างบาดแผลนับพัน
เธอเจ็บ เขาก็เจ็บด้วย!
