รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 503 ผู้หญิงที่เลวช่างมีเยอะเหลือเกิน
“พี่ชายบอกว่าห้องอื่นเป็นห้องรับแขก คุณเป็นคนในครอบครัว คุณกลับมาทั้งทีจะให้พักห้องรับแขกได้ยังไง”
ห้องที่สองสามีภรรยาเข้าไปพักนั้นก่อนหน้านี้ก็เป็นห้องสำหรับแขก ก่อนที่เทวิกาตัดสินใจจะกลับมาก่อน ทางด้านตระกูลสาระทาก็รีบปรับปรุงห้องรับแขกที่อยู่ติดกันสองห้องดัดแปลงให้เป็นห้องใหญ่ห้องเดียว
“ผมไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ว่าจะเป็นห้องแบบไหน สิ่งที่พวกเรานอนได้ก็มีแค่เตียงใบเดียว”
เทวิกาและสามีเดินไปด้วยพูดคุยไปด้วย
เมื่อเดินผ่านห้องของไซม่อน ประตูห้องถูกเปิดออกมาทันที
ทำให้ทั้งสองคนหยุดลงโดยอัตโนมัติ
“คุณพ่อ”
“วิกาเหรอ”
“คุณพ่อ คุณพ่อทำอะไรเหรอ？”
มีคนอยู่หลายคนกำลังเก็บของในห้องของพ่อเธอ ดูเหมือนจะเก็บของในห้องออกไปให้หมด “พ่อจะเปลี่ยนห้อง”
เทวิกากะพริบตา ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงต้องการเปลี่ยนห้อง
“สกปรกแล้ว”
ไซม่อนพูดคำนี้ออกมา แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมมากมาย
ทันใดนั้นเทวิกานึกขึ้นได้เกี่ยวกับเรื่องที่พลอยวางกับดักให้พ่อ แต่ต่อมาเธอกับอาสามกลับนอนกลิ้งอยู่ด้วยกัน
“พ่อไม่ได้นอนที่บ้านนานแล้ว”
ไซม่อนพูดเสริมขึ้นมา
เพื่ออธิบายให้ลูกสาวรู้ว่า ทำไมเขาถึงเพิ่งย้ายตอนนี้
เพราะปรกติเขาไม่ใช่พักที่โรงแรมของตัวเอง ก็จะไปพักที่บ้านตากอากาศของตระกูลสาระทา
อย่างไรก็ตาม เขามีที่พักมากมาย ภรรยาและลูกๆ ต่างไม่อยู่บ้าน เขาเองก็ไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทา มีเรื่องอะไรที่ต้องการให้เขาจัดการ เขากลับมาจัดการเสร็จเรียบร้อยก็ไป
“คุณพ่อ ต้องการให้พวกเราช่วยไหม？”
ยศพัฒน์ถามออกมาอย่างเอาใจใส่
“ไม่ต้องหรอก พวกนายไม่รู้ว่าของๆพ่อวางยังไง พ่อให้พวกเขาย้ายก็พอ วิกายศพัฒน์ พวกเธอออกไปเดินดูรอบๆก่อน สร้างความคุ้นเคยสิ่งแวดล้อมบริเวณรอบๆหน่อย บ้านเรากินข้าวกันหกโมงเย็น กลับมาก่อนเวลากินข้าวก็พอ”
“ถ้าอยากออกไปดูข้างนอก รถในโรงจอดรถ พวกเธอเลือกเอาคันหนึ่ง ถ้าเลือกได้แล้ว ก็ไปเอากุญแจที่ป้อม รปภ ข้างโรงจอดรถได้เลย”
ไซม่อนเตือนลูกสาวลูกเขยขึ้นมาอีกว่า： “เมืองซูเพร่าไม่เหมือนเมืองแอคเซสซ์ พวกเธอใส่เสื้อเพิ่มตัวสองตัว ระวังจะเป็นหวัดได้”
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน อุณหภูมิของเมืองซูเพร่าก็จะเริ่มลดลง
อุณหภูมิตอนนี้เวลาลดลงลดลงหลายองศาเลย
ซึ่งถ้าเป็นเมืองแอคเซสซ์ เป็นอุณหภูมิที่หนาวที่สุดในฤดูหนาวแล้ว
“พ่อ หนูรู้ค่ะ พวกเราเดินดูคฤหาสน์รอบๆ ก็พอ ไม่ออกไปข้างนอกหรอกค่ะ”
เพิ่งกลับมา ยังไม่คุ้นเคยสถานที่ เทวิกายังไม่อยากออกไป
ไซม่อนตอบอืมออกมา เมื่อเห็นลูกสาวกับลูกเขยต่างใส่เสื้อกันหนาวไว้แล้ว จึงไม่พูดอะไรมากอีก โบกมือให้ทั้งสองคนออกไปเดินเล่นได้แล้ว
คุณปูคุณย่าอยู่ชั้นล่างกันทั้งสองคน ทั้งสองคนกำลังเล่นหมากรุกกันอยู่ ดูแล้ว ปั้นปลายชีวิตของทั้งสองคนช่างมีความสุขเหลือเกิน
“คุณปู่ คุณย่า”
เทวิกยิ้มออกมา ให้คนที่เห็นรู้สึกว่าเธอใกล้ชิดสนิทกับคนแก่ทั้งสองมาก
“วิกา”
เมื่อคุณย่าให้หลานสาวคนโต ยิ้มออกมาทันทีเช่นกัน จากนั้นโบกมือแล้วพูดขึ้นว่า： “มาๆๆ มาให้ย่าดูหน่อย”
เทวิกาเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง
เธอได้หันไปมองหมากรุกนั้นด้วย
เธอไม่ค่อยรู้เรื่องหมากรุกเท่าไหร่ เหลือบไปมองแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรกลับเป็นยศพัฒน์ที่ดูออกว่าคุณย่าพ่ายแพ้แน่นอน
แน่นอน เขาไม่เอ่ยออกมาอยู่แล้ว
เวลาดูหมากรุกโดนไม่พูดอะไรเลย ถือเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง
ยศพัฒน์เป็นสุภาพบุรุษหลายเรื่อง
“คุณย่า”
เทวิกาเรียกเสียงหวานออกมา
คุณย่ายิ้มออกมาอย่างดีใจ พวกเธอสองคนเหมือนหลานย่าที่รักกันที่สุดบนโลกนี้เลย
“อืม นอนไปสักตื่น ดีขึ้นเยอะเลย”
คุณย่าหันไปมองยศพัฒน์ รู้สึกว่าหลานเขยคนนี้ช่างโดดเด่นจริงๆ “พวกเธอสองคนจะออกไปใช่ไหม？”
“คุณย่า หนูเพิ่งกลับมา รู้สึกยังไม่คุ้นชิน จึงอยากไปเดินดูข้างนอกกับยศพัฒน์หน่อย เพื่อทำความคุ้นเคยสิ่งแวดล้อมก่อน จะได้ไม่ต้องหลงทางในบ้านของตัวเอง”
คุณย่ายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ถ้างั้นพวกเธอสองคนไปเดินสำรวจดูบริเวณบ้านก่อน แต่อย่าไปนานหล่ะ เดี๋ยวก็จะถึงเวลากินข้าวกันแล้ว”
“แหม หลานย่าช่างรักใคร่กันเหลือเกิน พูดคุยกับอย่างสนุกสนานเลยนะ”
เสียงเสียดแทงแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน
ความเย็นชาผุดขึ้นมาจากดวงตาของคุณย่า
แต่ก็กลับสู่สภาพเดิมได้อย่างรวดเร็ว
เทวิกาถ้าไม่ใช่เพราะถูกเธอรั้งตัวไว้อย่างสนิทสนมเพื่อทำโน่นทำนี่ คงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่เลือดเย็นนั้น
หญิงชราคนนี้สามารถเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลนี้จนถอยลงมาได้ ต้องเป็นคนมีฝีมือไม่ธรรมดาแน่นอน และสามารถบีบลูกสะใภ้จนเสียสติได้ ต้องเป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่งเลย
พลอยใส่รองเท้าส้นสูง สะบัดก้น เดินเข้ามา
ชลถือทั้งถุงเล็กถุงใหญ่อยู่ในมือ วิ่งช้าๆ ตามหลังอย่าไล่ตามเธอให้ทัน แต่ก็ไล่ไม่ทันสักที
พลอยจงใจสลัดชลทิ้ง ไม่อยากเดินเข้ามาพร้อมกันกับชล
ชายแก่เลวคนนี้ไม่เหมาะสมที่จะเดินเคียงคู่กับเธอ
“คุณปู่ คุณหญิงย่า”
พลอยเดินเข้ามา แล้วทักทายกับคนแก่ทั้งสองคน
“เธอมาได้ยังไง？”
คุณหญิงย่าถามออกมา ด้วยสีหน้าเย็นชา
เมื่อเหลือบไปเห็นลูกชายคนเล็กที่ถือของเต็มมือ ทำให้ใบหน้าของคุณหญิงย่ายิ่งโกรธเคืองขึ้นไปอีก
ในขณะที่ญาณินเป็นคนเสียสติอยู่นั้น ถ้าลูกชายคนโตมีเพื่อนผู้หญิงคนใหม่ เธอจะรู้สึกยินดีและเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีถ้าไม่ใช่เป็นเพราะญาณินเผด็จการมากเกินไป คงไม่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้หรอก？
ลูกชายคนโตของเธอเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลสาระทา อยู่เมืองซูเพร่า ถือว่าเป็นฮ่องเต้ของเมืองเลยก็ว่าได้ มีต้นทุนสามารถครอบครองป่าทั้งผืนได้ จะไปแขวนคอตายที่ต้นไม้ต้นเดียวอย่างญาณินได้อย่างไร？
เงื่อนไขทุกด้านของพลอย ล้วนเป็นที่พึงพอใจของคุณหญิงย่า และเคยเกลี้ยกล่อมลูกชายคนโตแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ให้เขารีบหย่าร้างกับญาณิน แล้วไปแต่งงานกับพลอย จากนั้นคลอดลูกอีกสองสามคน จะปล่อยให้ประยสย์เป็นใหญ่คนเดียวไม่ได้
แถมยังพูดอีกว่าประยสย์ไม่สนิทกับพ่อ ต่อไปต้องมีเรื่องทำให้ไซม่อนต้องมาเสียใจที่หลังแน่นอน
ฉวยโอกาสที่ยังมีลูกได้ ยังเลี้ยงลูกไหว รีบมีลูกกับพลอยสักสองสามคน จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องของประยสย์
แต่น่าเสียดาย……
มาวันนี้ ในสายตาของคุณหญิงย่าพลอยกลายเป็นผู้หญิงเลวที่จะทำลายชีวิตครอบครัวของลูกชายคนเล็กไปแล้ว
“วิกากลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันก็ต้องมาแสดงความยินดีด้วย ยินดีกับพวกคุณที่หาวิกากลับมาได้แล้ว”
พลอยหันหน้าไปสั่งชลให้เขาวางของขวัญที่เธอซื้อมาลงพื้น จากนั้นยิ้มให้กับเทวิกาแล้วพูดขึ้นว่า： “วิกา ของพวกนี้เป็นของขวัญที่ฉันซื้อมาฝากให้เธอ ยินดีต้อนรับเธอกลับมา”
“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันอยากกลับก็กลับ ไม่จำเป็นต้องให้คุณพลอยมาต้อนรอบหรอก”
พลอยสะอึก
“วิกา ในอนาคตพลอยจะกลายเป็นอาสะใภ้สามของเธอ พูดจากับผู้ใหญ่……”
“อาสาม！”
เทวิกาพูดขัดอาสามขึ้นมา “รอให้เธอกลายเป็นอาสะใภ้สามของหนูก่อนค่อยมาวางมาดของผู้ใหญ่อีกทีดีกว่า คุณปู่ คุณย่า หนูกับยศพัฒน์ออกไปเดินเล่นก่อน เพราะไม่อยากให้ใครบางคน มากระทบอารมณ์ เดี๋ยวจะกระทบทำให้กินมื้อเย็นไม่ลง”
นี่เป็นบ้านของเธอ！
อาสามมาตัดสินใจอะไรไม่ได้
พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ อาสามไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนเธอ
เป็นแค่ชู้คนหนึ่ง ยังอยากมาวางมาดความเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าเธออีก！
ครั้งที่แล้วพลอยไปหาเธอที่บ้านตระกูลอริยชัยกุล ยังถูกเธอด่ายังไม่หนำใจอีกเหรอ เมื่อเธอกลับมาถึงเมืองซูเพร่า พลอยแพศยาคนนี้ก็จะมาหาเรื่องถึงที่อีก
เทวิกาดึงยศพัฒน์ให้เดินออกไป
ทำให้ชลแพลอยรู้สึกโกรธมาก
ส่วนคนแก่ทั้งสองต่างรู้สึกว่าหลานสาวคนโตของพวกเขา ดูภายนอกเหมือนเป็นคนอ่อนโยน เหมือนดังดอกไม้ในห้องเรือนกระจก ที่แท้ทั้งหมดเป็นเรื่องปลอมทั้งนั้น
ความจริงแล้วเป็นคนกล้ารักกล้าเกลียดคนหนึ่งเลย
เมื่อเผชิญหน้ากับพลอย อยากโกรธก็โกรธ อยากด่าก็ด่า
แม้แต่อาสามของตัวเองก็ไม่ไว้หน้า
“พ่อ แม่ พวกท่านดูวิกาสิ ดูพฤติกรรมของเธอ พลอยเขาอุตส่าห์มาเพื่อต้อนรับเธอกลับบ้าน แต่เธอกลับ แถม……เวลาที่ผมพูด เธอยังกล้าพูดขัดผมขึ้นมาอีก ลูกๆ ของตระกูลเรา มีใครบ้างที่ไร้มารยาทแบบเธอ？”
“ไม่รู้ว่าบ้านตระกูลวาชัยยุงสอนเธอมายังไง ตระกูลอริยชัยกุลก็ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนเธอหน่อย”
ชลมองความแข็งแกร่งของเทวิกาเป็นบ้านตระกูลวาชัยยุงอบรมสั่งสอนลูกสาวได้ไม่ดี ส่วนตระกูลอริยชัยกุลก็ไม่รู้จักสอนลูกสะใภ้
