รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 532 ท้องจริงๆด้วย
ในบรรยากาศนี้เทวิกาแม่ลูกสองคนก็เดินเข้ามา
เมื่อเข้าไปในบ้าน แม่ลูกทั้งสองคนต่างรู้สึกได้ถึงความโกรธที่ปะปนอยู่ในอากาศ
ญาณินเหลือบมองน้องสะใภ้ทั้งสอง จากนั้นพูดกับลูกสาวของเธอเบาๆว่า: “วิกา แม่เหนื่อยนิดหน่อย แม่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อข้างบนก่อนนะ”
“ได้ค่ะ”
เทวิกามองดูแม่ของเธอเดินตรงไปที่บันได
“ณิน”
หญิงชราระงับความโกรธของเธอและตะโกนออกมา
ลูกสะใภ้คนนี้ถูกเธอกดขี่ตั้งแต่เธอแต่งเข้าบ้าน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้อยู่เหนือการควบคุมของเธอ
ญาณินหยุดและหันกลับมา แต่น้ำเสียงของเธอยังคงอ่อนโยน: “ยังมีอะไรหรือเปล่า”
เธอไม่แม้แต่จะเรียกเธอว่าแม่
เรียกทำไม มีแม่สามีแบบนี้ถือว่าเธอโชคร้ายแปดชั่วอายุคนจริง
“เธอเป็นคนสั่งให้พวกเขาทำลายดอกไม้และพืชในสวนใช่ไหม อยู่ดีๆเธอไปทำลายดอกไม้และพืชพวกนั้นทำไม นั่นเป็นวิวในคฤหาสน์ของเรา ในฤดูใบไม้ผลิที่จะถึงนี้ ดอกไม้ทั้งหมดจะบานสะพรั่ง ได้นั่งอยู่ใต้ศาลาดื่มชาและชมดอกไม้ มันเป็นเรื่องที่สงบสุขมาก”
“เธอสั่งให้คนไปทำลายดอกไม้และพืชเหล่านั้น ถึงจะปลูกใหม่ตอนนี้ ในฤดูใบไม้ผลิหน้าก็ไม่มีดอกไม้ออกทันให้เราได้ชื่นชม”
ตั้งแต่ไซม่อนพูดว่าที่คุณหญิงสองและคุณหญิงสามยังสามารถอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ได้เพราะอดีตผู้นำตระกูลยังอยู่ที่นี่ อันที่จริงเจ้าของที่แท้จริงของคฤหาสน์ตระกูลสาระทาเป็นของผู้นำตระกูล ดังนั้นพวกเธอทั้งสองคนจึงไม่กล้าเถึยงไซม่อนอีก
หญิงชราเป็นแม่สามีและเป็นผู้อาวุโส ดังนั้นให้หญิงชราเปิดปากพูดกับญาณินจะเหมาะสมที่สุด
ญาณินตอบอย่างอ่อนโยนว่า: “ใช่สิ ดอกไม้และต้นไม้ที่สวยงาม ทำไมต้องทำลายมันด้วย”
หญิงชรา: “……”
ในคำพูดของญาณินมีความหมายอื่นแฝงอยู่
หญิงชราและลูกสะใภ้สองคนยังคงจำเหตุการณ์ที่พวกเธอทำลายดอกไม้อันเป็นที่รักของญาณินได้
ฟังคำพูดของญาณินในตอนนี้ ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก
ญาณินกำลังคืนความยุติธรรมกับดอกไม้และต้นไม้พวกนั้น และรวมถึงตัวเธอเองด้วย
“มีอะไรอีกไหมคะ”
หญิงชราอัดอั้นใจและไม่พูดอะไร
ญาณินทำเป็นว่าเธอไม่มีอะไร จึงหันหลังกลับแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
ทุกคนมองดูญาณินขึ้นไปชั้นบนจนกระทั่งร่างของเธอหายไปต่อหน้าต่อตา
หญิงชราและลูกสะใภ้ทั้งสองโกรธมาก แต่เนื่องจากพวกเธอทำผิดก่อน แล้วไซม่อนและลูกของเธอก็อยู่ด้วย จึงยากที่จะพัวพันกับเรื่องนี้ต่อ
“อาสะใภ้ ตอนฉันกลับมา ฉันเห็นป้านิ้งถือจดหมายฉบับนี้มาด้วย บอกว่าคุณพลอยขอให้เธอส่งมันให้กับอาสะใภ้สาม ฉันรู้ว่าอาสะใภ้สามอยู่ที่นี่ เลยช่วยป้านิ้งมาส่งจดหมายให้อาสะใภ้สาม”
เทวิกาส่งซองจดหมายให้คุณหญิงสาม
เมื่อได้ยินว่าพลอยไพลินส่งมา สีหน้าของคุณหญิงสามก็แย่ลง
เธอรับซองจดหมายด้วยใบหน้าที่มืดมนและหยิบกระดาษจากด้านในออกมาหนึ่งแผ่น เมื่อเห็นเนื้อหาในนั้น เธอก็ตบมันลงบนโต๊ะด้านของหญิงชรา
“แม่ดูนี่สิคะ ดูนี่ นังนั่นกำลังท้อง เธอกำลังยั่วโมโหหนู เธอกำลังโอ้อวด แม่คะ แม่ต้องช่วยหนูนะคะ หนูกตัญญูพ่อกับแม่ตั้งแต่แต่งงานเข้าตระกูลสาระทา และยังช่วยให้กำเนิดลูกของตระกูลสาระทา ชลไม่ควรลบคุณงามความดีทั้งหมดของหนูไปเพื่อนังผู้หญิงชั่วนั่น”
“นังนั่นไม่ได้อยากอยู่กับชลจริงๆหรอก เธอแค่ต้องการแก้แค้นเรา เธอจงใจอยากให้หนูกับชลแตกคอกัน และทำให้ครอบครัวของเราปั่นป่วน เพราะคนที่เธอต้องการแต่งงานด้วยคือพี่ใหญ่มาโดยตลอด”
ไซม่อนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “เรื่องของฉันกับพลอยไพลินเป็นเรื่องในอดีตแล้ว ดังนั้นอย่าพูดว่าฉันคบกับพลอยไพลินอีก”
คุณหญิงสามร้องไห้ด้วยความเสียใจว่า: “พี่ใหญ่ ฉันรู้ว่าพี่โกรธชลอยู่ แต่พี่เป็นคนเดียวที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ พี่ใหญ่ พี่อยากเห็นครอบครัวของเราแตกสลายเหรอ พี่ใหญ่ ได้โปรดช่วยเกลี้ยกล่อมชลที”
ไซม่อนพูดอย่างเย็นชาว่า: “กรรมใดใครก่อคนนั้นรับผิดชอบเอง เรื่องนี้เกิดจากชล ดังนั้นเขาต้องจัดการเรื่องนี้เอง ความขัดแย้งของสามีภรรยา ฉันที่เป็นพี่จะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเธอได้ยังไง”
เมื่อพูดเช่นนั้น ไซม่อนก็ลุกขึ้นและจากไป
คุณหญิงสามยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
หัวใจของชลไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไป และเขาต้องการหย่ากับเธอแล้วแต่งงานกับพลอยไพลิน สิ่งที่เธอพึ่งพาได้ก็คือลูกสามคนของเธอ แต่ตอนนี้พลอยไพลินก็ตั้งครรภ์เช่นกัน โดยนิสัยเลวของชลแล้ว เขาต้องมีความสุขแล้วตั้งใจแน่วแน่ที่จะหย่ากับเธอแน่นอน จนอาจท้อดทิ้งลูกทั้งสามคนไป
เพราะพลอยไพลินกำลังตั้งครรภ์
ตระกูลเลิศธนโยธาที่อยู่เบื้องหลังพลอยไพลินนั้นแข็งแกร่งกว่าตระกูลพัชรวิทิตของเธอมาก
คุณหญิงสามรู้ดีถึงความทะเยอทะยานของชล เขาจะพลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไร
“วิกา”
ไซม่อนเรียกลูกสาวของเขา
แล้วพาลูกสาวไปด้วย
เทวิกาอยากอยู่ดูต่อ แต่พ่อของเธอเรียกให้เธอไปพร้อมกัน เธอออกไปกับพ่อด้วยความเสียดาย
ส่วนคุณหญิงสามจะร้องไห้ยังไง และหญิงชราจัดการกับมันอย่างไร เดี๋ยวค่อยถามทีหลังก็ได้
อย่างไรก็ตาม คุณแม่คนสวยของเธอยังอยู่ในบ้าน
คุณแม่คนสวยไม่ยุ่งกับเรื่องเหล่านี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่ของเธอจะไม่สนใจ
คนที่เคยทำร้ายตัวเอง ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก มีเรื่องดีๆให้ญาณินดูทุกวันแบบนี้ แล้วญาณินจะไม่ดูได้ยังไง
“วิกา แม่ของลูกยังอยู่ในบ้าน ลูกกลับไปเรียกแม่มา พ่อจะพาไปที่ๆหนึ่ง”
ไซม่อนพาลูกสาวของเธอออกจากบ้านหลังใหญ่ ให้ห่างไกลจากสิ่งขวางหูขวางตาเหล่านั้น ทันใดนั้นก็นึกถึงภรรยา เขาจึงหยุดและสั่งให้เทวิกากลับบ้านไปเรียกญาณิน
“อย่าบอกแม่ว่าพ่อจะพาไปเที่ยวนะ ก็บอกว่าลูกไม่อยากกินข้าวเช้าที่บ้าน แล้วแม่ของลูกก็จะตามลูกมาเอง”
ไซม่อนยังจำได้ว่าภรรยาของเขาไม่ต้องการอยู่กับเขา
จึงสอนลูกสาวให้เรียนรู้ที่จะโกหก
เทวิกายิ้มและพูดว่า: “พ่อคะ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสัญญาว่าจะช่วยพาแม่ออกมา”
ไซม่อนยิ้ม
เมื่อเทวิกากลับไปที่บ้าน เธอเห็นว่าอาสะใภ้สามของเธอยังคงร้องไห้กับคุณย่าของเธอ ส่วนปู่ทนไม่ไหวเดินจากไปแล้ว และสีหน้าของคุณย่าเร้นลับคลุมเครือ ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วคุณย่าจะเลือกใคร
เธอเดินตรงขึ้นไปชั้นบนและเกลี้ยกล่อมคุณแม่คนสวยให้ออกไปด้วยกัน
ท่านผู้นำ คุณชาย ขบวนรถเตรีมพร้อมแล้วครับ
ประยสย์และยศพัฒน์ทั้งสองคนยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้า ยังคงสวมชุดกีฬาอยู่
มีประยสย์ที่พอคาดเดาได้บ้าง ส่วนคนอื่นๆต่างมึนงงอยู่
ญาณินยังคงนั่งรถคันเดียวกันกับลูกสาวและลูกเขยของเธอ
หลังจากขึ้นรถ เธอก็สะกิดหน้าผากลูกสาวสองสามครั้ง “ช่วยพ่อโกหกแม่นะเรา”
“แม่คะ หนูไม่อยากกินข้าวที่บ้าน และบังเอิญออกไปกับพ่อจริงๆนะคะ”
เทวิกาหัวเราะคิกคัก และสัมผัสจุดที่แม่ของเธอสะกิด “แม่ แม่เบามือหน่อย เดี๋ยวสะกิดลูกสาวจนเสียโฉมหรอก แล้วลูกเขยแม่จะรังเกียจนะ”
“ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง หัวใจของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนไป”
ยศพัฒน์ตอบบทสนทนาแล้วแสดงความรู้สึกของตัวเอง
สิ่งที่เขารักคือเทวิกา ไม่ใช่รูปร่างหน้าตาของเธอ
อย่าพูดให้เขาดูฉาบฉวย
