รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 547 วันเวลาที่มีความสุข
แม้ว่าคืนแต่งงานของกนกอรจะทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก แต่เธอนอนไม่ดีเลยนะสิ
นฤเบศวร์ที่กินมังสวิรัติมาเกือบสามสิบปี เมื่อเขาได้ลิ้มรสกลิ่นคาวก็เหมือนกับเสพติด
ไม่ว่าเธอจะตื่นหรือกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาก็ทำงานหนักเป็นพิเศษ เธอง่วงมาก และเขาพูดกับเธออย่างเอาใจใส่ว่า: “ที่รัก เธอหลับของเธอ ฉันยุ่งอยู่ของฉัน”
กนกอร: “……”
เพราะไม่ได้รับการนอนหลับที่ดี ทำให้กนกอรนอนหลับจนตะวันโด่งฟ้า จนอวัยวะภายในทั้งห้าประท้วง เธอจึงตื่นขึ้นด้วยความหิว
เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็พบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของนฤเบศวร์ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ที่รัก ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว”
นฤเบศวร์มีความสุขมากที่เห็นเธอตื่น ในเวลาเดียวกัน เขาก็สัมผัสใบหน้าของเธอด้วยมือของเขา และพูดอย่างน่าสงสารและขอโทษว่า: “เป็นความผิดของฉันเอง จากนี้ไป ฉันจะไม่เป็นเหมือนเมื่อคืนนี้อีกแล้ว”
กนกอรจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ได้ ใบหน้าสวยๆของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และในวินาทีต่อมา เธอหยิบหมอนขึ้นมาแล้วตบไปทางนฤเบศวร์
“แบตบอส นายเลวอย่างกับหมาป่าเลย!”
นฤเบศวร์รู้ว่าตัวเองทำเกินไป ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้เธอใช้หมอนตบเขา ยังไงซะไม่ว่าจะใช้หมอนตบเขายังไง มันก็ไม่เจ็บเลย”
เมื่อเธอหยุดตบเขา เขาก็กอดภรรยาของเขาด้วยกับผ้านวม แล้วพูดเบาๆว่า: “ฉันเป็นแบตบอส ฉันเป็นแบตบอสมาตลอด แต่ถ้าไม่แบต เธอจะรักฉันเหรอ ฮิฮิ”
กนกอรชกเขาเบาๆ “นายจะอุ้มฉันไปไหน”
“อาบน้ำแล้วจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง”
“คืนนี้นายไปนอนที่ห้องทำงานหรือห้องรับแขก”
“ไม่ได้หรอกนะ ฉันสัญญาว่าคืนนี้จะไม่แตะต้องเธออีก เราเป็นสามีภรรยากัน สามีภรรยาจะนอนแยกห้องกันได้อย่างไร คนที่นอนคนละห้องคือมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกัน หรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกรนเสียงดัง ซึ่งฉันไม่เป็นทั้งคู่ ดังนั้นฉันจะนอนกับเธอ”
ล้อเล่นนา เขาเพิ่งลิ้มรสความสุขของการมีเมีย แล้วจะให้เขาหลับในห้องทำงานงั้นเหรอ ไม่มีทาง!
ถึงจะนอนพื้น เขาก็จะนอนห้องเดียวกับเมีย
กนกอรบีบใบหน้าทั้งสองข้างของเขาเบาๆ และบ่นว่า: “ถ้าผู้ชายเชื่อถือได้ แม่หมูก็ปีนต้นไม้ได้แล้ว”
“คำพูดของผู้ชายคนอื่นจะเชื่อถือได้หรือไม่นั้น ฉันรับประกันไม่ได้ แต่เธอสามารถเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดได้ ฉันพูดแล้วทำได้แน่นอน”
ท่ามกลางความรักและความเสน่หาของคู่หนุ่มสาว นฤเบศวร์พาภรรยาที่รักของเขาเข้าไปในห้องน้ำ เติมน้ำอุ่นให้กนกอรเต็มอ่าง และคิดอยากจะช่วยกนกอรอาบน้ำ แต่ถูกกนกอรขับไล่ออกไป
นฤเบศวร์ที่ถูกไล่ออกหัวเราะคิกคัก พวกเขาเป็นคู่แท้กันไปแล้ว เธอยังเขินอายอีก
รู้จักเธอมานาน เขาไม่เคยเห็นเธอขี้อายเลย บางครั้งได้เห็นบ้างก็สะดุดตาดี นฤเบศวร์ชอบที่จะเห็นกนกอรเขินอาย เธอมีกลิ่นอายผู้หญิงมากขึ้นเรื่อยๆ
กนกอร: เมื่อก่อนฉันไม่มีกลิ่นอายความเป็นผู้หญิงเหรอ?
นฤเบศวร์เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะอยู่รอด: เมื่อก่อนเธอเป็นกลิ่นอายที่สดใส่ไร้เดียงสาของหญิงสาว
เมื่อกนกอรออกมาจากห้องน้ำ เธอรู้สึกสดชื่นมาก
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
กนกอรปล่อยผมพาดไหล่ถามคำถามกับนฤเบศวร์ และก่อนที่เขาจะตอบ เธอถามอีกครั้งว่า: “ไดร์เป่าผมในห้องของนายอยู่ที่ไหน ฉันสระผมและผมยาวเกินไป ฉันต้องเป่ามัน”
นฤเบศวร์รีบไปหยิบไดร์เป่าผม “มานี่ ฉันจะเป่าผมให้เธอ”
“อีกสิบนาทีก็เที่ยงตรงแล้ว ที่รัก เธอหลับไปนานมากและถ้าเป่าผมให้แห้งแล้ว เราลงไปทานอาหารที่ชั้นล่างกัน ตอนเที่ยงฉันจะพาเธอไปรับลมชมวิว จริงด้วย ฉันช่วยเธอโทรหาน้องพนักงาน บอกกับเธอว่าวันนี้เธอจะไม่ไปที่ร้าน แต่จัดคนไปดูแลร้านให้เธอแล้ว และดูการตกแต่งของร้านข้างๆไปด้วย”
“นั่นไม่ได้เรียกว่าร้านข้างๆ แต่เป็นพื้นที่ของร้านเราแล้ว”
กนกอรแก้ไขคำพูดของเขา
เธอได้เช่าร้านข้างๆแล้ว และหลังจากเตรียมการตกแต่งแล้ว เธอจะทุบกำแพงเพื่อเชื่อมต่อกับOne Day In Coffee ให้รวมกันเป็นอันหนึ่งเดียวกัน
นี่เป็นการขยายธุรกิจครั้งแรกของเธอและเทวิกา
เทวิกามีกลิ่นอายของหนังสือ ซึ่งเคยบอกเธอว่าหลังจากทั้งสองร้านรวมเป็นหนึ่งแล้ว ก็หาพื้นที่ว่างของร้านข้างๆตั้งชั้นวางหนังสือ และวางหนังสือไว้บนชั้นหนังสือ พอตัวเองว่างเมื่อไหร่ก็สามารถอ่านได้ ลูกค้าก็สามารถอ่านหนังสือไปด้วยดื่มกาแฟไปด้วย แค่คิดก็รู้สึกสบายใจแล้ว
แม้ว่าตอนนี้เทวิกาจะกลับไปที่เมืองซูเพร่า ทว่ากนกอรก็ตัดสินใจที่จะจัดการตามความคิดแบบเดิมของเพื่อนเธอ
“ใช่ๆ เป็นพื้นที่ของภรรยาฉัน ที่รัก เธออยากซื้อสองร้านนั้นไหม”
“ฉันถามเจ้าของแล้ว เจ้าของบ้านไม่ยอมขาย เธอบอกว่าเธออาศัยอยู่ด้วยการเก็บค่าเช่า ถ้าขายร้านไปแล้ว แค่ค่าช้าบ้านเล็กๆเหล่านั้น ได้เงินไม่มากนักหรอก”
ตอนนี้กนกอรมีเงินที่จะซื้อร้านค้าทั้งสองแห่งแล้ว ทว่าเจ้าของบ้านไม่เต็มใจที่จะขายให้พวกเธอ และเธอไม่สามารถบังคับพวกเขาได้
“ฉันพอจะมีร้านค้าที่ทำเลดีๆอยู่บ้าง ฉันจะโอนเป็นชื่อเธอ เธอก็ไม่อยากรับ งั้นก็ให้เธอไปใช้ล่ะกัน แบบนี้จะได้ประหยัดค่าเช่าบ้าง”
นฤเบศวร์คอยเป่าผมให้กนกอรไปด้วย และแนะนำร้านภายใต้ชื่อของเขาไปด้วย
อันที่จริง เขาไม่กระตือรือร้นที่จะซื้อบ้านและร้านค้าเลย เพราะปกติตอนที่จะทำธุรกิจ เขามักจะอ้างอิงจากยศพัฒน์ที่เป็นคู่แข่งตัวฉกาจของเขา ซึ่งไอ้ยศพัฒน์นั่นบริหารบริษัทใหญ่โตขนาดนั้น การงานของเขาก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับเขาหลงใหลในการซื้อบ้าน ที่ดิน และร้านค้าต่างๆ
เขาจึงทำตามยศพัฒน์ซื้อๆๆไปด้วย
เพราะยังไงเขาไม่ขาดแคลนเงินอยู่แล้ว
จะว่าไปบ้านและร้านค้าภายใต้ชื่อของเขาที่ถูกปล่อยเช่านั้น ค่าเช่าที่เขาได้รับทุกๆเดือนนั้นก็ไม่เลว เพราะทำเลที่เขาเลือกล้วนยอดเยี่ยมและค่าเช่าก็แพงมาก
“ร้านภายใต้ชื่อของนายเช่าหมดแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะเอาคืนมาแล้วให้ฉันใช้ แถมนายยังไม่เก็บค่าเช่าฉันอีก ถ้าเกิดธุรกิจฉันไปไม่รอด ขาดทุน นายก็จะเสียเงินด้วยนะ เก็บไว้ให้เช่าต่อเถอะ พวกเรายังไม่คิดจะขยายธุรกิจหรอก และตอนนี้ธุรกิจที่นั่นมั่นคงดีเจ้าของที่ก็ไม่ขึ้นค่าเช่า ดั้นนั้นกำไรก็ยังสูงอยู่”
“พอฉันหาเงินมาได้เยอะๆ ฉันก็จะซื้อบ้าน ที่ดิน และร้านค้าหลายๆที่ พอแก่ลงก็รอเก็บค่าเช่าไว้ใช้จ่าย ฮ่าๆ อยากลองเป็นเจ้าของที่บ้าง เพราะเจ้าของที่ไม่ต้องทำอะไร แค่นอนอยู่ก็หาเงินได้มันเจ๋งมากเลย”
นฤเบศวร์ยิ้มและพูดว่า: “แค่เธอยินดีรับทรัพย์สินของฉัน เธอก็สามารถนอนราบหาเงินได้เลย อย่างไรก็ตามยศพัฒน์คิดแบบเดียวกันรึเปล่า เขาชอบซื้อบ้าน ที่ดิน และร้านค้าต่างๆ ซึ่งเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของที่ดินหรือย่านการค้าเป็นของเขาทั้งนั้น”
“ตอนที่เขาซื้อที่ดินตรงนั้น ถนนย่านการค้ายังไม่สร้างเลย เป็นเรื่องสิบกว่าปีที่แล้ว จึงใช้เงินไปไม่มากนัก แค่ค่าเช่าย่านการค้าแถวนั้นอย่างเดียวก็เพียงพอสำหรับคนธรรมดา หรือสู้มาทั้งชีวิตอาจจะยังสู้เขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
ดวงตาของกนกอรเปล่งประกายเมื่อเธอได้ยินแบบนี้ และเธออุทานว่า: “คุณพัฒน์หาเงินได้เก่งมาก เมื่อสิบปีที่แล้ว ราคาบ้านยังไม่สูงนักเลย และตอนนั้นคุณพัฒน์ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นเท่านั้น ก็ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แล้ว”
“เราเกิดมาในตระกูลนักธุรกิจ และดูเหมือนว่าเราเกิดมาพร้อมกับความสามารถในการทำธุรกิจและทำเงินด้วย”
อีกอย่างถึงแม้พวกเขาจะอายุน้อยและไม่ขาดแคลนเงิน ดังนั้นหากต้องการซื้อที่ดินและทรัพย์สินก็สามารถขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ในบ้านได้
นฤเบศวร์รู้สึกขอบคุณเล็กน้อยที่เขาชอบต่อสู้กับยศพัฒน์ เมื่อยศพัฒน์ซื้อๆๆ ไม่ว่าจะเพราะไม่อยากพ่ายแพ้หรือความทะนงตัว เขาก็ไม่อยากแพ้ยศพัฒน์ ดังนั้นเขาจึงทำตามยศพัฒน์ซื้อๆๆไปด้วย
