คุณสามีพันล้าน – บทที่ 555 เด็กน้อยน่ารัก

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 555 เด็กน้อยน่ารัก

ในระยะไกล คุณหญิงรองพูดกับคุณหญิงสามว่า： “เธอเห็นแล้วสินะ เทวิการู้จักประจบประแจงนางผู้หญิงแก่มากแค่ไหน หลังจากเธอกลับมา เด็กของสองบ้านเราต้องไปยืนห่างไกลๆ เลย”

คุณหญิงสามถูกกระทำหนักมาก คนทรุดโทรมไปเยอะมาก เช้าขนาดนี้เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย แต่เป็นเพราะคุณหญิงรองไปชวนเธอออกมาเดินเล่นด้วยตัวเอง เธอถึงยอมออกมา แต่กลับมาเห็นภาพของเทวิกากับคุณแม่ (รักใคร่กัน) สนิทใกล้ชิดกันมาก

เธอถึงเข้าใจความหมายของคุณหญิงรองสักที

“ใครให้เด็กของบ้านเราทั้งสองบ้านไม่มีใครหน้าเหมือนคุณแม่ตอนสาวๆ เลยหล่ะ เวลาที่คุณแม่เห็นเทวิกาก็เหมือนเห็นตัวเอง คุณแม่เป็นคนเห็นแก่ตัวมาก และเป็นคนที่รักแต่ตัวเอง เธอทำไม่ดีกับคนอื่นได้ แต่ไม่มีทางทำไม่ดีกับตัวเองแน่นอน ถ้าเธอทำไม่ดีกับเทวิกา เธอจะรู้สึกว่ากำลังทรมานตนเอง”

ในปีนั้น คนชื่อวรันธรหุ้มเทวิกาไป ทำไมไม่บีบคอเธอให้ตายไปเลย

บีบให้ตายไป จะได้จบเรื่องจบราว วันนี้จะมีสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร？

ช่างเป็นคนมือไม่พาย เอาเท้าราน้ำจริงๆ

คุณหญิงสามด่าวรันธรที่ตายไปแล้วยี่สิบกว่าปีในใจ

“บ้านสาม พวกเราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ทรัพย์สินของคุณแม่เยอะขนาดนั้น ถ้าเกิดถูกเทวิกาประจบประแจงเอาไปหมด พวกเราจะเสียเปรียบมากเลย”

คุณหญิงสามหัวเราะเยาะในใจ อยากหลอกใช้ให้เธอไปต่อสู้ด่านหน้าหล่ะสิ？

“แล้วจะทำยังไงได้？พี่ให้ธนภรณ์ของบ้านพี่ไปประจบคุณแม่สิ พี่สะใภ้รอง ฉันยังง่วงอยู่ เดี๋ยวขอกลับไปนอนต่ออีกครั้ง เดี๋ยวตอนเที่ยงตื่นมาจะไปช้อปปิ้งซื้อของ ยังมีเครดิตการ์ดของชลอยู่กับฉันสองใบ วันนี้ฉันจะไปรูดบัตรให้หนำใจ ฉันไม่ใช่เงินเขา ก็ถูกคนอื่นใช้อยู่ดี”

“พี่สะใภ้รอง พี่ก็เหมือนกัน ใช้เงินเยอะหน่อย ใครจะไปรู้ว่าพี่รองเลี้ยงผู้หญิงไว้ข้างนอกหรือเปล่า พี่ก็ต้องไปตรวจสอบสถานการณ์ของพี่รองที่อยู่ข้างนอกดู พี่ดูพวกเขาสามพี่น้องสิ ไม่มีใครรักเดียวใจเดียวสักคน”

เมื่อคุณหญิงสามพูดจบ ก็หันหน้าเดินกลับ ไม่อยากถูกบ้านสองหลอกใช้ให้ไปสู้ด่านหน้า

ใบหน้าของคุณหญิงรองดิ่งลง บ้านสามตอนนี้ไม่ดี ต้องการสร้างความแตกแยกให้เธอกับสามี เธอไม่หลงกลหรอก

ผู้ชายของบ้านเธอกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน และเวลามีงานเลี้ยงก็พาเธอออกงานด้วย ไม่มีทางเลี้ยงชู้รักเด็ดขาด

ป้าทั้งสองทำอะไรไปบ้าง เทวิกาไม่รู้ และไม่สนใจ เธอแค่ประจบประแจงคุณหญิงย่าให้ดีใจ ก็คือการโจมตีพวกเขาที่ดีที่สุดแล้ว

คุณหญิงย่าอาจเป็นเพราะตื่นเช้าเกินไป หลังจากกลับไปในบ้านนั่งพักผ่อนได้ไม่กี่นาที ก็กลับไปพักผ่อนในห้องแล้ว

แม้แต่อาหารเช้าก็เป็นคุณปู่ยกเข้าไปในห้องให้เธอ

เมื่อไม่มีคนแก่ทั้งสองอยู่ด้วย เทวิกาและครอบครัวสี่คนบวกกับยศพัฒน์ ได้กินอาหารเช้าหนึ่งมื้ออย่างมีความสุข

พ่อแม่พี่ชายไม่มีใครถามวิกาพูดคุยอะไรกับวิกา หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ คนทำงานก็ไปทำงาน คนไม่ทำงานก็ขึ้นชั้นบนไป

ส่วนเทวิกาและสามีจะไปเอารถที่ร้าน 4S

“แม่”

เทวิกเรียกตะโกนตรงบันได

“ทำไมเหรอ？”

ญาณินรีบเดินออกมาจากห้องหนังสือ

“แม่ หนูกับยศพัฒน์จะไปเอารถที่ร้าน 4S แม่จะไปด้วยกันไหม？”

ญาณินลังเลสักครู่

“แม่ ไปด้วยกันเถอะ แม่อยู่บ้านก็น่าเบื่อ”

“หลังจากเอารถเสร็จ พวกเราจะได้เลยไปดูร้านค้าร้านนั้นที่คุณพ่อให้หนูเป็นยังไงบ้าง” คุณพ่อไม่ยอมให้คุณแม่ออกไปทำธุรกิจข้างนอก แต่สนับสนุนเธอเปิดร้าน หลังจากที่เธอคุยกับคุณพ่อเสร็จ นอกจากคุณพ่อจะให้บัตรเอทีเอ็มเธอใบหนึ่งแล้ว ยังมอบร้านค้าร้านหนึ่งให้เธอด้วย

ตั้งอยู่บนถนนใจกลางเมืองที่เจริญที่สุดในเมืองซูเพร่า ค่าเช่าร้านค้าที่นั่นเดือนหนึ่งหลายหมื่นเลยทีเดียว

เทวิกาอยากไปดูที่ร้านก่อน ค่อยวางแผนวิธีการตกแต่งร้านอีกที

และต้องทำความรู้จักกับร้านขายเครื่องประดับอีกด้วย

เรื่องที่เทวิกาจะเป็นร้านขายเครื่องประดับ ผู้ใหญ่ของตระกูลสาระทาต่างเห็นด้วยกันหมด คุณหญิงยังพูดอีกว่าแบล็คการ์ดเอาให้เทวิกาใช้ รอให้เทวิกาเปิดร้านเครื่องประดับจนเข้าที่เข้าทางก่อน ค่อยคืนให้เธอ

คุณปู่ก็ได้ให้เงินเทวิกาก้อนหนึ่งเหมือนกัน เอาไว้ใช้สำหรับเป็นเงินทุนในการเปิดร้าน

ประยสย์เอ็นดูน้องสาว เขาเองก็มีเงินเยอะมาก จึงได้ยัดบัตรเอทีเอ็มให้กับน้องสาวไปใบหนึ่ง ให้น้องสาวใช้เงินได้ตามใจชอบ

แม้แต่ลุงรองกับภรรยาชลกับภรรยาพวกเขา ต่างก็ให้เงินเทวิกาก้อนหนึ่งตามมารยาท

หลังจากที่เทวิกาได้เงินจากญาติผู้ใหญ่แล้ว พูดออกมาอย่างเสียดายว่า： “ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกหนูก็จะได้บอกว่าลงทุนเปิดบริษัทเครื่องประดับ แบบนั้นเงินลงทุนที่ได้รับน่าจะยิ่งเยอะ”

ยศพัฒน์หัวเราะเธอแล้วพูดขึ้นว่า： “เงินลงทุนที่พวกเขาให้คุณในตอนนี้เพียงพอสำหรับให้คุณเปิดบริษัทเครื่องประดับแล้ว

คุณจะเปลี่ยนไปเปิดบริษัทไปเปิดร้านค้าก็เหมือนกัน”

“ถ้าเงินไม่พอ ที่ผมยังมี เพราะไม่ว่ายังไงเงินของผมก็คือเงินของคุณอยู่แล้ว”

เทวิกากอดเขาแล้วจูบลงไปทันที

เธอกลายเป็นนางเอกในนวนิยายที่เธอเขียน มีคนรักเต็มไปหมด และมีเงินใช้ไม่หมด！

ญาณินตรึกตรองสักครู่ ก็ตอบตกลงออกมา

“หนูรอแม่แป๊บหนึ่ง เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

ญาณินต้องการไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน หันหน้าเดินไปได้สองสามเก้าก็หยุดลง จากนั้นก็หันหน้ากลับแล้วเดินลงมา

“แม่ ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเหรอ？”

“ไม่เปลี่ยนแล้ว แม่อายุปูนนี้แล้ว ไม่ได้จะไปนัดบอดสักหน่อย ไม่ต้องแต่งตัวสวยหรอก” ญาณินนึกถึงเมื่อก่อนเวลาที่ตัวเธอจะออกจากบ้าน ต้องแต่งตัวดีๆ ห้ามหรูหราเกินไป แต่เรียบง่ายเกินไปก็ไม่ได้ ต้องให้เหมาะสมกับภรรยาของหัวหน้าครอบครัว ต้องดูสง่า สูงส่ง และผ่าเผย

สูญเสียความเป็นตัวเองไป และสิ่งที่ได้มาคือกลายเป็นบ้ามายี่สิบสามปี

ตอนนี้ เธอไม่ต้องการทำตามกฎอีกต่อไป เธอต้องใช้ชีวิตในแบบของเธอ อยากแต่งตัวยังไง เธอก็จะแต่งตัวแบบนั้น ไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไร ถ้าจะมาต่อว่าเธอ ก็ไปเกลี้ยกล่อมให้ไซม่อนหย่ากับเธอดีกว่า！

“แม่หนูเวลาไหนก็สวยงามอยู่แล้ว”

เมื่อเทวิการอแม่ลงมาจากบันไดแล้ว ได้เข้าไปกอดแขนแม่ไว้อย่างรักใคร่ จากนั้นพูดชื่นชมขึ้นมาว่า： “หนูรวบรวมความโดดเด่นของพ่อกับแม่มาไว้ในตัวหนูหมด หนูถึงได้สวยงามดั่งดอกไม้แบบนี้”

ญาณินยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้แล้วจิ้มไปที่หน้าผากเธอ： “ยิ่งอยู่ยิ่งหน้าหนาขึ้นแล้วนะ มีแต่ยศพัฒน์เท่านั้นที่ทนหนูได้”

เทวิกหัวเราะฮิๆ ออกมา

นอกจากใบหน้าที่สืบทอดข้ามรุ่นได้มาจากคุณหญิงย่าแล้ว เทวิการู้สึกว่าข้อดีมากมายในตัวเธอล้วนสืบทอดได้มาจากพ่อแม่หมด

ญาณินคือภรรยาของหัวหน้าครอบครัว ถึงแม้เธอจะไม่ทำหน้าที่ของภรรยาหัวหน้าครอบครัวแล้ว แต่เวลาออกจากบ้าน ก็ยังคงมีบอดี้การ์ดตามติดตัวไปด้วย

คนทั้งกลุ่ม และรถหลายคัน ขับออกไปจากคฤหาสน์อย่างเอิกเกริก เพื่อไปร้าน 4S

เป็นเพราะเทวิกาต้องการออกไปเอารถด้วยตัวเอง ไม่งั้นร้าน 4S ก็ส่งรถไปให้ที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทาแล้ว เทวิการู้สึกว่าตัวเองอยู่แต่ในคฤหาสน์มันน่าเบื่อ เวลาออกจากบ้านก็ต้องแจ้งให้คุณหญิงย่าทราบก่อน การไปเอารถเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด

“แม่ คุณย่าอยากจับคู่ให้พี่ชายหนูกับณิศา”

เทวิกาเห็นว่าคุณแม่มองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถอยู่ตลอดเวลา เธอจึงหาเรื่องชวนคุณแม่คุย

ญาณินหันหน้าไปมองเธอ เทวิกายิ้มและกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นบนริมถนน ใบหน้าได้เปลี่ยนไปทันที

และรีบตะโกนออกมาว่า： “จอดรถ รีบจอดรถ！”

คนขับรถเหยียบเบรกกะทันหัน รถของบอดี้การ์ดข้างหลังก็จอดตามเช่นเดียวกัน

ญาณินกับยศพัฒน์มองไปที่เทวิกาด้วยความสงสัย เทวิกาไม่มีเวลาอธิบาย เธอรีบผลักประตูรถออกแล้วลงไป จากนั้นวิ่งย้อนกลับไประยะสั้นๆ แล้วหยุดลงตรงหน้าของเด็กน้อยคนหนึ่ง

เป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณหนึ่งขวบ นั่งอยู่ริมถนน และไม่มีผู้ใหญ่อยู่ข้างกาย ไม่รู้ว่าเป็นเด็กของบ้านไหน นั่งอยู่ที่นี่คือถูกทอดทิ้งเหนือเดินหลงทาง？

ตอนที่เทวิกาเห็นเด็กน้อยนั้น ได้ยิ้มให้เธอทันที โชว์ฟันน้ำนมหกซี่ออกมา แถมยื่นมือไปให้เทวิกาอีกด้วย เพราะอยากให้เทวิกาอุ้ม

หัวใจของเทวิกาอ่อนไหวขึ้นมาทันที และรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

“หม่าม้า”

หลังจากที่เทวิกาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เด็กน้อยได้กอดคอเทวิกาไว้แล้วเรียกหม่าม้าออกมา

เทวิกา： “……”