รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 570 ตลกสิ้นดี
“ที่รัก คุณนึกถึงเรื่องที่ยศพัฒน์ตกแต่งสวนของเขาให้เหมือนสวนดอกไม้ใช่ไหม？ไอ้หมอนั่น แค่ให้ดอกไม้ก็ต้องให้จนโลกตะลึง แย่งซีนผมไปหมอ”
ให้ภรรยาของเขาจดจำฉากที่มีดอกไม้สีสันสวยงามเต็มสวนขึ้นใจ
โชคดี ที่ยศพัฒน์เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว
ไม่อย่างนั้น นฤเบศวร์คงต้องหึงหวงตายเลย แถมต้องกังวลภรรยาถูกคนอื่นแย่งไปอีก
“แสดงว่าเซลล์ความโรแมนติกของคุณสู้เขาไม่ได้”
นฤเบศวร์： “……”
“บางครั้งคุณก็ลอกเลียนแบบเขาเหมือนกัน ถึงแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ก็แค่เปลี่ยนน้ำไม่เปลี่ยนยา”
นฤเบศวร์： “……ที่รัก ดูเหมือนคุณจะชื่นชมยศพัฒน์มากเลยนะ？”
“ฉันชื่นชมคุณยศพัฒน์จริง แต่ฉันชื่นชมคุณมากกว่า พอแล้ว อย่ามาหึงหวงไปเรื่อยเลย เป็นของคุณทั้งกายทั้งใจไปแล้ว แถมจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยกันแล้วอีกด้วย ยังจะมากลัวฉันบินหนีไปอีกเหรอ？”
นฤเบศวร์ถึงเปลี่ยนจากหดหู่เป็นดีใจ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “กลัวคุณบินหนีไปจริง บนอินเทอร์เน็ตเขาพูดกันว่า เมื่อก่อนข้าวสารหุงสุกก็กลายเป็นของคุณแน่นอน แต่ตอนนี้หุงจนเละก็ไม่ใช่ของคุณเสมอไป”
กนกอรหัวเราะออกมาไม่หยุด และถูกคำพูดของเขากล่อมจนอบอุ่นหวานเต็มหัวใจ จนทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าไม่จางหายไปสักที
เมื่อเดินออกมานอกบ้าน กนกอรก็เห็นรถคันใหม่จอดอยู่ที่ลานสวน บนตัวรถมีริบบิ้นมัดเหมือนดอกไม้หุ้มรถไว้ และบนฝากระโปรงรถก็ได้วางช่อดอกกุหลาบสีแดงไว้ข้างรถบนอีกด้วย
“ที่รัก นี่คือรถที่ผมให้เป็นของขวัญกับคุณ คุณรับปากกับคุณปู่แล้วว่าจะไม่ปฏิเสธผม”
รถ คือคันเดียวกันกับครั้งที่แล้ว เพียงแต่ว่าครั้งที่แล้วไม่ได้ส่งมอบออกไป เก็บไว้ในโรงเก็บรถของตระกูลเดชอุปมาตลอด
นฤเบศวร์ส่งมอบรถคันใหม่คันนั้นให้ภรรยาอีกครั้ง
เขาเดินออกไป อุ้มดอกกุหลาบช่อใหญ่นั้นขึ้นมา แล้วเดินไปตรงหน้ากนกอร ยื่นไปให้เธอด้วยสายตารักใคร่ บวกกับกุญแจรถใหม่พวงหนึ่ง
ฐานะไม่เหมือนเดิม สภาพจิตใจไม่เหมือนเดิม สายตาที่มองดูรถคันนั้นก็ไม่เหมือนเดิม
ครั้งแรก กนกอรรู้สึกว่ารถหรูราคาแพงเกินไป เธอไม่ได้ทำอะไรเลยไม่อยากรับมันไว้ ไม่มีแม้กระทั่งใบขับขี่ด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ เธอยิ้มปากกว้างอย่างดีใจ
ในขณะที่รับช่อดอกไม้และกุญแจรถ ได้เดินไปข้างหน้าและเดินวนดูรอบๆ รถมาเซราติคันใหม่ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “รถคันนี้ ให้ฉันเหรอ？”
“ใช่ ให้คุณ คุณขับรถคันนี้ไปก่อน ผมได้จองรถคันใหม่ไว้ให้คุณอีกหลายคัน รอให้รถส่งมาก่อน คุณชอบคันไหนก็ขับคันนั้น ใช่แล้ว ผมได้ซื้อรถอีกคันให้พี่ชายเหมือนกัน ให้เป็นของขวัญพี่ชาย เพื่อสะดวกพี่เขาขับรถพาพ่อแม่และคุณปู่มาเที่ยวหาที่บ้าน”
นฤเบศวร์เห็นภรรยาดีใจ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จึงได้พูดออกมาว่าตัวเองซื้ออะไรไปบ้าง
“คฤหาสน์ที่อยู่ข้างๆ บ้านเรา คุณเคยสังเกตไหม？ผมซื้อมันแล้ว ยกให้คุณพ่อคุณแม่ ให้พวกเขาย้ายไปอยู่ที่นั่น แบบนี้คุณจะได้กลับบ้านแม่คุณได้สะดวกขึ้น”
กนกอรหยุดลง แล้วมันไปมองเขา
เมื่อนฤเบศวร์เห็นเธอไม่พูดอะไร รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที จึงถามออกมาอย่างระวังว่า： “ที่รัก คุณไม่พอใจเหรอ？”
“ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ฉันจะยอมรับคฤหาสน์หลังนั้นไว้หรือเปล่า เมื่อถึงตอนนั้นคุณคงต้องเกลี้ยกล่อมพวกเขาหน่อย ถ้าพวกเขาไม่รับไว้ ผมจะโอนให้เป็นชื่อของคุณ แล้วคุณค่อยให้พ่อกับแม่ย้ายเข้าไปอยู่ บางทีถ้าทำแบบนี้พวกเขาอาจรู้สึกสบายใจกว่า”
“อร ผมไม่เคยมีความรู้สึกว่าพ่อแม่คุณเอาเปรียบผม นี่เป็นความกตัญญู ของผมที่เป็นลูกเขย บ้านกับรถสำหรับผมแล้ว ไม่ได้แพงเลย จริงๆ”
เวลาต่อมา กนกอรวางดอกไม้ช่อนั้นลงบนรถ จากนั้นหันหน้าโผเข้าไปในอ้อมกอดเขา ในขณะที่เขาเพิ่งพยุงตัวภรรยาที่โผกอดเขาให้ทรงตัวได้นั้น ก็ถูกภรรยาจับหน้าไว้ แล้วเริ่มจูบเขาขึ้นมาก่อน จูบอย่างเสน่ห์หาทำเขาวิงเวียนไปหมด จูบจนจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปหมด อยากร่วมรักกับเธอตอนนี้เลยสักครั้ง
ผ่านไปสักพัก กนกอรพูดขอบคุณเขาออกมา： “ที่รัก ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ที่คุณทำให้ แต่ว่าพ่อแม่ฉันไม่มีทางรับคฤหาสน์ที่คุณมอบให้แน่นอน พี่ชายฉันอาจไม่รับรถที่คุณให้ก็ได้ เพราะตอนนี้เขามีรถอยู่แล้ว”
กนกอรเข้าใจนิสัยของคนในครอบครัวดี ไม่มีทางรับของขวัญชิ้นใหญ่จากคนอื่นหรอก ถึงแม้จะเป็นลูกเขยของพวกเขา ก็ไม่มีทางรับเรื่อยเปื่อยแน่นอน
พ่อแม่พี่ชายเป็นกังวลมาตลอดถ้ารับรถและบ้านที่ตระกูลเดชอุปมอบให้ จะเป็นการเอาเปรียบตระกูลเดชอุป ลูกสาวของตัวเองจะถูกบ้านสามีรังเกียจได้ พ่อแม่สามีส่วนใหญ่รับไม่ได้ที่ลูกสะใภ้มีอะไรก็เอากลับบ้านให้พ่อแม่ตัวเองหมด
แต่ถ้าลูกสะใภ้เอาของจากบ้านตัวเองไป พวกเขาจะทำเหมือนมองไม่เห็น
ถึงแม้คนในครอบครัวของเธอจะไม่รับของที่นฤเบศวร์เตรียมไว้ให้ แต่เขาพูดออกมาแล้วทำได้หมด ทำให้กนกอรรู้สึกดีใจมาก
“ตระกูลของเราอยู่ที่นั่นกันทุกยุคทุกสมัยแล้ว สนิทคุ้นเคยกับเพื่อนบ้านเรียงเคียงหมด โดยเฉพาะคุณปู่ของฉัน เขาคุ้นเคยที่นั่น และคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นั่น ถ้าให้พวกเขาย้ายไปอยู่ในคฤหาสน์ พวกเขาต้องไม่คุ้นเคยแน่นอน”
“พวกเราอยู่ห่างกันไม่ไกลมากนัก มีรถ กลับบ้านแม่ก็ถือว่าสะดวกอยู่”
“แต่ว่า ความหวังดีของคุณ คุณเอาไปมอบให้ต่อหน้าแม่ยายเอง ให้พวกเขาเลือกเอง ฉันไม่ตัดสินใจแทนพ่อแม่นะ”
กนกอรรู้ดีว่าคนในครอบครัวไม่รับของขวัญที่นฤเบศวร์มอบให้แน่นอน แต่ก็อยากให้นฤเบศวร์ได้แสดงความหวังดีออกมา ให้คนในครอบครัวเห็นว่านฤเบศวร์ดีต่อเธอ รักเธอก็รักคนในครอบครัวเธอด้วย จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร
“ก็ได้”
เมื่อนึกถึงคนในบ้านของแม่ยายทุกคนเป็นคนที่มีจุดยืนแน่วแน่หมด นฤเบศวร์รู้เลยว่ารถและคฤหาสน์ที่ตัวเองเตรียมไว้ต้องไม่มีคนรับไว้แน่นอน
“ที่รัก ในเมื่อคุณซื้อรถใหม่ให้ฉัน เดี๋ยวฉันพาคุณไปชมวิวเล่นเอา”
กนกอรวนกลับมาคุยเรื่องรถอีกครั้ง
“ได้”
“พวกเรารีบไปกินอาหารเช้ากันดีกว่า”
กนกอรอุ้มช่อดอกไม้ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นไปจูงมือนฤเบศวร์ แล้วเดินกเข้าไปในบ้าน
นฤเบศวร์ดึงเธอไว้ แล้วพูดขึ้นว่า： “ที่รัก แค่นี้เองเหรอ？คุณไม่แสดงอะไรอีกเหรอ？”
“ฉันแสดงแล้วไม่ใช่เหรอ？จูบคุณไปตั้งหลายครั้ง”
นฤเบศวร์มองเธอด้วยสายตาเร่าร้อน “นอกจากจูบผมแล้ว ไม่มีอย่างอื่นอีกแล้วเหรอ？”
“ยังมีอะไรอีกเหรอ？คุณอยากพูดอะไรอีก？พูดมาได้เลย ถ้าฉันสามารถทำให้คุณได้ฉันทำหมด”
นฤเบศวร์： “……ทำไมคุณไม่เหมือนคนอื่นเลย สามีซื้อรถคันใหม่ให้ แถมตกแต่งรถใหม่ให้สวยงามขนาดนี้ เป็นเรื่องที่น่ายินดีปรีดา คุณไม่รู้สึกเหรอว่ามันเป็นเรื่องที่ควรเฉลิมฉลอง？ไม่คุ้มค่าที่คุณจะโพสต์รูป เพื่อโอ้อวดหน่อยเหรอ？”
กนกอรรู้สึกตกตะลึง
มองผู้ชายตัวเองแน่นิ่งไปหนึ่งนาทีเต็ม จากนั้นหัวเราะเสียงดังออกมา
นฤเบศวร์ถูกเธอหัวเราะจนรู้สึกอับอาย
เธอให้หญ้าเขาแค่ต้นหนึ่ง เขาก็ดีใจจนรีบโพสต์เลย เพื่อโชว์ความรักของพวกเขา
เขาให้รถคันใหม่เธอ เธอกลับไม่ถ่ายรูป ไม่โพสต์ ไม่โชว์ความรักให้คนอื่นอิจฉาเลย
นฤเบศวร์รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
ทุกครั้งที่เธอโพสต์รูป เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์คือเกี่ยวข้องกับOne Day In Coffee สิ่งที่เธอโพสต์คือของว่างยามบ่าย ขนมกินเล่นต่างๆ ทำให้คนที่เห็นน้ำลายไหล
นฤเบศวร์สังเกตในการโพสต์สถานะของภรรยาทุกวัน เพื่อรู้ว่าอารมณ์ความต้องของภรรยา บางครั้งเธออยากกินอะไร ก็จะโพสต์รูป เมื่อเขาเห็นจะได้ไปหาซื้อให้ภรรยาสุดรักได้
บางครั้ง เมื่อเห็นเธอโพสต์สถานะที่มีความเกี่ยวข้องกับเขา เขาก็จะมีความสุขได้ทั้งวัน
ธันวาว่าเขาเหมือนคนถูกผีเข้า
แต่เขาหัวเราะเยาะธันวาว่าคนโสดไม่เข้าใจความสุขของผู้ชายที่ได้แต่งงานหรอก
