คุณสามีพันล้าน – บทที่ 572 ย้อนรอยที่เก่า

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 572 ย้อนรอยที่เก่า

“ฉันจะส่งเธอทางแยกข้างหน้า แล้วเธอค่อยลงรถ แล้วก็ต่อไปนี้อย่าติดต่อกันอีก พรุ่งนี้ฉันจะออกจากเมืองแอคเซสซ์แล้วถ้าฉันเห็นข่าวกนกอรท้อง ถึงเธอจะหลบซ่อนยังไง ฉันก็จะหาเธอให้เจอ”

“ค่ะ”

คุณณัฏฐาสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วขับออกไป

มาถึงทางแยกข้างหน้า เธอจอดรถ ให้คนใช้ลงจากรถ

คนใช้ถือถุงเงินขนาดใหญ่ เพราะใช้ถุงสีดำ มองไม่เห็นว่าด้านในบรรจุเงิน แต่ก็ต้องปลอดภัยสักหน่อยดีกว่า คนใช้ก็กลัวโดนคนขโมยเหมือนกัน หลังจากคุณณัฏฐาไปแล้ว ก็รีบโทรหาสามีตัวเอง ให้สามีมารับเธอ

ส่วนเรื่องยาคุมเหล่านั้น คนใช้คิดว่ารอสามีมาแล้วค่อยปรึกษาสามีดู ว่าเธอต้องทำตามแผนของคุณณัฏฐาไหม?

พรุ่งนี้คุณณัฏฐาจะไปแล้ว ถ้าเธอไม่ทำตามเจตนาของคุณณัฏฐา ก็เป็นการได้รับเงินก้อนโตมาฟรีๆ ใช่ไหม?

ส่วนเรื่องการคุกคามจากคุณณัฏฐา คนใช้ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ตระกูลไชยรัตน์อพยพไปนานแล้ว ปัจจุบันไม่เหมือนในอดีต จะเปรียบเทียบกับตระกูลเดชอุปที่เจริญรุ่งเรืองได้ยังไง?

เธอกลัวคุณชายใหญ่มากกว่านิดหน่อย

กนกอรไม่รู้ว่าคุณณัฏฐามีจิตใจเลวทราม คิดไม่ถึงเลยว่าจะจ้างคนใช้มาวางยาเธอ ทำให้เธอไม่สามารถท้องและคลอดลูกได้

เธอพานฤเบศวร์ออกไปข้างนอกนั่งรถรับลม ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไปตามใจปรารถนา ก็มาถึงสถานที่ที่นฤเบศวร์ “กระโดดหน้าผา” โดยไม่รู้ตัว

กนกอรไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมัน เพราะความสนใจเธอในตอนนั้นอยู่ที่นฤเบศวร์ ไม่ได้สนใจสภาพแวดล้อมโดยรอบเลย แค่รู้ว่าใต้หน้าผาสูงชันนั้นมีทะเลสีคราม

“ที่รัก สภาพแวดล้อมที่นี่ดีเลย สวยมาก อยู่ติดทะเลด้วย เรามาตากลมทะเลที่นี่กันเถอะ”

กนกอรจำการย้อนรอยสถานที่เก่าไม่ได้ นฤเบศวร์จำได้ เขาเอียงศีรษะไปมองกนกอร เห็นกนกอรพูดอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ได้มีความหมายหยอกล้อ ก็เดาว่ากนกอรจำมันไม่ได้ เขาจึงโล่งอก

เขาตัดใจจากเปรมาที่นี่อย่างถ่องแท้ และหลังจากที่นี่ เขาก็พบว่าตัวเองชอบกนกอรมากกว่า

ถึงแม้ว่าในภายหลังกนกอรชอบเอาเรื่องกระโดดหน้าผามาหยอกล้อเขาก็ตาม

“โอเค”

กนกอรจอดรถไว้ริมถนน สองสามีภรรยาลงรถพร้อมกัน

“ฉันเป็นคนเมืองแอคเซสซ์ท้องถิ่น ยังไม่รู้เลยว่ามีที่แบบนี้ด้วย วิวที่นี่ดีมาก บริเวณโดยรอบยังไม่ถูกพัฒนา สงวนความงามตามธรรมชาติเอาไว้อยู่”

หลังจากกนกอรลงจากรถ ก็มองสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ

นฤเบศวร์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เมืองแอคเซสซ์ใหญ่ขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่เราจะเคยไปทุกซอกทุกมุม ถ้ามีเวลาไปเดินเล่นตามที่ต่างๆ เธอจะพบว่ายังมีสถานที่วิวดีงามอีกเยอะมาก ไปที่ชานเมืองเดินเล่นบนภูเขาใหญ่ สภาพแวดล้อมยิ่งดี”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ กนกอรก็ดวงตาเป็นประกาย พูดขึ้น “ที่รัก เวลาว่างๆ เราไปเดินเล่นบนภูเขาใหญ่กัน”

“เธออยากไป ฉันพาเธอไปได้ทุกเมื่อ”

นฤเบศวร์พาเธอเดินไปยังหน้าผานั้น

ยิ่งเดินไปที่ขอบหน้าผา ลมทะเลก็ยิ่งแรงขึ้น

“นฤเบศวร์ ทำไมฉันยิ่งรู้สึกว่าที่นี่มันคุ้นๆ ฉันเคยมาใช่ไหม?”

“เธอเคยมาเหรอ? เมื่อกี้เธอยังบอกว่าเธอไม่รู้ว่ามีที่แบบนี้”

กนกอรรู้สึกคุ้นเคย

หยุดตรงที่ห่างจากขอบหน้าผาหนึ่งเมตร เธอมองไปข้างหน้าอันไกลโพ้น ขณะตากลมทะเล ก็นึกถึงเหตุการณ์ที่นฤเบศวร์วิ่งไป “กระโดดหน้าผา” อย่างอธิบายไม่ได้

“ใช่ที่ที่นายกระโดดหน้าผาหรือเปล่า?”

นฤเบศวร์： “……”

เขาใช้นิ้วดีดหน้าผากเธอ แก้ตัวให้ตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน “บอกแล้วไง ฉันแค่อยากทำใจให้สงบ แต่ที่ที่ฉันอยู่มันทำให้เธอเข้าใจผิดว่าฉันจะฆ่าตัวตาย ฉันจะฆ่าตัวตายได้ยังไงกัน โลกใบนี้สวยงามมาก ฉันยังมีอีกหลายๆ ที่ที่ยังไม่เคยไป มีอาหารอร่อยๆ มากมายที่ยังไม่เคยชิม มีทรัพย์สินครอบครัวหมื่นล้าน ถ้าฉันตาย คงรู้สึกผิดต่อความรักความเมตตาที่พระเจ้ามีต่อฉัน”

มีกี่คนที่พยายามมาทั้งชีวิตก็ยังหาเงินไม่ได้หมื่นล้าน เขาอายุยังน้อยแต่มีทรัพย์สินครอบครัวหมื่นล้าน ถ้าตายจริงๆ คงขาดทุนเกินไป เขายังไม่ได้ดื่มด่ำการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เลย

“พูดแบบนี้ แสดงว่าที่นี่ก็คือที่ที่นายอยู่ในวันนั้นจริงๆ สิ?”

“เธอพูดถูกแล้ว”

นฤเบศวร์โอบเธอ “ที่รัก อดีตมันผ่านไปแล้ว เราไม่ต้องไปคิดมากเกี่ยวกับอดีต เราควรมองไปข้างหน้า เธอมองข้างหน้าสิ ข้างหน้ามันสวยกว่าไม่ใช่เหรอ ทะเล มองออกไปกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลมทะเลพัดอากาศร้อนออกไป ฟังเสียงคลื่นทะเล เหมือนบทเพลงที่ไพเราะ”

กนกอรยิ้มแล้วพูดขึ้น “ใช่ๆๆ เรามองไปข้างหน้า”

เอาศีรษะซบไหล่เขา กนกอรมองไปข้างหน้ายังที่แสนไกล

สองสามีภรรยาอิงแอบแนบชิดกัน ราวกับมีเพียงสองคนบนโลก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ท้องกนกอรก็ร้องหิวขึ้นมา

“เบศวร์ ไปกันเถอะ เราไปหาที่กินอาหารทะเลกัน”

มาชายฝั่งทะเล ถ้าไม่กินอาหารทะเลสักมื้อ กนกอรคิดว่ามาเสียเปล่า

นฤเบศวร์พูดอย่างรักใคร่ “โอเค ไม่ต้องหาที่หรอก ไปที่คฤหาสน์วิวทะเลบ้านเรา อาหารทะเลสดมื้อใหญ่ เธอกินได้ตามใจชอบ กินเสร็จแล้ว เราค่อยห่อบางส่วนกลับเมือง ไปให้เหล่าพ่อแม่ลองชิมด้วย”

“ก็ได้”

กนกอรรู้ว่ามีบ้านหลายหลังที่อยู่ใต้นามแฟนของเธอ เขาบอกว่าเป็นคฤหาสน์วิวทะเลบ้านตัวเอง ก็ไม่รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิด

แค่เธอไม่เคยไป

ระหว่างทางกลับ กนกอรอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “การตกแต่งของคฤหาสน์วิวทะเลไม่ใช่สไตล์ที่เปรมาชอบใช่ไหม”

นฤเบศวร์รีบพูดขึ้น “ไม่ใช่ๆ นั่นคือหลังที่ปู่ฉันซื้อ สไตล์การตกแต่งประมาณบ้านของเรา ปู่ชอบแบบเรียบหรู ไม่ใช่โอ้อวดแบบนั้น”

เปรมาชอบแบบโอ้อวด

หลังจากพูดจบ นฤเบศวร์ก็ถามด้วยความสุขใจ “อร เธอหึงใช่เปล่า”

“ใช่ ฉันหึง คฤหาสน์หลังนั้นที่เราอยู่ตอนนี้ก็ตกแต่งสไตล์ที่เปรมาชอบ ฉันคิดว่าคนที่เข้าไปอยู่ตอนนี้คือฉัน ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรเกี่ยวกับการตกแต่ง คิดว่าแบบนี้ก็สวยมากเหมือนกัน ถ้าต้องรื้อซ่อมใหม่ เงินที่ใช้ไปก็คือทรัพย์สินร่วมของเรา ฉันปวดใจน่ะ”

“เรื่องนี้ฉันทนได้ แต่ถ้าบ้านภายใต้ชื่อนายยังตกแต่งตามสไตล์ที่เปรมาชอบอีก ฉันรู้สึกว่ามันทิ่มแทง เหมือนว่าฉันใช้ชีวิตใต้เงาเปรมาง่ายๆ รู้สึกเหมือนฉันเก็บของที่เปรมาไม่ต้องการมา จะว่าไปฉันก็เก็บผู้ชายที่เปรมาไม่ต้องการมาจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ”

นฤเบศวร์： “……”

“ที่รัก ฉันรับรองว่าไม่ใช่แบบนั้น”

ถึงแม้บ้านภายใต้เขาจะมีเยอะ ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งหมด ฉะนั้นเรื่องการตกแต่งก็ให้พ่อบ้านเป็นคนจัดการ

“คฤหาสน์วิวทะเลตอนนี้เป็นอสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อคุณปู่ เราไปเที่ยวพักผ่อนที่นั่นช่วงวันหยุดฤดูร้อน มีสิทธิเข้าอาศัย”

“อร ต่อจากนี้ไป ฉันรับรองว่าฉันจะเป็นของเธอคนเดียว”

ห้ามไล่เขาไปนอนในห้องทำงานเด็ดขาด

“ดีที่นายไม่กล้ามีชู้ ถ้านายกล้ามีชู้ล่ะก็ ฉันจะหย่า! และจะแบ่งทรัพย์สินนายไปด้วย เฮอะ!”

นฤเบศวร์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เธอไม่มีโอกาสนั้นหรอก!”

ทรัพย์สินเขาบอกว่าจะให้เธอทั้งหมด แต่เธอไม่เอาเท่านั้นเอง

“จริงสิ อร จู่ๆ มีบางเรื่องฉันลืมบอกเธอไป”

“นายมีลูกนอกสมรสเหรอ”

นฤเบศวร์ทำหน้าหดหู่