รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 574 แสดงได้ยอดเยี่ยมจริง
กิติยานึกถึงลักษณะท่าทางของประยสย์ที่ไม่สนใจไยดีน้องสาวตัวเอง ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป แต่ก็รู้สึกโกรธนิดหน่อย จึงพูดขึ้น “น้องสาวฉันดีขนาดนี้ ประยสย์เขาไม่ชอบก็ช่าง ยังกล้ามาเมินเฉยเธออีก เขาคิดว่าเขาดีมากงั้นสิ? เขาไม่ใช่ผู้ชายของประชาชนนะ ที่ทุกคนจะรักหมด”
คนเราก็แบบนี้แหละ เด็กในครอบครัวตัวเองถึงจะไม่ดีแค่ไหน ก็ไม่ยอมให้คนอื่นเมินเฉย
“ฉันก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน ครอบครัวเขาเป็นยังไง เขาไม่รู้อยู่แก่ใจเหรอ?”
ณิศาเห็นพี่สาวกำลังด่าประยสย์ ก็รีบพูดขึ้น “คุณชายประยสย์รู้อยู่แก่ใจ ก็เลยทำกับฉันแบบนี้ ถ้าเขาคิดอะไรกับฉันสักนิด คงเป็นการเอาชีวิตฉันแล้วล่ะค่ะ”
กิติยาคิดแล้วก็ใช่
ด้วยฐานะและสถานการณ์ของประยสย์ หากเขาเผยออกมาว่าชอบน้องสาวตนแม้แต่นิดเดียว น้องสาวจะเกิดอันตรายอย่างแน่นอน
“พี่ พี่จะไปกับฉันจริงเหรอ?”
“พี่จัดการงานที่บริษัทเรียบร้อยแล้ว ยังลาได้ เธอรอพี่สองนาที พี่เข้าไปเก็บเสื้อผ้าสักชุด แล้วเราจะกลับวันอาทิตย์กัน”
กิติยาไม่ชอบเมืองซูเพร่ามากๆ
แค่ไปเป็นเพื่อนน้องสาว แฟนหนุ่มตัวเองก็อยากไป เธอจึงตัดสินใจไปพร้อมกัน
รู้ว่าไม่สามารถหลุดพ้นจากพี่สาวได้ ณิศาจำใจพยักหน้า
เห็นน้องสาวแสดงท่าทางไม่พอใจ กิติยาก็หยิกแก้มน้องสาวเบาๆ อย่างขำขัน “ไม่พอใจที่พี่ไปด้วยขนาดนั้นเชียว?”
“ฉันอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยสามขวบสักหน่อย พี่เอาแต่เป็นห่วงเวลาฉันออกไปข้างนอก รู้สึกเหมือนพี่เห็นฉันเป็นเด็กไม่โตอยู่ตลอดเลย”
“อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ของเราเธออยากไปไหนก็ไป พี่ไม่เคยห้ามเธอ”
ณิศาเม้มปาก ไม่พูดอะไรแล้ว
แนวคิดพี่สาวเธอที่เหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกไก่ หากรู้ว่าเธอคือหัวหน้าเบื้องหลังสำนักงานนักสืบ XX ปลอมตัวออกไปเคลื่อนไหวข้างนอกแทบทุกคืน พี่ต้องให้เธอปิดสำนักงาน ไม่อนุญาตให้เธอออกไปเป็น “โจร” ตอนกลางคืนอีกแน่ ไม่สิ เธอเป็นนักสืบสาวต่างหาก
ถอนหายใจข้างใน ณิศาตัดสินใจว่าจะปกปิดต่อไป เว้นเสียแต่ว่าโดนพี่สาวจับได้ ไม่งั้นเธอไม่บอก
หลังจากนั้นไม่นาน ชเนนทร์ก็มาถึงแล้ว
กิติยาให้คนขับไปส่งพวกเธอสามคนที่สนามบิน นั่งเครื่องบินไปที่เมืองซูเพร่าพร้อมกัน
หลังจากทั้งสามถึงเมืองซูเพร่า เห็นเทวิกาที่อุ้มเด็กน้อยมาต้อนรับพวกเขา ปฏิกิริยาของชเนนทร์ดุเดือดที่สุด รีบก้าวไปข้างหน้า ชี้เจ้าหนูน้อยแล้วถามน้องสาวว่า “วิกา เด็กคนนี้มาจากไหน?”
“เก็บมาน่ะ พี่ไม่เห็นที่ฉันบอกในฟีดไทม์ไลน์สินะ”
เทวิกาหอมแก้มจิ๋วพิรัตน์หนึ่งที อยู่ด้วยกันมาสองวัน เจ้าหนูน้อยเห็นเธอเป็นแม่แล้วจริงๆ สนิทกับเธอมากที่สุด
นอกจากเธอ พิรัตน์ก็สนิทกับญาณินอีกด้วย ส่วนคนอื่นๆ เจ้าหนูน้อยไม่ค่อยชอบ
ยศพัฒน์สามารถอุ้มเขาได้นิดหน่อย ไซม่อนกับลูกชายพออุ้มเขา เขาจะบึนปาก แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการให้พวกเขาอุ้ม
เทวิกาบอกอีกว่า ตอนเพิ่งเก็บเจ้าหนูน้อยมา เจ้าหนูน้อยไม่กลัวคนแปลกหน้าเลยสักนิด
อาจจะเพราะไปส่งเขาที่สถานีตำรวจ ร้องไห้อยู่ที่นั่นนานมาก ทำให้เขาเกิดการป้องกันตัว
“ฉันไม่ได้ดูฟีดไทม์ไลน์”
ชเนนทร์ได้ยินว่าเก็บมาก็โล่งใจ แค่ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของยศพัฒน์หรือไซม่อนก็พอแล้ว
พี่เขยกับน้องเขย: ……
“เก็บมาจากไหน?”
“ข้างถนน ตอนนี้ตำรวจยังสืบหาพ่อแม่และครอบครัวเขาอยู่ มีวาสนากับฉัน ก็เลยเลี้ยงที่บ้านฉันชั่วคราว พี่กิติยา ณิศา เดินทางเหนื่อยแย่เลยสิ”
เทวิกายัดเจ้าหนูน้อยใส่อ้อมกอดยศพัฒน์ ยิ้มแล้วเดินไปควงแขนกิติยาและน้องสาวเธอ
พิรัตน์ถูกยัดใส่อ้อมกอดยศพัฒน์ ก็บึนปาก แต่เห็นว่าเทวิกาไม่มองเขา เขาบึนปากไปมาจนไม่ทำอีกต่อไป ปล่อยให้ยศพัฒน์อุ้มเขาอย่างว่านอนสอนง่าย
“ชเนนทร์”
ยศพัฒน์อุ้มเด็กน้อย เดินไปคุยไปกับชเนนทร์ “นายกับคุณกิติยาจะเตรียมงานแต่งเมื่อไร?”
“ใกล้แล้ว”
พูดถึงงานแต่งของตัวเอง ชเนนทร์ก็ยิ้มแย้มเต็มใบหน้า
กิติยาเป็นคนตรงไปตรงมา เธอคิดว่าชเนนทร์ฝากฝังทั้งชีวิตด้วยได้ จึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วฉับไว
คาดว่าอีกสักระยะเวลาหนึ่ง ทั้งสองก็ไปจดทะเบียนสมรสได้แล้ว
“ยินดีกับนายด้วย”
“ขอบคุณ”
เห็นยศพัฒน์อุ้มเจ้าหนูน้อยด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ ชเนนทร์ก็ตบบ่าเพื่อนร่วมชั้นเก่า แล้วพูดขึ้น “พัฒน์ นายกับวิการีบๆ มีลูกสิ แบบนี้นายจะได้อุ้มลูกของตัวเอง ฉันก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นลุง”
ยศพัฒน์： “……”
คนในครอบครัวเขาไม่เคยมีใครเร่งให้มีลูก แต่พ่อแม่และพี่ของวิกาเป็นคนเร่งทั้งนั้น
อาจจะเป็นเรื่องปกติล่ะมั้ง
สามีภรรยาโดยทั่วไปหลังแต่งงานกัน แป๊บเดียวก็มีลูกแล้ว บางคนชิงสุกก่อนห่าม ถ้าแต่งงานมาสองสามปีแล้วยังไม่มีลูก จะโดนคนนินทาลับหลังเอาง่ายๆ ว่ามีลูกไม่ได้
คนที่เข้ามาเมืองแอคเซสซ์ คราวนี้มีรุ่นลูกสามคน ผู้ใหญ่ทางตระกูลสาระทาไม่ได้ออกมาต้อนรับชเนนทร์และคนอื่นๆ
แต่คุณย่ารอการมาถึงของณิศาอยู่ในห้อง
นี่คือหลานสะใภ้ที่หญิงชราถูกอกถูกใจ
หลังจากณิศามาในครั้งนี้ คุณย่าก็ดึงมือณิศามาถามนั่นถามนี่ แสดงท่าทางออกมาว่าชอบณิศา ณิศาก็ยังคงมีท่าทางอ่อนโยนดุจน้ำเหมือนเคย
ตอนเย็น คุณย่าเรียกไซม่อนกับลูกชายให้กลับมาทานอาหาร เมื่อประยสย์เห็นกัญณิศา ก็ไม่ยกเปลือกตาขึ้นเลยสักนิด
ด้วยการหยั่งเชิงทางด้านจิตใจ คุณย่าจงใจจัดเตรียมให้ณิศานั่งข้างๆ ประยสย์
“ณิศา อาหารพวกนี้ไม่ถูกปากเธอหรือเปล่า ฉันเห็นเธอไม่ค่อยตักอาหารมากินเลย”
คุณย่าสังเกตเห็นณิศาเอาแต่ก้มหน้าเกลี่ยข้าวทาน ไม่ค่อยตักอาหาร ดูเหมือนประหม่ามาก
ในใจรู้ดีว่าเป็นเพราะหลานชายตนนั่งข้างณิศา ใบหน้าหลานชายนั้นตึงเครียด ทั้งร่างแพร่กระจายกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมา
เดิมทีทุกที่นั่งจะไม่ได้ห่างกันมาก เพื่ออยู่ให้ห่างจากณิศา ประยสย์จึงแทบจะตัวติดกับยศพัฒน์ที่อยู่ข้างกายเขา ทำให้ยศพัฒน์ทานอย่างระมัดระวังมาก เพื่อไม่ให้ตะเกียบไปแทงพี่เขย
“คุณย่า อาหารพวกนี้อร่อยมากเลยค่ะ”
กัญณิศาตอบเสียงนุ่มนวลแผ่วเบา “อร่อยจริงๆ ค่ะ”
“งั้นลูกก็กินเยอะๆ สิ ประยสย์”
คุณย่ามองไปที่ประยสย์อย่างรักใคร่ แล้วเอ่ยสั่ง “หลานอยู่ข้างๆ ณิศา ช่วยเธอตักอาหารหน่อยสิ ณิศาเป็นแขก หลานเป็นเจ้าบ้าน ต้องรู้จักต้อนรับสิ”
เตือนหลานชายว่าต้องดูแลกัญณิศา
เทวิกาไม่ได้บอกพี่ว่าคุณย่าถูกใจณิศา แต่ด้วยความฉลาดของประยสย์ เขาเดาความคิดในใจคุณย่าได้
เขาก็ไม่ได้มีเจตนาเสแสร้ง
ถ้าณิศาไม่ใช่หญิงสาวสวมหน้ากาก เขาก็ไม่ได้สนใจณิศาเลยจริงๆ
ณิศาอ่อนโยนเกินไป ผู้หญิงแบบนี้ไม่อาจแข็งแกร่งได้ ผู้หญิงที่แข็งแกร่งไม่มากพอ อนาคตจะดำรงตำแหน่งคุณนายมั่นคงได้ยังไง จะช่วยเขาจัดการแนวหลัง ทำให้เขาไร้ความกังวลได้ยังไง
เงื่อนไขการเลือกภรรยาของประยสย์ เรื่องลำดับศักดิ์ รูปร่างหน้าตา เป็นเรื่องรองทั้งหมด หลักๆ คือดูนิสัยของอีกฝ่าย ว่าสามารถสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาได้ไหม
เขาไม่ชอบภรรยาที่ต้องการการปกป้องจากเขาอย่างเต็มที่ และต้องการให้เขาปลอบโยนอยู่บ่อยๆ
ประยสย์จ้องณิศาอย่างเยือกเย็น ณิศารู้สึกถึงสายตาเขาจ้องมอง จึงหดตัวโดยสัญชาตญาณ รีบพูดกับคุณย่าว่า “คุณย่าคะ ไม่ต้องรบกวนคุณชายประยสย์หรอกค่ะ ฉันตักเองได้”
