คุณสามีพันล้าน – บทที่ 593 กล้าทำกล้ารับ

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 593 กล้าทำกล้ารับ

พ่อแม่สามีก็ยังสุขภาพแข็งแรง ปกตินายท่านหญิงก็มีท่าทีแข็งกร้าว ชอบวางมาดแม่สามีทำให้พวกเธอที่เป็นสะใภ้ต้องลำบากใจ แต่พอลูกชายทำผิด ตัวเธอที่เป็นแม่กลับไม่สนใจสั่งสอน ปล่อยให้ลูกชายทำชั่วอย่างไร้ความยำเกรงไปทั่ว

นี่คือการละเลยหน้าที่ของพ่อแม่สามี

ที่เธอควรจะเกลียดก็คือเกลียดการที่พ่อแม่สามีไม่สนใจสั่งสอน เกลียดความไม่ซื่อสัตย์ของสามี เกลียดพลอยไพลินที่แพศยาหน้าไม่อาย ทำไมถึงได้ไปกล่าวโทษบ้านใหญ่เสียได้

“พี่จะบอกเรื่องที่เธอช่วยชลทำหมันกับพ่อแม่ตามความจริง พวกเขาจะทำยังไง พี่ก็ไม่กล้ารับประกัน เธอเองก็เตรียมใจเอาไว้ด้วย”

ไซม่อนมองน้องชายอีกครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้เผยสีหน้าสงสารออกมา แต่ในสายตาของคุณหญิงสาม นึกว่าพี่ชายสามียังเกลียดที่สามีแย่งพลอยไพลินไป

คุณหญิงสามยิ้มเย็น แล้วพูดว่า “ฉันกล้าทำก็กล้ารับผลที่ตามมาในภายหลัง”

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเอ่ยกับหลานชายทั้งสองคนว่า “เจนสัน แดน พวกหลานสองคนอยู่เฝ้าพ่อหลานที่โรงพยาบาล ลุงกับพี่ชายของหลานจะกลับไปก่อน จะได้ไม่ทำให้คุณปู่คุณย่าเป็นห่วง”

ยังต้องไปจัดการเรื่องที่คุณหญิงรองถูกตีสลบไปอีก

นี่คือเรื่องที่ลูกชายกับลูกสาวเขาบงการอยู่เบื้องหลัง เขาย่อมไม่จัดการจริงจัง ยื้อไปก่อน ยื้อจนเป็นคดีที่หาเบาะแสไม่ได้ ให้ความขัดแย้งของบ้านรองกับบ้านสามเลวร้ายลง ดูสิว่าพวกเขาจะร่วมมือกันมาแย่งทรัพย์สมบัติของเขายังไง

สำหรับเรื่องที่ลูกชายลูกสาวคู่หนึ่งของเขาบงการอยู่เบื้องหลัง ไซม่อนรู้ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปง ทั้งยังช่วยพวกเขาตามล้างตามเช็ดเรื่องไม่ดีพวกนั้นด้วย ให้คนสืบเหมือนไม่ได้สืบ

“ลุงใหญ่ พวกเราจะดูแลคุณพ่อให้ดีครับ”

เจนสันตอบ

มารดาทำเรื่องแบบนี้ รอพ่อเขาตื่นขึ้นมา จะต้องโวยวายเสียงดังแน่ๆ พวกเขาสองพี่น้องอยู่ด้วย จะได้ห้ามได้บ้าง

“ลุงใหญ่ ลินน์ยังอยู่ที่บ้าน รบกวนป้าสะใภ้ใหญ่ช่วยดูแลเธอสักหน่อยได้มั้ยครับ”

ไซม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ในบ้านมีคนเยอะขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงลินน์หรอก ป้าสะใภ้ใหญ่ของหลาน…ตอนนี้ลุงก็ไม่กล้าและอับจนหนทางที่จะให้เธอทำเรื่องอะไร เธออยากจะหย่ากับลุงอยู่”

ความจริงคือไม่อยากให้ญาณินช่วยดูแลลูกให้บ้านสาม

แต่ก่อนตอนณินยังไม่ฟื้นคืนสติ คนบ้านรองกับบ้านสามมักจะหัวเราะเยาะเธอ ตอนนี้อยากให้ณินช่วยพวกเขาดูแลลูก ฝันไปเถอะ!

ไซม่อนพูดแบบนี้ สองพี่น้องเจนสันก็ไม่สะดวกจะพูดอะไรอีก

กำชับหลานชายสองสามประโยคแล้ว ไซม่อนก็พาลูกชายออกจากโรงพยาบาล

ระหว่างทางกลับ สองพ่อลูกไม่ได้นั่งรถคันเดียวกัน

นี่ก็เพื่อคำนึงถึงความปลอดภัย ตอนที่สองพ่อลูกออกจากบ้านพร้อมกัน ก็ไม่มีทางนั่งรถคันเดียวกัน เครื่องบินลำเดียวกันเด็ดขาด

ตอนที่สองพ่อลูกกลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ก็เป็นเวลาตีห้าแล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงกว่า ฟ้าก็จะสว่างแล้ว

นี่คือเมืองซูเพร่า ถ้าอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ผ่านหกโมงเช้าไป ฟ้าก็สว่างแล้ว

ในคฤหาสน์เงียบสงัด ทุกคนยังไม่ได้ตื่นจากฝัน

สองพ่อลูกไม่ได้รบกวนคนอื่น กลับไปพักที่ห้องตัวเองเงียบๆ

รอจนฟ้าสว่างแล้ว สองสามีภรรยาเทวิกาก็ตื่นขึ้นมาเหมือนทุกๆ วัน ชงนมป้อนพิรัตน์ให้อิ่มก่อน ช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ้าอ้อมไม่เปียกถึงได้อุ้มเขาออกมาจากห้อง

เดินไปเดินมา สองสามีภรรยาพลันเห็นมารดายืนอยู่หน้าห้องคุณพ่อ คล้ายกับอยากเคาะประตู แต่ยกมือขึ้นหลายครั้งล้วนล้มเลิกที่จะเคาะประตู สุดท้ายก็กลับไปที่ห้องของเธออย่างลับๆ ล่อๆ

เทวิกากับสามีแลกเปลี่ยนสายตากัน ในใจก็รู้ว่า ความจริงแล้วมารดาเป็นห่วงคุณพ่อมาก สองสามีภรรยาก็ไม่ได้เปิดโปง

ในไม่ช้าญาณินก็ออกมาจากห้อง

เห็นลูกสาวกับลูกเขย เธอก็ยิ้มด้วยความรักและเมตตา พลางทักทายลูกสาวกับลูกเขยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณแม่”

พิรัตน์ดีใจมากเมื่อเห็นญาณิน บิดไปบิดมาอยู่ในอ้อมแขนพัฒน์ แล้วยื่นมือเล็กๆ ไปทางญาณิน อยากจะให้ญาณินอุ้มเขา

ปากก็พูดเป็นแค่คุณแม่

เจอคนมากมาย พิรัตน์จะเรียกผู้หญิงที่เขาชอบว่าคุณแม่ นอกจากสองแม่ลูกเทวิกาแล้ว ก็ยังเรียกกัญณิศาเป็นคุณแม่ ครั้งแรกที่กัญณิศาถูกเขาเรียกคุณแม่ ก็หน้าแดงเป็นหมด

ทำให้ประยสย์ต้องมองอยู่หลายครั้ง

เทวิกาสอนพิรัตน์อย่างขบขัน “นั่นไม่ใช่คุณแม่ เป็นคุณยาย เรียกน้าว่าคุณน้า”

“คุณแม่ คุณแม่”

ตอนนี้พิรัตน์เรียกเป็นแค่คุณแม่ สอนคำอื่นให้เขา เขาก็ยังคงเรียกคุณแม่อยู่ดี

ญาณินเดินเข้ามาอุ้มเด็กน้อยจากอ้อมแขนลูกเขย พูดยิ้มๆ ว่า “รอเขาโตกว่านี้อีกหน่อย พูดเก่งแล้ว อยากให้เขาเรียกว่าแม่ เขาก็ไม่มีทางเรียกอีก”

“พิรัตน์กินรึยัง”

“กินแล้วค่ะ เหมือนกับลูกหมูตัวน้อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็ร้องจะกิน กินนมผงไป 240 มิลลิลิตร”

เทวิกาหยิกแก้มเจ้าตัวน้อยเบาๆ เนื้อนุ่มนิ่มหนุบหนับ สัมผัสมือดีมาก เธอชอบหยิกแก้มเจ้าตัวน้อยมากที่สุดเลย

แม้จะพูดว่าเลี้ยงเด็กเหนื่อยมาก เด็กยังแสดงออกไม่เป็น ไม่ทำตามความต้องการของเขา ก็จะร้องไห้โวยวาย น่ารำคาญมาก แต่ก็มีความสุขเช่นกัน เจ้าตัวขอแค่กินอิ่มหมีพีมัน ก็จะเล่นด้วยสนุกมาก

เลี้ยงไปหลายวัน ก็เริ่มมีความผูกพันซะแล้ว

แรกเริ่ม เทวิกาหวังว่าทางตำรวจจะสามารถสืบพบฐานะของพิรัตน์ได้เร็วๆ หาคนในครอบครัวของเขาพบ ส่งเขากลับไปอยู่ข้างกายคนในครอบครัวเขา ตอนนี้มีความผูกพันต่อกัน เธอจึงอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง หวังว่าพิรัตน์จะสามารถอยู่ข้างกายได้อีกหลายวัน

จึงไม่ได้เร่งถามผลลัพธ์จากตำรวจ

“พิรัตน์ครบขวบปีแล้ว ให้เขากินโจ๊กได้นิดหน่อย กินพวกของที่ค่อนข้างนิ่มๆ จะให้กินนมผงตลอดไม่ได้”

“ตอนนี้เขาเพิ่งจะหย่านม และยอมกินนมผง ป้อนอย่างอื่นให้เขากิน เขากินได้ แต่กินได้ไม่เยอะ”

ญาณินอุ้มเด็กน้อยลงไปข้างล่าง “ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จะต้องมีลำดับขั้นตอน”

ตอนที่พิรัตน์เพิ่งถูกเก็บมา ยังไม่ได้หย่านมแม่ หลังจากถูกเทวิกาเก็บได้ ถึงได้บีบบังคับให้หย่านมแม่ และใช้นมผงแทน

“วิกา”

“แม่คะ”

เทวิกาก้าวขึ้นไปคล้องแขนมารดาอย่างสนิทสนม

ยศพัฒน์เดินตามอยู่ด้านหลังสองแม่ลูกช้าๆ

“เมื่อคืน พวกพ่อลูกกลับมากันเมื่อไร ลูกรู้มั้ย อาสามของลูกป่วยเป็นอะไร

ญาณินคล้ายกับถามไปอย่างนั้น

เทวิกาตอบ “พวกคุณพ่อน่าจะกลับมาประมาณตีห้าได้ หนูได้ยินเสียงพี่ชายเปิดประตู ตอนนั้นหนูตื่นมาเข้าห้องน้ำพอดี อาสามป่วยเป็นอะไร หนูไม่รู้ อีกเดี๋ยวค่อยถามพี่ชายกันค่ะ”

ด้านหลังมีเสียงฝีเท้ามั่นคงดังลอยมา

ได้ยินเสียงฝีเท้า ญาณินก็หน้าตึง หลังจากเทวิกาสังเกตเห็น ก็รู้ว่านั่นคือคุณพ่อ เธอหันหน้าไปมอง ก็เห็นพ่อของเธอเดิมมาถึงหน้าบันไดแล้วจริงๆ

“พ่อคะ”

เทวิกาหยุด เธอคล้องแขนมารดาเอาไว้ เมื่อเธอหยุด ญาณินก็หยุดตามไปด้วย เธอเพียงแค่หันไปมองไซม่อนแวบหนึ่ง แล้วสลัดมือลูกสาวออก อุ้มพิรัตน์ลงไปข้างล่าง

“พ่อคะ ทำไมพ่อไม่นอนเยอะกว่านี้อีกหน่อยล่ะคะ”

เทวิกาสงสารพ่อเธอที่เพิ่งจะได้กลับมาพักตอนตีห้า ตอนนี้เพิ่งจะแปดโมงเช้า พ่อเธอก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เท่ากับว่านอนไปแค่สองชั่วโมงกว่าเท่านั้น

เมื่อคืนจัดงานเลี้ยง ทุกคนล้วนเหนื่อยกันหมด ตอนนี้แปดโมงเช้า ข้างล่างเงียบสนิท มีแค่เหล่าคนใช้ที่เข้าเวรกำลังทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองเงียบๆ

“พ่อหิวแล้ว กินอะไรสักหน่อยค่อยไปนอนชดเชย”

ไซม่อนหาข้ออ้างอย่างขายผ้าเอาหน้ารอด

ความจริงแล้วประตูห้องเขาติดตั้งกล้องวงจรปิดขนาดเล็กเอาไว้ ท่าทางที่อยากเคาะประตูแต่ไม่กล้าเคาะของญาณินล้วนถูกกล้องวงจรปิดถ่ายเอาไว้ได้