รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 597 เตรียมตัวเรียบร้อย งอนง้อภรรยา
เธอก็รู้ว่าปีที่วิกาถูกอุ้มไปนั้น จะต้องมีหนอนบ่อนไส้ให้การสนับสนุนแน่นอน ไม่อย่างนั้นวรันธรไม่มีทางอุ้มวิกาหายไปจากคฤหาสน์ตระกูลสาระทาได้ในเวลากลางวัน
ใครเป็นคนทำ เธอไม่ได้ตามสืบ กลับมีบุคคลที่สงสัยอยู่ เพียงแต่คนนั้นก็ลูก คนนี้ก็ลูก เธอจึงตัดสินใจหลับตาลงทั้งสองข้าง ไม่มองและไม่สนใจ
“ล้วนเป็นพวกคนรับใช้ที่บกพร่องในหน้าที่!”
นายท่านหญิงด่าประโยคหนึ่ง
“แม่ครับ เมื่อวานเป็นวันอะไร ที่บ้านจัดงานเลี้ยงนะ มีแขกมาเยอะขนาดนั้น ทุกคนล้วนยุ่งกันทั้งนั้น ฝูงชนล้วนรวมตัวกันอยู่ที่กลางลานบ้าน ทางด้านพวกเขาไม่มีคนเดินไปเดินมาก็เป็นเรื่องปกติมาก”
“ถ้าปกติโทษพวกเขาว่าบกพร่องในหน้าที่ก็ยังพอเป็นไปได้ เรื่องเมื่อวานโทษพวกเขาไม่ได้หรอกครับ”
นายท่านหญิงหมดวาจาจะพูดทันที
วันที่จัดงานเลี้ยงก็มีเธอเป็นคนตัดสินใจเป็นคนสุดท้าย
จะโทษใครได้
“ลูกไปจัดเตรียมรถเดี๋ยวนี้ แม่กับพ่อของลูกจะไปโรงพยาบาลเยี่ยมชล เรื่องที่บ้านเจ้าสองถูกตีสลบ ลูกตรวจสอบให้ละเอียดด้วย ถ้าไม่มีเวลาว่าง ก็มอบให้เจ้าสองไปตรวจสอบเอง”
เปรียบเทียบกับคุณหญิงรองที่ได้รับบาดเจ็บ ชลที่นอนโรงพยาบาลเพราะถูกทำหมัน ทำให้นายท่านหญิงเป็นห่วงมากกว่า
คุณหญิงรองเป็นแค่ลูกสะใภ้
ชลเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่เธอ ผู้ชราคลอดออกมานะ
“ครับ”
ไซม่อนไม่ได้ปฏิเสธ รีบช่วยคุณพ่อมารดาจัดเตรียมรถคันหนึ่ง กับบอดี้การ์ดที่จะติดตามไปด้วย และมองส่งคุณพ่อมารดาออกจากบ้านไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง
ส่งผู้ชราทั้งสองคนไปแล้ว ไซม่อนก็เรียกพ่อบ้านมา พูดเรื่องกล้องวงจรปิดเสีย จึงทำให้ไม่เห็นว่าใครเป็นคนตีคุณหญิงรองสลบกับเขา ให้พ่อบ้านไปบ้านรองสักรอบ เรียกนายสามไปตรวจสอบคนร้ายที่แท้จริงด้วยตัวเอง
สองสามีภรรยาบ้านรองกัดแดนไม่ปล่อย นึกว่าแดนตีคุณหญิงรองสลบ
ไซม่อนมอบเรื่องนี้ให้พวกเขาบ้านรองไปสอบสวนกันเอง นายสามกับลูกชายของเขาลงมือสืบสวนขยายความพุ่งเป้าไปที่แดนเป็นหลัก
เมื่อตรวจสอบแล้ว ก็มีแค่แดนที่ออกจากสถานที่จัดงานเลี้ยงในตอนนั้นจริงๆ ประยสย์ เจนสัน ยังมีพวกจิรัตน์ของบ้านรองล้วนไม่ได้จากไป สองสามีภรรยาเทวิกาอุ้มเด็กน้อยกลับไปพักผ่อนที่ห้องกลางคัน นั่นคือสิ่งที่ทุกคนล้วนเห็นเหมือนกัน
บ้านรองยิ่งรู้สึกสงสัยว่าแดนเป็นคนทำ
พวกเขาสงสัยแบบนี้ ทำแบบนี้ นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเขา ไซม่อนไม่สนใจหรอก
เมื่อเขาตัดสินใจว่าจะทำลายกฎระเบียบประจำตระกูลนับร้อยปี สลายตระกูลโอเอ กรุ๊ปทั้งตระกูล ไม่ให้พวกเขาสูบเลือดเขาอีก เขาก็ไม่กลัวความวุ่นวายภายใน กลับยิ่งวุ่นวายก็ยิ่งดี จะได้ให้เหตุผลเที่ยงธรรมกับเขา
ยุคความวุ่นวายที่เกิดจากการทำสงครามในอดีต รูปแบบการอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มของคนโอเอ กรุ๊ปนั้นไม่เลว อย่างน้อยก็สามารถต้านทานศัตรูภายนอกได้
แต่ในยุคที่สงบสุขตอนนี้ รูปแบบการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อนเช่นนี้ได้เปลี่ยนแปลงความหมายไปแล้ว ความละโมบ ทะเยอะทะยานของความเป็นมนุษย์ ทำให้ทุกคนเกิดความปรารถนามากขึ้น นั่นก็คือความต้องการที่ไม่มีวันพอ จะเติมอย่างไรก็เติมไม่เต็ม
มีเพียงแค่สลายตัว ให้พวกเขายืนด้วยลำแข้งของตัวเอง แล้วค่อยจัดการครอบครัวที่ทะเยอทะยาน ครอบครัวที่มีแต่แผนร้ายทิ้ง ถึงจะสามารถสร้างความสงบสุขให้กับชนรุ่นหลังได้
“วิกา พ่อกลับมาตอนตีห้า นอนไปแค่สองสามชั่วโมง ตอนนี้สมองยังมึนๆ พ่อออกไปตากลมหนาวให้ปลอดโปร่งสักหน่อย
ไซม่อนหาข้ออ้างทิ้งลูกสาวกับลูกเขยออกไป
เมื่อออกจากประตูบ้านหลัก เขาก็กระซิบเรียกคนใช้คนหนึ่ง ถามว่า “เห็นมั้ยว่าคุณผู้หญิงเดินไปทางไหน”
คนรับใช้คนนั้นตอบอย่างเคารพนบนอบ “คุณผู้หญิงเข็นคุณพิรัตน์ไปทางสวนสนุกสำหรับเด็กค่ะ
คฤหาสน์ตระกูลสาระทาใหญ่มาก ย่อมสร้างสวนสนุกสำหรับเด็ก แต่ก่อนให้พวกประยสย์เล่นสนุก
หลังจากพวกประยสย์โตแล้ว สวนสนุกสำหรับเด็กแห่งนั้นก็แทบจะว่างตลอด บางครั้งลินน์ถึงได้ไปเล่นสักครู่
“รู้แล้ว เธอไปทำงานเถอะ”
ไซม่อนพูดแล้วเดินไป
เดินได้สองก้าวก็หยุดลง หมุนตัวเดินกลับไป
สองสามีภรรยาเทวิกากำลังกระซิบกระซาบกัน เห็นคุณพ่อไปแล้วกลับมา เทวิกาก็รีบนั่งตัวตรง ดวงหน้างามเขินอายเล็กน้อย ยศพัฒน์กลับทำเหมือนไม่มีอะไร ถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณพ่อลืมอะไรทิ้งไว้รึเปล่าครับ”
“ข้างนอกหนาว พ่อกลับมาเอาเสื้อคลุม”
ไซม่อนเห็นลูกสาวกับลูกเขยกระซิบกระซาบกัน ก็รู้สึกบอกไม่ถูก
ลูกสาวของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนเลี้ยงจนโต แต่ก็เป็นไข่มุกล้ำค่าบนฝ่ามือที่รักและทะนุถนอมเช่นกัน เขายังไม่ได้ชดเชยให้ลูกสาว ก็ถูกยศพัฒน์ ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้เอาไปครอบครองซะแล้ว
ยศพัฒน์：คุณพ่อตาผู้ยิ่งใหญ่ก็ครอบครองคุณแม่ยายคนสวยที่โปรไฟล์ดีเหมือนกันไม่ใช่หรอครับ
ไซม่อน : …
ไซม่อนรีบขึ้นไปข้างบน หยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งลงมาข้างล่าง แล้วรีบร้อนออกไปข้างนอก
รอเขาเดินออกไปแล้ว เทวิกาจึงถามสามีว่า “สามี ฉันเห็นว่าพ่อฉันหยิบเสื้อคลุมของแม่ฉันนะ? ฉันน่าจะไม่ได้ตาฝาด”
“อืม ของคุณแม่ คุณไม่ได้ตาฝาด”
ยศพัฒน์หอมแก้มเธอ พูดยิ้มๆ “คุณพ่อไปหยิบเสื้อคลุมให้คุณแม่เพิ่ม เพราะกลัวคุณแม่จะหนาว”
“แม่ฉันมีความรู้สึกพัฒนาไปในทางที่ดีกับพ่อฉันเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะฟื้นตัวโดยสิ้นเชิง”
“ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเถอะ อย่างไรเสีย คุณแม่ก็ประสบกับเรื่องที่ทำร้ายจิตใจมากขนาดนั้น ร้านเครื่องประดับอัญมณีของคุณเตรียมการเป็นยังไงบ้าง หาคู่ค้าที่ทำเกี่ยวกับวัตถุดิบอัญมณีได้รึยัง”
เทวิกาพิงอยู่ในอ้อมแขนเขา “พี่ฉันแนะนำคู่ค้าที่ทำวัตถุดิบอัญมณีให้ฉันแล้ว ทำไมหรอ คุณมีบริษัทจะแนะนำ?”
ยศพัฒน์พูดยิ้มๆ “ไม่มีอะไรที่สามีคุณทำไม่ได้ แน่นอนว่ามีบริษัทดีๆจะแนะนำ แต่พี่ชายคุณแนะนำให้คุณแล้ว ผมจะไม่แย่งผลงานพี่คุณแล้วกัน หลังจากนี้ถ้ายังมีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือ ก็รีบบอกสามีคุณ”
“อย่านึกว่าบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปดำเนินการทำอะไรในเมืองซูเพร่าไม่ได้ ในทางธุรกิจ ไม่แบ่งเขตเมือง”
สำนักงานสาขาของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปได้ดำเนินการทำงานอย่างเป็นทางการแล้ว
พึ่งพิงต้นไม้ใหญ่เช่นโอเอ กรุ๊ปนั้นให้ร่มเงาที่ดี แม้เจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ของเมืองซูเพร่าไม่อยากให้สำนักงานสาขาของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเปิดทำการ แต่ก็ไม่อาจขัดขวางความช่วยเหลือจากโอเอ กรุ๊ปได้ บวกกับตัวบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปก็แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่มากพอ
พวกเขาล้วนทำได้แค่มองสำนักงานสาขาของบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปสร้างขึ้นมา อาคารใหญ่หลังนั้นสูงมาก นี่ทำให้เหล่าผู้มีอิทธิพลในเมืองซูเพร่าเคร่งเครียดกันสุดๆ และสงสัยกันหนักมากว่าบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปไม่ได้เปิดสำนักงานสาขาที่เมืองซูเพร่า แต่คิดจะย้ายบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปมาทั้งบริษัท
ยศพัฒน์ไม่มีทางย้าย
แต่เขาสามารถทำให้สำนักงานสาขาพัฒนาจนกลายเป็นบริษัทขนาดใหญ่ เพื่อแบ่งตลาดกับพวกผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ!
“พี่ฉันกระตือรือร้นขนาดนั้น ฉันก็ไม่สะดวกจะปฏิเสธความกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือของพี่ชาย ความจริงฉันอยากอาศัยความสามารถตัวเองไปหาคู่ค้า”
เทวิกาถอนหายใจ “แต่มีพี่ฉันช่วยก็ง่ายกว่า ฉันเสพสุขกับความสะดวกที่พ่อกับพี่ฉันจัดให้ก่อนแล้วกัน รอร้านเครื่องประดับอัญมณีของฉันเปิดดำเนินการแล้ว เชื่อว่าฉันกับแม่ฉันร่วมมือกันแล้ว จะต้องสามารถทำให้กิจการร้านเครื่องประดับอัญมณีเจริญรุ่งเรื่องขึ้นเรื่อยๆ ได้แน่นอน”
“เพื่อให้พรสวรรค์ด้านการออกแบบของแม่ฉันได้ปรากฏออกมา ฉันจะพยายามบริหารร้านเครื่องประดับอัญมณีของฉันให้ดี”
ยศพัฒน์หยิกแก้มเธอเบาๆ พูดยิ้มๆ ว่า “วงการค้าขายนั้นลึกราวกับมหาสมุทร เป็นสถานที่ที่ขัดแข้งขัดขา ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกัน ไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณจินตนาการหรอก หากคุณก้าวเข้าไปอย่างแท้จริง ก็จะเข้าใจว่าการพึ่งตัวคุณเองล่ะก็ ยากที่จะลุกขึ้นยืนได้ ยังไม่ทันได้โผล่หน้าออกไปก็ถูกสายอาชีพเดียวกันกดคุณไว้มิดแล้ว”
