รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 599 หน้าด้านจริงๆ
ญาณินโอ๋พิรัตน์ เดิมพิรัตน์ยังคิดจะร้องไห้โวยวาย แต่หลังจากเห็นไซม่อน ก็โวยวายแล้ว มือทั้งสองข้างจับญาณินแน่น เขากลัวไซม่อนมาก
“ภรรยา”
ไซม่อนขวางอยู่ด้านหน้าญาณิน ไม่ให้เธอจากไป
“อย่าเรียกภรรยา ฉันได้ยินแล้วคลื่นไส้”
ญาณินอุ้มเด็กน้อยอยู่ เธอไม่อยากใช้กำลังทุบตีคนต่อหน้าเด็ก จึงทำได้แค่เดินไปอีกด้านหนึ่งของไซม่อน แต่ไซม่อนก็ไปขวางทางอีก ไม่ว่าเธอจะไปทางไหน เขาล้วนขวางทางเธออย่างไร้ยางอาย
ทำให้ญาณินโมโหจนยกเท้าถีบไซม่อนอย่างไม่สนอะไรอีก ไซม่อนก็ไม่หลบไม่หลีก ถูกเธอถีบไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงร้องราวกับหมูถูกเชือดออกมา กอดขาข้างที่ถูกถีบ กระโดดไปกระโดดมาอยู่ที่เดิม
“เจ็บจัง เจ็บจังเลย ภรรยาจ๋า คุณถีบแรงมาก โอ๊ย เจ็บจะตายแล้ว!”
คนงานทุกคน : “…”
พวกเขาที่เห็นก็ตะลึงจนตาค้าง
สงสัยหนักมากว่าสายตาของพวกเขาไม่ดี
หลังจากได้สติคืนมา ทุกคนก็รีบหน้าหนี มองไปที่อื่น ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากดูหัวหน้าตระกูลเอาอกเอาใจคุณผู้หญิง แต่พวกเขาไม่กล้าดูอีกมุมหนึ่งของหัวหน้าตระกูลต่างหาก
ในสายตาพวกเขา หัวหน้าตระกูลเคร่งขรึม อยู่เหนือผู้คน ยโสโอหังยิ่งมาโดยตลอด
ญาณินใช้แรงมากแค่ไหน เธอรู้ดีแก่ใจ
เธอยอมรับว่าถีบแรงมาก คนปกติถูกเธอถีบไปทีหนึ่งจะต้องรู้สึกว่าเจ็บมาก แต่ไซม่อนผิวหยาบหนังหนา ทั้งยังฝึกศิลปะการต่อสู้วูซู การถีบของเธอในครั้งนี้ เขาจะรู้สึกเจ็บ แต่ไม่มีทางเจ็บเหมือนหมูถูกเชือดหรอก เห็นได้ชัดว่าจงใจ
นี่ทำให้เธอนึกถึงตอนที่ยังอยู่เมืองแอคเซสซ์ เขาก็แสร้งทำนู่นนี่นั่น ทั้งยังแกล้งสลบ จนทำให้เธอตกใจหนักมาก
ตอนนี้ยังจะแกล้งทำเป็นเจ็บอีก เธอจึงไม่พูดอะไร แต่มองไซม่อนเต้นรำบวงสรวงอยู่แบบนั้นด้วยสายตาเย็นชา แต่กลับสร้างความขบขันให้พิรัตน์พิรัตน์หัวเราะฮาฮา เสียงหัวเราะกังวานใสนั้นดังมาก
ที่สำคัญคือรอบด้านสงบเงียบ เสียงหัวเราะของเด็กน้อยจึงดังอย่างเห็นได้ชัด
เสียงหัวเราะของพิรัตน์ ทำให้ญาณินวางมาดเมินเฉยต่อไปไม่ได้ หัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่
ไซม่อนถูกถีบทีหนึ่งนั้นเจ็บ แต่เขาจงใจร้องเสียงดัง เพื่อให้ญาณินสงสารเขา ใครจะไปรู้ว่าการแสดงของเขาจะทำให้หลานชายที่เก็บมาได้นั้นขบขัน เขาสีหน้าทะมึน แต่เห็นญาณินหัวเราะด้วย เขาถึงได้รู้สึกว่าการแสดงของตัวเองนั้นคุ้มค่าแล้ว
“พิรัตน์ ปู่ไซม่อนเต้นได้ดีมั้ย จะได้เต้นให้หนูดูอีก”
“ไซม่อนตัดสินใจแสดงให้พิรัตน์ดู หยอกล้อจนเด็กชายหัวเราะไม่หยุด ญาณินหัวเราะครู่หนึ่ง ก็บ่นเขาว่า “คุณไม่ต้องเต้นแล้ว ถ้าเต้นอีก ฉันจะปวดท้องแล้ว”
หัวเราะจนปวด
ไซม่อนหยุดเต้น
เขาเต้นแล้วก็เหนื่อยเหมือนกัน
ญาณินมองจุดที่เธอถีบไปเมื่อครู่นี้ บนกางเกงเขามีรอยเท้าชัดเจนมาก
“ภรรยา”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าภรรยา ทุกครั้งที่ได้ยินคุณเรียกฉันว่าภรรยา ฉันก็นึกถึงคืนวันที่ผ่านมาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน นีกถึงทุกเรื่องที่คุณเคยทำให้ฉันแล้ว ก็เกลียดคุณมาก ไม่อยากจะให้อภัยคุณสักนิดเดียว”
ไซม่อนมองเธออย่างลึกซึ้ง ครู่หนึ่ง เขาก็เปลี่ยนคำเรียก เอ่ยเบาๆ “ณิน”
ญาณินพูดคำพูดพวกนั้นจบแล้ว ก็เห็นสีหน้าเสียใจบนใบหน้าไซม่อน ในใจก็รู้สึกเสียใจมาก แต่ก็สลัดความเสียใจนั้นทิ้งไปได้อย่างรวดเร็ว สิ่งที่เธอพูดล้วนเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ตอนนี้เธอไม่ชอบได้ยินไซม่อนเรียกเธอว่า ภรรยา
เขามีความลำบากใจของเขา ส่วนเธอก็ทนต่อความไม่เป็นธรรมมายี่สิบกว่าปีจริงๆ
พวกเขา ไม่อาจย้อนกลับไปเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว
เห็นแก่ลูกสาว สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขก็ไม่เลวแล้ว
ญาณินยังคิดจะหย่า
ครึ่งชีวิตก่อนหน้านี้ เธอถูกขังอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ ครึ่งชีวิตหลังจากนี้ เธอหวังว่าจะไปจากที่นี่ได้ สามารถใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่ต้องได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรอีก
ใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง
“ณิน ข้างนอกลมแรงและหนาว คุณใส่เสื้อคลุมตัวนี้ก่อน”
ไซม่อนยื่นเสื้อคลุมที่นำมาด้วยตัวนั้นให้ญาณิน
“ฉันไม่หนาว”
ญาณินปฏิเสธที่จะสวมเสื้อคลุม แต่เธอกลับรับเสื้อคลุมมา นั่นเป็นเสื้อผ้าของเธอ เธอไม่อยากให้ไซม่อนช่วยเธอถือเอาไว้
“คุณอย่าขวางทางฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
เธออุ้มพิรัตน์เดินผ่านไซม่อนไป
ไซม่อนยื่นมือไปจับข้อมือเธอตามสัญชาตญาณ แต่เธอสลัดออกอย่างแรง ทว่าสลัดไม่หลุด เธอหันหน้าไปถลึงตาใส่เขา เตือนเขาว่า “ไซม่อน ความเกลียดชังที่ฉันมีต่อคุณยังไม่จางหายไป คุณอย่าบังคับให้ฉันเกลียดคุณมากกว่านี้เลย”
“ณิน พวกเราคุยกันดีๆ ได้มั้ย”
“พวกเรายังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรอ ปล่อยมือนะ! ถ้าหากทำให้เด็กหกล้ม ชั่วชีวิตนี้ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณแน่”
ไซม่อนปล่อยมือเงียบๆ
แต่เขาก็ยังติดญาณินหนึบเหมือนกับหมากฝรั่ง
ณินให้เด็กน้อยกลับไปนั่งบนรถเข็นเด็ก และจะเข็นพิรัตน์จากไป
“ณิน ผมเข็นเขาเอง”
ไซม่อนแย่งเข็นรถเข็นเด็กนำไปก้าวหนึ่ง
ญาณินไม่แย่งกับเขา แต่พิรัตน์กลับไม่ยอม หันหน้ากลับมาเรียกไม่หยุดว่า “คุณแม่”
เขาอยากให้ญาณินเข็นเขา ไม่เอาไซม่อน
ไซม่อนเข็นเขาไป พลางบ่นเขาว่า “พิรัตน์ คนอื่นอยากให้ฉันเข็นล้วนไม่มีโอกาส หนูก็รู้จักพอใจเถอะ ยังมี อย่าเห็นฉันแล้วก็ทำท่าทีเหมือนฉันเป็นคนเลว ยังมีณินไม่ใช่คุณแม่ของหนู”
เด็กชายเห็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนโยน ก็ชอบเรียกว่าคุณแม่ ทำให้คนรู้สึกหมดคำบรรยายจริงๆ
เหมือนกับธนัทในตอนเด็ก
ธนัท : …ลากผมเข้ามาเอี่ยวอีกแล้ว
พิรัตน์ร้องโวยวาย
“คุณมันหยอกล้อเด็กจนร้องไห้โดยเฉพาะเลย”
ญาณินก้าวขึ้นมารับช่วงต่อ เมื่อเธอเข็นรถเข็นเด็ก ก็บ่นไซม่อนยกหนึ่ง “หลังจากนี้เป็นคุณปู่หรือคุณตา คุณก็มองดูอยู่ห่างๆ เถอะ คาดว่าหลานชายคุณล้วนไม่ชอบคุณกันทั้งนั้น”
ไซม่อนเบ้ปาก พูดว่า “รอผมเป็นคุณตากับคุณปู่จริงๆ ก่อน เด็กๆ จะต้องชอบมากแน่นอน”
สายสัมพันธ์ในครอบครัวระหว่างผู้อาวุโสกับหลานไง
สาเหตุที่พิรัตน์ไม่ชอบเขา ก็เป็นเพราะว่าทั้งสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดแม้แต่น้อย เด็กชายเป็นเด็กที่เก็บมา ไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลสาระทา แน่นอนว่าไม่สนิทกับเขา
“ก็ไม่รู้ว่าผมจะได้มีชีวิตเป็นคุณปู่หรือป่าว”
ไซม่อนพูดเบาๆ
ญาณินดันหูดีได้ยินเสียงพึมพำของเขา เธอหันไปมองเขา เหน็บแนมเขาว่า “ตัวหายนะน่ะ สามารถมีชีวิตได้เป็นพันปี คุณก็ไม่ใช่คนดี สามารถมีชีวิตจนถึงเหลนคุณเกิดนู่น”
ไซม่อน : “…”
คิดๆ ดูแล้ว แม้เขาจะไม่ใช่คนเลวที่ชั่วช้าสามานย์ แต่ก็ไม่นับว่าเป็นคนดี พูดได้เพียงแค่ว่าเขาทำเรื่องอะไรล้วนมีขอบเขตเท่านั้นเอง
“ณิน คุณต้องแก้คำเรียกของเขาที่มีต่อคุณ อย่าให้เขาเรียกคุณว่าคุณแม่บ่อยๆ เขาเรียกวิกาว่าคุณแม่ก็ช่างเถอะ คุณน่ะเป็นคุณย่าเขาได้แล้วนะ”
“ทำไม รังเกียจที่ฉันแก่หรอ”
“…ไม่ใช่ คุณยังไม่แก่ ผมต่างหากที่แก่ ผมแก่จนฟันร่วงแล้ว คุณยังสาวอยู่มาก”
“แก่จนฟันร่วงแล้วยังจะกล้ามาลวนลามสาวงามอีก”
ไซม่อน : “…”
“คือว่า ผมก็ไม่ได้แก่จนฟันร่วงหรอก ผมอายุมากกว่าคุณสองปีเท่านั้นเอง พวกเราสองสามีภรรยาบำรุงกันได้ไม่เลว คุณอยู่กับวิกา คนอื่นล้วนพูดว่าพวกคุณสองคนเหมือนพี่สาวน้องสาว ผมกับประยสย์ก็เหมือนพี่ชายน้องชาย”
“เชอะ!พิรัตน์กำลังเรียนรู้ที่จะพูด ตอนนี้เขาเรียกเป็นแค่คุณแม่ คุณมีความสามารถก็สอนให้เขาเรียกคุณว่าคุณพ่อสิ”
