รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 621 ไม่พอใจ
ทุกคนต่างหันไปมองคุณหญิงย่ากับลินน์
สำหรับเรื่องที่เจนสันชอบกัญณิศานั้น เทวิกาไม่รู้สึกแปลกใจเลย
ความสวยงามของณิศาโชว์ให้เห็นอยู่ตรงหน้า มีผู้ชายไม่กี่คนที่จะไม่ถูกความงามนั้นดึงดูด เหมือนพี่ชายของเธอหรอก？
เธอสงสัยว่าพี่ชายของเธอได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษจากพ่อในช่วงเวลาเจริญเติบโต คือไม่ให้หลงใหลในความงาม
คุณหญิงย่ายิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่ใช่ว่าย่าบอกให้พี่ชายแกแต่งงานเขาก็จะยอมแต่งด้วย เมื่อกี้แกก็ได้ยินแล้วหนิ่ พี่สาวแกพูดแล้ว พี่สาวของณิศาไม่ยอมให้เธอแต่งงานไปไกลจากบ้านหรอก ย่าก็แค่เสนอแนะ พวกเขาจะแต่งงานกับใคร ย่าตัดสินใจแทนไม่ได้หรอก เดี๋ยวคนอื่นจะไม่ชอบเอาได้”
“แม่ แม่พูดอะไรอ่ะ ใครกล้าไม่ชอบแม่？ผมก็แค่พูดตามความจริง คุณหนูรองของตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่เหมาะสมกับประยสย์หรอก”
ไซม่อนพูดโต้แย้งคำพูดของคุณแม่ออกมา ไม่ชอบคำพูดประชดประชันของคุณแม่
ลินน์พูดขึ้นว่า： “ถ้าคุณย่าไม่มีปัญหา ก็ให้พี่ชายหนูไปจีบพี่ณิศาสิคะ”
“มันเป็นสิทธของพี่ชายเธอที่จะไปจีบ ย่าเคยไปขัดขวางตอนไหน？”
ถึงแม้คุณหญิงย่าจะมีปัญหาเรื่องลูกสะใภ้ เวลาที่ลูกชายตามหารักของตัวเองอยู่นั้น ก็มีข้อเสนอแนะหรือคัดค้าน แต่ก็ยังไม่เคยแข็งกร้าวถึงขนาดไม่ให้ลูกชายแต่งงานกับใคร
มิฉะนั้นไซม่อนคงไม่ได้แต่งงานกับญาณิน
ลินน์มองเทวิกาที่อยู่ตรงข้าม เห็นเทวิกาไม่พูดอะไร เธอจึงพูดขึ้นว่า： “พี่ใหญ่ พี่ชายหนูจีบพี่ณิศาได้ไหมคะ？หนูเองก็ชอบพี่ณิศามากเหมือนกัน”
เสียงพูดอ่อนหวาน อ่อนโยนเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพราะเป็นเพื่อนของพี่สาวคนโต ก็ไม่สนใจเด็กกะโปโลอย่างเธอ
มีแต่แม่ของเธอที่รู้สึกว่าพี่ณิศาอ่อนโยนเกินไป ไม่มีประโยชน์
ความจริงแล้วที่ลินน์ถามแบบนี้ออกมา หลักๆ คือต้องการประกาศความเป็นศัตรูกับบ้านคุณลุงใหญ่
เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่ชายเธอ พี่กับณิศาเป็นเพื่อนกันก็จริง แต่เรื่องใหญ่ของชีวิตเธอพี่ตัดสินใจเองไม่ได้หรอก”
ลินน์อยากพูดอะไร แต่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ดังนั้นจึงพูดอะไรไม่ออกในทันที
เทวิกาตำหนิ่ในใจว่า：เด็กน้อยอายุแค่สิบกว่าปีก็มีอุบายเช่นนี้แล้ว สามารถมองออกได้เลยว่าสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของตระกูลสาระทาเลวร้ายแค่ไหน
มองดูเด็กน้อยที่เก็บกลับมา เทวิกาคิดในใจถ้าทางตำรวจแจ้งข่าวกลับมา แน่ใจว่าแล้วว่าหาคนในครอบครัวของพิรัตน์ไม่เจอ หรือว่าเขาไม่เหลือใครแล้ว และในอนาคตเด็กน้อยใช้ชีวิตอยู่กับเธอ เธอจะส่งพิรัตน์กลับไปเมืองแอคเซสซ์ ให้เขาใช้ชีวิตที่ตระกูลอริยชัยกุล และเติบโตที่นั่น
วัฒนธรรมประเพณีของตระกูลอริยชัยกุลดีมาก และดีต่อการศึกษาเจริญเติบโตของเด็ก ในเมื่อเธอเก็บพิรัตน์ได้ ก็แสดงว่าพวกเธอสองคนมีวาสนาต่อกัน ด้านการศึกษาของเขา เธอจะพยายามทำอย่างเต็มที่ ถึงแม้ในอนาคตเธอจะมีลูกเป็นของตัวเอง ก็จะไม่ทอดทิ้งพิรัตน์ ทำเหมือนกันกับที่บ้านตระกูลวาชัยยุงทำดีกับเธอ
“วิกา เดี๋ยวแม่ดูเด็กเอง หนูกับยศพัฒน์ไปกินข้าวก่อน เรื่องแต่งงานของพี่ชายเธอ ให้เขาตัดสินใจเอง จากนี้ไปเขาเป็นคนใช้ชีวิตเอง ไม่ใช้พวกเรา”
ญาณินพูดออกมาอย่างอ่อนโยน แล้ววางพิรัตน์ลงพื้น จากนั้นจูงมือพิรัตน์แล้วเดินออกไปข้างนอก
ไซม่อนมองตามร่างของเธอที่ค่อยๆ หายลับตาไปจากสายตาเขา เขานั่งอยู่ต่ออีกสักพัพ แล้วพูดกับแม่แม่： “แม่ ความคิดของญาณินก็คือความคิดผม ผมไม่เห็นด้วยก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้จะขัดขวาง ถ้าแม่อยากให้พวกเขาแต่งงานกัน แม่ไปพูดกับไซม่อนเอง ผมไม่มีทางไปพูดเด็ดขาด ผมกับเขาสองคนยิ่งกว่าคนแปลกหน้ากันเสียอีก ถ้าไปพูด มีแต่จะทะเลาะกัน”
พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปข้างนอก
ทุกคนรู้ดีว่าเขาวิ่งไล่ตามญาณินไป
เทวิกาและสามีรู้สึกดีใจมาก แต่ใบหน้าของคุณหญิงย่าไม่น่าดูเลย แม้แต่ลินน์เด็กน้อยคนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ชอบที่ลุงใหญ่ตัวเองวิ่งไล่ตามป้าสะใภ้ใหญ่ไป
ลินน์อายุแค่สิบขวบ แต่เธอก็จำสถานการณ์ตอนญาณินเสียสติได้และรวมถึงตำแหน่งของเธอที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้อีกด้วย
ป้าสะใภ้ใหญ่หายดีแล้ว พี่สาวลูกพี่ลูกน้องก็หาเจอและกลับมาแล้ว เธอสัมผัสได้ว่าตำแหน่งในคฤหาสน์ของแม่เธอเริ่มลดลงไปแม้แต่เธอก็ไม่ใช่หลานสาวที่คุณย่าชอบที่สุดอีกต่อไปเช่นเดียวกัน
หลานสาวสายเลือดโดยตรงของคุณหญิงย่า จริงๆ แล้วมีแค่สามคน บ้านละคนเท่านั้นเอง
ธนภรณ์ไม่มาแย่งชิงความโปรดปรานกับใคร ตอนที่เทวิกายังไม่กลับมานั้น คุณหญิงย่ารักและเอ็นดูลินน์เป็นพิเศษ แต่หลังจากที่เทวิกากลับมาแล้ว ถึงแม้จะเป็นการแสดง คุณหญิงย่าก็ต้องทำดีกับเทวิกาเป็นพิเศษ อีกทั้งเมื่อเห็นใบหน้าของเทวิกาที่เหมือนตัวเองมากใบนั้นแล้ว คุณหญิงย่ายิ่งอยากทำดีกับเทวิกาโดยไม่รู้ตัว
เหมือนกับว่าถ้าเธอทารุณเทวิกาก็เหมือนทารุณตัวเอง
ทุกคนในคฤหาสน์ไม่มีใครกล้าไม่เคารพเทวิกา เพราะใบหน้านั้นเป็นใบหน้าของคุณหญิงย่า ถ้าไม่เคารพเทวิกา ก็เหมือนไม่เคารพคุณหญิงย่า
“คุณย่า หนูกับยศพัฒน์ไปกินข้าวก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ”
เทวิกาส่งสัญญาณให้สามีลุกขึ้น จากนั้นสองสามีภรรยาออกไปกินข้าวด้วยกัน
“คุณย่า หนูไปเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณย่านะ？”
ลินน์แสดงท่าทีเหมือนผู้ใหญ่ออกมา
คุณหญิงย่าเอียงหน้ามองเธอ ลินน์อายุแค่สิบขวบ แต่สูงร้อยห้าสิบเซ็นกว่าแล้ว เหมือนผู้ใหญ่ที่อายุยังน้อย ไม่มีความไร้เดียงสาในวัยเด็กเลย ถูกบ้านสามเลี้ยงดูจนผิดเพี้ยนไปแล้ว
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ลูกสะใภ้คนเล็กทำ คุณหญิงย่าก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
ถึงแม้ลูกคนเล็กจะมีลูกชายสองคนแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องทายาทสืบทอด แต่คนเป็นแม่ก็ไม่อยากให้ลูกชายตัวเองทำหมัน แต่ลูกสะใภ้กลับเป็นคนโหดเหี้ยมมาก ตีลูกชายให้สลบแล้วพาไปทำหมันที่โรงพยาบาลโดยไม่บอกกล่าวก่อนเลย
ทำให้เธอโกรธมาก
คุณหญิงย่าด่าคุณหญิงสามอย่างโกรธเคือง และได้ตบคุณหญิงสามอีกด้วย แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถสนับสนุนให้ลูกชายหย่าร้างกับเธอได้ เพราะจะทำให้หลานชายโกรธตัวเองได้ ชีวิตในบั้นปลายของลูกชายน่าเป็นห่วง เพราะตอนนี้ลูกชายมีแค่ลูกสามคนกับณิชกานต์
และแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่คุณหญิงย่าจะไม่ทำอะไรเลย
เธอไปบ้านของตระกูลพัชรวิทิต ไปตำหนิว่าตระกูลพัชรวิทิตอบรมสั่งสอนลูกสาวได้ไม่ดี แถมสั่งไซม่อนช่วงนี้ห้ามทำธุรกิจกับตระกูลพัชรวิทิตเด็ดขาด
ซึ่งไซม่อนอยากทำแบบนี้อยู่แล้วจึงรู้สึกดีใจมาก
หลังจากที่ตระกูลพัชรวิทิตถูกตระกูลสาระทาตัดขาดจากการทำธุรกิจร่วมกัน ความสูญเสียนั้นสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าได้ พ่อแม่ ญาติทางฝั่งของณิชกานต์ ต่างผลัดการโทรศัพท์มาตำหนิเธอ สรุปคือ ณิชกานต์เองก็ไม่มีได้รับความสงบสุขเช่นเดียวกัน
“ลินน์”
คุณหญิงย่าเก็บอาการไม่พอใจต่อหลานสาวคนนี้ไว้ ลูบศีรษะเธอได้ความเอ็นดู แล้วพูดขึ้นว่า： “หนูยังเล็ก หน้าที่หลักตอนนี้ของหนูคือเรียนหนังสือ รู้จักตัวหนังสือ อีกไม่นานหนูก็จะขึ้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งแล้ว เอาเวลาไปตั้งใจเรียน เรื่องของตระกูลเรา หนูยังเล็ก ทำอะไรไม่ได้หรอก อย่าไปยุ่งเกี่ยวดีกว่า”
“ย่าหวังว่าหนูจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน รักษาความไร้เดียงสาไว้”
อย่างน้อยก็เหมือนเด็กน้อยหน่อย
ไม่รู้ว่าณิชกานต์สอนลูกสาวยังไง
สอนเด็กน้อยคนหนึ่งให้กลายเป็นแบบนี้ได้
เป็นครั้งแรกที่คุณหญิงย่าสัมผัสได้ถึง ขอเสียของการไม่ได้แยกครอบครัวออกไปอย่างเด็ดขาด
คฤหาสน์นี้……จำเป็นต้องปรับปรุงใหม่อย่างจริงจังแล้ว
จากนั้นเธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าลูกชายคนเล็กทั้งสองคนต่างต้องพึ่งพาอาศัยบริษัทโอเอ กรุ๊ป ถึงแม้อยู่ข้างนอกจะมีทรัพย์สินส่วนตัวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย ถ้าไม่มีกลิ่นอายความยิ่งใหญ่ของลูกชายคนโตค่อยคุ้มครองอยู่ ลูกชายคนเล็กทั้งสองคนมีหรือจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแบบนี้ได้？
แต่เมื่อนึกถึงลูกชายคนโตมีทรัพย์สินส่วนตัวเกินแสนล้าน แต่ไม่ยอมแบ่งให้น้องชายสองคนเลยแม้แต่นิดเดียว คุณหญิงย่าก็รู้สึกไม่พอใจมาก เธอรู้สึกว่าลูกชายคนโตไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเลย และตอนนี้ประยสย์กับเทวิกาก็ไม่ขาดเงินใช้ ประยสย์เองก็เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูล ในอนาคตตระกูลสาระทาก็ต้องเป็นเขาที่เป็นคนดูแล
เทวิกาแต่งงานเข้าตระกูลอริยชัยกุลเป็นคุณนายน้อยของตระกูล ก็ไม่ขาดเงินใช้เช่นเดียวกัน
แต่สองพี่น้องกลับมีสิทธิ์แบ่งสมบัตินับแสนล้านนั่น คุณหญิงย่าคิดในใจ ฉะนั้นจะไปโทษลูกชายคนเล็กทั้งสองคนของเธอว่าเจ้าเล่ห์ และวางแผนร้ายต่างๆ อยู่เบื้องหลังไม่ได้
ใครจะไม่อิจฉา ใครจะไม่ริษยาหล่ะ？
