รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 648 ปากไม่ตรงกับใจ
กัญณิศาอยู่ที่โรงแรมจนถึงตีสองกว่า เธอถึงจะลุกขึ้นบอกลา
ประยสย์เอาขนมสองถุงใหญ่ให้เธอกลับไปอีกครั้ง แต่เธอยืนกรานปฏิเสธ
“ช่วงนี้ฉันอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ คืนพรุ่งนี้คุณจะมาอยู่ไหม? ฉันจะได้เตรียมอาหารว่างให้คุณ”
ประยสย์ไม่อยากให้ณิศาไปเลย
กัญณิศายิ้มแล้วพูดขึ้น “ถ้าว่าง จะมาเยี่ยมคุณประยสย์อีก ถ้าคุณประยสย์มีเรื่องด่วนก็สามารถทิ้งข้อความที่สำนักงานฉันได้ ตอนกลางคืนฉันจะมาหาคุณเอง”
“รู้สึกว่าเราติดต่อกันแบบนี้ลำบากจัง คุณให้เบอร์ที่ฉันโทรติดต่อคุณได้ทันทีเลยไม่ได้เหรอ?”
กัญณิศาคิดสักพัก แล้วพูดขึ้น “ฉันคิดว่าฉันกับคุณประยสย์ยังไม่สนิทกันมากพอ ถ้าสนิทอีกนิด จังหวะเหมาะสมแล้ว ฉันจะบอกคุณประยสย์เอง คุณประยสย์จะไปตรวจสอบอะไรก็รีบไปเถอะค่ะ ถ้ามีใครลบร่องรอยล่วงหน้า จะเดือดร้อนอีก”
“อืม ฉันจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ ขอบคุณนะ”
“จริงๆ แล้วที่คุณมาก็รู้เบาะแสอรจิราอยู่แล้วสินะ ฉันแค่มาเสริมให้”
ประยสย์ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ
“ได้ ฉันไปก่อนนะ พบกันโอกาสหน้า”
กัญณิศาบอกลาประยสย์ ประยสย์เดินไปส่งออกจากห้องเพรสซิเดนท์สูท
“ไม่ต้องให้คนของคุณตามฉันมา ฉันไม่ชอบให้มีคนตาม กลัวจะควบคุมกำลังฉันไว้ไม่อยู่ แล้วจะทำร้ายพวกเขาเข้า”
สิ่งที่เธอสุดยอดที่สุดคือความสามารถในการเดินเหินอย่างคล่องแคล่ว การต่อสู้หมัดมวยก็ไม่เลว ไม่งั้นก็ช่วยประยสย์ไว้ไม่ได้
บอดี้การ์ดข้างกายประยสย์ เธอจัดการได้สบายๆ
“ได้”
ประยสย์ตอบรับ
ออกจากห้องไปแล้ว กัญณิศาก็หันไปพูดกับประยสย์ว่า “คุณประยสย์หยุดค่ะ”
ประยสย์หยุด ดวงตาดำสนิทมองเธอ นัยน์ตามีความอาลัยอาวรณ์ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “ฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะ”
ในขณะที่ประยสย์จ้องมอง กัญณิศาก็เดินไปที่ประตูลิฟต์ เข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอไปแล้ว เหล่าบอดี้การ์ดข้างกายประยสย์ก็ปรากฏตัวขึ้น
“คุณชาย ต้องตามไปไหมครับ?”
“ไม่ได้ยินเหรอว่าเธอบอกไม่ชอบให้ใครตาม? ช่างเถอะ เธอยังไม่เชื่อใจฉันมากพอ ฉันก็ยังไม่จริงใจกับเธอขนาดนั้น ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ถ้าเชื่อใจกันและกันแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องติดตามเธอ เธอก็จะบอกทุกอย่างกับฉันเอง”
เหล่าบอดี้การ์ดข้างกายตอบรับ ไม่มีใครตามกัญณิศาไปจริงๆ
เดิมทีประยสย์อยากให้เซทท์ช่วยตรวจสอบกล้องวงจรปิดของโรงแรมดู สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป
ก็เหมือนที่เขาพูด เขายังไม่จริงใจกับเธอ เธอก็ยังไม่เชื่อใจเขามากพอ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคือใคร เขาก็ไม่รู้ก็ได้
ในใจเขาแทบจะยืนยันได้แล้วว่านั่นคือกัญณิศา
เธอมาในคืนนี้ เอาแต่พูดหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับกัญณิศา
แสดงว่าเธอก็คือกัญณิศา
ค่ำคืนหนึ่งที่ไร้เสียง
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เทวิกาตื่นแล้ว เห็นสภาพแวดล้อมอันคุ้นเคย เธอใจหวิวอยู่นานมาก นึกว่าตัวเองกำลังฝัน ฝันหลายๆ เรื่องราว หลังจากได้สติกลับมาก็พบว่า เธอไม่ได้กำลังฝัน เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้นจริงๆ
ตอนนี้เธอโดนพ่อแท้ๆ และสามีส่งตัวกลับมาที่บ้านตระกูลวาชัยยุง
สถานที่ใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี เป็นสถานที่ที่ทำให้เทวิการู้สึกปลอดภัยมากที่สุดด้วย ภายในใจลึกๆ ของเธอ ที่นี่คือบ้านเธอ
บ้านคือสถานที่ปลอดภัยในชีวิต เมื่อได้กลับบ้านก็จะปลอดภัย
ลุกขึ้นจากเตียง เธอไปเปิดผ้าม่านก่อน มองทุ่งนานอกหน้าต่าง
ตอนนี้นาข้าวฤดูกาลที่สองเก็บเกี่ยวเสร็จไปนานแล้ว ในทุ่งนานอกจากผักกวางตุ้งที่ชาวบ้านปลูกบางส่วน นอกนั้นก็ว่างเปล่า ก่อนจะเริ่มเตรียมดินในฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ทุ่งนาถึงจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ถึงอย่างนั้นอากาศก็ยังสดชื่นมาก ดีกว่าเมืองหลวงที่ครึกครื้นเจริญรุ่งเรืองเยอะเลย
ยืนข้างหน้าต่างสูดอากาศสดชื่น ได้ยินเสียงแม่บุญธรรมคุยกับคนอื่น เธอก็รู้ว่าคนในบ้านตื่นกันหมดแล้ว
คุณย่าต้องทำความสะอาดบ้าน คุณปู่เตรียมอาหารเช้า คุณแม่แท้ๆ ไปรดน้ำผักในสวน เก็บผักกวางตุ้งกลับมาหนึ่งตะกร้า ส่วนคุณพ่อไปซื้อกับข้าวในเมือง
เมื่อก่อน แค่เธอและน้องกลับบ้าน คุณพ่อก็จะไปซื้อกับข้าวในเมืองแต่เช้า ละแวกคณะกรรมการหมู่บ้านมีเนื้อขาย แต่มีแค่เนื้อหมูเท่านั้น คุณพ่อจึงต้องเข้าเมือง
หันกลับมา เธอปิดผ้าม่าน เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำแปรงฟันก่อนจะออกจากห้องไป
ญาณินก็ออกมาพอดี
“แม่”
เทวิกาเห็นแม่แท้ๆ ออกมา ก็อมยิ้มเรียก “แม่ เมื่อคืนหลับสบายไหม?”
ญาณินตอบอย่างอ่อนโยน “สบายดี”
เทวิกาเห็นขอบตาคุณแม่คล้ำ เธอก็รู้ว่าคุณแม่กำลังโกหก
เธอยังคงนอนหลับไม่สนิท เอาแต่คิดเรื่องที่เมืองซูเพร่า ถึงแม่จะไม่พูด เธอก็รู้ว่าแม่กำลังเป็นห่วงพ่อเธออยู่
“แม่ ช่วงนี้ยังไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อย่างน้อยมันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นภายในหนึ่งอาทิตย์”
เทวิกาปลอบคุณแม่
สีหน้าญาณินไม่เปลี่ยนแปลง พูดขึ้นเรียบๆ “แม่ไม่ได้เป็นห่วงเขา”
“ถึงแม่จะเป็นห่วงพ่อฉันก็เป็นเรื่องปกติ ยังไงแม่กับพ่อก็เป็นสามีภรรยากัน ตอนนั้นพ่อฉันทำผิดแค่ไหน เขาก็ทำไปเพื่อปกป้องแม่กับพี่ชายฉัน ถึงจะบอกว่าทำแบบนั้นเป็นการทำร้ายแม่อย่างหนัก แต่เทียบกับการเสียชีวิต ให้ทำซ้ำอีกครั้ง พ่อฉันก็ต้องทำแบบเดิมแน่ๆ”
สีหน้าญาณินยังคงเรียบเฉย “แม่บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นห่วงพ่อเธอ ไอ้แก่ไร้สัจจะนั่น มีอะไรให้เป็นห่วง เขาดวงแข็งจะตายไป เขาไม่ได้เป็นคนดีอะไร ถึงจะไม่เคยฆ่าคนหรือวางเพลิง การกดดันศัตรูในแวดวงธุรกิจ ก็ใจดำอำมหิตเหมือนกันนั่นแหละ”
“คนเลวอายุยืนกันหมดแหละ เขามีชีวิตได้ถึงแปดสิบเก้าสิบปีได้สบายๆ ไม่ใช่คนอายุสั้น แม่จะไปเป็นห่วงเขาทำไม”
“ถ้าบอกว่าเป็นห่วงจริงๆ แม่เป็นห่วงลูกเขยแม่ แม่มีลูกเขยคนเดียว พ่อเธอเอาลูกเขยแม่ไปอยู่ท่ามกลางอันตราย ถ้าพัฒน์เป็นอะไรขึ้นมา แม่ไม่จบไม่สิ้นกับเขาแน่”
เทวิการู้ว่าแม่ปากไม่ตรงกับใจ
“ฉันก็เป็นห่วงพัฒน์เหมือนกันค่ะ พ่อฉันฉันก็เป็นห่วง พูดตามตรงพ่อฉันตกอยู่ในอันตรายมากกว่าพัฒน์อีก พัฒน์เป็นแค่ลูกเขย เป็นผู้สืบทอดตระกูลอริยชัยกุล มีตระกูลอริยชัยกุลหนุนหลังอยู่ น้องชายเขาเป็นพวกโดดเด่นในทุกอาชีพ ถ้าร่วมมือกัน คนพวกนั้นต้องกลัวขึ้นบ้าง”
ญาณินรู้เรื่องนี้ดีกว่าเทวิกาอีก ดวงตาเธอฉายแววกังวล
ในใจด่าไซม่อนเป็นหมื่นครั้ง
ถ้าเขาใช้ชีวิตมีความสุข ก็ดีสิ ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ชาติหน้าเธอก็ไม่ให้อภัยเขา!
“แม่ ไปกันเถอะ เราไปเดินเล่นที่สวนผักกับพิชญ์สินีกัน ดูสิว่าแม่ฉันปลูกผักอะไรบ้าง”
ในใจเทวิการู้ดีว่าแม่ยังไม่วางใจเรื่องพ่อ แต่ก็ไม่เปิดเผยออกมา ควงแขนแม่ สองแม่ลูกเดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน
“วิกา เราไปหาพี่ชายลูกได้ไหม?”
จู่ๆ ญาณินก็ถามขึ้น
“แม่ เพื่อไม่ให้แผนการพ่อล้มเหลว ทางที่ดีเราอย่าไปหาพี่ชายฉันเลยค่ะ ตอนนี้พี่ชายฉันเป็นหัวใจสำคัญ”
ญาณินเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้น “หวังว่ามันจะจบไวๆ”
“แน่นอนค่ะ แม่ ไม่ต้องห่วงนะ ครอบครัวเราสี่คน จะไม่ขาดใครแม้แต่คนเดียว”
“แม่แค่อยากให้พวกลูกสองคนอยู่เย็นเป็นสุข พัฒน์สบายดีก็โอเค ส่วนพ่อของลูกน่ะ……”
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดต่อไป
