รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 650 เหตุผลแท้จริงที่ทำให้ครอบครัวไม่สงบสุข
ไซม่อนเงียบสักพัก แล้วพูดขึ้น “เจนสัน พวกแกสองพี่น้องไปที่ตระกูลเลิศธนโยธากับแม่เธอหน่อย”
“พ่อแกกลายเป็นบ้าเพราะพลอยไพลิน ไม่แน่อาจจะอยู่กับพลอยไพลินจริงๆ ก็ได้”
ณิชกานต์พูดด้วยความแค้นใจ “มันต้องอยู่กับยัยแรดนั่นแน่ๆ ตอนนี้แม้แต่โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง กลัวฉันโทรไปกวนพวกมันเกลือกกลั้วกันอยู่น่ะสิ”
เธอดีใจจริงๆ ที่ตัวเองใจดำอำมหิตกับชล ผ่าตัดทำหมันให้ชล ไม่งั้นด้วยความเจ้าชู้ของชล ไม่รู้ว่าจะมีลูกนอกสมรสเกิดมาแบ่งมรดกลูกชายลูกสาวเธออีกเท่าไร
ถึงแม้มรดกครอบครัวลำดับที่สามอย่างพวกเขาจะไม่เยอะเท่าครอบครัวหลัก แต่ผู้อาวุโสทั้งสองยังอยู่ ผู้อาวุโสลำเอียงไปทางลูกชายคนเล็ก ในอนาคตมรดกที่แบ่งให้ครอบครัวลำดับที่สามอาจจะมากที่สุด ถ้ามีลูกนอกสมรสเยอะ ก็จะส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ลูกชายลูกสาวตัวเอง
นี่คือสิ่งที่ณิชกานต์ไม่อนุญาตให้เกิดขึ้น
“ณิชกานต์ ต่อหน้าลูกพูดจาระวังหน่อย”
ไซม่อนเตือนน้องสะใภ้
ณิชกานต์แค่นหัวเราะ “มันกล้าทำ ยังจะกลัวฉันว่าอีกหรือไง มันเป็นคนยังไงต่อหน้าลูกชายลูกสาว ถ้ามันสนใจ ก็คงไม่ทำเรื่องอัปยศอดสูแบบนี้หรอก”
เมื่อผู้ชายไร้หัวใจ ก็ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
ยังดีที่ลูกชายเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
ลูกสาวคนเล็กเพิ่งสิบขวบ ยังมีเธอผู้เป็นแม่อยู่ทั้งคน เธอจะปกป้องลูกสาวสุดชีวิต
“เจนสัน ถ้าพวกลูกสองคนกล้าพอ ก็ไปตามพ่อกลับมาด้วยกันกับแม่ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะทำให้คุณปู่คุณย่าลูกเหนื่อยเพราะเป็นห่วงมันอีก”
ณิชกานต์สั่งลูกชายทั้งสอง และไม่คุยกับไซม่อนอีก เดินจากไปด้วยความขุ่นเคือง
เจนสันกับน้องชายไม่วางใจให้แม่ไปหาพ่อที่ตระกูลเลิศธนโยธาตามลำพัง จึงจำใจตามไปด้วย
หลังจากสามแม่ลูกไปแล้ว ไซม่อนถึงเข้าไปในบ้าน
พอเข้าไปในบ้าน ก็เห็นคุณแม่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่
คุณพ่อนั่งข้างๆ สูบบุหรี่อยู่ สีหน้าผู้อาวุโสทั้งสองย่ำแย่มาก อาจจะเป็นเพราะณิชกานต์มาเอะอะโวยวายก่อนหน้านี้
ไซม่อนนิ่งเงียบสักพัก ก่อนจะเดินไปหา
“พ่อ แม่ ผมกลับมาแล้ว”
“แกยังรู้จักกลับมาอีกเหรอ แกเป็นเจ้าบ้าน น้องชายแกไม่กลับบ้านสองสามวันแล้ว แกยังไม่แยแส เอาแต่วนเวียนรอบๆ ภรรยา ตอนนี้ฉันไม่อยากสนแกแล้ว เธออยากหย่า แกก็ไปหย่ากับเธอซะ”
“เธออยากหย่า ไม่ใช่แกอยาก ลูกชายลูกสาวของแกก็คงเข้าใจ แกยังหนุ่ม ไปแต่งงานกับสาวสวยอีกคนกลับมาก็ยังได้ จะไปกลุ้มใจกับสาวแก่ที่หมดใจกับแกจนไม่กลับบ้านกลับช่องตัวเองไปทำไม”
“ยายแก่!”
เจ้าบ้านอาวุโสติเตียนภรรยาตัวเองเสียงทุ้ม กล่าวตำหนิเธอว่า “เธอยังเห็นในบ้านวุ่นวายไม่พอหรือไง? เจ้าสามกับภรรยาก็ทะเลาะกันจนกลายเป็นยังไงไปแล้ว? เธอไม่อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตราบรื่นเหรอ?”
“เธอนั่นแหละที่เลี้ยงชลจนเสียคน ทำให้เขากำเริบเสิบสาน ไม่มีความรับผิดชอบเลยสักนิด ดวงแข็งจนได้เป็นปู่คนแล้ว ยังจะไปยุ่งวุ่นวายกับสาวๆ อีก มันไม่ละอายใจ แต่ฉันละอายใจ”
หญิงชราพูดด้วยความโกรธ “เพราะณิชกานต์ไม่มีความสามารถ คุมสามีตัวเองไม่อยู่ ยังจะมาโทษลูกชายฉันอีก ลูกชายฉันไม่กลับบ้านเพราะหล่อนนั่นแหละ ฉันคิดถึงลูกชายฉันก็ไม่ได้เจอ”
ไม่ว่าหญิงชราจะมีความสามารถแค่ไหนสมัยสาวๆ แต่ตอนนี้เธออายุมากแล้ว เป็นคนชราสติเลอะเลือนโดยแท้จริง
และลำเอียงเข้าข้างลูกชายตัวเองอย่างสมบูรณ์
คิดว่าทุกอย่างนี้เป็นความผิดของลูกสะใภ้
“ตอนแรกชลมีลูกกับหล่อนสามคน อยู่ในวัยย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ยังพอมีความรู้สึกให้กันบ้าง หล่อนดันไปผ่าตัดทำหมันชล แถมยังไปทำแท้งลูกที่ท้องกับพวกผู้หญิงนอกบ้านอีก หล่อนโหดเกินไปแล้ว ยังไงเด็กพวกนั้นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของชลนะ”
“หล่อนทำแบบนี้ ชลยอมกลับบ้านสิแปลก ฉันเห็นแก่หล่อนกับลูกสามคน ด่าว่าหล่อนไปนิดหน่อยหลังจากหล่อนทำเรื่องพวกนั้น ก็ไม่ได้ทำอะไรเกินไป เธอยังคิดจะทำอะไรอีก? ชลไม่กลับบ้าน นั่นก็เพราะมีภรรยาอย่างหล่อนไม่ใช่หรือไง”
เจ้าบ้านอาวุโสโกรธเพราะท่าทีไร้เหตุผลของภรรยาตัวเองจนสูบบุหรี่อย่างหนัก
ไซม่อนนั่งลงด้วยตัวเอง รอให้แม่เลิกพูดเจื้อยแจ้ว เขาก็พูดขึ้นเสียงเรียบ “แม่ เรื่องผมกับณิน แม่ไม่ต้องยุ่ง ผมจะไม่หย่ากับณิน ตอนนี้แม่จัดการเรื่องเจ้าสามให้ดีก็พอ เขาไม่กลับบ้าน โทรศัพท์ก็ปิด เพราะอยู่กับพลอยไพลินจริงๆ หรือเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
เมื่อครู่นี้หญิงชราโกรธจัดจึงพูดจาเพ้อเจ้อ
หลังจากระบายความไม่พอใจออกมาแล้ว เธอก็ได้สติกลับมา รู้ว่าอะไรควรไม่ควรจึงไม่พูดให้ลูกชายคนโตหย่าอีก จากนั้นก็พูดขึ้น “เมื่อก่อนชลก็กลับบ้านน้อยครั้ง วิธีการของพลอยไพลิน เรารู้กันทั้งนั้น ชลเขา……หลงหัวปักหัวปำจริงๆ แหละ”
“แต่เมื่อก่อนถึงเขาจะไม่กลับบ้าน แต่ก็ยังโทรหาติดนะ ตอนนี้โทรหาไม่ติด ฉันก็เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไซม่อน แกรีบไปเตรียมคนออกตามหาน้องสามของแก อย่าให้เกิดอะไรขึ้น”
ไซม่อนเม้มปาก แล้วพูดขึ้น “ผมส่งคนไปตามหาเขาแล้วครับ”
หลังจากหญิงชราเช็ดน้ำตา ก็พูดขึ้น “ตอนแรกครอบครัวเราก็สบายดี ช่วงนี้ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ครอบครัวไม่สงบสุขตลอดเลย”
ไซม่อนทำสีหน้าหนักอึ้ง “แม่ แม่คิดใช่ไหมว่าการกลับมาของวิกา ทำลายความสงบสุขในครอบครัวเรา? ถ้าแม่คิดแบบนี้จริง ผมจะพาภรรยากับลูกออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ครอบครัวนี้ พวกคุณอยากให้ใครเป็นเจ้าบ้านก็เป็นไป ผมไม่อยากเป็นเจ้าบ้านที่ลำบากแต่ความพยายามสูญเปล่าอีกแล้ว”
หญิงชรา “……ฉันว่าวิกาตรงไหน? วิกาเป็นหลานสาวแท้ๆ ของฉัน เธอกลับมา ฉันก็ดีใจ”
“แม่ ตอนนี้ครอบครัวเราทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้ เหตุผลหลักมันอยู่ตรงไหน ผมไม่เชื่อหรอกว่าพ่อแม่ไม่รู้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตระกูลสาระทาของเราไม่ต้องให้คนอื่นลงมือ เราก็พังพินาศเอง”
ไซม่อนลุกขึ้น “พ่อ แม่ ผมมีธุระที่บริษัท ต้องกลับบริษัทก่อน เรื่องของชล ไม่ต้องกังวลเกินไป เขาอายุเท่าไรแล้ว ไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย”
พูดจบ เขาก็ทิ้งพ่อแม่ ก้าวเท้าเดินออกไป
หญิงชราโกรธจนตีสามีตัวเองทันที แล้วพูดขึ้น “แกดูลูกชายแสนดีที่แกปลูกฝังมา ตอนนั้นฉันบอกแล้วไง ลูกคนโตน่ะไม่เหมาะที่จะเป็นเจ้าบ้าน เขาไร้ความเมตตาเกินไป แกยืนกรานจะให้ลูกชายคนโตรับช่วงต่อ ตอนนี้แกดูสิ เจ้าสามหายตัวไป เขายังมีกระจิตกระใจกลับบริษัทอีก”
เจ้าบ้านอาวุโสสะบัดมือภรรยาตัวเองทิ้ง “ลูกชายคนเล็กของเธอไปมั่วอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ลูกคนโตส่งคนไปตามหาแล้ว เพียงเพราะเรื่องเจ้าชู้ของเจ้าสาม เธอจะให้ลูกคนโตไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เอาแต่ไปตามหาลูกชายคนเล็กของเธองั้นเหรอ?”
“ลูกคนโตไม่เหมาะที่จะเป็นเจ้าบ้าน? แล้วใครเหมาะ? เจ้าสองหรือว่าเจ้าสาม? เธอดูสิ่งที่เจ้าสามทำในตอนนี้ มีเรื่องไหนบ้างที่จัดการได้? ญาติห่างๆ เฝ้าจับตาดูตั้งมากมาย รอมาแย่งอำนาจ เธอเป็นแม่แท้ๆ ของพวกเขา ไม่หวังดีกับลูกชายเลย เอาแต่ควบคุมทรมานลูกสะใภ้ นี่แหละที่ทำให้ครอบครัวไม่สงบสุขที่แท้จริง!”
พูดจบ เจ้าบ้านอาวุโสก็ลุกขึ้น ทิ้งภรรยาชราไว้ แล้วเดินออกไป
เธอเป็นภรรยาที่เอาแต่ใจเกินเหตุ ปล่อยให้หญิงชราทำแบบนี้ต่อไป จนก่อให้เกิดเรื่องราวมากมาย
