รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 660 เอาลูกแต่ไม่เอาผู้ชาย
เธอชอบหน้าตาของณภัทรมาก
ต่อมาเมื่อรู้ฐานะของเขาแล้ว ชุติภายิ่งรู้สึกพึงพอใจ
กัญณิศาถามเธอออกมาว่า： “ถ้าหากไม่ท้องหล่ะ？”
ชุติภาตอบออกมาว่า： “งั้นก็ไปนอนอีกครั้ง”
หน้าตาณภัทรหล่อเหลา เวลามีอะไรกันก็มีความสุข นอนเพิ่มอีกครั้งมีความสุขทั้งกายและใจ เธอเองก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกเอาเปรียบ
กัญณิศา： “……”
ชุติภารู้ไหมว่าตอนนี้ณภัทรโกรธมากแค่ไหน？
เธอกลับพูดออกมาหน้าตาเฉยว่านอนเพิ่มอีกครั้ง
“เธอรู้ไหมว่าคุณชายสี่ตระกูลอริยชัยกุลเพื่อตามหาเธอ หาจนทุกซอกทุกมุมของเมืองแอคเซสซ์แล้ว？”
ชุติภาพยักหน้า “รู้ แล้วทำไมเหรอ？ฉันทำลายหลักฐานหมดแล้ว นอกจากฉันไปยอมรับเอง หรือแม้แต่เธอไปบอกเขาถ้า
ฉันไม่ยอมรับ เขาจะทำอะไรได้？หรือว่าเขาจะให้ฉันแสดงนอนกับเขาตรงนั้นเลย เพื่อให้เขามีหลักฐาน？”
กัญณิศายิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “คุณจะใช้วิธีกินแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ？”
“ฉันเอาแค่เด็ก ไม่เอาผู้ชาย”
กัญณิศาสำลัก ชุติภาช่างสง่างดงามเหลือเกิน แต่เมื่อนึกถึงหมออัจฉริยะสนใจแต่การเรียนรู้ด้านการแพทย์ ชีวิตนี้ไม่แต่งงาน ลูกศิษย์ที่เขารับก็หลงใหลด้านการแพทย์เหมือนเขา แต่เขากลับไม่อยากเห็นลูกศิษย์มีชะตากรรมชีวิตแบบเดียวกันกับเขา
ใครจะไปรู้ว่าลูกศิษย์ของเขาในอนาคตจะรับลูกศิษย์ที่ถูกชะตาและมีวาสนาแถมมีสติปัญญามาแต่กำเนิดได้หรือเปล่า？
ถ้าไม่มีลูกศิษย์ และชีวิตนี้ชุติภาก็ไม่แต่งงานเลย ก็จะโดดเดี่ยวจนตาย แม้แต่ลูกศิษย์ช่วยจัดงานศพก็ไม่มี ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจะน่าสงสารมาก
ดังนั้นผู้เฒ่าหมออัจฉริยะจึงเร่งรัดให้ลูกศิษย์รีบแต่งงาน หรือถ้าไม่แต่งงาน มีลูกไว้สืบทอดก็ยังดี หรือถ้าเป็นผู้สืบทอดไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีคนจัดงานศพให้ตอนตาย
“ประเพณีวัฒนธรรมของตระกูลอริยชัยกุลดีมาก ผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุลก็โดดเด่น ถ้าเธอ……”
“ใช้ชีวิตคนเดียว ฉันรู้สึกว่าสบายกว่า ไม่อยากหาผู้ชายมาให้เป็นภาระ ถ้าท้องของฉันมีเด็ก เมื่อคลอดออกมาก็จะให้อาจารย์เป็นคนเลี้ยงดู ฉันไม่มีเวลามาเลี้ยงดูเด็กหรอก”
ฟังความหมายนี้แล้ว เธอแค่รับผิดชอบคลอด ไม่รับผิดชอบเลี้ยง
กัญณิศาตำหนิในใจ รอให้เด็กคลอดออกมาแล้ว จิตใจก็จะเปลี่ยนใจเอง
“เป็นเพราะว่าผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุล หน้าตาหล่อเหลา กรรมพันธุ์ดี ฉันถึงยอมไปนอนกับเขาด้วย”
กัญณิศา： “……”
ถ้าณภัทรรู้ความจริง ต้องกระอักเลือดตายแน่
“กระดาษยังไงก็ห่อไฟไม่ได้”
“เมื่อกระดาษถูกไฟไหม้ เด็กน้อยก็คงอายุหลายขวบแล้ว ไม่แน่เด็กน้อยอาจหน้าตาเหมือนฉันก็ได้ ถ้าเหมือนฉัน เขาก็ไม่มีทางรู้”
“ฉันไม่อยู่เมืองแอคเซสซ์นานหรอก คิดมากขนาดนั้นทำไม ไปเถอะ ฉันส่งเธอกลับบ้าน”
กัญณิศายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ขอบใจมาก ฉันกลับคนเดียวได้ เพราะไม่ว่ายังไงเมืองแอคเซสซ์ก็เป็นถิ่นของฉัน”
ชุติภาถึงแม้จะเก่งมากแค่ไหน ก็เป็นคนเก่งต่างถิ่น คนต่างถิ่นยังไงก็สู้เจ้าถิ่นไม่ได้ ในเมืองแอคเซสซ์ยังไงก็เธอคุ้นเคยกว่า
“ทิ้งวิธีติดต่อไว้หน่อย ต้องการความช่วยเหลือจากฉันเมื่อไหร่ค่อยโทรศัพท์ให้ฉัน เพราะฉันไม่อยากมาขวางทางเธอทุกคืนแบบนี้หรอก”
ชุติภาขอวิธีติดต่อกับณิศา และทิ้งก็ทิ้งช่องทางติดต่อของเธอให้กัญณิศาไว้เหมือนกัน
ก่อนจะจากกัน เธอพูดกับกัญณิศาออกมาว่า： “ถ้าเธอยังเป็นห่วงคุณประยสย์อยู่ ก็ไปช่วยเขาสักตั้ง ฉันกลับไปก็จะไปเตรียมตัวเหมือนกัน บินไปที่เมืองซูเพร่าสักรอบ นานมากแล้วที่ไม่เห็นเรื่องครึกครื้นแบบนี้ ถ้าไม่ไปดู คงเสียดายแย่”
กัญณิศาตะลึงไปสักพัก “เธอมาเมืองแอคเซสซ์กี่วันแล้ว รู้แม้กระทั่งเรื่องของฉันกับคุณประยสย์”
“ผู้เฒ่าโจรขโมยชอบผู้โอ้อวดกับผู้เฒ่าบ้านฉันว่าเธอเป็นคนสายตาดี เลือกผู้ชายที่โดดเด่น ผู้เฒ่าบ้านฉันอิจฉามาก ก็เลยขอร้องคุณลุงอินทรีเงินช่วยสืบเรื่องราวทั้งหมดของพวกเธอ”
“เมื่อผู้เฒ่าเกิดความอิจฉา ก็เลยมอบหมายภารกิจให้ฉัน ให้ฉันหาผู้ชายที่เทียบเท่ากับคุณชายตระกูลสาระทาได้ ไม่งั้นเขาจะขายขี้หน้ามาก”
กัญณิศา： “……”
แต่ปัญหาคือเธอไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้กับอาจารย์มาก่อน ความจริงแล้วคือ เธอไม่เคยติดต่ออาจารย์ได้ก่อนเลย เว้นแต่อาจารย์จะมาหาเธอเอง ไม่งั้นเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าผู้เฒ่าล่องลอยไปถึงประเทศไหนแล้ว
องค์กรที่อาจารย์เฒ่าของเธออยู่นั้นลึกลับมาก ผู้คนที่อยู่ข้างในต่างเป็นคนที่มีฝีมือ ถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าองค์กรนั้นชื่ออะไร สิ่งเดียวที่เธอรู้คือองค์กรนั้นมีทั้งด้านดีและด้านร้าย
“คนที่สามารถเทียบกับคุณประยสย์ได้ ก็มีแต่ผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุล ฉันก็ถือว่าเก็บผู้ชายดีได้คนหนึ่งเหมือนกัน”
ชุติภาใส่หมวกกันน็อคอีกครั้ง แล้วเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของเธอ จากนั้นพูดกับกัญณิศาว่า： “ไปแล้วนะ แล้วค่อยเจอกันใหม่”
“แล้วเจอกันใหม่”
กัญณิศาโบกมือให้ชุติภา หลังจากยืนส่งอีกฝ่ายออกไปไกลแล้ว เธอถึงขี่มอเตอร์ไซค์ตัวเองซิ่งกลับบ้านไป
เธอเพิ่งกลับถึงบ้าน แอบย่องเข้าไปในห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พี่สาวก็มาเคาะประตูเข้ามาทันที
โชคดี
กัญณิศารีบขึ้นไปนอนบนเตียง แสร้งทำเหมือนเพิ่งนอนตื่น เมื่อเห็นพี่สาวเดินเข้ามา เธอจึงลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาแล้วพูดขึ้นว่า “พี่ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้？”
“วันนี้ตื่นเช้าหน่อย เห็นห้องเธอเปิดไฟอยู่ ก็เลยเดินเข้ามาดู เล่นโทรศัพท์อีกหล่ะสิ？อย่าเล่นโทรศัพท์บ่อย มันทำลายสายตา”
เมื่อเห็นนอนสาวยังนอนอยู่บนเตียง กิติยารู้ได้ทันทีว่าน้องสาวตื่นมาก็เล่นโทรศัพท์ จึงบ่นน้องสาวเล็กน้อย ในฐานะของผู้ปกครอง
“ฉันแค่เอามาดูเวลาเอง”
กิติยานั่งลงบนขอบเตียง ยื่นมือไปลูบใบหน้าของน้องสาว แล้วพูดออกมาว่า： “ช่วงนี้นอนหลับไม่ดีเหรอ ผิวค่อนข้างหยาบเล็กน้อย เดี๋ยวพี่เลิกงานจะซื้อครีมบำรุงผิวกลับมาให้เธอสักสองสามเซต”
ณิศาลูบใบหน้าตัวเอง ไม่รู้สึกว่าผิวตัวเองหยาบขึ้น
แต่ว่าช่วงนี้เธอนอนน้อย ก็เป็นเรื่องจริง
“พี่ ขอบตาฉันดำใช่ไหม？”
“ชัดเจนมาก”
ณิศาเงียบไปสักพัก แล้วนอนกลับไปที่เตียงอีกครั้ง “ถ้างั้นฉันขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”
“ถ้าประยสย์ยังส่งดอกไม่ให้เธออีก เธอก็ปฏิเสธ ไม่ต้องสนใจเขา เขาก็ไม่ได้จริงใจกับเธอ บ้านเขาก็ไม่ใช่สถานที่ที่น่าอยู่ ถึงแม้จะมีวิกาอยู่ พี่ก็ไม่มีทางให้เธอแต่งงานไปหรอก”
กิติยานึกว่าเป็นเพราะประยสย์ตามจีบน้องสาวเลยนอนไม่หลับ นอนไม่ดี ถึงได้ขอบตาดำ
“พี่ คุณประยสย์เป็นคนดี ตระกูลเขาไม่ดีไม่ใช่ความผิดของเขา”
“เธอชอบเขาแล้วใช่ไหม？”
“ไม่ใช่ๆ”
ณิศาไม่ยอมรับ
กิติยาหยิกแก้มน้องสาวเบาๆ “พี่เลี้ยงเธอโตมากับมือ เธอคิดอะไรอยู่ พี่รู้หมด ถ้าไม่พูดถึงเรื่องพื้นเพครอบครัว ประยสย์เป็นคนเก่งมาก คู่กับเธอก็ถือว่าเหมาะสม แต่คนๆนั้นนิสัยด้านชาเกินไป ส่วนเธอก็อ่อนโยนเกินไป ถ้าพวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งไม่ชอบพูด ส่วนอีกคนก็ไม่กล้าพูด แบบนี้จะเกิดความขัดแย้งกันได้ง่าย”
ถ้ามีความขัดแย้งกันเกิดขึ้น ด้วยนิสัยของประยสย์แล้วก็ต้องปล่อยให้เป็นสงครามเย็น
น้องสาวของเธอนิสัยอ่อนโยนและอ่อนแอ ไม่กล้าพูด เมื่อสามีภรรยาทำสงครามเย็นนานเกินไป ความสัมพันธ์ก็จะผันแปรไป
“พี่ ความจริงแล้ว ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่พี่คิด”
กิติยายิ้มออกมาอย่างเอ็นดูแล้วพูดขึ้นว่า： “พี่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ เธอก็แค่อ่อนโยนเกินไป มีพี่อยู่ เธออ่อนโยนเหมือนน้ำ ก็ไม่ต้องกลัว พี่จะช่วยเธอหาผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ แล้วแต่งงานกันใกล้ๆ นี้ ในอนาคตพวกเราสองพี่น้องจะได้ไปมาหาสู่กันสะดวก”
