รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 678 ผิดหวัง
หญิงชราถอนหายใจยาว
ตราบใดที่ลูกชายคนโตสบายดี ตระกลูสาระทาจะไม่วุ่นวาย
หลานสาวคนโตก็สบายดี ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณบรรพบุรุษที่ปกปักรักษา
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ คุณยศกรก็มีสีหน้าเหมือนกับหญิงชรา รู้สึกโล่งใจและมีความสุข ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังดุด่าอยู่ในใจ
พี่ตายยากจริงๆ
ขนาดนี้แล้วยังไม่ตายอีกตาย
และเทวิกา ซึ่งคิดว่าเธอตายไปแล้ว แต่เธอกลับไม่เป็นอะไรเลย
“วิกา ถ้าเธอไม่ได้ขึ้นรถ แล้วใครนั่งอยู่ในรถเธอ”
คุณยศกรถาม
เทวิกาตอบว่า: “ตอนที่หนูออกไป หนูเห็นเครื่องบินจอดอยู่ที่สนามบินของเรา หนูเลยขึ้นเครื่องบินแทน ความเร็วนั้นเร็วมาก รถของหนูเลยให้คนขับรถของอาสะใภ้สองช่วยหนูขับมาที่นี่ แต่ไม่คิดเลยว่า……”
เทวิกาทำท่าโล่งอกใจ
คุณยศกรกลับและถามว่า: “ทำไมเธอถึงขอให้คนขับรถของอาสะใภ้สองช่วยเธอขับรถล่ะ”
“หนูเห็นเขาพอดี เลยขอให้เขาช่วยขับรถ เขาก็ยินดีมาก คุณอาสอง คนขับเป็นอย่างไรบ้างล่ะ สถานการณ์อุบัติเหตุรุนแรงมากไหม”
คุณยศกรด่าในใจว่า: ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้!
เสียคนขับรถของพวกเขาไปโดยเปล่าประโยชน์
“คนขับน่าจะไม่รอดแล้ว”
คุณยศกรถอนหายใจและพูดอย่างรวดเร็วว่า: “โชคดีที่วิกาไม่ได้นั่งรถคันนั้นไป ไม่อย่างนั้น…… ช่วงนี้ ลุงว่าเราคงต้องขับรถให้น้อยลง ก่อนที่สมาชิกครอบครัวทั้งสี่คนของตระกูลเลิศธนโยธาจะถูกจับได้ เราต้องพยายามออกบ้านให้น้อยที่สุด”
อุบัติเหตุของพี่ชายเขาก็เกิดจากตระกูลเลิศธนโยธา
“อาสองคะ นายน้อยของตระกูลเลิศธนโยธาเสียชีวิตแล้วค่ะ”
เทวิกาใจดีบอกอาสองของเธอว่ารณภพเสียชีวิตแล้ว
“คุณพสธรและพลอยไพลินก็คงหนีไปไม่พ้นเช่นกัน ตอนนี้พวกเขาแค่กำลังดิ้นรนจากความตาย หากพวกเขามีเหตุผล พวกเขาควรยอมจำนน มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องจบลงเหมือนนายน้อยของตระกูลเลิศธนโยธา”
คุณยศกรถามด้วยความประหลาดใจว่า: “นายน้อยของตระกูลเลิศธนโยธาเสียชีวิตได้อย่างไร”
คราวนี้เป็นประยสย์ที่ตอบกลับ เสียงของเขาต่ำและเย็นชาแล้วเขามองไปที่อาสองของเขาอย่างเฉียบคมจนคุณยศกรไม่กล้าที่จะมองเขา
บางอาจเป็นเพราะวัวสันหลังหวะ
ตอนพี่ชายออกไปรับพี่สะใภ้ที่สนามบิน เขาเป็นคนบอกคุณพสธรและคนอื่นๆเอง
เพราะเหตุนี้ถึงแม้รณภพจะรู้ว่าตำรวจกำลังไล่ล่าพวกเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาก็ยังคิดที่จะแก้แค้น ยังคงสั่งให้คนของเขาไปก่อเหตุทางรถยนต์ และยังนำกลุ่มนักฆ่าไปสกัดกั้นแล้วสังหรประยสย์ในระหว่างทางด้วยตัวเอง
คุณยศกรคิดว่าแค่เขากำจัดพี่ใหญ่ ส่วนน้องเล็กก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน ในเมื่อไปรู้ก็คิดซะว่าเขาตายไปแล้ว จากนั้นแค่ลงมือฆ่าประยสย์และน้องสาวของเขา ตระกูลสาระทาก็จะตกอยู่ในมือของเขา
เขาอดทนมากว่ายี่สิบปีและหลบอยู่หลังน้องเล็กลงมือทำเรื่องมากมายเพื่อที่จะเป็นคุณไซม่อน
ทั้งๆที่เป็นพี่น้องร่วมพ่อร่วมแม่เดียวกัน แต่เพราะเขาเป็นลูกคนรอง เขาจึงไม่สามารถขึ้นครองเป็นผู้นำตระกูลได้ เขารู้สึกไม่ยอม!
ญาติห่างคนเหล่ายังไม่ยอม แล้วยิ่งเป็นเขาล่ะ
“รณภพขัดขืนการจับกุมและกระโดดลงจากหน้าผาด้วยตัวเอง เพราะเขาได้รับบาดเจ็บ อาการบาดเจ็บส่งผลกระทบต่อเขา เมื่อเขาได้รับการช่วยเหลือ เขาอยู่ในสภาพที่แย่มาก และระหว่างทางถูกนำส่งโรงพยาบาลก็เสียชีวิตไปแล้ว”
รณภพว่ายน้ำเป็น
ถ้าเขาไม่ถูกยิงที่มือและเท้าทั้งสองข้างจนบาดเจ็บและกระโดดลงมาก็คงหนีไปได้
คุณยศกร: “……”
รณภพตายเพราะจมน้ำนี่เอง
“นายน้อยของตระกูลเลิศธนโยธาไม่ค่อยปรากฏตัว แล้วแน่ใจได้ไหมว่านั่นคือรณภพ”
“ลูกน้องเรียกเขาว่านายน้อย”
คุณยศกรหยุดพูด
หญิงชราตอบว่า: “มันสมควรตาย! ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พี่ชายของลูกคงไม่เป็นอะไร โชคดีที่พี่ชายของลูกคนดีผีคุ้มและไม่เป็นอะไร วิกา เราไปเยี่ยมพ่อของหลานได้ไหม”
“อยู่ห้องผู้ป่วยฉุกเฉินไม่สามารถเยี่ยมได้ชั่วคราว คุณย่าคะ คุณพ่อสบายดี พี่ชายกับหนูก็สบายดีเช่นกัน ย่าอายุเยอะแล้ว กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ พ่อมีหนูกับพี่ชายอยู่ที่นี่ ถ้าพ่อฟื้นแล้ว หนูจะโทรบอกย่าเองค่ะ”
หญิงชรายังคงไปที่หน้าห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน มองผ่านประตูกระจกและหน้าต่างเป็นเวลานาน แล้วออกจากโรงพยาบาลภายใต้การปลอบโยนของหลานของเธอ
ยังคงเป็นคุณยศกรที่มาแม่ของเขากลับบ้าน
คุณหญิงรองและลูกชายก็มาถึงโรงพยาบาลเช่นกัน
เมื่อรู้ว่าไซม่อนสบายดี คุณหญิงรองและลูกชายจึงไม่ขึ้นไปชั้นบนอีก และเดินกลับกับหญิงชรา และคุณหญิงรองยังบอกกับหญิงชราว่า: “แม่คะ วิกาไม่ได้อยู่ในรถคันนั้น คนถูกช่วยออกมาแล้ว และหนูก็เช็กแล้วด้วยว่าคนที่ตายคือคนขับรถของหนู”
ในตอนนั้นคุณหญิงรองรู้สึกตกใจและผิดหวังมาก
เธอเกลียดเทวิกาที่สุด เธอขโมยความโปรดปรานของหญิงชราทันทีที่เธอกลับมา เพราะลูกสาวของเธอไม่ได้รับความโปรดปรานตั้งแต่แรก แต่บางครั้งเธอก็ยังได้รับความสนใจจากหญิงชรา แต่เมื่อเทวิกากลับมา แม้แต่ลินน์ยังต้องให้ยื่นอยู่ข้างๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงธนภรณ์เลย
เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเทวิกาจะตาย
และมันจะดีกว่าถ้าทุกคนในบ้านใหญ่ตายกันหมด แบบนี้แล้วจะไม่มีใครไปสืบสวนเรื่องเมื่อก่อนเกี่ยวกับการหายตัวไปของเทวิกา
ทว่าน่าเสียดายที่เธอต้องผิดหวัง
เทวิกายังไม่ตาย และแม้แต่ไซม่อนก็ไม่ตาย
คุณหญิงรองเหลือบไปที่สามี และเมื่อเห็นสามีขยิบตา คุณหญิงรองจึงไม่พูดอะไรอีก
ระหว่างทางกลับคฤหาสน์สาระทา คุณยศกรนั่งอยู่ในรถคันเดียวกับแม่ของเขาและพูดว่า: “พี่ชายประสบอุบัติเหตุ แล้วใครไปรับพี่สะใภ้ล่ะครับ”
หญิงชราพิงเบาะรถ หลับตาแล้วพูดว่า: “ญาณินไม่เคยกลับมาเลย พี่ชายของลูกทำอย่างนั้นโดยตั้งใจเพื่อล่อให้ตระกูลเลิศธนโยธาออกมา แต่น่าเสียดายที่มีเพียงรณภพเท่านั้นที่ถูกล่อ ส่วนพ่อและลูกสาวตระกูลเลิศธนโยธายังไม่ถูกจับกุม พวกเราทุกคนยังคงตกอยู่ในอันตราย”
“รู้ว่าเป็นทางตัน และด้วยนิสัยของพวกเขา จะต้องดึงคนของเราไปตายด้วยแน่ๆ”
คุณยศกรคิดในใจ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
“พี่ชายของลูกยังออกไปได้ไม่นาน เขาก็ถูกตระกูลเลิศธนโยธาขัดขวางและสังหาร ซึ่งตระกูลเลิศธนโยธายังสามารถจับตาดูพี่ชายของลูก หรือมีสปายอยู่รอบตัวพี่ชายของลูกหรือไม่”
หญิงชราวิเคราะห์ แม้ว่าลูกชายคนโตจะจงใจใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ แต่ตระกูลเลิศธนโยธาได้รับข่าวเร็วเกินไปแล้ว พวกเขายังมาไม่ถึงสนามบินด้วยซ้ำ
ตามปกติ คงเป็นเพราะลูกชายโหมครึกโครมไปรับญาณินที่สนามบิน จนตระกูลเลิศธนโยธาที่อยู่ด้านมืดได้รับข่าว แต่ถึงจะจ้างคนมาฆ่า ก็ต้องเป็นทางระหว่างกลับบ้าน
คุณยศกรตอบเสียงอืม: “การวิเคราะห์ของแม่ถูกต้อง ต้องมีสปายอยู่รอบๆพี่ชายแน่ ดังนั้นผมต้องบอก ประยสย์ระวังตัวหน่อยซะแล้ว”
“ตอนนี้พี่ชายประสบอุบัติเหตุ ไม่รู้ว่าพี่สะใภ้จะกลับมาหรือเปล่า”
“ญาณินและพี่ชายของลูกไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีตได้ เธอต้องการหย่าเสมอ และพี่ชายของลูกก็ส่งเธอไปที่เมืองแอคเซสซ์ ซึ่งเทวิกากับพี่ชายจะไม่บอกญาณินก่อน เธอไม่กลับมาหรอก”
คุณยศกรรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
มันไม่ง่ายเลยที่จะลงมือเลยถ้าญาณินตัวจริงไม่กลับมา
หากญาณินไม่กลับมา เขาก็ได้แต่รอให้เทวิกาและประยสย์ออกจากโรงพยาบาลก่อนที่จะปล่อยให้คุณพสธร และลูกสาวลงมือ
และพี่ชายของเขาซึ่งนอนอยู่ในโรงพยาบาลก็เป็นโอกาสดีที่จะโจมตีเช่นกัน
“หลังจากเรื่องนี้จบลงแล้ว ให้พี่ชายคนโตของลูกหย่ากับญาณิน ซึ่งเธอต้องการหย่า เราก็จะจัดการให้เธอ พี่ชายของลูกยังหนุ่มอยู่ ให้เขาแต่งงานใหม่และมีลูกอีกสักหน่อย มีแค่วิกากับประยสย์ ยังไงก็รู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง”
