รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 707 แน่นอนว่าเป็นหลานที่กตัญญู
ตอนนี้เขาไม่สามารถไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้นฤเบศวร์ได้แล้ว ผิดคำพูดแล้ว
เทวิกาส่งเสียงตอบรับ
ทั้งสามคนรับประทานอาหารไปพลางพูดคุยกันไปพลาง
“หลังจากดื่มฉลองให้กับนฤเบศวร์กับอรแล้ว ก็ถึงตาพี่ชเนนทร์กับพี่ติยาแล้ว”
หลังจากเทวิกาคีบอาหารกินเสร็จแล้ว ก็พูดว่า “ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือนก็จะถึงงานแต่งของพี่ชายใหญ่ของฉันกับพี่ติยา พี่คะ แล้วเมื่อไหร่จะได้ดื่มฉลองให้กับพี่กับณิศาล่ะคะ”
“พี่กับณิศายังไม่ถือว่าเริ่มต้นอย่างเป็นทางการเลย ไม่รีบ เรื่องของณิศา พี่สาวเธอยังไม่รู้เลย”
ประยสย์กับญาณิศาต่างก็มีใจให้กัน จะแต่งงาน ก็เร็วไปหน่อย อย่างไรก็ต้องลองเดทกันดูก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องแต่งงาน
เหมือนกับชเนนทร์กับกิติยาอย่างนั้นดีมาก นัดเดทกันเป็นประจำ สร้างความสัมพันธ์ให้ยิ่งลึกซึ้ง เมื่อถึงเวลาที่พร้อมแล้วก็จะได้แต่งงานเอง
ประยสย์รู้สึกว่าชเนนทร์เล่นของสูงไปจีบกิติยา ความสามารถชเนนทร์เทียบกิติยาไม่ได้ แน่นอน คำพูดพวกนี้ เขาไม่มีทางพูดออกมาหรอก แม้น้องจะอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่พูดสักคำ
ตระกูลวาชัยยุงมีพระคุณกับตระกูลสาระทาของพวกเขามาก
ในหัวใจของเทวิกา พี่ชายใหญ่อย่างชเนนทร์ก็ยิ่งมีความสำคัญ นอกจากประยสย์ถูกประตูหนีบหัว ถึงจะพูดคำพูดพวกนี้ออกมา
“พี่คะ พี่ว่าคุณย่ายังจะจับคู่ให้พี่กับณิศาอีกมั้ยคะ”
หลังจากที่พ่อของเธอจัดการกับอารองและอาสามแล้ว คุณย่าเธอยังเป็นกังวลเรื่องการแต่งงานของพี่ชายเธออีกมั้ย
ประยสย์กินอิ่มพอสมควรแล้ว เขาจึงวางตะเกียบลง ปกติแล้ว เขาจะกินอาหารเย็นแค่พออิ่ม
“จากที่พี่รู้จักคุณย่ามา ท่านต้องยืนกรานที่จะให้พี่แต่งงานกับณิศาแน่ ถ้าบอกว่าเมื่อก่อนท่านอยากจะควบคุมณิศา หลังจากที่พ่อจัดการลูกชายทั้งสองคนของท่านแล้ว ท่านให้พี่แต่งงานกับณิศา ก็เป็นการแก้แค้น”
รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบผู้หณิงที่“อ่อนแอ”อย่างณิศา แต่กลับพยายามบีบให้เขาแต่งงานกับณิศาให้ได้ ไม่ใช่อยากให้เขาไม่มีความสุขในชีวิตแต่งงาน เพื่อเป็นการล้างแค้นเขา ล้างแค้นพ่อแม่ของเขาหรือ
“แล้วพี่จะทำยังไง”
“แน่นอนว่าต้องเป็นหลานที่กตัญญูสิ คุณย่าต้องการให้พี่แต่งกับณิศา พี่ก็จะแต่ง” ตอนประยสย์พูดประโยคนี้ ใบหน้าก็มีรอยยิ้ม
เขาคาดหวังอย่างมาก ตอนที่คุณย่ารู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอ อยากจะให้เขาแต่งงานกับเธอให้ได้ ความจริงแล้วเธอไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิดเดียว เป็นคนที่เก่งมาก ถ้าคุณย่ารู้จะรู้สึกอย่างไร
“พ่อกับแม่ก็เลนละครด้วย ครอบครัวของพวกเราร่วมมือกันเล่นละคร คุณย่าก็มีแต่จะแพ้”
เทวิกาและสามีสบตากัน รู้สึกว่าทุกคนในครอบครัวต่างเล่นละครเก่ง
เล่นละคร ก็ต้องเล่นให้เข้าถึงบทบาท
โดยเฉพาะพี่สะใภ้ของเธอในอนาคต เล่นละครเป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งได้สมจริงมาก แม้แต่คุณย่ายังจับพิรุธไม่ได้เลย
“เรื่องของพี่กับณิศา พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเรื่องงานแต่งงานของพวกเธอสองคนกำหนดไว้วันที่ยี่สิบหกธันวาคมเหรอ มันก็ใกล้ปีใหม่แล้วนะ รอปีใหม่แล้วค่อยจัด ดีมั้ย ช่างเถอะ จัดเร็วหน่อยก็ดี ยิ่งยื้อไปนาน ท้องของวิกาก็ยิ่งใหญ่ขึ้น ใส่ชุดเจ้าสาวไม่ได้พอดี”
คนทั่วไป แต่งงานเพียงครั้งเดียวในชีวิต
คนเป็นผู้หญิงก็ต้องอยากจะใส่ชุดแต่งงานสวยๆแต่งงานกับผู้ชายที่ชอบ
ถ้าท้องโตเกินไปใส่ชุดเจ้าสาวไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าน้องสาวเขาคงต้องเสียดาย แม้แต่ประยสย์ยังรู้สึกเสียดายแทนน้องสาวเลย
อย่างไรเสียตระกูลอริยชัยกุลจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว
สินสอดตระกูลสาระทาของพวกเขาให้น้องสาว ก็แค่จัดให้เรียบร้อยเท่านั้นก็เสร็จแล้ว
เรียกได้ว่าพร้อมทุกอย่างแล้ว ก็แค่รอเวลาเท่านั้น
ในเมื่อสองคนสามีภรรยาก็ได้จดทะเบียนสมรสกันกว่าครึ่งปีมาแล้ว
ยศพัฒน์ได้ยินพี่ชายภรรยาแนะนำว่าให้จัดงานแต่งหลังปีใหม่ ก็ร้อนใจเล็กน้อย กำลังคิดว่าจะโต้แย้งให้ตัวเอง แต่พี่ชายภรรยาก็เปลี่ยนความคิดเสียก่อน
เทวิกาตั้งท้องลูกแฝด ก็จะเห็นท้องชัดเร็วขึ้น
งานแต่งงาน จัดก่อนปีใหม่ดีแล้ว
สัมผัสได้ถึงความร้อนใจของยศพัฒน์ ประยสย์ก็ยิ้ม พูดหยอกเย้าว่า “นายกับวิกาถือว่าไม่ใช่คู่รักข้าวใหม่ปลามันแล้ว ในท้องวิกาก็มีลูกแล้ว ยังใจร้อนขนาดนั้น”
“พวกเราจดทะเบียนสมรสเร็ว แต่ไม่ได้จัดงานแต่งงาน ก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง คนอื่นมี ทำไมวิกาไม่มี ที่ผมร้อนใจ เพราะกลัวว่าพี่จะเปลี่ยนเวลา”
พี่ชายทั้งสองคน ล้วนไม่อาจผิดใจได้
“ก็ใช่ จะทำให้วิกาของพวกเราเสียใจไม่ได้ ถ้านายกล้าทำให้วิกาเสียใจ พวกเราจะไปเอาตัววิกากลับมา ทำให้นายไม่ได้เจอเธออีกเลย”
ตระกูลสาระทามีความสามารถพอที่จะทำเรื่องนี้
ยศพัฒน์รีบตอบว่า “พี่ ผมปฏิบัติกับวิกายังไง พวกคุณต่างก็มองเห็น ผมรักและทะนุถนอมเธอมากแค่ไหน จะไปให้วิกาเสียใจได้ยังไง ผู้ใหญ่ในครอบครัวผมเองก็ล้วนใจดี ไม่มีทางรังแกวิกาแน่”
ประยสย์ก็พูดไปอย่างนั้นเอง เขารู้ว่าน้องเขยเป็นคนดีมาก ตระกูลอริยชัยกุลเองก็เป็นตระกูลที่ดีมาก ที่เมืองแอคเซสซ์ ไม่รู้ว่ามีคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยกี่คนจ้องจะจับบรรดาคุณชายของตระกูลอริยชัยกุล อยากจะแต่งเข้ามาเป็นคุณนายน้อยตระกูลอริยชัยกุล เสียเงินเสียทองก็ยอม
ตอนนี้คุณชายสิบคนของตระกูลอริยชัยกุล ก็มีคุณชายใหญ่อย่างยศพัฒน์กับคุณชายรองกษิดิที่แต่งงานมีภรรยาแล้ว ยังมีคุณชายอีกแปดคนที่ยังโสด
อ้อ คุณชายสี่ก็ไม่ต้องพิจารณาแล้ว เขาถูกคนตีตราจองเอาไว้แล้ว
คุณชายสี่ไม่รู้ว่าคนที่ตีตราจองเขาไว้คือใคร แต่คนที่ทำให้ณภัทรตามหามานานก็ยังตามหาไม่เจอ ต้องเป็นคนที่เก่งมาก ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆเธอก็อาจจะออกมาแสดงตัวครอบครองณภัทรก็ได้นะ
ณภัทร：……อย่าใช้คำว่าครอบครองสองคำนั้นได้มั้ย
พูดเหมือนเขาถูกบังคับขู่เข็ญ ให้ไปเป็นสามีใคร
“พี่ ยศพัฒน์ดีกับฉันมาก ฉันได้แต่งงานกับเขา นั่นถือว่าเป็นโชคดีของฉัน เหมือนเก็บอัญมณีล้ำค่าได้”
หลีกเลี่ยงไม่ได้ เทวิกานึกถึงเรื่องตอนที่เธอใช้เงินห้าพันเช่ายศพัฒน์มาเป็นสามีในตอนแรก
เธอช่างโง่จริงๆ
ตอนที่เขาแนะนำว่า ให้จดทะเบียนสมรส ทำให้มันครบสมบูรณ์ทีเดียวเลย เธอก็ควรจะตั้งสติได้แล้ว ว่านี่คือหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์
น่าเสียดาย เธอก็ยังกระโดดเข้าใจอย่างโง่ๆ ถูกเขาจับเป็นเชลย
“เขาเป็นคนช่วยเหลือทางช้างเผือกเมื่อชาติที่แล้ว ถึงได้แต่งงานกับเธอ พวกเราเจอตัวเธอช้าไปหน่อย ถ้าเจอเธอเร็วหน่อย จะยังไงก็ตามก็จะรั้งตัวเธอไว้สองปี แล้วค่อยให้เธอเลือกผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนอื่น เวลาเราซื้อของยังต้องเปรียบเทียบกันหลายๆร้าน จะหาสามีทั้งที แน่นอนว่าต้องเปรียบเทียบกันก่อน จึงจะรู้ว่าใครดีกว่ากัน ใครเหมาะสมกับตนเองที่สุด”
ยศพัฒน์โชคดีอย่างที่สุด
เขาเปลี่ยนวิกาให้เป็นภรรยาที่แท้จริงของเขานานแล้ว หลังจากตระกูลสาระทาตามหาวิกาเจอแล้ว เพื่อคำนึงถึงวิกา จึงไม่แยกเขากับวิกาออกจากันง่ายๆ
เทวิกาจับมือสามีใต้โต๊ะ เพื่อให้สามีไม่ต้องกังวลใจจนเกินไป พี่ชายเธอก็พูดไปอย่างนั้นเอง ทำให้ยศพัฒน์ตื่นตกใจ
ยศพัฒน์รอเธอมาสิบเอ็ดปีแล้ว รอจนเธอโตเป็นผู้ใหญ่
เขาจะไม่ดีกับเธอได้ยังไง
ยศพัฒน์จับมือภรรยา
สองสามีภรรยาสบตากัน มีความอ่อนโยนในแววตาของกันและกัน
ประยสย์ไม่ได้ตาบอด ทำไมจะดูไม่ออก
เขาลุกขึ้น ลากเก้าอี้ออก พูดว่า “พี่จะไปบ้านตระกูลธวัชพลังกร มีเรื่องจะคุยกับธนัทหน่อย” เลี่ยงที่จะฉากหวานของสองสามีภรรยา
ผู้หญิงที่เขารักอยู่ไกลถึงเมืองแอคเซสซ์เลยนะ
เทวิกาเองก็กินอิ่มแล้ว เห็นพี่ชายยังจะออกไปข้างนอก เธอก็ลุกขึ้น เดินตามพี่ชายไปข้างนอก
“วิกา เธอนั่งอยู่ในบ้านนี่แหละ ไม่ต้องออกไปแล้ว ข้างนอกหนาว กลางคืนยิ่งหนาวเป็นพิเศษ” ประยสย์หันไปพูดกับน้องสาว
ไม่ยอมให้น้องสาวเดินตามออกไปข้างนอก
