รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 710 ผลของการแพ้ชนะ
ไซม่อนกับประยสย์สองคนพ่อลูกมองยศพัฒน์ ไซม่อนพูดว่า “ยศพัฒน์ดีกับวิกา พวกเราต่างก็รู้ก็เห็น และมั่นใจในตัวนาย แต่สิ่งที่ฉันควรให้วิกา ฉันก็ต้องให้วิกา ในสายตาฉัน ลูกสาวกับลูกชายก็เหมือนกัน”
ชีวิตนี้เขามีลูกชายกับลูกสาวแค่สองคน
ชายหญิงเสมอภาคกัน
ทรัพย์สินส่วนตัวเขาแบ่งให้ลูกชายลูกสาวไว้นานแล้ว
เก็บไว้ให้ลูกชายห้าหมื่นล้าน และก็ต้องเก็บให้ลูกสาวห้าสิบล้านด้วย
ยศพัฒน์ไม่สามารภปฏิเสธทรัพย์สินที่พ่อตาแม่ยายจะให้เทวิกาได้ เขาก็พูดว่า “ไม่ว่าพ่อแม่จะให้เงินวิกามากแค่ไหน นั่นก็เป็นของวิกา ของของผมก็เป็นของวิกา ในครอบครัวเราวิกาเป็นคนจัดการดูแลเรื่องเงิน เธอเป็นคนตัดสินใจ”
ไซม่อนสองสามีภรรยานับวันก็ยิ่งชอบลูกเขยคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
“ดึกมากแล้ว หนาวด้วย ประยสย์ ยศพัฒน์ พวกเธอพาญาณินกลับไปเถอะ จะได้รีบพักผ่อน ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว พ่อจะจัดการให้เรียบร้อย”
คนในตระกูล ถ้าหากมีส่วนเกี่ยวข้องกับน้องชายทั้งสองคน เขาก็จะกำจัดทิ้งให้หมด
เรียกได้ว่า ครั้งนี้ตระกูลสาระทาไม่เพียงต่อสู้กับคนนอกอย่างตระกูลเลิศธนโยธาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ในตระกูลสาระทาเองก็กำจัดพวกเห็นต่าง พวกที่ชั่วร้ายเลวทรามด้วย
พวกเขาคิดว่ามีกฎของตระกูล กฎของตระกูลมีไซม่อนเป็นคนควบคุม ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร สุดท้ายแล้ว ไซม่อนก็จะเห็นแก่ที่พวกเขาเป็นคนในตระกูล จึงไม่เอาโทษหนัก
แต่ตอนนี้แม้แต่น้องชายแท้ทั้งสองคนไซม่อนยังไม่เมตตาปรานี พวกเขาก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว
คนในตระกูลที่ไม่ได้ทำความผิด ก็แอบดีใจที่พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสุจริต ไม่คิดละโมบโลภมากเกินไป
ความจริง ผู้นำตระกูลอย่างไซม่อนคนนี้ดูแลคนในตระกูลดีมาก พวกเขาไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราอู่ฟู่ได้อย่างคนในบ้านใหญ่ได้ทุกครอบครัว แต่กลับใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไปได้มีความสุขดีมาก
พวกเขาไม่ต้องเสียสละอะไร แต่ได้การดูแลแบบนี้ ถ้ายังอยากได้มากกว่านี้ ก็คือไม่รู้จักพอแล้ว
บรรดาญาติผู้ใหญ่ในตระกูลเหล่านั้น หลังจากที่ตำรวจพาตัวลูกหลานเขาไป ต่างก็มากันมาที่คฤหาสน์ด้วยความร้อนใจ แต่ประตูคฤหาสน์ปิดสนิท บอดี้การ์ที่เข้าเวรบอกพวกเขาว่า ท่านผู้นำสั่งว่า มีเรื่องอะไร รอพรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน
พวกผู้ชายสองสามคนนั้นโวยวายจะพบไซม่อนให้ได้ บอดี้การ์ดไม่ให้พวกเขาเข้ามาในคฤหาสน์
หลังจากเอะอะโวยวายอยู่นาน ผู้ชายในตระกูลพวกนั้นก็กลับบ้านอย่างหมดหนทาง คิดว่าพวกเขาจะมาหาท่านผู้เฒ่าเพื่อขอร้องในตอนเช้า
ค่ำคืนนี้ สำหรับคนในตระกูลสาระทา ก็เหมือนสายฟ้าฟาด
หลังจากส่งภรรยาไปแล้ว ไซม่อนจึงขึ้นมาชั้นบน รอหมอประจำตระกูลมาอยู่ในห้องพ่อกับแม่
หลังจากนั้นไม่นาน คุณหมอประจำตระกูลก็มา
หลังจากตรวจจับชีพจรของผู้เฒ่าทั้งสองแล้ว คุณหมอก็บอกไซม่อนว่า “ท่านผู้เฒ่าทั้งสองเป็นลมเพราะได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างกะทันหัน ไม่มีอะไรน่าห่วง ผมจะให้ยาทั้งสองท่านไว้หน่อยแล้วกันนะครับ”
ไซม่อนพยักหน้า “งั้นคุณหมอไปสั่งยาเถอะครับ พวกท่านอายุมากแล้ว สั่งยาจีนให้พวกท่านแล้วกัน จะได้มีผลข้างเคียงน้อยหน่อย ช่วยปรับสมดุลในร่างกายท่านหน่อยก็ดี”
คุณหมอนั่งลงบนโซฟา เขียนตัวยาลงบนตะน้ำชา เขียนเสร็จก็ให้คนไปจัดยาที่ห้องยา
ในคฤหาสน์สาระทามีห้องยา
“แค่กๆ——”
หญิงชราฟื้นแล้ว
เธอไอสองครั้ง แล้วจึงลืมตา
พอลืมตาก็มองเห็นใบหน้าของลูกชายคนโต หญิงชราก็ตาแดงทันที เธอยื่นมือมาจับมือลูกชาย พูดเสียงสะอื้น “ไซม่อน พวกเขาเป็นน้องชายแท้ๆของลูกนะ ลูกจะใจร้าย……”
“แม่ แม่เพิ่งจะฟื้น คุณหมอบอกว่าต้องพักผ่อนให้มากๆ อย่าคิดฟุ้งซ่าน”
ไซม่อนดึงมือที่แม่จับไว้ออกมา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ผมให้หมอจัดยาจีนให้พ่อกับแม่ อีกเดี๋ยวให้คนไปต้มให้พ่อกับแม่ ดื่มแล้วก็นอนหลับพักผ่อนนะครับ”
เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอีกว่า “แม่อย่าบอกว่าผมใจร้าย คนที่ใจร้ายไม่ใช่ผม แต่เป็นพวกเขาที่ใจร้าย ผมก็แค่ป้องกันตัวเองจะปล่อยให้พวกเขาทำร้ายผมกับภรรยาและลูกๆแบบนนี้ต่อไปไม่ได้”
“ผมรู้ว่าพ่อแม่รับผลลัพธ์นี้ไม่ได้ ผมก็รับไม่ได้ น้องรองอายุใกล้เคียงกับผม ตอนเด็กก็เลยสนิทกันมาก น้องสามเรียกได้ว่าผมเลี้ยงมาจนโต ผมดีกับเขามาก แต่ทำไมพวกเขาถึงตอบแทนผมแบบนี้”
“ก็เพราะว่าต้องการทรัพย์สมบัติของผมที่จะเก็บไว้ให้ลูกชายกับลูกสาวของผมเหรอ นั่นเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของผม ไม่ได้เป็นของคนในตระกูลนี้ ทำไมผมจะเก็บไว้ให้ลูกผมไม่ได้ ถ้าผมไม่มีลูก ตัวคนเดียว ก็จะแบ่งทรัพย์สินให้พวกน้องชาย ดีกว่าแบ่งให้คนนอก”
“แต่ผมมีภรรยามีลูก ในเมื่อผมมีลูก ผมก็ต้องยกให้ลูก หรือว่า ทรัพย์สมบัติส่วนตัวของเจ้ารองกับเจ้าสามจะยกให้ลูกชายกับลูกสาวผม พวกเขาก็เก็บไว้ในลูกของพวกเขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ต้องพูดถึงพวกเขา แม่ แม่กับพ่อเองก็มีทรัพย์สินส่วนตัวไม่น้อย พวกคุณยอมยกทรัพย์สินส่วนตัวให้หลาน แต่ไม่ให้ลูกตัวเองเหรอครับ”
หญิงชราไม่รู้ว่าจะโต้แย้งอย่างไร ได้แต่ร้องไห้ไม่หยุด
นานพักใหญ่ หญิงชราปาดน้ำตา ถามว่า “พ่อของลูกเป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่ตื่นเลยครับ พ่อ กระอักเลือก”
หญิงชราตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เธอไม่สนใจความเสียใจความทุกข์ใจแล้ว รีบลุกขึ้นมาทันที ถามว่า “พ่อของลูกล่ะ”
“อยู่บนเตียงเขาครับ”
สองสามีภรรยาพักอยู่ในห้องเดียวกัน แต่แยกเตียงกันนอน ทั้งสองเตียงห่างกันมาก เพื่อให้ทั้งสองคนใช้ชีวิตตามปกติได้อย่างสะดวก
“แม่ครับ หมอบอกแล้ว ว่าพ่อแค่โมโหมากไป ไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่ไม่ต้องห่วง”
หญิงชราจะลงจากเตียง ไซม่อนไปประคองไว้ เธอผลักมือไซม่อนออก ลงจากเตียงพลางเอ่ยไปพลาง “จะไม่ให้แม่เป็นห่วงได้ยัง ฉันมีลูกสามคน สองคนก็ก็ถูกลูกกตัญญูอย่างแกส่งเข้าคุกไปแล้ว แล้วฉันจะเหลือใคร ก็มีแค่ตาแก่ที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉันจนหมดลมหายใจ”
ช่างเป็นคู่สามีภรรยาที่แท้จริงๆ
มีลูกหลานเต็มบ้าน แล้วยังไง
สุดท้ายแล้ว คนที่จะอยู่เป็นเพื่อนตนเองได้ก็มีแค่สามี
ไซม่อนถูกแม่ผลักมือออก จึงไม่เข้าไปประคองอีก
“แม่ ผมรู้ว่าแม่กับพ่อเข้าข้างพวกเขาสองคน แต่ยังไงพวกคุณก็เป็นพ่อแม่แท้ๆของผม ช่วงบั้นปลายชีวิตของพวกคุณไม่ต้องห่วง พวกคุณไม่ต้องหิวโหย แค่พวกคุณเปิดใจ ใช้ชีวิตในบั้นปลายอย่างสงบ ก็จะมีความสุข”
ความหมายที่ซ่อนในคำพูดก็คือให้ทั้งสองอย่าคิดจะทำอะไรร้ายแรงอีก
อยู่อย่างสงบเรียบง่าย ถึงจะใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข
หญิงชราหันไปถลึงตาใส่ไซม่อน แล้วก็ไปหาชายชรา
ไม่นานชายชราก็ฟื้นขึ้นมา มองเห็นภรรยกับลูกชายคนโต ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อได้ เขาเองก็เหมือนกับหญิงชรา ไม่นานก็ร้องไห้ออกมา
พอเขาร้องไห้ หญิงชราก็ร้องไห้ตาม
หญิงชราร้องไห้พลางด่าว่าไปพลาง
ไซม่อนเหมือนไม่มีหูอย่างนั้น ไม่ได้ยินคำก่นด่าของแม่
เรื่องที่เขาจัดการน้องชายทั้งสอง ไซม่อนไม่คิดว่าตัวเองผิดเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะน้องสองคนลอบทำร้ายครอบครัวเขาสี่คน เขาก็ไม่มีทางทำกับน้องชายแบบนี้
ถ้าน้องทำผิด คนเป็นพี่ก็ต้องให้อภัยได้เหรอ
เรื่องบางเรื่อง สำนึกผิดแล้ว แก้ไขแล้ว ก็ให้อภัยได้
แต่บางเรื่อง แม้จะสำนึกผิดแล้ว กลับไม่สามารถชดใช้ได้ จะแก้ไขอย่างไร ก็ไม่อาจให้อภัยได้
