รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 721 คุณหญิงย่าที่คิดทำชั่ว
เดิมที หลังจากคืนนั้นแล้ว คุณปู่เริ่มเข้าใจลูกชายคนโตมากขึ้นแล้ว
แต่สองวันมานี้เห็นลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้รักกันมาก เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เพราะว่าเมื่อเห็นลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้รักกัน เขาก็จะนึกถึงลูกชายอีกสองคน ลูกสะใภ้ และหลานอีกคนด้วย
ส่งผลให้เขาทำตัวเฉยเมยต่อประยสย์
ปัญหาสำคัญคือ เขาไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับคนในครอบครัวของลูกชายคนโตยังไง
ประยสย์ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวออกไปให้คุณหญิงย่าทันที เขานั่งลงตรงข้ามคุณตา แล้วถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า： “คุณปู่กำลังดูข่าวอะไรเหรอถึงได้ดูจนเพลิดเพลินขนาดนี้ คุณย่าผมไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวยืนตากลมหนาวอยู่นอกระเบียงนะ คุณปู่ก็ไม่รู้เอาเสื้อกันหนาวไปให้เธอ”
“เมื่อก่อนความรักความห่วงใยที่คุณปู่มีต่อคุณย่าเป็นแค่การแสดงเหรอ？คุณย่าก็อายุปูนนี้แล้ว ถ้าปล่อยให้เป่าลมเย็นอยู่แบบนี้ เดี๋ยวก็คงจามไม่หยุด แล้วต้องไปหาหมอ ดื่มสมุนไพรยาจีนที่ดำ และยาที่ขมและถ้วยใหญ่ แค่ดมยาพวกนั้น ผมก็รู้สึกว่ามันขมมากแล้ว คุณย่าของผมกลัวความขมที่สุดเลย”
เมื่อคุณหญิงย่าได้ยินคำพูดของประยสย์ เธอรู้สึกโกรธมาก จึงพูดออกมาเสียงดังอย่างโกรธเคืองว่า： “ประยสย์ ย่าบอกให้แกช่วยย่าเอาเสื้อกันหนาวออกมา อีกอย่าง ช่วยย่ายกเก้าอี้ออกมาด้วย ย่าแก่แล้ว ยืนนานไม่ได้ ย่าชอบอยู่ที่นี่ มองดูหิมะในสวน มันสวยงามมาก”
“ลูกชายที่ลูกของฉันสอนออกมา หลานที่ดีของฉัน บอกให้ช่วยฉันหยิบเสื้อกันหนาวหน่อยก็ไม่ยอม ลูกอกตัญญูคลอดหลานอกตัญญูออกมา ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว นี่มันชะตากรรมชีวิตอะไรของฉันเนี่ย ชะตาชีวิตของฉันช่างลำบากเหลือเกิน！”
คุณหญิงย่าพูดไปด้วยตะโกนร้องทุกข์เสียงดังออกมาด้วยป้าอ้อยที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินเสียงทุกข์ของคุณหญิงย่า ทำท่าเบ้ปากออกมา
นี่คุณหญิงย่าเป็นอะไรอีกละ
ประยสย์นั่งเฉยๆ ไม่ขยับ เขามองดูคุณย่าตัวเองที่ตะโกนร้องทุกข์อยู่ แล้วพูดออกมาว่า： “คุณย่า ให้ผมสั่งคนไปเอาตัวโทรโข่งมาให้คุณย่าดีไหม แล้วคุณย่าตะโกนร้องทุกข์ผ่านโทรโข่ง แบบนั้นถึงจะมีคนได้ยินกันเยอะ ที่คุณย่ากำลังตะโกนร้องแบบนี้ อย่าว่าแต่คนข้างนอกไม่ได้ยินเลย แม้แต่คนที่อยู่ชั้นล่างก็ไม่ได้ยิน ร้องทุกข์แบบนี้เสียเวลาเปล่า แถมทำให้เจ็บคออีกด้วย ได้ไม่คุ้มเสียนะครับ”
“คุณย่าไม่ใช่เด็กอายุสามขวบแล้ว ข้างนอกหนาว ไม่รู้จักใส่เสื้อกันหนาวหนาๆ หน่อยเหรอ ถ้าเป็นหวัดขึ้นมา จะไปโทษใครได้？สามีของคุณย่า สามีที่ตามใจคุณย่าทุกอย่างตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เขายังไม่ห่วงคุณย่ากลัวคุณย่าเป็นหวัดเลย นี่ต่างหากที่ควรจะเป็นเรื่องที่คุณย่าต้องเสียใจ”
“คุณย่าก็พูดเองแล้วว่าพ่อผมเป็นลูกอกตัญญู ผมเป็นหลานอกตัญญู ลูกกับหลานที่อกตัญญูก็ต้องทำเรื่องอกตัญญูอยู่แล้วถ้าผมเอาเสื้อกันหนาวให้คุณย่า นั่นเป็นเรื่องที่หลานกตัญญูเขาทำกัน ถูกคุณย่าด่าว่าอกตัญญู แล้วผมจะทำเรื่องกตัญญูได้ยังไง？”
ประยสย์สีหน้าเย็นชา แล้วพูดประชดออกมาว่า： “ถ้าคุณย่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ก็กระโดดกำแพงลงไป ก็ได้แล้ว”
พูดจบ คุณปู่ตบลงไป
ประยสย์หลบได้ คุณปู่จึงตบไม่โดนหัวเขา แต่ตบลงไปที่แขนของเขา
เจ็บมาก
คุณปู่คงจะใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดตบลงไป
ถ้าตบโดนหัวเขา ฝ่ามือนี้ของคุณปู่คงทำให้เขาสมองของเขาสั่นสะเทือนแน่
นับตั้งแต่ที่เขาจำความได้ คุณปู่ดีกับเขามาโดยตลอด เพราะว่าเขาเป็นทายาทสืบทอดของรุ่นต่อไป ต่อมาคุณปู่ ค่อยๆ เย็นชาลง เวลาที่เขากับแม่ถูกรังแก คุณปู่ก็ไม่ช่วยออกหน้ารับแทนอีก ถึงแม้จะไม่เข้าร่วมรังแกพวกเขาด้วยก็ตาม
ประยสย์จึงไม่สามารถสนิทสนมใกล้ชิดคุณปู่ได้อีก
เมื่อโตขึ้นมา เห็นคุณปู่กับคุณย่าดีต่อน้องสาวน้องชายลูกพี่ลูกน้องดีขนาดนี้ ทำให้เขาคิดมาตลอด ว่าเขาไม่ใช่หลานแท้ๆ ของคุณปู่คุณย่าหรือเปล่า？ทำไมเขาที่เป็นหลานชายคนโตถึงไม่เป็นที่ชื่นชอบเหมือนลูกพี่ลูกน้องเหล่านั้น？
คุณปู่คุณย่าไม่รักเขา ส่วนคุณพ่อก็เย็นชากับเขามาก และชอบด่าว่าเขา ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกย่ำแย่มาก ส่วนคุณแม่ก็สติไม่ดี น้องสาวหายตัวไป ประยสย์ในตอนนั้น รู้สึกว่าตัวเองคือคนที่ถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง
ตอนนี้เมื่อมานึกย้อนดู เขาไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมันมาได้ยังไง
คนส่วนใหญ่ชอบพูดว่าเขาเป็นคนเย็นชามาก
เขาอายุเพียงยี่สิบสี่ปี แต่ในชีวิตยี่สิบปีของเขา สิ่งเดียวที่เขาได้ลิ้มรสคือความทุกข์ความพลัดพรากจากกัน มีแต่ความเจ็บปวด ถึงแม้เขาอย่าทำตัวให้อ่อนโยนหน่อย แต่ก็ไม่สามารถอ่อนโยนได้
โชคดี ที่เมื่อเรื่องร้ายมาจนถึงจุดสูงสุด ก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น
“ประยสย์ นี่แกกำลังบอกให้ย่าแกไปตายเหรอ แก่มันสารเลว หลานอกตัญญู！”
คุณปู่ด่าประยสย์ออกมา
ในที่สุด เขาก็วางหนังสือพิมพ์ลง ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อกันหนาวให้ภรรยาตัวเอง
เขาเคยบอกภรรยาไปตั้งนานแล้ว นอกจากวิกาอยู่บ้าน มิฉะนั้น ถ้าภรรยาอยากให้หลานชายคนโตกับหลานสะใภ้คนโตบริการเธอ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
ด้วยสถานการณ์วันนี้ ถึงแม้วิกาจะอยู่บ้าน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างย่าหลานคงกลับไปเหมือนตอนที่วิกาเพิ่งกลับมาใหม่ๆ ไม่ได้อีกแล้ว
ตระกูลสาระทาของพวกเขา โอเอ กรุ๊ปของตระกูลสาระทาสุดท้ายก็ต้องแตกเป็นชิ้นๆ
“นั่นเพราะคุณย่าบอกว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีก ในเมื่อไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ปืนข้ามรั้วไป ก็ได้แล้ว ไม่ใช่ผมเป็นคนบอกให้คุณย่าไปตายสักหน่อย”
ประยสย์แก้ต่างให้ตัวเอง
สำหรับเรื่องที่คุณปู่ด่าเขาว่าเป็นหลานอกตัญญู เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด
เขารู้ว่าที่คุณปู่คุณย่าทำแบบนี้กับพวกเขาสามคน เพราะว่าระบายความโกรธแทนลุงรองกับลุงสาม อยากแก้แค้นพวกเขา
“ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณเอา ฉันให้ประยสย์เอา ประยสย์ แกจะให้ย่าหนาวตายใช่ไหม？”
คุณหญิงย่าจงใจทำแบบนั้น คุณปู่เอาเสื้อกันหนาวให้เธอ เธอไม่ยอมใส่ แถมโยนเสื้อกันหนาวลงไปที่พื้นด้วย
คุณปู่ทั้งเกลี้ยกล่อมทั้งปลอบใจ คุณหญิงย่าก็ไม่ยอมใส่
คุณปู่จึงต้องหันไปขอความช่วยเหลือกับประยสย์
เมื่อประยสย์เห็นแบบนั้น จึงลุกขึ้นมา แล้วเดินออกไป
คุณหญิงย่ามองหลานชายด้วยสายตาท้าทาย
ยังจำได้ว่าในตอนนั้น ญาณินท้องครรภ์แรกก็คลอดแฝดชายหญิง เธอเพิ่งเป็นคุณย่าครั้งแรก ตอนนั้นถึงแม้จะไม่ชอบญาณิน แต่ก็สามารถทนรับได้ หลังจากมีหลานชายและหลานสาวแล้ว มีอยู่ช่วงหนึ่งเธอให้เกียรติญาณินมาก
โดยเฉพาะเทวิกาหน้าตาคล้ายกับเธอมาก เธอจึงชอบวิกาเป็นพิเศษ ส่วนหลานชายคนเอ็นดูเป็นพิเศษเช่นเดียวกัน
ไม่รู้นับตั้งแต่เมื่อไหร่ หลานชายที่เธอรักและเอ็นดู ได้กลายเป็นศัตรูกับเธอ？
เมื่อย้อนนึกถึงอดีต หัวใจของคุณหญิงย่าเหมือนโดนมีดแทง เจ็บปวดมาก เต็มไปด้วยรูพรุน
ทันใดนั้น ก็นึกถึงตอนที่ลูกชายคนเล็กทั้งสองคนถูกตำรวจจับตัวไป สภาพที่ย่ำแย่นั้น ทำให้เธอยิ่งรู้สึกปวดใจ ยิ่งรู้สึกเกลียด
เธอรู้ว่าไม่ควรเกลียด แต่เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เพราะเธออยากเกลียด
“คุณย่าต้องการให้ผมช่วยเอาเสื้อกันหนาวจริงๆ เหรอ ช่างให้เกียรติหลานอกตัญญูคนนี้จริงๆ”
ประยสย์ก้มลงไป หยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมา แต่ไม่ได้ยื่นให้คุณหญิงย่า กลับยัดใส่เข้าไปในมือให้คุณปู่ แล้วพูดกับคุณปู่ออกมาว่า： “คุณปู่ ผู้หญิงกับผู้ชายใกล้ชิดกันไม่ได้ ผมไม่สะดวกที่จะช่วยคุณย่าใส่เสื้อกันหนาว ฝากคุณปูช่วยดูแลคุณย่าให้ดีๆ หน่อยครับ”
“ได้ยินมาว่าดอกเหมยในสวนออกได้สวยงามมาก ผมไปดูดอกเหมยก่อน ถ้าคุณปู่คุณย่าอยากไปดูด้วยกันแล้วหล่ะก็ ต้องใส่เสื้อกันหนาวเพิ่มอีกสักสองตัวนะ เพราะข้างนอกหนาวมาก”
ประยสย์พูดจบ ก็เดินออกไปข้างนอกทันที
คุณปู่： “……”
คุณหญิงย่าโกรธจนหน้าเขียว แถมร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย
เธอจ้องมองตามแผ่นหลังของประยสย์ด้วยความโกรธ สายตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
