Chapter 313
ผิวหนังดำราวกับว่ามันถูกเผาจากภายในสู่ภายนอกและแม้แต่ชิ้นเนื้อก็หลุดออกจากตัวมัน.
ฟุ่บ–
เขาแหลมคู่หนึ่งงอกออกมาจากหน้าผาของเขาโดยมีของเหลวสีเขียวข้นหนืดหยด.
ฟุ่บ!
ปีกเน่าๆอีกคู่หนึ่งโผล่ขึ้นมาจากหลังของมันและเพียงกระพือปีกเบาๆลมแรงก็ได้พัดก้อนหินที่สูงเท่าครึ่งคนปลิวไปมา.
“ปีศาจ!”
เมื่อเห็นเฟิงหวู่เฮิง ผู้คนบนกำแพงเมืองก็หน้าซีดด้วยความตกใจ ขาของพวกเขาสั่นอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้
รูปร่างของเฟิงหวู่เฮิงตอนนี้ไม่ต่างไปจากอสูรที่ออกมาจากนรก.เด็กตกใจและร้องไห้ทันที.
เมื่อเห็นเฟิงหวู่เฮิงที่ดูเหมือนขึ้นมาจากของเหลว หลินเฟยก็มองดูอย่างหวาดๆและถอยหลังออกไปอย่างไม่รู้ตัว.
น่าขยะแขยงมาก.
หลินเฟยรู้สึกรังเกียจมันจริงๆ.
“แกเห็นแล้วยัง?”เฟิงหวู่เฮิงยิ้มอย่างมีชัย”นี่คือสิ่งที่เป็นตัวของฉันจริงๆ”
“ตอนนี้ ข้าจะใช้พลังเพื่อฆ่าเจ้า.”
มันยิ้มและพูดว่า”ข้าหวังว่าเจ้าจะเตรียมตัวเอาไว้ การขัดขืนนิดๆหน่อยคงจะดีที่สุด”
“ข้าฆ่ามาหลายคนแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะจุดประกายจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเจ้าและอย่าทำให้ข้าผิดหวัง”
มองไปที่ร่างปีศาจที่อยู่ด้านหน้าของเขา หลินเฟยรู้สึกในใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องสนใจว่าอีกฝ่ายเป็นใครเพราะตอนนี้เขาเป็นปีศาจแล้ว.
“ได้เลย เข้ามา”เขาพูดออกไปแค่สี่คำ.
เลือดของโบรเค่นทีซเดือดจากระยะไกล.
“เอาเลย ลมไร้รอย!”
“เจ้าสามารถเอาชนะปีศาจนี้ได้แน่นอน!”
“เจ้าเป็นความหวังของเรา!”
ทุกคนบนกำแพงไม่รู้ว่าหลินเฟยแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาจึงสิ้นหวังและกลัวว่าจะเห็นหลินเฟยถูกฆ่า.
แต่โบรเค่นทีซแตกต่าง.
มันได้เห็นพลังของหลินเฟยที่แสดงออกมาด้วยสายตาของมันเอง มันน่ากลัวเกินไปและหากไม่ใช่ว่ามันมีร่างซอมบี้ มันก็อาจสู้ไม่ได้หรือไม่ได้เลย.
แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเฟิงหวู่เฮิง มันกำลังกดดันให้หลินเฟยสู้!
บางที บางที บางที ไม่ใช่ว่าเฟิงหวู่เฮิงจะมีโอกาสชนะหลินเฟยได้ถึง 80%?
นี่คือความหวัง.
“เอาเลย พี่ใหญ่ปีศาจ!”
เฟิงหวู่เฮิงไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหลินเฟย หลังจากได้ยินเสียงที่เย็นชาของโบรเค่นทีซที่อยู่ด้านหลังของเขา เขารู้เพียงแต่ว่าไอ้นี่มันป่วยแน่ๆ มันทำให้เขาไม่ใส่ใจ.
ผู้คนบนกำแพงเมืองก็มองดูฉากนี้ด้วยความหวาดกลัว.
โบรเค่นทีซกำลังอะไร?
เห็นได้ชัดว่าทั้งสองได้เปรียบทั้งจำนวนและพลัง ทำไมเขายังให้กำลังใจเฟิงหวู่เฮิง?
มันเหมือนกับว่านายต้องการให้เฟิงหวู่เฮิงจัดการหลินเฟย?
เมื่อมาคิดถึงอย่างนี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินเฟยด้วยความเห็นอกเห็นใจ เพราะในตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าหลินเฟยเป็นคนน่าสงสารจริงๆ.
เขาจะต้องได้รับการโจมตีอย่างโหดร้าย.
“เจ้าหุบปาก.”
ท้ายที่สุดเฟิงหวู่เฮิงก็ทนไม่ไหวและตะคอกใส่โบรเค่นทีซ”มันไม่ใช่มนุษย์งั้นหรอ?”
“ดูว่าข้าจัดการเขาได้อย่างง่ายดาย.”
หลังจากนั้น เขาก็หันหลังและเดินเข้าหาหลินเฟยโดยไม่หันกลับมามอง.
ในสายตาของโบรเค่นทีซ ท่าทางของเขาน่าดูขึ้นมาหน่อย.
หลินเฟยก้าวไปด้านหน้าและเดินเข้าหาเฟิงหวู่เฮิงพร้อมกับถามว่า”นายคงเป็นเฟิงหวู่เฮิง ในที่สุดฉันก็รู้ชื่อของนายได้แล้ว.”
“นั้นเป็นแค่ชื่อเก่าของข้า.”
เฟิงหวู่เฮิงหัวเราะเยาะและพูดว่า”ข้าจะไม่พูดไร้สาระกับเจ้า หลังจากฆ่าเจ้า ข้าก็ต้องการทำลายชุมนุมแห่งนี้”
สิ้นเสียง.
มันก็โจมตี.
Chapter 314
เมื่อเขากระพือปีก เขาก็เห็นใบมีดสายลมนับร้อยพุ่งเข้าหาหลินเฟย ใบมีดลมเป็นจำนวนมากได้มุ่งเป้าโจมตีไปที่เดียวราวกับพายุใบมีด.
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหลินเฟยโชคดีถึงหลบหลีกมันได้.
คราวนี้ มันจึงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนว่าเพราะเฟิงหวู่เฮิงโจมตีไปที่เดียว เขาโจมตีหลินเฟยล้อมหน้าล้อมหลังโดยไม่อาจหลบเลี่ยงได้เลย.
ใบหน้าของเฟิงหวู่เฮิงยิ้มแย้มแจ่มใส.
ดวงตาของโบรเค่นทีซเต็มไปด้วยความหวัง.
แต่ในเวลาต่อมา ทุกคนก็อึ้ง รอยยิ้มของเฟิงหวู่เฮิงก็ค้างเติ้ง พร้อมกับเปลี่ยนเป็นการแสดงออกที่น่ากลัวแทน เขากับโบรเค่นทีซต่างก็ตกใจ.
เพราะพวกเขาทุกคนเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเมื่อใบมีดลมโดนร่างของหลินเฟย มันก็กระเด้งออกไปทั้งหมด.
ติ้งๆๆๆ-
เสียงของเหล็กที่กระทบกันดังต่อเนื่อง.
แม้แต่ประกายไฟก็พุ่งออกมาจากเสื้อผ้าของหลินเฟย.ก่อนหน้านี้หลินเฟยก้าวหลบใบมีดลมที่ฟันมาหาเขามากมาย แต่ตอนนี้เขายืนอยุ่เฉยๆให้ใบมีดลมโดนเขาและมันก็กระเด็นกระดอนออกไปพร้อมกับประกายไฟ.
เพล้ง–
ใบมีดลมระเบิดข้างๆหลินเฟยซึ่งทั้งหมดต่างเป็นใบมีดที่กระเด็นกลับมา!
อึ้ง.
ทุกคนอึ้ง.
ในเวลานี้ พวกเขาก็เข้าใจว่าทำไมดินที่เท้าหลินเฟยถึงไม่เป็นไรอะไร.
เขาคิดว่ามันอาจเป็นเพราะความโชคดี.
ตอนนี้มันยังเป็นโชคดีอยู่ไหม?
ร่างกายที่ต้านทานใบมีดที่แหลมคม นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?
ทุกคนบนกำแพงรู้สึกเวียนหัวทุกอย่าง ทุกคนที่อยู่ด้านหน้าต่างก็ดูเหมือนว่ามันไม่อาจเปลี่ยนจริง.
นี่คือมอนเตอร์ชนิดไหน?
ทำไมคุณถึงป้องกันมีดสายลมด้วยร่างกายของคุณได้?
หรือไม่?.
ทำไมร่างกายของเขาถึงทำให้มีดลมกระเด็งออกมา?
ร่างกายของเขาเป็นเหล็กอ่อ?
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าโบรเค่นทีซนั้นป่วย แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าโบรเค่นทีซรู้มาตลอดว่าคนๆนี้มีพลังมากแค่ไหน.
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจที่ส่งเสียงเชียร์ออกไปหลายประโยค.
เฟิงหวู่เฮิงเห็นใบมีดลมทั้งหมดกระเด็นและหลินเฟยที่อยู่ห่างออกไปจากเขาไม่ถึง 10 เมตร เขาถึงก้าวถอยหลังออกไปอย่างไม่รู้ตัว.
“นี่มันเป็นไปได้ไง?”
เขาไม่อยากจะเชื่อและพูดว่า”มันเป็นไปไม่ได้!”
“เอาเลย!”
โบรเค่นทีซได้สติ เขาตะโกนดังกว่าเดิม.
“อย่าลืมความฝันของเจ้า!”
“เอาเลย เพื่ออนาคต พยายามโจมตีเขาให้ดีที่สุด!”
“ข้าเชื่อในตัวเจ้า เจ้าสามารถทำได้ เจ้าไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหล่าคนบนกำแพงก็มองหน้ากันและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ?
แต่เฟิงหวู่เฮิงรู้สึกว่าเลือดของเขาเดือดพล่าน.
“อะไร!”
มันกรีดร้องด้วยเสียงทั้งหมด พร้อมกับหมัดที่กำแน่นและพุ่งเข้าหาหลินเฟยอย่างรวดเร็ว.
“ตายซะ!”
เฟิงหวู่เฮิงตะโกนและต่อยไปที่หน้าของหลินเฟย.
นี่คือหมัดที่ใช้พลังโจมตีทั้งหมดของเฟิงหวู่เฮิง ปีกของมันกระพืออย่างบ้าคลั่ง ทำให้มันเร็วเกิดขีดจำกัดใดๆและผืนดินใต้ปีกของมันก็หลุดออกจากแรงลมปีกออกไปเป็นแผ่นๆ.
เมื่อโบรเค่นทีซเห็นอย่างนั้นเขาก็กำหมัดแน่น.
“เอาเลย!”
“พี่ใหญ่ปีศาจ!”
ตูม!
เกิดเสียงดัง.
หลังจากนั้นก็เป็นความเงียบ…
คนบนกำแพงอึ้งและโบรเค่นทีซก็เบิดตากว้างเช่นกัน.
เพราะพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลินเฟยต่อยเฟิงหวู่เฮิงขึ้นไปบนฟ้า.
มันง่ายมาก มันเป็นแค่การออกหมัดเบาๆ.
เฟิงหวู่เฮิงลอยขึ้นไปบนฟ้าราวกับสว่าน จนถึงระยะหนึ่งร่างกายของเขาก็แตกสลายกลายเป็นฝุ่นกระจายออกมาราวกับดอกไม้ไฟ.
หลินเฟยไม่ได้สนใจเฟิงหวู่เฮิงตั้งแต่แรก.
เขาไม่ลืมจุดประสงค์ของเขาที่มานี่แม้แต่น้อย.
เขามองไปที่โบรเค่นทีซและพูดว่า”นายกล้าโกหกฉัน วันนี้นายจะได้กลายเป็นขี้เถ้า!”
การที่เขาโกหกว่ามีหญิงสาวสวยนั้นมันมากเกินไปสำหรับเขา.
